Tuesday, May 29, 2007

να γιατί αγαπώ την μελαγχολία


...διότι είναι η μητέρα της γόνιμης σκέψης, και μακρινή ξαδέλφη της έμπνευσης.

για αυτό.

3 comments:

Lina said...

αααχχχχ... εδώ, τελέιως μαζοχιστικά, θα συμφωνήσω

APSOY said...

Νομίζω ότι έχει γίνει και κουνιάδα της αυτοκριτικής... Αλλά δεν τα πάνε πάντα καλά και συχνά την αποκαλεί "απαισιοδοξία..." (άκου να δεις!!!)

Αλλά με την έμπνευση και τη σκέψη;
Κολλητάρια!!!

Αααααααχ, πάλι έγραψα ο π$%#@ς...

Ξανά-μανά:
Καλή βδομάδαααααααααΑΑΑΑ (μπας και πιάσει η ευχή...)!

Anonymous said...

Μπε πολύ βαρύγδουπα μας το λες ::)))