αύγουστος θα πει μεγαλοπρεπής ή σεβαστός

Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα στην δουλειά μετά από 23 ημέρες.

Ήταν πολύ μεγάλος αυτός ο μήνας ο Αύγουστος. Και ήταν πολύ ιδιαίτερες οι διακοπές μου. Νομίζω πως θα αποτυπωθούν στο μυαλό μου περισσότερο από σχεδόν κάθε διακοπές που έχω κάνει στο παρελθόν.

Είχα από πολύ νωρίς πάρει την απόφαση φέτος να περάσω όλη μου την άδεια εδώ στην Αθήνα. Οι λόγοι πολλοί:

Καταρχήν δεν έχει νόημα, είμαι της άποψης, να τρέχεις στα βουνά και τα λαγκάδια αν δεν έχεις γκομενάκο (...δεν έχω - ή τουλάχιστον δεν είχα όταν άρχιζε η άδεια...χι χι χι χαμογέλ πονήρ χαμογέλ πονήρ γκριν γκριν)

Κατά δεύτερον δεν είχα καθόλου κέφι μετακίνησης και ταξιδιού και φτιαξίματος βαλίτσας και κλεισίματος εισιτηρίων και δωματίων κουτουλου κουτουλού.

Κατά τρίτον ήθελα να κάνω μία προσοχή στα χρήματά μου (...δεν θες να ξέρεις πόσα χρωστάω σε τράπεζες... κάθε πού 'ρχεται ένας λογαριασμός τράπεζας, ακόμα ένα κλαψ λυγμ κλαψ λυγμ σνηφ σνιφ στην ζωή μου).

Κατά τέταρτον... μούμπλε μούμπλε... σκεψ σκεψ... και ξανά σκεψ σκεψ εντατίκ εντατίκ... πως να στο πω τώρα ρε γμτ... Λοιπόν, στο λέω και μην είσαι αυστηρός μαζί μου σε παρακαλώ:

Tο θέμα είναι πως από πιτσιρικάκι ακόμα, με κοντά πανταλονάκια με λαχούρι και μπλουζάκι Γκώστμπάστερζ εκεί στα βάθη των έητηζ, ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω την εξίσωση "διακοπές=απόδραση και φυγή από την ζωή μου".

Αναρωτιόμουν: Ποιος ο λόγος να βρίσκομαι σε μία ζωή και καθημερινότητα που σε βάζει σε τρηπ να περιμένεις πως και πως να ξεφύγεις έστω και λίγο από αυτήν; Κουλό δεν είναι;

Αυτά σκεφτόμουν και έτσι το concept των διακοπών δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα αξιαγάπητο εντός μου. Μην με παρεξηγήσεις. Δεν είναι πως δεν έχω τάσεις φυγής. Απλά, όταν έχω τάση φυγής... κάνω φυγή, όχι διακοπές! Δεν μου αρέσει, πηχή, μία δουλειά; Αφού το παλέψω όσο μπορώ να την φτιάξω, πάω σε άλλη. Δεν μου αρέσει ένα γκομενάκι; Πάω σε άλλο... Δεν μου αρέσει το Modus Vivendi μου; Το αναπροσαρμόζω.

Ένηγουέη πλατιάζω.

Ήθελα να σου πω ότι με αυτά και με αυτά αποφάσισα να μην φύγω. Και έτσι πέρασα έναν υπέροχο, ιδιαίτερο, αξέχαστο, και πολύ χαρακτηριστικό Αύγουστο. Και τι δεν έκανα:

Βόλτες - τσεκ
Γκομενάκια - τσεκ
Κατς απ με φίλους που τους είχα χάσει - τσεκ
Προπόνηση στο κολυμβητήριο - καρακατατσέκ
Διάβασμα - τσεκ
Καταγραφή ιδεών - τσεκ
Σκέψεις και σχέδια για το μέλλον - τσεκ
Αποτρίχωση πλάτης στο spa του Grande Brettagne - τσεκ (...μην σχολιάσεις αυτό, σε έσκισα κακομοίρη μου...)
Κάλεσμα στι σπίτι για μακαρονάδα σε παλιούς αλλά και νέους φίλους - τσεκ
Σεξάκη καλό - τσεκ
Σεξάκη κακό - τσεκ
Σεξάκη τέλειο - καρακατατσέκ
Ξενύχτια - τσεκ
Άπειρα, ατέλειωτα τηλεφωνήματα με ανθρώπους που είχα μήνες να μιλήσω τόσο ουσιαστικά και τόσο άνετα - τσεκ
Συμμετοχή στην προεκλογική εκστρατεία της Έφης Σαρρής - τσεκ...

Το μόνο που δεν έκανα όσο θα ήθελα είναι να δω τον ανηψιό μου (ασταδγιάλα τι φταίω που η αδελφή μου και ο γαμβρός μου γυρίσαν από αμερική και πήγαν να μείνουν so far away, so far away, so far away....).

Επίσης, ίσως θα ήθελα να είχα διαβάσει λίγο περισσότερο... αλλά από την άλλη προσπαθώ τα τελευταία χρόνια να "ακούω" τις ανάγκες του μυαλού μου οπότε δεν ήθελα να πιεστώ και αφέθηκα να διαβάσω τόσο όσο μου το ζητούσε.

Ο Αύγουστος αυτός βέβαια, είχε και μία πολύ αστεία πτυχή: Το πώς πάρα πολύ συχνά, σχεδόν καθημερινά, έπρεπε να παρηγορώ τους συνομιλητές μου όταν τους έλεγα πως δεν έφυγα, ή δεν θα φύγω καθόλου για διακοπές. ...Μόλις έλεγα ότι, αν και έχω 3 βδομάδες σαιρή άδεια, δεν σκοπεύω να κάνω κάποιο ταξίδι γούρλωναν τα μάτια και μόλις που κατάφερναν να συγκρατήσουν ένα γκαλπ και ένα γκασπ στο λαιμό τους. Ευτυχώς που έχω πάντα μαζί μου ένα μπουκαλάκι αιθέρα και μπόρεσα να αντιμετωπίσω μερικές πολύ δυσάρεστες καταστάσεις.

Ο Αύγουστος αυτός με άλλαξε. Δόξα τω Θεώ,νομίζω προς το καλύτερο. Άλλαξε την σχέση μου με τον εαυτό μου. Ασχολήθηκα μαζί του με ένα τρόπο "εσωτερικό" (αλλά όχι εσωστρεφή) "σκεφτικό" (αλλά όχι ομφαλοσκοπικό και στείρο), "περιποιητικό" (αλλά όχι εγωκεντρικό). Είδα όνειρα που τα σημείωνα και μετά περνούσα λίγα λεπτά να τα σκέφτομαι και να τα αναλύω.

Και το κυριότερο δώρο αυτού του Αυγούστου; Απόλαυσα μέρες, βδομάδες, μίας ζωής "κατοικημένης" από ανθρώπους. Από φίλους, από δικούς, από συγγενείς. Πίστεψε με αγαπημένε sexy αναγνώστη, στο υπογράφω με αίμα αυτό που θα σου πω τώρα: Ζωή που δεν κατοικείται από άλλους ανθρώπους είναι ζωή που δεν έχει νόημα και αξία.

Και γνώρισα 2 από τους σπανιότερους ανθρώπους που έχω ποτέ έρθει σε επαφή. Τον ένα τον γνώρισα κυριολεκτικά. Και τον αγάπησα από την πρώτη πρώτη στιγμή. Τον άλλο τον γνώρισα μεταφορικά, γιατί είμαστε εδώ και δεκαπέντε χρόνια γνωστοί αλλά δεν είχαμε έρθει κοντά όπως ήρθαμε αυτό το διάστημα.

...σκέφτομαι. σκέφτομαι. σκεψ εντατίκ σκεψ εντατίκ. Και αποφασίζω:

Ναι είναι αλήθεια πως η κόλαση είναι οι άλλοι. αλλά οι άλλοι είναι και ο παράδεισος.

και αυτό είναι τόσο γλυκό, τόσο παρήγορο, ειδικά τώρα που όλοι, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, πονάμε με αιτία την εθνική καταστροφή!

Παρήγορο γιατί οι άλλοι, ο παράδεισος δηλαδή, είναι δίπλα μας.

Και να γιατί αυτός ο Αύγουστος απόκτησε μία κατάδική του, βαριά και χρυσή σελίδα στο βιβλίο της ζωής μου. Γιατί μου χάρισε, επιτρέποντάς μου να φτιάξω λιγουλάκι την σχέση μου με τον εαυτό μου, την ικανότητα να δέχομαι περισσότερο και καλύτερα, περισσότερους ανθρώπους στην ζωή μου.