Ό,τι ζητάς, βρίσκεις...

Το αγαπημένο σου πρόβατο βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην μαγευτική Κέρκυρα. (…άστα, μην τα ρωτάς, μερικές φορές μόλις και μετά βίας προλαβαίνω τις εξελίξεις της ζωής μου…).

Με το νησί πρέπει να έχω μεγάλο καρμικό. Καταρχήν είναι το τελευταίο νησί με το οποίο πήγα, εφηβάκι δροσερό ακόμα, διακοπές με την μαμά, η οποία 5 -6 χρόνια μετά πέθανε.

Επίσης, από την Κέρκυρα καταγόταν η πρώτη μεγάλη μεγάλη μεγάλη μεγάλη αγάπη μου, ένας άνθρωπος που με ευεργέτησε όσο κανείς και τον αγαπάω όσο κανείς… 5 χρόνια ήμασταν μαζί και θεωρώ απίστευτα τυχερό και ευλογημένο τον εαυτό μου. (and the sex was great, too...).

Επιπλέον, σχέση με την Κέρκυρα έχει η κουμπάρα μου (…που της έφερα μεγάλο γούρι παντρεύοντάς την – ένα χρόνο μετά χώρισε... ... ...) την οποία την έχω οικογένεια.

Και τέλος, στην Κέρκυρα ζει ένας πολύ κολλητός μου, κακός και αξιομίσητος φίλος ο οποίος με καλεί συχνά.

Αυτός ο φίλος ο κακός είναι και που με κάλεσε "αναπάντεχα" να έρθω αυτό το Σαββατοκύριακο.

Ζει εδώ περίπου τον μισό χρόνο, έχει ένα κτήμα με κάτι τέλεια σπίτια 4 από τα οποία νοικιάζει σε βορειοευρωπαίους τουρίστες. Στο 5 σπίτι ζει (είναι αυτό από το οποίο και σου γράφω…).


Ο κακός φίλος (ή καλός εχθρός…) είναι αρκετά δικτυωμένος στην κοινωνία της Κέρκυρας. Και αυτό το χάρηκα πολύ αυτό το Σαββατοκύριακο:

Το βράδυ της Παρασκευής (σχεδόν αμέσως μετά την άφιξή μου με την πτήση της Aegean – θυμάσαι την διαφήμιση της Taft με την τύπισσα με το άψογο μαλλί που το πρωί είναι Βρυξέλλες και το απόγευμα Νέα Υόρκη, και το μαλλί είναι τέλειο υπέροχο fabulous; ένα τέτοιο φαντάσου μόνο που αντί για Βρυξέλλες και Νέα Υόρκη βάλε Αθήνα και Κέρκυρα… αλλά το μαλλί το ίδιο τέλειο!) αφού πήγαμε σπίτι να αφήσω τα πράγματά μου και να αλλάξω, πήγαμε στο IT thing πάρτι του νησιού για αυτό το καλοκαίρι, το πάρτι που μόνο οι προύχοντες του νησιού είχαν πρόσκληση. (θέ μου τι λέω πάλι…).

Πέρασα πολύ όμορφα. Το πάρτι έγινε (με αφορμή τα ταυτόχρονα πεντηκοστά γενέθλια ενός συμπαθέστατου ζευγαριού δημογερόντων του νησιού) στην Bora Bora που φέτος στεγάζεται στο νέο φρούριο της Κέρκυρας. Δεν ξέρω αν έχεις ανέβει ποτέ στο νέο κάστρο αλλά είναι τέλεια. Θυμίζει setting από το Lord Of The Rings. Είναι ψηλά και έχει φοβερή θέα στο νησί και την πόλη, και για να φτάσεις ανεβαίνεις από πέτρινα καλντερίμια και στοές. Καταλήγεις σε μία τεράστια αυλή (τύπου εκεί που παλιά παλιά παλιά γινόταν το προσκλητήριο του ιππικού, φαντάσου).

Το πάρτι είχε πολύ κόσμο, υπέροχη πανσέληνο από πάνω του, και καταπληκτικό catering. Διασκέδασα και χάρηκα παρά το γεγονός ότι είχα φοβερά πεσμένα κοινωνικά αιμοσφαίρια. (είχα όμως αυξημένα θετικά αιμοσφαίρια…). Έτσι, αν και δεν έκανα mingle με τους άλλους καλεσμένους, δεν βαρέθηκα στιγμή. Στιγμή σου λέω.

Καταρχήν επειδή έτρωγα συνέχεια. Super duper μεζεδάκια, με πολλά τυριά (δεν έχω καλύτερο) και ωραία κρεατάκια δαχτυλοφαγητό… μμμ μμμ μμμ.

Κατά δεύτερον διότι παρατηρούσα πίνοντας. Και ξέρεις πως είναι αγαπημένε estet καλλιεργημένε αναγνώστη - όταν παρατηρείς τους ανθρώπους έχοντας πιει λίγο περισσότερο και είσαι ζαλισμένος ελαφρά, βλέπεις πράγματα που σου ψιλοξεφεύγουν όταν είσαι νηφάλιος: χειρονομίες, στάσεις σωμάτος, body language, χαρακτηριστικά. [...ή μήπως, όταν είσαι λίγο ζαλισμένος «ερμηνεύεις» περισσότερο αυτά που παρατηρείς που είναι τα ίδια; Ίσως να είναι και αυτό…]. Κάνεις ας πούμε μικρά σενάρια στο μυαλό σου για τις σχέσεις των ζευγαριών που βλέπεις, ή σκέφτεσαι εικασίες για την προσωπική ιστορία κάποιου που κάτι σου κάνει η φάτσα του…

Έτσι κι εγώ: καθόμουν σε μία άκρη του πάρτι, έπινα το cardhu μου, παρατηρούσα, σκεφτόμουν ιστορίες, πότε πότε έπαιρνα και κανένα μεζεδάκι, και χαμογελούσα ευχαριστημένος.

[…και φυσικά, επειδή μία βραδιά δεν μπορεί να είναι τέλεια αν δεν έχει και ένα γκομενικό ενδιαφέρον… δεν παρέλειπα να κοιτάζω για να μαζεύω εντυπώσεις και να έχω να θυμάμαι τις μοναχικές χειμωνιάτικες νύχτες του καλοκαιριού, τον κύριο με το λευκό κάτι και το μπλε κάτι- άλλο που ήταν τόσο μα τόσο μα τόσο μα τόσο μα τόσο μα τόσο όμορφος… ασταδγιάλα ήταν παντρεμένος, και το μάτι του δεν έπαιζε καθόλου ρε πούστη μου ασταδγιάλα].

ΑΛΛΑ αγαπημένε sexy estet και καλλιεργημένε αναγνώστη… δεν ήταν αυτό το πάρτι το highlight του Σαββατοκύριακου.

…αυτό που έζησα το επόμενο μεσημέρι, χτες δηλαδή, απλά δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Ήταν μοναδική εμπειρία, και το ξέρω ότι γίνομαι πάρα πολύ υποκειμενικός και ήδη έχεις αρχίσει τρελά να βαριέσαι και να σκέφτεσαι ότι θα κάνεις 45 χρόνια να ξαναμπείς στο provato, και μάλλον θα έχεις και δίκιο… αλλά εγώ μεγάλωσα, και δεν θέλω να καταπνίγω πράγματα και θα το ρίξω το μπουκάλι στο πέλαγο και όποιος το διαβάσει, το διάβασε!

Χτες λοιπόν το απόγευμα ο κακός φίλος μου αυτός (και μαζί κι εγώ) ήταν καλεσμένος σε ένα από τα πιο μοναδικά σπίτια της Κέρκυρας στο οποίο κατοικεί μία από τις πιο ενδιαφέρουσες κατοίκους του νησιού.

Το σπίτι βρίσκεται στο Κομμένο, μία από τις ωραιότερες περιοχές εδώ. Είναι πολύ παλιό, και έχει υπέροχη θέα στο κόλπο της Κέρκυρας και την πόλη. Με πληροφόρησαν ότι κάποτε ήταν η κατοικία του Admiral του νησιού! Η κυρία στην οποία ανήκει από το 1960 (δεν μπορώ να πω όνομα γμτ) είναι πάνω από 95 χρονών. Επίσης είναι και μία από τις πλουσιότερες Αγγλίδες του κόσμου.

Από τότε που ήμουν μικράκις και παιδάκις τίποτα δεν με συγκινούσε όσο η ευκαιρία να βρεθώ σε περιβάλλοντα και σε κλίματα και σε περιστάσεις που είναι εντελώς έξω από την ζωή μου.

Και εχτές βρέθηκα σε μία τέτοια περίσταση – αλλά αυτό που έζησα ήταν ΤΟΣΟ έξω από μένα και τόσο εντυπωσιακό που γίνεται πια… εμπειρία ζωής.

Η πρόσκληση ήταν για μεσημεριανό φαγητό. Εκτός από τον κακό φίλο μου κι εμένα, και βέβαια την οικοδέσποινα, καλεσμένο ήταν και ένα αντρόγυνο Εγγλέζων που έχουν κι εκείνοι σπίτι στην Κέρκυρα.

Η οικοδέσποινα μας, λόγω προχωρημένου γήρατος (…αχ παναγία μου μακάρι να φτάσω την ηλικία της – και ακόμα περισσότερο μακάρι να είμαι έτσι όταν φτάσω στην ηλικία της) δεν πολυμιλούσε.

Είχε όμως σαφέστατη αντίληψη για όλα όσα γίνοντα γύρω της και παρακολουθούσε την κουβέντα με μεγάλη προσοχή – φαινόταν από τα oh και τα hmhm και really? και τα yes indeed! που έλεγε στα πιο «ζουμερά» σημεία της συζήτησης μας.

Η κυρία J., έχει καταγωγή από την οικογένεια στην οποία ανήκει ένας από τους γνωστότερους εκδοτικούς οίκους του κόσμου. Ο άντρας της με τον οποίο είχε μεγάλο έρωτα ήταν τραπεζίτης, παρόλαυτά αυτή ήταν που είχε τα πολλά λεφτά από τους δύο. Φυσικά, μιλούμε για άλλο επίπεδο ζωής και καθημερινότητας - που ούτε πάει το μυαλό μου πως υπάρχει.

Θα σου πω μόνο το εξής: στον επάνω όροφο του σπιτιού, όπου βρίσκονται οι δύο κρεβατοκάμαρες του ζεύγους, υπάρχει στην μεν δική της ένα φωτογραφικό πορτρέτο εκείνου, και στο μεν δικό του ένα φωτογραφικό πορτρέτο εκείνης. Ποιος είναι ο φωτογράφος που έκανε τα πορτραίτα; …ο sir Cecile Beaton... αυτός που έκανε αυτό εδώ μεταξύ άλλων:Το ζευγάρι των συνδαιτυμόνων επίσης ήταν πολύ ενδιαφέρον. Δεν μπόρεσα να μάθω πολλές λεπτομέρειες αφού περάσαμε μόνο μερικές ώρες μαζί, αλλά θα σου πω μερικά μόνο από την ζωή τους και θα πάρεις μία ιδέα για το πόσο απίστευτα ενδιαφέροντες ήταν:

Ο κύριος είχε έρθει πρώτη φορά στην Ελλάδα στον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, ως υψηλόβαθμος αξιωματικός σε καράβι του Εγγλέζικου Πολεμικού Ναυτικού.

Cut

Το ένα από τα δύο του πόδια ήταν …ξύλινο, λόγω πολιομυελίτιδας που είχε πάθει στα 70s.

Cut

Ο κύριος είναι ιστορικός έχει γράψει μερικά πολύ βαρβάτα βιβλία (που υπάρχουν στο amazon), και στην καριέρα του έχει διδάξει σε μερικά από τα καλύτερα πανεπιστήμια στον κόσμο.

Cut

Ο μεγάλος γιος του ζευγαριού είναι… ο Βρετανός Πρέσβης στο Πεκίνο.


Cut

...και αυτό που με έστειλε στο πυρ το εξώτερο και είπα «ρε πούστη δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό τώρα σε μένανε…»

στο σπίτι του ζευγαριού στην Οξφόρδη γράφτηκε…

κατέβα…


κατέβα…


κατέβα…

κατέβα…

Το έχεις σχεδόν…


Κατέβα…


Κατέβα…

…το σενάριο της ταινίας «η Ζωή των Άλλων»!!!
...που την είχα κατάλατρέψει, όπως κι εσύ.

ναι, δεν κάνω πλάκα.... Ο Γερμανός ο σκηνοθέτης της ταινίας έζησε για τρεις μήνες στο σπίτι τους για να γράψει το σενάριο του έργου. Δεν το πίστευα όταν μου το είπαν. συγκινήθηκα, φουρφούρωσα, λαχάνιασα... να, το λέω και ανατριαχιάζω δες το μπράτσο μου: (μπράτσ μπράτσ ανατριχίλ ανατριχίλ...).

Εννοείται ότι τους είπα πόσο άρεσε αυτή η ταινία στην Αθήνα και τι μεγάλη επιτυχία έκανε, και πόσο ήταν η μεγάλη έκπληξη της σαιζόν, και πόσο όλοι βγαίναμε κλαίγοντας από την αίθουσα, και λέγαμε θα πάω να την ξαναδώ τώρα τώρα τώρα στο καπάκι…

και φεύγοντας δεν παρέλειψα να στείλω χαιρετίσματα στον σκηνοθέτη, με τον οποίο φαίνεται ότι μιλάνε συχνά, «από έναν μεγάλο θαυμαστή του στην Ελλάδα»… (ιδού και μία φωτό για να ξέρεις ποια φάτσα σε λίγο καιρό θα λέει σε κάποιον, που θα του λέει κάτι από μένα, ντάνκεσεν και ντάκεσεν και ντάκεσεν)


κοντολογίς, ήταν ένα μοναδικό μεσημέρι.

Να βρίσκομαι ξαφνικά και αναπάντεχα σε αυτό το απίστευτο σπίτι, με τον απίστευτο κήπο, και την επίπλωση την τόσο έξω από ότι έχω δει ποτέ στην ζωή μου, και να τρώω με τους συγκεκριμένους ανθρώπους που ήταν οι πιο μεγάλοι σε ηλικία, αλλά και οι πιο τυπικά Εγγλέζοι που έχω ποτέ συναγελαστεί (να, σκεφτόμουν, τώρα θα πεταχτούν ο Hopkins και η Thompson από τα απομεινάρια μίας μέρας και θα μας φέρουν το κυρίως πιάτο...), και να μιλάμε γελαστοί και χαρούμενοι για σινεμά και την Αθήνα και το Πεκίνο και διάφορα άλλα πράγματα...

...σκέφτομαι πόσο εύκολο είναι για τους ανθρώπους τελικά να βρούμε κοινά σημεία επαφής και τρόπους επικοινωνίας ακόμα και αν είμαστε τόσο διαφορετικοί όπως εγώ με τους Εγγλέζους συνδαιτυμόνες μου.

επίσης, σκέφτομαι πως τα φέρνει η ζωή και βρέθηκα να μπορώ να πω συγχαρητήρια στον συνομίληκό μου δημιουργό μίας από τις ταινίες που μου άρεσαν τόσο πολύ...

ακόμα σκέφτομαι πόσο τυχερός είμαι που έχω τέτοιες εμπειρίες που δεν μπορούν παρά να κάνουν πλουσιότερο τον άνθρωπο.

και τέλος σκέφτομαι ότι σκυλοβαρέθηκες να διαβάζεις, και σου ζητώ ταπεινά συγγνώμη συγγνώμη συγγνώμη, αλλά δεν μπρορούσα να μην τα γράψω όλα αυτά γιατί έχουν φουσκώσει μέσα μου τόσο πολύ και προσεύχομαι στον Θεό να έχω καταφέρει να σου μεταδώσω το πόσο καταλυτικό ήταν όλο αυτό και πόσο ωραίο είναι εμείς οι άνθρωποι να αναζητάμε την γνώση και να παρακαλάμε να βρισκόμαστε σε πράγματα που είναι έξω από τα νερά μας και μας είναι ξένα.