Tuesday, September 04, 2007

Το χοντρόπαππο που έγινε ο νέος Παβαρότι


Πολύ μεγάλο ενδιαφέρον μου έχει προκαλέσει η όλη φάση που γίνεται στο εξωτερικό, κυρίως στη Μεγάλη Βρεττανία, με τον Paul Potts.

Ποιος είναι ο Paul Potts; ...ένας χοντρούλης, στραβοδόντης υπάλληλος του Γερμανού Αγγλίας ο οποίος πριν από μερικούς μήνες εμφανίστηκε στο Britain's Got Talent για να τραγουδήσει... όπερα.

Τραγούδησε - και έσκισε. Όχι μόνο νίκησε στον διαγωνισμό, όχι μόνο κέρδισε τις 100 χιλιάδες λίρες, όχι μόνο έκανε συμβόλαιο αξίας 1 εκατομμυρίου λιρών για να βγάλει δίσκο... επιπλέον ο δίσκος του πήγε αμέσως στο νούμερο 1 στην Αγγλία, πουλώντας περισσότερα αντίτυπα από όσα οι υπόλοιποι 9 δίσκοι του top 10 μαζί.

στο internet γίνεται χαμός μαζί του. τα video του είναι από τα πιο δημοφιλή στην ιστορία του YouTube. οι ιστοσελίδες που είναι αφιερωμένες σε αυτόν είναι χιλιάδες, και όλες είναι φτιαγμένες από συνηθισμένους ανθρώπους όπως εκείνος.

το ίδιο τον λατρεύουν και τα παραδοσιακά μέσα. εφημερίδες, περιοδικά, τηλεόραση...

Ο τύπος έχει χτυπήσει χορδή με το κοινό... και την έχει χτυπήσει big time. Φυσικά, αυτό που αγοράζουν από αυτόν δεν είναι το τραγούδι του. Άκουσα το album του και είναι ψιλομούφα... (αν και το απόσπασμα από το Nessun Dorma το λέει πολύ καλά, σε ευχαριστεί να το ακούς).

Αυτό που αγοράζουν τα εκατομμύρια των fan του είναι η ιστορία του: η ιστορία ενός ανθρώπου που από υπάλληλος σε μαγαζί κινητής τηλεφωνίας, έφτασε να κερδίσει ένα διαγωνισμό ταλέντου (με τις περισσότερες ψήφους που έχουν δοθεί ποτέ σε υποψηφίο/νικητή) τραγουδώντας το αντιεμπορικό είδος της όπερας, και παρά το γεγονός ότι είναι άσχημος και αντιτηλεοπτικός.

...σκέφτομαι πως όσα χρόνια και αν περάσουν ο άνθρωπος ποτέ μα ποτέ δεν θα μπορεί να αντισταθεί σε μία καλή ιστορία που μπορεί να τον μαγέψει. Η αδυναμία μας μπροστά στις ιστορίες δεν θα αλλάξει ποτέ.

Αυτό που αλλάζει είναι όμως ο τρόπος που τις ακούμε τις ιστορίες. Σκέψου το: κάποτε μας της έλεγε ο μάγος γύρω ενώ ήμασταν μαζεμένοι όλοι γύρω απ΄την φωτιά. Μετά ήρθε το έπος, το τραγούδι, οι τοιχογραφίες, τα γλυπτά, η τηλεόραση, το Internet, ο κινηματογράφος. Τόσο διαφορετικά μέσα και όμως όλα εξυπηρετούν μία ανάγκη μας. Να ακούμε, να ζούμε, να βλέπουμε, να αισθανόμαστε, να βιώνουμε ιστορίες! ένηγουέη λέω χαζά και γίνομαι βαρετός. πάμπαρακάτ:

εδώ μπορείς να να δεις την πρώτη ever εμφάνιση του Paul στο κοινό την οποία έχουν δει στο YouTube 11 εκατομμύρια άνθρωποι (μιλάμε για μία Ελλάδα φίλε...). Αξίζει τον κόπο - μην το χάσεις.

...Πρόσεξε τα μάτια του στο video. το βλέμμα του. πόσα πολλά λέει.

10 comments:

Tanila said...

100 χιλιάδες λίρες ε;
Δε βαριέσαι, και στρέητ να είναι, ούτε να μου το δει.

bill g. said...

Δε λες καθόλου χαζά προβατίνο. Πάντα μου φαινόταν μαγική αυτή η περίεργη επικοινωνία που υπάρχει με τις ιστορίες. Δεν είναι καθαρή επικοινωνία μεταξύ ατόμων, διαλογός να το πω, είναι μεταβίβαση εμπειριών ατόμων που ο ακροατής της ιστορίας δε γνώρισε ποτε, ή φανταστικών ατόμων που αποτελούν συνονθύλευμα καθημερινών ασήμαντων γεγονότων.

...να, κατάλαβες πώς μπορείς να γίνεις βαρετός τώρα;

Πάντως ο τυπάκος ενδιαφέρουσα περίπτωση. Τελικά το κοινό δεν είναι τόσο ρηχό όσο λένε.

kanataki said...

η τύπισσα στην επιτροπή ήδη τον φαντάζεται να της ετοιμάζει eggs and bacon στην κουζίνα


υγ γυμνός
υγ με ποδιά
υγ τραγουδώντας όπερα...

φοβερός ο τύπος

ds said...

Με συγκίνησε ο άτιμος (αν και η άρια -όπως ολόκληρη η Turandot- πάντα με συγκινούν όσο καμιά άλλη ιταλική όπερα). Και ήμουν έτοιμος να γράψω άσχημα σχόλια με το που είδα την φώτο. Ειχε αστάθειες αλλά τουλάχιστον έχει πολύ γερή, βαθιά φωνή.

Καριέρα στην όπερα δεν νομίζω να κάνει -- χρειάζεται πολύ training για πολλά χρόνια για κάτι τέτοιο, αλλά σίγουρα θα συνεχίσει να κάνει επιτυχία ως crossover καλλιτέχνης, όπως άλλωστε συνηθίζεται στην Αγγλία.

ΥΓ. Δεν ήθελα να πω κακία, αλλά άλλωστε είναι και η αλήθεια: δεν είναι μύθος ότι οι Άγγλοι έχουν απαίσια δόντια. Ίσως επειδή δεν φοράνε όλοι σιδεράκια σε μικρή ηλικία όπως συνηθίζεται σε Αμερική και Ελλάδα.

*C* said...

Τον είχα βρει στο youtube και είχε όντως εξαιρετική φωνή αλλά δεν είχα μάθει πως είχε καταφέρει τόσα πράγματα! Ευχαριστούμε για την ενημέρωση monsieur :)

Wrong Guy said...

Πάντως όταν το είχα δει στην τιβι, είχα ανατριχιάσει, που και άσχετος από κλασσική μουσική είμαι και με είχε επηρεάσει αρνητικά το παρουσιαστικό του.Ίσως αυτό να είναι το μεγαλείο του.

vales-koupa said...

θα συμφωνήσω provatako ότι το ''βλέμμα '' διηγείται από μόνο του μια μεγάλη ιστορία , πολύ πιο ενδιαφέρουσα

Anonymous said...

το βλέμμα του και το χαμογελό του. αποστασιοποιημένο, και θλιμενο ταυτόχρονα.

mindstripper said...

"...παρά το γεγονός ότι είναι άσχημος και αντιτηλεοπτικός"

Μετράω μέρες μέχρι να γίνει κάτι παρόμοιο και εδώ. Καθ' ότι όπου δεν υπάρχει αντικειμενικότητα, υπάρχει η μόδα.

(Κι αν είμαι κακιά, έχω δίκιο)

g for george said...

Α στο καλό, συγκινήθηκα. Ο τύπος είναι απλά ταλέντο. Και τι βλέμμα... Του άξιζε που κέρδισε. Κάθισα και είδα πόσα βιντεάκια μετά!