Περίληψη από το προηγούμενο: Ο προβατάκος, διάσημος (για τα λιτά σωβρακάκια του και το τριχωτό sexy κοιλάκι του) έλληνας blogger και επίδοξος διηγητής, μία μέρα τρώει κατραπακιά, δηλαδή του έρχεται ιδέα για μία ιστορία.
Επειδή η ιστορία είναι δύσκολη σαν ιδέα, όλο και αναβάλει να την γράψει. Εκείνη (ναι, ναι, την ιστορία εννοώ...) αντιδρώντας στην φυγοπονία του, του προκαλεί φοβερή δυσκοιλιότητα, και βούλωση σε όλο του το ηλιακό πλέγμα. Ο προβατάκος παθαίνει τρελό μπλοκάρισμα, μέχρι που μία μέρα, ξημερώματα μοναχικού Σαββάτου, σηκώνεται από το κρεβάτι και κάθεται και την γράφει την ρημάδα την ιστορία φορώντας μόνο το σώβρακο. (εδώ το όλο προηγούμενο με λεπτομέρειες...).
στο σημερινό επεισόδιο: Η περιβοήτη ιστορία. Ιδού ευγενικέ, sexy, καλλιεργημένε αναγνώστα. Να ξέρεις, θα σε απογοητεύσει. Αλλά οφείλω να στην παρουσιάσω:
Η Κυρία Αντιγόνη. Είναι η πρωταγωνίστριά μας. Ηλικία, γύρω στα 65. Ζει την καλύτερη περίοδο της ζωής της. Το μόνο που αμαύρωνει την ευτυχία της είναι… λοιπόν, είναι κάτι πολύ καθημερινό και πεζό: η δυσκολία της να βάλει το συμπλέκτη του αυτοκινήτου της στη θέση όπισθεν. Αυτό την αγχώνει πάρα πολύ.
Πριν από αρκετά χρόνια ο άντρας της κυρίας Αντιγόνης, της είχε σπάσει το χέρι σε ένα καυγά (η κόρη της της έκανε ειρωνία: «τι τον λες καυγά; ξυλοδαρμό να το λες, να το λες αυτό που είναι…») και από τότε δεν είχε την ίδια άνεση να κάνει με τον ώμο της τις κινήσεις που μπορούσε πριν.
Για να βάλει λοιπόν όπισθεν έπρεπε να κουνήσει το δεξί χέρι της κάπως περίεργα και δύσκολα και οδυνηρά, και επειδή δεν ήθελε να μπλέξει απόφευγε να οδηγήσει.
Αν η κυρία Αντιγόνη ρωτούσε κανέναν ψυχαναλυτή μπορεί να της έλεγε ότι όλη αυτή η υπόθεση με τον ώμο δεν ήταν παρά μία δικαιολογία. Μία δικαιολογία για να «παρατείνει»
και στο τώρα την απαγόρευση που της είχε επιβάλλει ο άντρας της όσο ήταν ζωντανός. «το αυτοκίνητό μου ούτε να το πλύνεις δεν θα το ακουμπήσεις… άκουσες;… ούτε να το πλύνεις» της έλεγε.
Μία φορά η κυρία Αντιγόνη είχε τολμήσει να το πάρει χωρίς να τον ρωτήσει, και αυτό για να πάει το γιο μίας γειτόνισσας στο νοσοκομείο. Όταν ο κυρ – Σπύρος το έμαθε την έκανε μαύρη στο ξύλο, και φεύγοντας από την κουζίνα που εκείνη ήταν τάβλα στο πάτωμα σχεδόν αναίσθητη, της πέταξε το πιάτο με τις καυτές φακές, το φαγητό του, πάνω της.
Αυτό είχε γίνει ένα δύο χρόνια που είχαν παντρευτεί. Από τότε η κυρά Αντιγόνη έμπαινε στο αυτοκίνητο μόνο συνοδηγός.
Όταν πέθανε ο κύριος Σπύρος, μετά από 33 χρόνια γάμου με την κυρία Αντιγόνη, είχαν αλλάξει 4 αυτοκίνητα. Κανένα από αυτά δεν είχε εκείνη οδηγήσει.
Το τελευταίο το είχαν πάρει μερικές βδομάδες πριν ανακαλύψουν ότι ο κυρ Σπύρος έχει έναν όγκο στο συκώτι - μέχρι να πεθάνει δεν μπόρεσε να το οδηγήσει παρά μία ή δύο φορές.
Τους μήνες μέχρι που μπαινόβγαινε στο νοσοκομείο ο κύριος Σπύρος θυμήθηκε την παλιά του συνήθεια, να δέρνει την κυρά Αντιγόνη. Κάθε μέρα. Αρχή έκανε όταν γυρίσανε από το νοσοκομείο που πήρανε τα αποτελέσματα της βιοψίας, που άρχισε να την βρίζει.
- Πουτάνα. ΠΟΥΤΑΝΑ! Για σένα το παθαίνω αυτό, για σένα. Εσύ με έκανες να πάθω καρκίνο. Εσύ… με έσκασες.
Και την άρχισε στις κλωτσιές και τις μπουνιές. Ποτέ δεν της εξήγησε τι εννούσε ότι αυτή έφταιγε που αρρώστησε. Και μετά πέθανε.
Η κυρά Αντιγόνη δεν αντέδρασε. Όπως δηλαδή δεν αντιδρούσε και όλα τα χρόνια της που ήταν παντρεμένη με τον κύριο – Σπύρο, όταν αυτός την έδερνε. Ήταν ζαβή; Ήταν δειλή; Ήταν μαζοχίστρια; Κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει το μέγα μυστήριο της απάθειάς της. Καμία φορά ο άνθρωπος φοβάται τόσο την μοναξιά και την ζωή εκτός της νόρμας που κάνει πράγματα που μοιάζουν παράλογα. [Αλλά δεν είναι - πως να πεις παράλογα τα πιο δικά μας συναισθήμτα, τον φόβο, την ανασφάλεια, τον τρόμο μοναξιάς...]
Πέθανε λοιπόν ο κύριος Σπύρος, μέσα σε 8 μήνες, και έμεινε η κυρά Αντιγόνη με το σχεδόν καινούργιο αυτοκίνητο που φοβόταν να το οδηγήσει μην τυχόν και χρειαστεί να βάλει όπισθεν με το χαλασμένο χέρι.
Αλλά η ανία και η περιέργεια νικάνε τους φόβους και τα αντανακλαστικά μας – και έτσι μία μέρα η κυρά Αντιγόνη αποφάσισε να πάει μία βόλτα με το αμάξι.
Από κείνη τη μέρα, δεν υπήρχε περίπτωση να περάσει βδομάδα χωρίς να κάνει 3 με 4 μεγάλες βόλτες με το αυτοκίνητο. Πήγαινε στο Σούνιο, στην Βουλιαγμένη, στη Γλυφάδα. Η οδήγηση ήταν μεγάλη αποκάλυψη για την κυρία Αντιγόνη. Η δυνατότητα να πηγαίνει όπου εκείνη θέλει, με τον ρυθμό που της άρεσε, από τον δρόμο που διάλεγε, με ή χωρίς διαλείμματα, με ξαφνικές αλλαγές προορισμού, ή καμία φορά και χωρίς προορισμό στο μυαλό της, ήταν ότι πλησιέστερο στην ελευθερία είχε ζήσει ποτέ.
Άσε που όπισθεν δεν χρειαζόταν να βάλει σχεδόν ποτέ.
Της άρεσε να παρκάρει σε ένα πλάτωμα δίπλα στο δρόμο κοντά στο ναό του Ποσειδώνα, και να βγαίνει να κοιτάζει την θάλασσα. Πότε πότε περνούσαν καράβια της γραμμής, ιστιοπλοϊκά, μηχανοκίνητα.
Συχνά σκεφτόταν το κύριο Σπύρο. Δεν πίστεψε ούτε στιγμή για αυτόν πως ήταν κακός άνθρωπος, κακός άντρας… αλλά ήξερε ότι ποτέ δεν θα μπορούσε, αν ήταν ζωντανός, να πάρει το αυτοκίνητο και να την φέρει εδώ να δει τη θάλασσα. Ούτε να χαρεί με αυτά που εκείνη χαιρόταν, τον ουρανό, τη θέα της θάλασσας, το ναό του Ποσειδώνα, την διαδρομή.
Όταν οδηγούσε η Κυρά Αντιγόνη αισθανόταν να σπάει η μοναξιά της. Χαμογελούσε στους άλλους οδηγούς στα φανάρια και εκείνοι της ανταπέδιδαν το χαμόγελο κάθε φορά, έτσι γλυκιά που ήταν. Ποιος δεν ανταποδίδει το χαμόγελο σε μία ευγενικιά γριούλα;
Όμως τo καλύτερό της ήταν όταν πετύχαινε κανένα πιτσιρικάκι που της έκανε νοήματα από το διπλανό αυτοκίνητο. Αν και είχε εγγόνια η ίδια, δεν τα έβλεπε ποτέ, τα παιδιά της της το κράταγαν που δεν κατήγγειλε τον κυρ – Σπύρο και όταν έφυγαν από το σπίτι έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους, ούτε ένα τηλέφωνο τις γιορτές. Μία φορά της είχε πει ο γιος της ότι αυτή τους κατέστρεψε όλους.
«τι στο διάολο» σκέφτηκε μία μέρα και χαμογέλασε πικρά η κυρά Αντιγόνη – «φταίω που αρρώστησε ο Σπύρος, φταίω που τους κατέστρεψα όλους, μα για όλα εγώ, μόνο εγώ φταίω...»
Της άρεσε όταν έβαζε βενζίνη, που αντάλλασσε κουβέντες με τον άνθρωπο στο βενζινάδικο, της άρεσε να πιάνει κουβέντα στα διόδια, της άρεσε να μιλάει με τους ξένους που πουλούσαν στα φανάρια τα διάφορα. Τόσο πολύ δεν είχε μιλήσει στην ζωή της ποτέ.
Με τον καιρό έγινε ακόμα πιο άφοβη με την οδήγηση και άρχισε να πηγαίνει στην Χαλκίδα, την Κόρινθο, το Ναύπλιο. Άνοιγε και το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου και άκουγε ωραία τραγούδια. Της άρεσε πολύ ο Χατζηγιάννης, και ο Κότσιρας, η Αλεξάνδρεια. Ήταν κι εκείνη από την Αλεξάδρεια. Ημαθείας, όμως. Την είχε κάνει να γελάσει η αστεία σύμπτωση.
Η οδήγηση είχε φτάσει να γίνει η μόνη της διασκέδαση στην ζωή, μετά από τόσα πολλά χρόνια ζωντανή. Τι χαιρόταν ακριβώς ούτε και η ίδια ήξερε: Ήταν τα τοπία; Ήταν οι άνθρωποι που συναντούσε; Ήταν η ίδια η πράξη του να οδηγεί και που την έκανε να αισθάνεται αυτόνομη και ικανή και ανεξάρτητη και ελεύθερη; Ήταν που το οδήγημα της έδινε χρόνο και ευχέρεια να σκέφτεται για την ζωή της, να μετανιώνει για όλα όσοα έκανε και, κυρίως, δεν έκανε και μετά να αποφασίζει ότι τίποτα δε θα είχε κάνει διαφορετικά;
Μία μέρα γύριζε από το Ναύπλιο και σταμάτησε σε ένα πάρκινγκ της εθνικής οδού για να ξεκουράσει τα μάτια της. Κατέβηκε από το αυτοκίνητο και ένα πανάθλιο πενταβρώμικο σκυλί ήρθε προς το μέρος της, Ήταν μικρό, χαρούμενο, κουνούσε την ουρά του. Η κυρά Αντιγόνη το μάζεψε σπίτι της. Από τότε έγινε ο μόνιμος σύντροφος της στις βόλτες της. Του μιλούσε κιόλας. Πραγματικά τόσο πολύ δεν είχε μιλήσει ποτέ στην ζωή της.
Συχνά του έλεγε πόσο αγαπούσε τον κύριο Σπύρο και πόσο της έλειπε. Για το ξύλο όμως δεν είπε τίποτα στο σκυλί.
… … … … … … … … … … … … … … … … … …
Ήταν απόγευμα του Αγίου Πνεύματος. Η κυρά Αντιγόνη είχε κάνει το λάθος να βγει για βόλτα με το αμάξι στην Χαλκίδα. Επιστρέφοντας έπεσε στην μεγάλη κίνηση της επιστροφής στην Αθήνα.
Σε κάποιο σημείο της εθνικής ακινητοποιήθηκε στην κίνηση. Από πίσω της ερχόταν με ταχύτητα ένα μεγάλο φορτηγό. Ο οδηγός του δεν είχε δει ότι αμέσως μετά την επόμενη στροφή τα αυτοκίνητα σταματούσαν. Όταν το κατάλαβε ήταν πολύ αργά για να πιάσει το φρένο του. Το τεράστιο φορτωμένο φορτηγό έπεσε πάνω στο αυτοκίνητο της κυρά – Αντιγόνης… που ούτε καν πρόλαβε να αναρωτηθεί τι συνέβη, ούτε που υποψιάστηκε τι την χτύπησε πριν ξεψυχήσει.
… … … … … … … … … … …
Μόλις ησύχασε ο αχός της σύγκρουσης, από το σπασμένο παράθυρο του συνοδηγού ο φρικαρισμένος σκύλος πετάχτηκε στο δρόμο και τρέχοντας ανάμεσα στα ακινητοποιημένα στην κίνηση αυτοκίνητα χάθηκε μέσα στους θάμνους δίπλα στην Εθνική.
28 comments:
τι λες; κατάφερα να βγει κάτι ελάχιστα αξιοπρεπές ή τζάμπα το φούσκωμα; γμτ γμτ γμτ... σκεψ σκεψ αγωνή αγωνή σκεψ εντατίκ. μπεεε
tha to diabasw apo th douleia..me thn isixia mou...fainetai poly intense!!
Ναι.
Αλήθεια, κάπου σου εύχονται χρόνια πολλά για (προ)χτες;;;;
σε διαβαζω τακτικά. καλο ειναι , αλλα λιγο στο τέλος νομίζω, θέλει λιγο ακόμη. Λιγο κατι.Γιατι να πεθανει ετσι κι οχι αλλοιως?
κι αυτος ο καρι@λης ο Σπύρος....
Με πήρε τηλέφωνο ο Σίγκμουντ και μου είπε: Νομίζω ότι ένα τέτοιο βαρύ μπλοκάρισμα μόνο μ' ένα θάνατο - έως και συμπαθούς ηλικιωμένης - θα έφευγε. Αν δεν πέθαινε εκείνη, εκείνος δεν θα ξαλάφρωνε. Ευτυχώς ο σκύλος επέζησε. 'Εστω και φρικαρισμένος έτρεξε ανάμεσα στα ακινητοποιημένα αυτοκίνητα. Και θα συνεχίσει να τρέχει... ;-)
Aκυρη η ερώτηση, έμαθα ποιοί γιόρταζαν χτες.
Πάει όλο το φήληνγκ μου το χάλασε ο Χατζηγιάννης!!!
Όμορφο είναι Προβατίσκο μου αλλά έχω μια ερώτηση προς εσένα και προς όλους όσους έχουν συγγραφικά μπλογκ: γιατί έχετε μια τάση προς το δράμα;
Σ' ευχαριστώ που με έκανες ΜΟΥΜΟΥΜΟΥΜΟΥΜΟΥ!!! :***********
(ouf..) proteinomeno neo telos: prospathwntas apotyxhmena na kanei opisthen h ka Antigonh sygkrouetai elafra me ena autokinhto pou to odhgei enas syntaxiouxos xhros psyxanalyths. Meta tis arxikes fwnes, arxizoun k vriskoun sympathitiko o enas ton allo - o psy thn Antigonh giati exei mia fysikh glykytyta k katholou mempshmoiria, h Antigonh ton psy giati einai o monos andras mexri twra pou thn antimetwpizei san anthrwpo. Arxizoun kai vgainoun mazi. Ta paidia ths mathainoun ta kotsompolia k pane na ths thn poun pou lekiazei th mnhmh tou makarith(!). Vriskoun mia allagmenh Antigonh, pou tous zhta sygnwmh gia osa perasan exaiteias ths, alla de masa - it's her life now. Ta paidia arxizoun k ektimoun th mama tous k pairnoun ena kalo mathima - there is always hope in life.. (diavaza poly Polyanna mikrh, meta hlthe k h psyxotherapeia, kai me apoteleiwse..sorry gia to sentoni!)
hmmmm skeps skeps entatik...mou arese. giati? ma giati me to pou arxizei na pernaei kala i talipwrhmenh hrwida pethainei.
Μήπως λέω μήπως όλο αυτό με την οδήγηση έγινε επίτηδες; Θέλω να πω όταν όλοι σου λένε ότι φταις για όλα τόσα χρόνια το πιστεύεις και ψάχνεσαι για να σε βρει. Αυτό που ψάχνουμε μας συμβαίνει, έτσι νομίζω.
γιατι ο αντρας ονομαζεται σπυρος?
Ρε είναι τέλειο, μικρό βέβαια αλλά πολύ όμορφο.
Ποτε δεν είναι αργά να κάνουμε αλλαγές στον εαυτό μας, και να ανακαλύπτουμε νέα πράγματα και να ζούμε καθημερινά νέες εμπειρίες. Αν και πρέπει να μην αφήνουμε κανέναν να μας εμποδίζει για αυτό. Τουλάχιστον η κ. Αντιγόνη πέθανε χαρούμενη με φίλους και ωραίες εικόνες στα μάτια της...
ρησπεκτ....συγκινήθηκα..
‘Καμία φορά ο άνθρωπος φοβάται τόσο την μοναξιά και την ζωή εκτός της νόρμας που κάνει πράγματα που μοιάζουν παράλογα’ και οταν της ηρθε η μοναξια απο μονη της, καταλαβε η Αντιγονη πως τελικα ηταν η καλυτερη φαση της ζωης της. Και πεθανε ευτυχισμενη και με παρεα-κριμα για το σκυλακι βεβαια.
Ο προβατος θελει να πει πως πρεπει να τολμαω, να παιρνω την ζωη στα χερια μου, να αλλαζω τα λαθος κειμενα και να μην σπαταλω τα χρονια μου. Μπραβο ρε προβατε!! Εντελως
Snif... poli wraio itan.. snif..
Ωραίος! Σου αφήνει ένα "άδειασμα" στο τέλος, αλλά ίσως είναι ότι έπρεπε μετά το φούκσωμα. Μπεεεεύγε!
προβατούκο, εγώ ήθελα κάτι ποιο ανατρεπτικό. ειναι πολύ κλισέ φάση, η καλή γριούλα που δεν μιλάει, τρώει ξύλο, όλα τα υπομένει και τη τρώει και το μαυρο σκοτάδι στο τέλος. μην ξεδίνεις με το γράψιμο, αλλά δώσε μας. something more real, not reality.
και κυρίως my sexy sheep, προσπερνώ οτι μιλάμε για ιστορία δικιά σου χωρίς καθόλου sex.
καλο weekend φιλε.
Λοιπόν... Εγώ νομίζω πως ο οδηγός της νταλίκας είναι ο κύριος Σπύρος μετεμψυχωμένος ο οποίος εκδικείται την κυρία Αντιγόνη που του βολτάρει το αυτοκίνητο συνεχώς... Και πως ο σκυλάκος θα ακολουθήσει την νταλίκα κρυφά και κάποια στιγμή θα παραφυλάξει τον κύριο Σπύρο- νταλικέρη, θα τον δαγκώσει και εκείνος θα πεθάνει από μόλυνση ... Ή θα του την πέσει, θα αποκαλυφθούν τα βίτσια του κύριου Σπύρου- νταλικιέρη, και θα γίνουν ζευγάρι... Δεν έχω αποφασίσει ακόμα πιο happy end θα μου άρεσε περισσότερο... Πάντως η ιστρορία μου άρεσε πολύ... Να μας γράψεις κι άλλες...Φιλιά...
Εγω να σου πω την αληθεια δεν εχω διαβασει ακόμα την ιστορία..χεχε.
Για την ωρα κάνω μια πρώτη βόλτα στο προβατομπλογκ, αφου σε βρηκα στη Fevis και ήρθα να κάνω αναγνωριστική βόλτα... :)
και για να μπω στο κλιμα,
μπεεεεε ωραια ειναι εδω μπεεεε
(σαν ηλιθια νιωθω τωρα).
τεσπα...
εγώ ( ο μπαλζακ-τζεημς ψώνιος) νομίζω δεν με πείρατε στα σοβαρά όταν σας έγραφα τις προάλλες. πραγματικά νομίζω ότι η ιστορία που γράψατε με το σεξυ σωβρακάκι και χαιδευοντας το σεξυ τριχωτο κοιλάκι ήταν αυτή που περιγράφει τι και πως έγινε εκείνο το βράδυ και όχι αυτή η ιστορία με την κα αντιγόνη (θεος 'χωρεστηνε), αν την ξαναδιαβάσετε θα δείτε ότι εκείνη (η ιστορία του ποστ για το πως γραφεται στο χαρτι το στούμπωμα από μία δυσκοιλιότητα - εστω και σε ένα σε΄ξυ τριχωτό κοιλάκι)είναι σαφώς αρτιότερη και σαφώς πιο ενδιαφέρουσα, διότι κύριε μου είναι αυτοσαρκαστική και δεν έχει ηθικό δίδαγμα
ο ελέυθερος συνειρμός είναι προτιμότερος να το θυμάστε, οι ιστορίες που κοιλοπονούν καταλήγουν σαν τα αέρια....δυστυχώς
...αλλά από την άλλη θα μπορούσε να γίνει ένα πολύ επιτυχημένο σήριαλ, "αντιγόνη η γριά", ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΠΛΑΚΑ
o allos o anonymous exei ena point....les re
Διαφωνώ μοναχά με την προειδοποίηση.
Μου αρέσουν οι ιστορίες σου - λες όσα χρειάζεται για να κάνεις την καρδούλα του άλλου να χτυπά στο ρυθμό που θες. Αυτήν εδώ τη λάτρεψα, αλλά την κρατάω μετά από εκείνη με την μπιφτέκα, την ψωμούρα και τον Πάνο αγκαλιά στην παραλία.
Μπράβο, προβατάκι γλυκό!
είναι ωραίο τελικά να έχεις ένα φίλο διάσημο blogger με ταλέντο ;)
tanila μπεεε. με έμπλεξες αλλά μετά με ξέμπλεξες. :-)
ντερτι ολντ γούμαν thanx. πέθανε έτσι γιατί ο θάνατος της προήλθε από αυτό που της έδωσε την αίσθηση της ελευθερίας το αυτοκίνητο την οδήγηση.
γλυκιά μου γιαλόμα, σου τηλεφώνησε Ο Σίγκμουντ και εσύ τον ρώτησες για το φούσκωμά μου; είσαι πραγματική φίλη!!! (ακόμα, κάπου μέσα στο σχόλιο σου υπάρχει ένα αισιόδοξο μήνυμα, είμαι σίγουρος, αλλά αυτές τις μέρες δεν έχω μάτια να το δω.... έλα, αστειέυομαι. :-)) )
neverάκο δεν έχω συγγραφικό μπλογκ. έχω μπλογκ που στηρίζει την Μπροίρνοι! χεχεχε! όσο για την ερώτησή σου.... χμ χμ χμ... νομίζω διότι η κωμωδία είναι πολύ πιο δύσκολη.
το μου το άξιζεις! είσαι μου. :-)
donnabella τι σόρη ρε συ; μια χαρά , να γράφεις ό,τι θέλεις, όσο θέλεις όποτε θέλεις... μου άρεσε το τέλος που έδωσες, αλλά θα έπρεπε να γράφω κανένα χρόνο ακόμα - ενώ με ένα φρικτό ατύχημα τελειώνει μία και καλή η ιστορία και ούτε γάτα ούτε ζημιά, μετά μπορείς να πας για καφέ. xxx
one big χαίρομαι πάρα πολύ που σου άρέσει φίλε! :-)) xxx
wahia ουάου! ΟΥΑΟΥ. εσύ έχει τρελή ειδίκευση στην ψυχανάλυση! γκουντ πόηντ δεν το είχα σκεφτεί! μπεεε :-))
r fan διότι μου ταίραζε για κάποιο λόγο ωραία το όνομά του με το Αντιγόνη της ηρωίδας. btw μου αρέσει το blog σου. :-)
xipaki αλλά και χαζοχήνα: διαβάζοντας τα σχόλιά σας θυμήθηκα αυτό το υπέροχο τσιτάτο: ...δεν βλέπουμε τον κόσμο όπως είναι, αλλά όπως εμείς είμαστε... μακάρι να είσαι πάντα τόσο θετικοί στην σκέψη σας. μπεεευχαριστώ μπόουθ, ντρεπ ντρεπ εντατίκ για τα καλά λόγια. :-))
cristalin Μπεεεευχαριστώ. κλαψ λυγμ ντρεπ ντρεπ θεγκζ θεγκζ! :-)
bill χαίρομαι πολύ που σου αρέσει. μπεεεε φίλε μου καλέ :-))
ammos σε ευχαριστώ πάρα πολύ που μπήκες στον κόπο να κάνεις τόσο μεγάλη ανάλυση, :-)). το εκτιμώ και συγκινούμαι! συμφωνώ εν ολίγοις με αυτά που λες, αλλά... χμ χμ χμ ήταν το καλύτερο που μπορούσα να κάνω αυτή τη στιγμή για να "υλοποιήσω" αυτή την ιδέα, αυτή την ιστορία. θα ήθελα να μπορώ να κάνω κάτι καλύτερο αλλά μάλλον ακόμα δεν... αυτό με το sex είναι πολύ σοβαρό, I ll see to it. φιλιά μπεεε όπως πάντα! :-))
fevis και οι δύο εκδοχές σου είναι ΤΕΛΕΙΕΣ ρε συ. και έτσι έχουμε το sequel αλλά και το theequel!!! Μπεεευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά λόγια ντρεπ ντρεπ εντατίκ εγώ. :-)
φάβα καθόλου να μην νιώθεις σαν ηλίθια. και να ξανάρθεις. επίσης έτσι στο λέω, την ιστορία δεν υπάρχει υποχρέωση να την διαβάσεις! ;-). χαίρομαι που σου αρέσει στο πρόβατο. μπεεε
anonymous I Hear You. με πολύ ενδιαφέρον. και όσο σε ακούω τόσο σε πάω. μπεεε λοιπόν. θεγκζ που μπήκες στον κόπο να διαβάσεις και να κρίνεις, ειλικρινά.
les re συμφωνώ. έχει ένα πόηντ! :-)
attalanti αχ ντρεπ ντρεπ εντατίκ ρε συ. πολύ σε ευχαριστώ για τα καλά λόγια (και μένα αυτό με την ψωμούρα μου άρεσε πιο πολλύ μάλλον...χιχιχιχι). μπεεελπίζω να είσαι καλά και όλα να σου έρθουν τέλεια εκεί στην Αμερική. ΖΗΛΕΥΩΩΩΩΩΩΩΩΩ :-)
street μην με δουλεύεις ρε και εσύ... χεχεχε. :-)))
βερυ ναις!!!
σε διαβαζω ενιγουει αλλα με μινι ιστοριουλες εμπλουτιζεται ευχαριστα ενα μπλογκ.
αι λαικτ ιτ ε λοτ.
τωρα αναμενουμε νεα ιστορια...εν καιρο
Post a Comment