Η μπαλάντα του πληρωμένου ενοικίου

Σήμερα το πρωί πλήρωσα το ενοίκιό μου.

Για μένα, το να πληρώνω το ενοίκιο, να βάζω τα χρήματα, εκεί κοντά στο τέλος του μήνα, στην Αγροτική, έχει μία σχεδόν μεταφυσική, συμβολική βαρύτητα.

...σε τέτοιο βαθμό, ώστε βγαίνοντας από την Τράπεζα να κάνω το σταυρό μου. Τρεις φορές κιόλας!

Δεν υπερβάλλω, ούτε κάνω σχήμα λόγου. Αν είσαι σε κάποια γωνία και μπορείς να με δεις τη στιγμή που βγαίνω από την Αγροτική στην Ιπποκράτους, θα με δεις κανονικά να κάνω τρεις φορές το σταυρό μου, πριν ανέβω στον γάιδαρο και κινήσω για το γραφείο.

Γιατί σταυροκοπιέμαι; Πολλοί λόγοι. (όχι, δεν είμαι μακρανήψι της Λουκά… worry not…)

Καταρχήν για το προφανές: διότι τα "κατάφερα" και αυτό τον μήνα να προσφέρω στον εαυτό μου [και σε όσους πότε - πότε φιλοξενώ στέγη] – σκέψου πόσοι και πόσοι είναι που δεν έχουν αυτή την δυνατότητα...

Και μετά αρχίζει μέσα στο μυαλό μου, με αφετηρία μία μικρή ευγνωμοσύνη, μία ολόκληρη σειρά μικρών και μεγαλύτερων "ευχαριστώ".

Σκέφτομαι, ας πούμε, πόσο τυχερός είμαι που αυτό με το οποίο βιοπορίζομαι είναι κάτι που αγαπώ να κάνω. I mean, αν είναι κάπως σπάνιο να μπορείς να βιοπορίζεσαι, είναι πενταπλά κάπως σπάνιο να μπορείς να συντηρείς τον εαυτό σου ασχολούμενος με κάτι που δεν σε πνίγει, δεν σε κάνει να κοιμάσαι θλιμμένος, νευρικός, αγχωμένος, θυμωμένος κ.λπ. κ.λπ. Και δόξα τω Θεώ, ανήκω στους τυχερούς αυτούς.

Είναι μερικά πράγματα που εμείς οι άνθρωποι τα θεωρούμε δεδομένα, αλλά δεν είναι καθόλου.

Και αν τα έχουμε, τα έχουμε γιατί απλά γεννηθήκαμε στην σωστή χρονική στιγμή και στο σωστό μέρος. Θα μπορούσα, ας πούμε, να έχω γεννηθεί στην Αιθιοπία το 1985, και τότε θα είχα περάσει και θα είχα χαθεί και τίποτα δεν θα υπήρχε από μένα παρά μόνο σε ένα μικρόμικρόκοσμο - και όχι μόνο αυτό, αλλά θα είχα περάσει και μία ζωή γεμάτη βάσανα και πείνα.

...σκέφτομαι πως στην ζωή αυτή, σιγουριές δεν υπάρχουν. Αντίθετα, υπάρχουν πολλές πολλές πολλές πολλές πολλές ανασφάλειες και αβεβαιότητες. Από τις λιγότερο δραματικές (όπως το να χάσεις την δουλειά σου) μέχρι τις πιο δραματικές (να περπατάς ας πούμε μία μέρα στην Πανεπιστημίου και κάτι να δεις και να γίνει μία περίεργη χημεία στο μυαλό σου και να σαλέψεις μία και καλή...).

Που θέλω να καταλήξω και το πάω μέσω Λαμίας;

ΦΟΒΑΜΑΙ! ΦΟΒΑΜΑΙ ΠΟΛΥ.

Ειλικρινά, νομίζω ότι είμαι ο πιο φοβισμένος άνθρωπος που υπάρχει – χέζομαι πολύ και χέζομαι για πολλά. Ανησυχώ, ανησυχώ. Και προσπαθώ να βρω πράγματα να βασιστώ. Συνέχεια, με αγωνία υπόγεια αλλά τόσο δυνατή και καθοριστική για όλη την ζωή μου.

Για αυτό για μένα κάθε μέρα που περνά και δεν έχει χαθεί κάτι που αγαπώ, είναι μία κερδισμένη μέρα. Γι’ αυτό κάθε μήνα που καταφέρνω να πληρώσω το ενοίκιο, λέω δόξα τω Θεώ, τον καβάτζωσα και τον Μάιο.

Από την άλλη πλευρά βέβαια, αναρωτιέμαι: πότε ακριβώς εμείς οι άνθρωποι γίναμε τόσο απαιτητικοί από την ζωή μας; Πότε αρχίσαμε να αναζητάμε την φενάκη της σιγουριάς;

Σιγουριές δεν υπάρχουν - όμως, δόξα τω θεώ, υπάρχουν άλλα πράγματα που καλύπτουν (υπερκαλύπτουν) την απουσία τους:

Η γαλήνη που μου δίνει να σκέφτομαι 5 με 6 αγάπες που ξέρω ότι ή θα με ξεσκατώσουν αν χρειαστεί ή θα με ακούσουν να γκρινιάζω να παραπονιέμαι και να κλαίω.

Η χαρά που παίρνω από τα πράγματα που κατάφερα να κάνω παρά τις πιθανότητες υπέρ του αντίθετου.

Η αίσθηση ότι υπάρχουν μερικά πράγματα που έχω και την ικανότητα αλλά και την διάθεση να τα παλέψω.

Και τι πιο σημαντικό, η ικανότητα που έχω αποκτήσει εδώ και κάμποσο καιρό, και την οποία δεν είχα στο παρελθόν, να στρέφομαι στους ανθρώπους.

…τελικά, ίσως ποτέ δεν θα πάψω να φοβάμαι – αλλά κάπως καταφέρνω και «ξεχνιέμαι». Μάλλον είναι το περισσότερο που μπορούμε να κάνουμε. και σίγουρα είναι το περισσότερο που μπορώ να κάνω εγώ.

(αν έχεις να προτείνεις τίποτα επιπλέον για να ησυχάσει αυτό ο φόβος εντός μου… please go ahead… το έχω ανάγκη πολύ, το θέλω! το έχω ανάγκη πολύ, το θέλω!)