η Fairuz στο Ηρώδειο - μία πολύ περίεργη βραδιά!

αχ, τι περίεργα πράγματα που συμβαίνουν στην ζωή μας.

...δεν ήταν να πάω να δω την Fairuz - δεν είχα λόγο ούτε πρεμούρα, δεν είναι και η αγαπημένη μου τραγουδίστρια.

όμως ήμουν τυχερός και με καλέσαν. και πήγα, περισσότερο μη έχοντας κάτι καλύτερο να κάνω.

Το Ηρώδειο ήταν γεμάτο. Πήχτρα.

Μέχρι και οι δύο μπροστινές σειρές, των επισήμων, ήταν γεμάτες (συνήθως δεν είναι, ακόμα και στις παραστάσεις που τα εισιτήρια προπωλούνται μήνες πριν...) - ίσως βέβαια αυτό έχει να κάνει με τον σκόπό της εκδήλωσης που ήταν να στηρίξει τις φιλανθρωπίες της Βαρδινογιάννη (...και αν είσαι πολιτικός δεν τολμάς να μην πας σε μία εκδήλωση που την στηρίζει το Βαρδινογιαννέϊκο...).

Ήταν εκεί η Ειρήνη Παππά, ο Νταλάρας, η Μαρινέλλα, η Μπακογιάννη (που με ένα ψιλοτσιφτετελάκι λικνίστηκε κιόλας στην θέση της - με εξέπληξε...) η Βαρδινογιάννα φυσικά, διάφοροι b πολιτικοί και η μητέρα των δίδυμων του Πρωθυπουργού.

επίσης ήταν εκεί και πάρα πάρα πάρα πολλοί Λιβανέζοι. Πολλοί όμως! Μπορεί να ήταν και περισσότεροι από τους μισούς θεατές.

Η συναυλία ξεκίνησε με μία πολύ πολύ συγκινητική σκηνή - όταν η ορχήστρα έπαιξε τον Ελληνικό εθνικό ύμνο και μετά τον Λιβανέζικο. Σηκωθήκαμε όλοι όρθιοι. Αλλά μόνο οι Λιβανέζοι τραγούδησαν τον ύμνο τους όσο έπαιζε. Εμείς κάναμε τις κυρίες. Μάλλον.

Και μετά ξεκίνησε το concert. H ορχήστρα έπαιξε ένα τύπου τσιφτετελάκι (...μην βρίζεις είμαι ημιμαθής, δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω...) και μετά βγήκε στην σκηνή η Fairuz περπατώντας αυστηρά, "δωρικά" πάνω σε ένα κόκκινο χαλί που έβγαινε από τα παρασκήνια. Έγινε της κολάσεως. Σείστηκε το σύμπαν από τα χειροκροτήματα και τις κραυγές.

Πανικός.

Η συναυλία είχε την εξής μορφή: 3 τραγούδια έλεγε η Fairuz, 2 η χορωδία της, 3 η Fairuz, 2 η χορωδία κ.ο.κ. Στο δεύτερο μέρος είπε 5 τραγούδια απανωτά -και άλλα 2 στο encore.

κάθε φορά που τελείωνε το σετ των τραγουδιών που ήταν να πει έφευγε από την σκηνή. έκανε ένα ελαφρύ σκύψιμο του κεφαλιού, γύριζε την πλάτη και έμπαινε στα παρασκήνια. φυσικά το κοινό, παραλληρούσε...

Όταν τραγουδούσε ήταν σχεδόν ακίνητη. 2 - 3 φορές μόνο έγειρε το κεφάλι προς τα δεξιά ή τα αριστερά, ή σήκωσε λίγο τα χέρια της.

Ήταν περίεργο και αποξενωτικό να βλέπω μία αγέλαστη, ψυχρή, ανέκφραστη, κρύα, τραγουδίστρια να στέκεται ακίνητη σχεδόν μπροστά σε ένα μικρόφωνο και να τραγουδά πράγματα που δεν καταλάβαινα. (είμαι κλασικός άντρας. Θέλω να καταλαβαίνω τον στίχο για να "μπω" στο τραγούδι, ή έστω να μπορώ να πάρω μία πρέφα τι λέει).

Έτσι δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα με την κυρία. ...άσε που επιπλέον έβρισκα τις μελωδίες και τις ενορχηστρώσεις λιγάκι τύπου "τραύμα είσαι ανοιχτό, τραύμα που το αγαπώωωωωωω... και αν θα κλείσει θα χαθώωωω, τραύμα που χώρια του δεν ζω..." αλλά στο λιγότερο βεβαρυμένο.

Παρόλα αυτά ήταν μία βαθύτατα συγκινητική βραδιά. Δεν βλέπεις συχνά μια τραγουδίστρια να κάνει τόσο λίγη προσπάθεια επικοινωνίας με το κοινό και παρ' όλα αυτά αυτό να είναι καθηλωμένο, να κρέμεται από ΚΑΘΕ ΚΑΘΕ ΚΑΘΕ ΚΑΘΕ νότα και ΚΑΘΕ ΚΑΘΕ ΚΑΘΕ συλλαβή που έβγαινε από το στόμα της.

Οι Λιβανέζοι και οι Λιβανέζες που κάθονταν κοντά μου (τους παρατηρούσα πότε πότε) είχαν όλοι υγρά μάτια από την συγκίνηση. Συχνά κλαίγανε. Κάποιοι σε μερικά τραγούδια σηκώθηκαν και χόρευαν. Ούρλιαζαν. Φωνάζαν το όνομά της. Κόντεψαν να ραγίσουν τα μάρματα της Ακρόπολης στο χειροκρότημα πριν το encore. Κρατούσαν σημαίες του Λιβάνου.

Μπορεί λοιπόν η συναυλία αυτή καθ' εαυτή να μην μου μίλησε - αλλά το να βλέπω πως και πόσο δυνατά "μιλούσε" σε αυτούς που "μιλούσε" ήταν από μόνος του ένας αρκετός και πολύ σημαντικός λόγος να βρίσκομαι εκεί.

και μετά σκεφτόμουν. διάφορα σκόρπια πράγματα άσχετα μεταξύ τους που όμως με συγκινούσαν και έκαναν λίγο υγρά και τα δικά μου μου μάτια. Όπως ας πούμε: Πόσο δυνατό πράγμα είναι το τραγούδι. Πόσο πληγωμένοι πρέπει να είναι όλοι αυτοί οι Λιβανέζοι που η πατρίδα τους τραβά όλα αυτά τα ζόρια τόσα χρόνια. Πόσο όμορφο είναι οι άνθρωποι να μοιραζόμαστε το γλέντι μας. Τι πανέμορφος ήταν ένα νεαρός κύριος στην ηλικία μου που καθόταν μερικές θέσεις παραπέρα με την σύζυγό του... να, τέτοια σκεφτόμουν, της ζωής μας πράγματα...

στο τελευταίο χειροκρότημα έπιασα τον εαυτό μου να χειροκροτεί μανιασμένα για ένα ακόμα encore που όμως, σε συνάφεια με την αυστηρότητα της Fairuz δεν έγινε ποτέ.

...κοίτα να δεις - η συναυλία δεν μου άρεσε, αλλά μπήκα σε μία μαγεία τελικά. ίσως όχι αυτήν που περίμενα, αλλά μπήκα. ..αυτή είναι μάλλον η δύναμη της αυθεντικής τέχνης(;).

...ε, και όσο να 'ναι, δεν είναι και λίγο να μπορώ να πω στα εγγόνια μου ότι, ναι, έχω δει την Fairuz ζωντανά κάτω από την γωνίτσα της Ακρόπολης που φαίνεται από την κερκίδα A του Ηρωδείου.