εγώ, ο εξής... δύο

Μέσα μου ζει ένας άντρας. μέσα μου ζει ένα μωρό.

Είναι και οι δύο εγώ. Αλλά και οι δύο δεν είναι, από μόνοι τους, εγώ.

Το μωρό για να είναι μωρό χρειάζεται τον άντρα.

Και ο άντρας για να μπορεί να είναι άντρας έχει ανάγκη το μωρό.

Πότε μιλά περισσότερο ο ένας. Πότε μιλά περισσότερο ο άλλος.

Ο ένας μιλάει περισσότερο με την καρδιά του - χωρις συντακτικό, εν βρασμώ ψυχής.

Ο άλλος μιλάει μέσα από το μυαλό του. Προσεκτικά, μετρημένα, πάντα με γνώμονα το μέλλον και τα πρακτικά θέματα της ζωής.

Πότε είναι πιο δυνατός ο ένας. Πότε είναι πιο δυνατός ο άλλος. Με μπερδεύουν.

Συχνά κοιτάζονται στα μάτια. Με απορία, με αγάπη (δόξα τω Θεώ...), με διάθεση να καταλάβουν ο ένας τον άλλον. ...αλλά...

Αγαπώ τους δύο αυτούς τύπους μέσα μου.... και το μωρό μου, και τον άλλο.

Αλλά πρέπει, σκέφτομαι, να δουλέψω λίγο την ισορροπία μεταξύ τους.

Και θα είμαι πάρα πολύ υπερήφανος αν καταφέρω να μην είναι τόσο ξεχωριστοί, τόσο μακριά, ο ένας από τον άλλο....

πρέπει να βρω έναν τρόπο να μην υπάρχει αυτή η μεγάλη διαφορά μεταξύ τους, που υπάρχει πότε πότε (δυστυχώς πιο συχνά από όσο είναι καλό για την ευδαιμονία την δική μου και των άλλων).

Ναι, εκ του αντιθέτου αρμονία έχει πει ο σοφός. Αλλά η πιο αρμονικότερη από τις αρμονίες είναι εκείνη που πηγάζει από την εγγύτητα των όλων ενός συνόλου.

(στα λέω ακαταλαβίστικα... είμαι "κάπως" τις τελευταίες μέρες... θετικά "κάπως" worry not...)

σε φιλώ πολύ - ίσως χαθώ για λίγες μέρες. μην ανησυχήσεις, θα τα ξαναπούμε πολύ σύντομα.