Sunday, July 08, 2007

η Fairuz στο Ηρώδειο - μία πολύ περίεργη βραδιά!



αχ, τι περίεργα πράγματα που συμβαίνουν στην ζωή μας.

...δεν ήταν να πάω να δω την Fairuz - δεν είχα λόγο ούτε πρεμούρα, δεν είναι και η αγαπημένη μου τραγουδίστρια.

όμως ήμουν τυχερός και με καλέσαν. και πήγα, περισσότερο μη έχοντας κάτι καλύτερο να κάνω.

Το Ηρώδειο ήταν γεμάτο. Πήχτρα.

Μέχρι και οι δύο μπροστινές σειρές, των επισήμων, ήταν γεμάτες (συνήθως δεν είναι, ακόμα και στις παραστάσεις που τα εισιτήρια προπωλούνται μήνες πριν...) - ίσως βέβαια αυτό έχει να κάνει με τον σκόπό της εκδήλωσης που ήταν να στηρίξει τις φιλανθρωπίες της Βαρδινογιάννη (...και αν είσαι πολιτικός δεν τολμάς να μην πας σε μία εκδήλωση που την στηρίζει το Βαρδινογιαννέϊκο...).

Ήταν εκεί η Ειρήνη Παππά, ο Νταλάρας, η Μαρινέλλα, η Μπακογιάννη (που με ένα ψιλοτσιφτετελάκι λικνίστηκε κιόλας στην θέση της - με εξέπληξε...) η Βαρδινογιάννα φυσικά, διάφοροι b πολιτικοί και η μητέρα των δίδυμων του Πρωθυπουργού.

επίσης ήταν εκεί και πάρα πάρα πάρα πολλοί Λιβανέζοι. Πολλοί όμως! Μπορεί να ήταν και περισσότεροι από τους μισούς θεατές.

Η συναυλία ξεκίνησε με μία πολύ πολύ συγκινητική σκηνή - όταν η ορχήστρα έπαιξε τον Ελληνικό εθνικό ύμνο και μετά τον Λιβανέζικο. Σηκωθήκαμε όλοι όρθιοι. Αλλά μόνο οι Λιβανέζοι τραγούδησαν τον ύμνο τους όσο έπαιζε. Εμείς κάναμε τις κυρίες. Μάλλον.

Και μετά ξεκίνησε το concert. H ορχήστρα έπαιξε ένα τύπου τσιφτετελάκι (...μην βρίζεις είμαι ημιμαθής, δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω...) και μετά βγήκε στην σκηνή η Fairuz περπατώντας αυστηρά, "δωρικά" πάνω σε ένα κόκκινο χαλί που έβγαινε από τα παρασκήνια. Έγινε της κολάσεως. Σείστηκε το σύμπαν από τα χειροκροτήματα και τις κραυγές.

Πανικός.

Η συναυλία είχε την εξής μορφή: 3 τραγούδια έλεγε η Fairuz, 2 η χορωδία της, 3 η Fairuz, 2 η χορωδία κ.ο.κ. Στο δεύτερο μέρος είπε 5 τραγούδια απανωτά -και άλλα 2 στο encore.

κάθε φορά που τελείωνε το σετ των τραγουδιών που ήταν να πει έφευγε από την σκηνή. έκανε ένα ελαφρύ σκύψιμο του κεφαλιού, γύριζε την πλάτη και έμπαινε στα παρασκήνια. φυσικά το κοινό, παραλληρούσε...

Όταν τραγουδούσε ήταν σχεδόν ακίνητη. 2 - 3 φορές μόνο έγειρε το κεφάλι προς τα δεξιά ή τα αριστερά, ή σήκωσε λίγο τα χέρια της.

Ήταν περίεργο και αποξενωτικό να βλέπω μία αγέλαστη, ψυχρή, ανέκφραστη, κρύα, τραγουδίστρια να στέκεται ακίνητη σχεδόν μπροστά σε ένα μικρόφωνο και να τραγουδά πράγματα που δεν καταλάβαινα. (είμαι κλασικός άντρας. Θέλω να καταλαβαίνω τον στίχο για να "μπω" στο τραγούδι, ή έστω να μπορώ να πάρω μία πρέφα τι λέει).

Έτσι δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα με την κυρία. ...άσε που επιπλέον έβρισκα τις μελωδίες και τις ενορχηστρώσεις λιγάκι τύπου "τραύμα είσαι ανοιχτό, τραύμα που το αγαπώωωωωωω... και αν θα κλείσει θα χαθώωωω, τραύμα που χώρια του δεν ζω..." αλλά στο λιγότερο βεβαρυμένο.

Παρόλα αυτά ήταν μία βαθύτατα συγκινητική βραδιά. Δεν βλέπεις συχνά μια τραγουδίστρια να κάνει τόσο λίγη προσπάθεια επικοινωνίας με το κοινό και παρ' όλα αυτά αυτό να είναι καθηλωμένο, να κρέμεται από ΚΑΘΕ ΚΑΘΕ ΚΑΘΕ ΚΑΘΕ νότα και ΚΑΘΕ ΚΑΘΕ ΚΑΘΕ συλλαβή που έβγαινε από το στόμα της.

Οι Λιβανέζοι και οι Λιβανέζες που κάθονταν κοντά μου (τους παρατηρούσα πότε πότε) είχαν όλοι υγρά μάτια από την συγκίνηση. Συχνά κλαίγανε. Κάποιοι σε μερικά τραγούδια σηκώθηκαν και χόρευαν. Ούρλιαζαν. Φωνάζαν το όνομά της. Κόντεψαν να ραγίσουν τα μάρματα της Ακρόπολης στο χειροκρότημα πριν το encore. Κρατούσαν σημαίες του Λιβάνου.

Μπορεί λοιπόν η συναυλία αυτή καθ' εαυτή να μην μου μίλησε - αλλά το να βλέπω πως και πόσο δυνατά "μιλούσε" σε αυτούς που "μιλούσε" ήταν από μόνος του ένας αρκετός και πολύ σημαντικός λόγος να βρίσκομαι εκεί.

και μετά σκεφτόμουν. διάφορα σκόρπια πράγματα άσχετα μεταξύ τους που όμως με συγκινούσαν και έκαναν λίγο υγρά και τα δικά μου μου μάτια. Όπως ας πούμε: Πόσο δυνατό πράγμα είναι το τραγούδι. Πόσο πληγωμένοι πρέπει να είναι όλοι αυτοί οι Λιβανέζοι που η πατρίδα τους τραβά όλα αυτά τα ζόρια τόσα χρόνια. Πόσο όμορφο είναι οι άνθρωποι να μοιραζόμαστε το γλέντι μας. Τι πανέμορφος ήταν ένα νεαρός κύριος στην ηλικία μου που καθόταν μερικές θέσεις παραπέρα με την σύζυγό του... να, τέτοια σκεφτόμουν, της ζωής μας πράγματα...

στο τελευταίο χειροκρότημα έπιασα τον εαυτό μου να χειροκροτεί μανιασμένα για ένα ακόμα encore που όμως, σε συνάφεια με την αυστηρότητα της Fairuz δεν έγινε ποτέ.

...κοίτα να δεις - η συναυλία δεν μου άρεσε, αλλά μπήκα σε μία μαγεία τελικά. ίσως όχι αυτήν που περίμενα, αλλά μπήκα. ..αυτή είναι μάλλον η δύναμη της αυθεντικής τέχνης(;).

...ε, και όσο να 'ναι, δεν είναι και λίγο να μπορώ να πω στα εγγόνια μου ότι, ναι, έχω δει την Fairuz ζωντανά κάτω από την γωνίτσα της Ακρόπολης που φαίνεται από την κερκίδα A του Ηρωδείου.

11 comments:

Anonymous said...

Εσύ μπορεί να είσαι ημιμαθής, εγώ είμαι πέρα για πέρα αμαθής.... qui est-ce Fairuz? Υποθέτω από τα λεγόμενά σου κάποια ποιοτική αοιδός, καμάρι του Λιβάνου, αλλά είναι διεθνής? και τόσο γνωστή και ποιοτική που κι η Μαρινέλλα ακόμη κούνησε και πήγε να τη δει? Βόηθα με τον αμαθή...

Anonymous said...

Φανταζομαι πως ειναι αυτο που ονομασες 'αυθεντικη τεχνη' που μπορει να σε αγγιξει χωρις να γνωριζει τους περιορισμους της γλωσσας και της κουλτουρας.Το μυστικο ακουγεται μεσα απο αυτο που ονομαζεις 'αυστηροτητα' και 'δωρικο' που μπορει και να σημαινει μεγαλυτερη επαφη με την ουσια των πραγματων.Στη Δυση το'χουμε λιγακι λησμονησει.

Anonymous said...

kala kala na deis pws tha ourliazw egw ayrio sti manou sto vraxwn. tha tous balw kato olous tous libanezous!

y.g.pou paaaaaaaaaei o erwtas otan pethanei...

Anonymous said...

Αυτα τα εγγονια σου πια, θα σιχαθουν να σε ακουνε, τοσα που εχεις να τους πεις!
λολ.

Tin Man said...

Η περιγραφή που κάνεις δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Κατάφερες να μεταφέρεις κάπως την ατμόσφαιρα.

Είναι φανερό όμως - τα λες και ο ίδιος - ότι μάλλον δεν ακούς Φαιρούζ και δεν σε ενδιαφέρει ιδιαίτερα (ή δεν έχεις ασχοληθεί) με την ιστορία της, την πορεία της, τον πολιτισμό που πρεσβεύει.

Η "ψυχρή" στάση της στη σκηνή είναι το σήμα κατατεθέν της. Δεν εκδηλώνεται ποτέ. Το πολύ πολύ να χαμογελάσει ανάλογα με το τραγούδι που λέει (αν είναι χαρούμενο, μελαγχολικό, κπλ).

Σήμερα είναι 72 χρονών. Το γεγονός και μόνο ότι στέκεται στα πόδια της τόσες ώρες, και μπορεί ακόμα να βγάλει αυτή τη φωνή που άκουσες, είναι πιστεύω απο μονο του τεράστιο κατόρθωμα.

Θα έγραφα περισσότερα αλλά ήδη γυρίζω από μπλογκ σε μπλογκ υμνώντας τη σπουδαιότερη για μένα τραγουδίστρια του κόσμου.

Στο ποστ σου με παρέπεμψε ο Αθήναιος. Αν θέλεις ρίξε μια ματιά στο μπλογκ μου, αλλα κυρίως στις "Διαστάσεις" του Μιχάλη Μητσού (ΤΑ ΝΕΑ) όπου έχω γράψει σχόλιο.

Neverlandean said...

Αυτή τώρα μου κάνει κάτι σε Αραβίδα (sic) Χαρούλα. Έχω δίκιο;

Αθήναιος said...

Τραγουδάει και η Αλεξίου Μότσαρτ; ΛΟΛ

Grimdal said...

Αυτή είναι η μαγεία της κάθε τέχνης, να σου μεταφέρει συναισθήματα ακόμη+αν δεν καταλαβαίνεις τι ακούς ή βλέπεις.

Neverlandean said...

Όλα κι όλα, η Χαρούλα τραγουδάει τα πάντα. :PPP

Provato said...

bill g. google her ρε συ!!! μπεεεεέλεος! θα βρεις πολύ περισσότερα από όσα μπορείς να επεξεργαστείς! μπεεεεε :-)))

ανώνυμε ίσως έχεις δίκιο. μάλλον έχεις δηλαδή. μπεεεε - (αλλά απλά να σημειώσω πω και το της Δύσης στιλ δεν το βρίσκω λιγότερο καλό...).

ανώνυμε 2 βάλε καμία φωνή και για μένα, ναι; Μπεεεε :-)

billzouk Μπεεεε παλαβέ! πολύ χάρηκα που σε είδα χτες στην διαδήλωση! μπεεε σου λέω!

tin man respect για όλα όσα έγραψες, και για το blog σου! μπεεε :-))

neverlandean έχεις ΑΠΟΛΥΤΟ δίκιο. είναι αυτό ακριβώς!

Αθηναίε έπεσες στην περίπτωση. έχω ηχογράφηση της Χαρούλας που τραγουδά το χασάπικο 40 του Χατζιδάκι (το οποίο βασίζεται στην μελωδία του Mozart που ακούσαμε το Σάββατο στο Ηρώδειο και ψιλοξενερώσαμε...). άρα, ναι η χαρούλα τραγουδά Mozart!

grimdal yes indeed. Μπεεε φίλε!

neverlandean η Χαρούλα ΕΙΝΑΙ τα πάντα! μπεεεε χεχεχε :-))

Βασιλική Ν. said...

Εγώ άργησα λίγο να πάρω είδηση το αφιέρωμά σου Προβατάκι μου, δεν πειράζει, εξάλλου εσύ δεν πήρες ακόμα είδηση το δικό μου που είναι χθεσινό.
Λοιπόν, φαίνεται πως οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν τι εστί Φαϊρούζ και το κατανοώ για πολλούς λόγους.
Καμία σχέση δεν έχει η Φαϊρούζ με την Αλεξίου που κι εγώ αγαπάω. Η Ελλάδα δεν γέννησε ποτέ τέτοια φωνή και τέτοιο σύμβολο. Η κυρία αυτή είναι η μόνη που κατάφερε να ενώσει όλο τον αραβικό κόσμο ανεξαρτήτου θρησκέυματος και ιδεολογιών. Καθορίζει μια εποχή ολόκληρη, σημαίνει άπειρα πράγματα.
Χαίρομαι που παρ' όλο που δεν τρελαινόσουν έζησες την συναυλία όπως την έζησες.
Στο μπλογκ μου έχω ένα τραγούδι που δεν ακούστηκε στο Ηρώδειο και είναι πιθανόν το πλέον χαρακτηριστικό της.
Καλό βραδάκι σε όλους και φιλιά πολλά!!!