Friday, May 25, 2007

Η μπαλάντα του πληρωμένου ενοικίου

Σήμερα το πρωί πλήρωσα το ενοίκιό μου.

Για μένα, το να πληρώνω το ενοίκιο, να βάζω τα χρήματα, εκεί κοντά στο τέλος του μήνα, στην Αγροτική, έχει μία σχεδόν μεταφυσική, συμβολική βαρύτητα.

...σε τέτοιο βαθμό, ώστε βγαίνοντας από την Τράπεζα να κάνω το σταυρό μου. Τρεις φορές κιόλας!

Δεν υπερβάλλω, ούτε κάνω σχήμα λόγου. Αν είσαι σε κάποια γωνία και μπορείς να με δεις τη στιγμή που βγαίνω από την Αγροτική στην Ιπποκράτους, θα με δεις κανονικά να κάνω τρεις φορές το σταυρό μου, πριν ανέβω στον γάιδαρο και κινήσω για το γραφείο.

Γιατί σταυροκοπιέμαι; Πολλοί λόγοι. (όχι, δεν είμαι μακρανήψι της Λουκά… worry not…)

Καταρχήν για το προφανές: διότι τα "κατάφερα" και αυτό τον μήνα να προσφέρω στον εαυτό μου [και σε όσους πότε - πότε φιλοξενώ στέγη] – σκέψου πόσοι και πόσοι είναι που δεν έχουν αυτή την δυνατότητα...

Και μετά αρχίζει μέσα στο μυαλό μου, με αφετηρία μία μικρή ευγνωμοσύνη, μία ολόκληρη σειρά μικρών και μεγαλύτερων "ευχαριστώ".

Σκέφτομαι, ας πούμε, πόσο τυχερός είμαι που αυτό με το οποίο βιοπορίζομαι είναι κάτι που αγαπώ να κάνω. I mean, αν είναι κάπως σπάνιο να μπορείς να βιοπορίζεσαι, είναι πενταπλά κάπως σπάνιο να μπορείς να συντηρείς τον εαυτό σου ασχολούμενος με κάτι που δεν σε πνίγει, δεν σε κάνει να κοιμάσαι θλιμμένος, νευρικός, αγχωμένος, θυμωμένος κ.λπ. κ.λπ. Και δόξα τω Θεώ, ανήκω στους τυχερούς αυτούς.

Είναι μερικά πράγματα που εμείς οι άνθρωποι τα θεωρούμε δεδομένα, αλλά δεν είναι καθόλου.

Και αν τα έχουμε, τα έχουμε γιατί απλά γεννηθήκαμε στην σωστή χρονική στιγμή και στο σωστό μέρος. Θα μπορούσα, ας πούμε, να έχω γεννηθεί στην Αιθιοπία το 1985, και τότε θα είχα περάσει και θα είχα χαθεί και τίποτα δεν θα υπήρχε από μένα παρά μόνο σε ένα μικρόμικρόκοσμο - και όχι μόνο αυτό, αλλά θα είχα περάσει και μία ζωή γεμάτη βάσανα και πείνα.

...σκέφτομαι πως στην ζωή αυτή, σιγουριές δεν υπάρχουν. Αντίθετα, υπάρχουν πολλές πολλές πολλές πολλές πολλές ανασφάλειες και αβεβαιότητες. Από τις λιγότερο δραματικές (όπως το να χάσεις την δουλειά σου) μέχρι τις πιο δραματικές (να περπατάς ας πούμε μία μέρα στην Πανεπιστημίου και κάτι να δεις και να γίνει μία περίεργη χημεία στο μυαλό σου και να σαλέψεις μία και καλή...).

Που θέλω να καταλήξω και το πάω μέσω Λαμίας;

ΦΟΒΑΜΑΙ! ΦΟΒΑΜΑΙ ΠΟΛΥ.

Ειλικρινά, νομίζω ότι είμαι ο πιο φοβισμένος άνθρωπος που υπάρχει – χέζομαι πολύ και χέζομαι για πολλά. Ανησυχώ, ανησυχώ. Και προσπαθώ να βρω πράγματα να βασιστώ. Συνέχεια, με αγωνία υπόγεια αλλά τόσο δυνατή και καθοριστική για όλη την ζωή μου.

Για αυτό για μένα κάθε μέρα που περνά και δεν έχει χαθεί κάτι που αγαπώ, είναι μία κερδισμένη μέρα. Γι’ αυτό κάθε μήνα που καταφέρνω να πληρώσω το ενοίκιο, λέω δόξα τω Θεώ, τον καβάτζωσα και τον Μάιο.

Από την άλλη πλευρά βέβαια, αναρωτιέμαι: πότε ακριβώς εμείς οι άνθρωποι γίναμε τόσο απαιτητικοί από την ζωή μας; Πότε αρχίσαμε να αναζητάμε την φενάκη της σιγουριάς;

Σιγουριές δεν υπάρχουν - όμως, δόξα τω θεώ, υπάρχουν άλλα πράγματα που καλύπτουν (υπερκαλύπτουν) την απουσία τους:

Η γαλήνη που μου δίνει να σκέφτομαι 5 με 6 αγάπες που ξέρω ότι ή θα με ξεσκατώσουν αν χρειαστεί ή θα με ακούσουν να γκρινιάζω να παραπονιέμαι και να κλαίω.

Η χαρά που παίρνω από τα πράγματα που κατάφερα να κάνω παρά τις πιθανότητες υπέρ του αντίθετου.

Η αίσθηση ότι υπάρχουν μερικά πράγματα που έχω και την ικανότητα αλλά και την διάθεση να τα παλέψω.

Και τι πιο σημαντικό, η ικανότητα που έχω αποκτήσει εδώ και κάμποσο καιρό, και την οποία δεν είχα στο παρελθόν, να στρέφομαι στους ανθρώπους.

…τελικά, ίσως ποτέ δεν θα πάψω να φοβάμαι – αλλά κάπως καταφέρνω και «ξεχνιέμαι». Μάλλον είναι το περισσότερο που μπορούμε να κάνουμε. και σίγουρα είναι το περισσότερο που μπορώ να κάνω εγώ.

(αν έχεις να προτείνεις τίποτα επιπλέον για να ησυχάσει αυτό ο φόβος εντός μου… please go ahead… το έχω ανάγκη πολύ, το θέλω! το έχω ανάγκη πολύ, το θέλω!)

21 comments:

APSOY said...

Καλημέρααααα!
Επειδή δεν είσαι ο μόνος φοβιτσιάρης (σε παραπέμπω να κοιτάξεις το σκατό στην κάλτσα μου...), έχω κι εγώ τις ίδιες ανησυχίες!
Και -ευτυχώς- μερικές φορές θυμάμαι κι εγώ κάποια πράγματα που με ηρεμούν!Πράγματα που ανέφερες...(Βέβαια, το τελευταίο το παλεύω λίγο ακόμα!)

Αλλά έχω μέσα σε όλα και μια ψευδαίσθηση... Ότι ό,τι γίνεται για κάποιο λόγο γίνεται! Και πως αν κάτι χαλάει στην πορεία, είναι για να γίνει ακόμα καλύτερο απ' όσο το φανταζόμουν...

Μπλα, μπλα, μπλα, μπλα...
:)

Καλημέραααααααααααααααα!
(ή αλλιώς "μπεεεε")!:)

Xilaren said...

:-) να ξεχνιέσαι απλώς... don't let fear take over

καλημέρα και καλό σουκού, μικρέ μου!

g for george said...

Αχ, βρε Πρόβατο...

Δεν ξέρεις πόσες φορές σκέφτομαι τα ίδια πράγματα. Πάντα τριγύριζε στο μυαλό μου.
Με ενέπνευσες τώρα και θα γράψω κάτι επ' αυτού στο μπλογκ μου, απόψε...

Μην ανησυχείς, είσαι σε καλό δρόμο!
Και να συνεχίσεις να κάνεις τον σταυρό σου διότι κάνει καλό, ούτως ή άλλως!

nikisot said...

Oi fobies sou probate, einai apolytws fysiologikes...Kai exoun kai nohma..emena pali h megalyterh fobia mou einai, oti eimai apolytws monh..

If...ιγένεια said...

Εγω απλά σκέφτομαι, ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί? Και τελικά το χειρότερο απ'ολα δεν είναι τόσο φοβερό..

celsius33 said...

Πολύ με άρεσαν τα γραπτά σου :)

Rodia said...

Προβατάκι μου, δεν ξέρεις πόσο τυχερό είσαι! Πριν απο λίγες ώρες άκουσα να λέει ο πρόεδρος των ελληνων δανειοληπτών (ή κάπως έτσι) ότι περίπου 500.000 συμπολίτες μας είναι εξωστέοι από τα σπίτια που ΑΓΟΡΑΣΑΝ με δάνεια και αδυνατούν να πληρώσουν τις δόσεις. Κλείνοντας τη μίνι συνέντεξή του είπε (σχεδόν) ακριβώς: «Μακάριοι όσοι μένουν στο νοίκι»
Οπότε, η σιγουριά ΔΕΝ είναι το "κεραμίδι πάνω απ' το κεφάλι μας".. ιδίως όταν είναι ξεκάρφωτο και έτοιμο να μας το σπάσει -το κεφάλι φυσικά.

..και.. μη φοβάσαι βρε, στο ίδιο ζουμί βράζουμε, το θέμα είναι να μη προσθέσει κανείς στο ζουμί και.. πατάτες!!!:-)))

η Λίτσα said...

κι εμενα, κι εμενα...
νε με βαλεις στον καταλογο των χεσμενων απ' το φοβο τους!!!

repeatable said...

Απ ότι βλέπεις λοιπόν, δεν είσαι ο μόνος. Και τις ανησυχίες σου τις βρίσκω υγιέστατες.

christina said...

Σόρι που το χαλάω, αλλά άμα πάψουμε να φοβομαστε, την πατήσαμε.

Η ζωή είναι απρόβλεπτη και καπριτσιοζα. Μας χαρίζει ευτυχια μεσα στη δυστυχια και μας ποτιζει λυπες στη χαρα.

Καθε μέρα που ξυπναμε υγιεις και λειτουργικοι και κάθε βραδυ που κοιμομαστε εχοντας χαμογελασει με κατι, ειναι νικες μεγαλες και κερδη σημαντικα.

Αν δε φοβομασταν μηπως δεν προλαβουμε να χαρουμε, θα μας απορροφουσε η καθημερινοτητα και τα βασανα και θα αφηναμε τις χαρες για αργοτερα.

Κι αυτο θα ηταν τρομαχτικο και λαθος ανεπανορθωτο.

ο δείμος του πολίτη said...

Πολύ ωραίο το κείμενο. Μη φοβάσαι τόσο, προβατάκι, ο λύκος έφυγε πήγε για τα γουρουνάκια.

Anonymous said...

Πολλοί φοβούνται, λίγοι είναι ευγνώμονες...
Νομίζω πως σιγά σιγά είναι -ας πω- καλό, να είμαστε ευγνώμονες και για ό,τι δεν έγινε, για ό,τι χάσαμε φαινομενικά, για ό,τι μας παίδεψε ή μας τυράννισε... και μας τυραννάει...
Και νομίζω πως η ευγνωμοσύνη αυτή νικά τους φόβους όλους, γιατί δεν είμαστε μόνοι μας εμείς που τα καταφέρνουμε όσο τα καταφέρνουμε βρε Προβατάκι τρυφερό και ευαίσθητο... είναι και οι αγαπημένοι μας μαζί μας, είναι οι αγαπημένοι μας που έφυγαν και μας σκέπουν, είναι κι ένα χέρι από πάνω μας τόσο στοργικό και σπλαχνικό, τόσο αγαπησιάρικο, που λίγο αν προσπαθούμε, λίγο αν το έχουμε στο νου μας, μα σίγουρα ακόμα και αν το ξεχνάμε, αυτό μας φροντίζει πάντα, μας χαϊδεύει, μας παρηγορεί, μας δίνει δώρα άπειρα ακόμα και τη στιγμή που όλα μοιάζουν να χάνονται... αυτό είναι πάντα εκεί ακόμα κι αν όλοι και όλα μας εγκαταλείψουν...

Μια αγκαλίτσα τώρα, ένα φιλί και μια απαλή καληνύχτα. Τίποτα να μη φοβάσαι, ξέχασέ τα όλα όσο γίνεται, και μόνο να ευγνωμονείς για όλα μα για όλα όλα.

Anonymous said...

Προβατάκο, που/πώς μπορεί να σου στείλει κάποιος email?
Αν δεν θες να το δημοσιεύσεις, απάντησε στο loukas_98@yahoo.com
(βρε μπας και το email είναι δημοσιευμένο πουθενά φάτσα-κάρτα με μεγάαααλα γράμματα κι εγώ δεν το βλέπω σαν χαζό παπί που ώρες ώρες είμαι?)
Ενιγουει, περιμπέεεεενω (κουάκ κουάκ)

Daffy Duck (non-blogger, αλλά ούτε και anonymous. Απλά νέος εδώ. Μάλλον το other πρέπει να τσεκάρω, μουμπλε μουμπλε...

Provato said...

καλή βδομάδα apsoy! yes, πολύ σωστά αυτά που λες και συμφωνώ μαζί σου! :-)) Μπεεεε

xilaren οι ευχές σου για καλό σουκου έπιασαν τόπο! μπεεεεεεεε baby!! καλή βδομάδα! :-))

george είσαι μεγάλος τρυφέριος μου φαίνεται... μπεεεε μπεεε :-))

αχ βρε moodygirl... μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι ώστε να μην είσαι τελείως μόνη. Αλλά αυτό πιστεύω ότι μόνο εσύ μπορείς να το ελέγξεις... μήπως να το έλεγχες λίγο; Μπεεεε μπεεεε (και αν μπορώ να κάνω κάτι, you know, εδώ είμαι...)

if...igeneia... ΣΩΣΤΗ με όλα κεφαλαία! μπεεεε!

Provato said...

celsius33 πολύ σε ευχαριστώ. Ανυπομονώ να έρθω και στο δικό σου το blog να σε διαβάσω με προσοχή για να χαρώ και τα δικά σου γραπτά. Μπεεεε φίλε :-)) Καλή βδομάδα!

rodia, αυτό με τις πατάτες πολύ μου άρεσε... χεχεχε χοχοχο χιχιχι. πολλά πολλά πολλά φιλιά! χιχιχι! :-))

λολα checked! χεχεχεχοχοχοχιχιχι!

repeatable respect! :-))

passer-by καθόλου δεν μας το χαλάς - συμφωνώ μαζί σου εν πολλοίς. ο φόβος είναι χρήσιμος, αρκεί να μην γίνεται στην υπερβολή. μπεεεε :-))

Provato said...

δείμο φιλιά φίλε!! :-)) thanx for the tip για το λύκο. χεχεχε!

βασιλική yes! θα ακολουθήσω όσο περισσότερο γίνεται κατά γράμμα τις "οδηγίες" σου. Πολλά πολλά πολλά πολλά πολλά φιλιά και μπεεεεευχαριστώ.

daffy duck καταρχήν ΛΑΤΡΕΥΩ το nick σου. ο χαζοπάπιος ο Daffy είναι ο αγαπημένος μου cartoon ήρωας. κατά δεύτερον, το mail μου είναι provias@gmail.com και κατά τρίτον check your mail. μπεεεεεε και μούμπλε μούμπλε! χεχεχε

Anonymous said...

..and you check yours, Provato :-)

Παράξενος said...

Πολύ καλό. Συγχαρητήρια.

Provato said...

μπεεεεευχαριστώ πολύ Παράξενε. να υποθέσω ότι αισθάνεσαι και σκέφτεσαι καμία φορά τα παρόμοια, ε; Μπεεεε φίλε!

YO!Reeka's said...

εγώ πάλι θα έλεγα να μη σκέφτεσαι τόσο πολύ. και να πίνεις πολύ ουίσκι. αυτές οι δύο ασχολίες με έφτασαν ψηλά, εκεί που είμαι σήμερα :)

Provato said...

ωραίος φίλος είσαι Yo!reeka. αντί να μου δώσεις τον ώμο σου να γείρω, μου λες να πίνω ουσίσκια. ουστ!


μπεεεε :-)

(αυτό πάλι το "να μην σκέφτεσαι" το λες καλή συμβουλή; τι να πω πια, με εκπλήσσεις πάρα πολύ...) μπεεεε