Το mp3 player μου. Ένα λεωφορείο. Ένα γκομενάκι. Και σκεψ σκεψ εντατίκ.

Εδώ και μερικές μέρες έχω γίνει φανατικός χρήστης ενός mp3 player. Το έχω φορτώσει με μερικές εκατοντάδες τραγούδια και έχω βρει την μουσική υγειά μου...

Από όλες τις διασκεδαστικές δυνατότητες που μου δίνει, αυτή που μου αρέσει περισσότερο και με διασκεδάζει πιο πολύ είναι το σάφολ (shuffle στα Βολιώτικα) - είναι αυτό που τα τραγούδια διαδέχονται με τυχαία σειρά το ένα το άλλο...

Είναι σούπερ: πατάς το ειδικό κουμπί, κάνεις enter, περνάς τα ακουστικά στα αυτιά σου και ζεις το απόλυτο μουσικό ρώλερ κώστερ. Το Νταλάρα του 72 που τραγουδά "με έπιασε βροχή στο δρόμο" διαδέχεται ο Van Dyk του 2007. Η Χριστιάννα με το "η νύχτα θέλει κορμί και μέλι" παντρεύεται με τους Radiohead. Οι Pet Shop Boys και οι Bruce Springsteen μπαίνουν στο ίδιο μίξερ...

Πως μου αρέσει αυτή η ιδιότυπη αλληλουχία. Πως μου αρέσει αυτό το συνεχές ερώτημα "μλκ τι θα ακούσω άραγε μετα τον Καζαντζίδη που παίζει τώρα;". Και αν οι γνώστες της μουσικης, οι θιασώτες της μουσικής καθαρότητας (my ass) και απόλαυσης είναι ετοιμοί να σκίσουνε τα μπουστάκια τους που εγώ ο φριχτός ιερόσυλος ανακατεύω εντελώς αταίριαστα μεταξύ τους μουσικά είδη... ένα έχω να πω:

"κούκλα, χαλάρωσε τα μπουτάκια σου γιατί δεν σε βλέπω να την βγάζεις καθαρή στην ζωή".

Βλέπεις φαινομενικά όλα αυτά τα τραγούδια είναι πράγματι άσχετα μεταξύ του (or not...) όμως στην πραγματικότητα κάθε άλλο παρά αταίριαστα είναι. Γιατί όλα αυτά τα τραγούδια έχουν ένα σημαντικό κοινό στοιχείο: Αρέσουν στον ίδιο άνθρωπο (τον γιώρς τρούλοι), στην ίδια καρδιά προκαλούν συνασθήματα, γεννάν σκέψεις και ιδέες στο ίδιο μυαλό.

Και κάπου εδώ αγαπημένε αναγνώστη, sexy και καλλιεργημένε, το μυαλό σταματά να σκέφτεται για το τόσο διαδκεδαστικό mp3 player μου και αρχίζει να σκέφτεται για την ζωή την ίδια....

Σκεψ σκεψ εντατίκ... σκεψ σκεψ ενδοσκοπικ εντατικ...

Σκέφτομαι ας πούμε πως λειτουργεί το τυχαίο στην ζωή μας. Σκέφτομαι πόσο τυχαία αλλά και όχι είναι πολλά από αυτά που μας συμβαίνουν.

Σκέφτομαι ότι οι πιο τυχεροί από μας, όσοι δηλαδή έχουμε γεννηθεί με την δυνατότητα να έχουμε επιλογές, στην καλύτερη των περιπτώσεων (που όμως δεν συμβαίνει πολύ συχνά) ο μέγιστος βαθμός ελέγχου που έχουμε στην ζωή μας θυμίζει τον βαθμό ελέγχου που έχουμε και για ένα mp3 player ρυθμισμένο στο shuffle.

εξηγοούμαι: Όπως γεμίζουμε το mp3 μας με τραγούδια και ξέρουμε πως ό,τι ακούσουμε θα είναι κάτι από αυτά, έτσι και οι άνθρωποι "γεμίζουμε" την ζωή μας με κάποια δεδομένα και ξέρουμε ότι από αυτά τα δεδομένα είναι που πρέπει να περιμένουμε να έρθει ό,τι έρθει...

ok, εννοείται ότι αναγνωρίζω την ύπαρξη του αναπάντεχου στην ζωή και ότι "όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός βλέπει six feet under και γελά", αλλά θεωρώ καλό attitude προς τη ζωή να μην προσπαθείς, μεν, να ελέγξεις με ακρίβεια όλα όσα γίνονται αλλά να προσπαθείς να ελέγξεις τα πλαίσια αυτων που θα γίνουν.

Πως να στο πω... αν δεν φορτώσεις στο mp3 player σου το καινούργιο άλμπουμ της γεροmadonna τότε μπορείς να είσαι σχεδόν σίγουρος ότι δεν θα σου κάτσει ν' ακούσεις τραγούδι της! Και στην ζωή σου.... αν δεν φορτώσεις μία σχέση με έναν άνθρωπο που σε πληγώνει, ας πούμε, τότε δεν θα πληγωθείς από αυτόν τον άνθρωπο. (Δεν ξέρω αν γίνομαι καθόλου κατανοητός, φοβούμαι πάλι μπερδεμένα τα γράφω... σόρη ευγενικέ αναγνώστη στο υπόσχομαι το επόμενο ποστ θα είναι sex σκληρό gay porno με μηδέν βαθμό δυσκολίας).

Επίσης σκέφτομαι και κάτι άλλο με αφορμή το Mp3 player μου:

Πόσο σημαντικό είναι στην ζωή σου να καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχουν στεγανά και κατηγορίες, δεν υπάρχουν πράγματα που ταιριάζουν και δεν ταιριάζουν. Αυτό που έχει σημασία είναι να αισθάνεσαι καλά με αυτό που κάνεις. Θέλεις να ταιριάξεις τον Mike Oldfield με τον Μανώλη Μητσιά; Μπρος, ταίριαξέ τους! Μην διστάσεις καθόλου.

Όλα ταιριάζουν μεταξύ τους αν υπάρχει ένας ισχυρός συνδετικός κρίκος... και πιο ισχυρός συνδετικός κρίκος από την ίδια σου την προσωπικότητα, δεν υπάρχει... φτιάξε εσύ τον κόσμο σου. Μην αφήσεις τον κόσμο να φτιάξει εσένα.

....τέτοια αγαπημένε αναγνώστη σκέφτομαι την ώρα που περπατάω και ακούω μουσική. Και όπως καταλαβαίνεις από προσοχή στο δρόμο παίρνω μηδέν: Tο τελευταίο διάστημα έχω πέσει 4 φορές πάνω σε κολώνα, 2 πάνω σε περίπτερο, 3 πάνω σε περαστικό (ο ένας ήταν τρελό γκομενάκι - εννοείται πήρα τηλέφωνο για να ζητήσω έμπρακτα συγννώμη) και 1 φορά σε στάση.

Ας ελπίσουμε ότι δεν θα μου συμβεί κάτι πιο σοβαρό - να πέσω πάνω σε κάνα λεωφορείο που κινείται ας πούμε στην Πανεπιστημίου γιατί θα περάσω το δρόμο χωρίς να κοιτάξω το κόκκινο φανάρι...

Αλλά ακόμα αυτό και αν συμβεί, τουλάχιστον θα πάω φιλοσοφημένος στον άλλο κόσμο. ...υπάρχει τίποτε καλύτερο από αυτό;

(...or not!!! θεός φυλάξοι!)