Η σημασία του καλού (OR NOT!!!!) σχεδιασμού ή απλά μαθήματα καταστροφής ενός καλού βιβλίου

Το διάστημα 1986 1987 η Λόλα Νταϊφά είχε μία ραδιοφωνική εκπομπή (στο κρατικό ραδιόφωνο - θέλαμε ακόμα κάμποσο καιρό μέχρι ο 984 να ξεκινήσει επίσημα την εποχή των ιδιωτικών ραδιοφωνικών σταθμών) στην οποία μετέδιδε συνεντεύξεις που η ίδια έπαιρνε από μερικούς από τους πιο σημαντικούς Έλληνες δημιουργούς του τραγουδιού. (Χατζιδάκι, Κραουνάκη, Κουγιουμτζή λατρεμένο, Μπέλλου, Θεοδωράκη, Ρασούλη και άλλους - μιλάμε πραγματικά για την εθνική Ελλήνων δημιουργών τραγουδιού...)

Την προηγούμενη βδομάδα διάβασα στην Athens Voice, στη στήλη του Κραουνάκη, ότι οι συνεντεύξεις αυτές απομαγνητοφωνήθηκαν και συγκεντρώθηκαν σε ένα βιβλίο, το "Μουσικοί Διάλογοι" το οποίο περιλαμβάνει και cd με αποσπάσματά τους! Δηλαδή σαν να λέμε μπορείς να ακούσεις τη φωνή μερικών από αυτούς του ανθρώπους! Γιάμι, γιάμι, ΓΙΑΜΙ!!! Φυσικά, η είδηση μου κίνησε το ενδιαφέρον και μία και δυο, με το δισάκι στον ώμο, κινώ για το βιβλιοπωλείο to check it out! αλλά...

...Χριστέ μου τι απογοήτευση! Χριστέ μου τι θλίψη.

Δεν έχω δει ασχημότερο εξώφυλλο βιβλίου στην ζωή μου ποτέ. Δεν έχω δει πιο άσχημο στήσιμο βιβλίου ποτέ. Δεν έχω δει πιο κακή επιλογή γραμματοσειράς ποτέ.

Ειλικρινά δεν έχω λόγια να το περιγράψω - δεν έχω λόγια να πω ΠΟΣΟ άσχημο είναι. Δες εδώ:
τι να πρωτοσχολιάσω... την φωτό του τριαντάφυλλου πάνω στα πλήκτρα του πιάνου που είναι η μεγαλύτερη lame εητήλα που έχει ποτέ δει το φως του ηλίου; το μαύρο φόντο που είναι λες και θα διαβάσουμε "το μυστικό της κοντέσας Βαλέραινας;". Τα αιωρούμενα πεντάγραμμα με τις χρυσές νότες που τα βρήκε υπερβολικά μέχρι και Υπεύθυνη Στρωσίματος Βάτας της Alexis Colby?

τι να πω... Τι άδικο - τι κρίμα... ένα βιβλίο με τόσο σπουδαίο περιεχόμενο (...εντάξει, οι πιο πολλές συνεντεύξεις δεν λένε τίποτε σπουδαίο, αλλά οι 10 που λένε είναι μαθήματα ζωής!...) να κακοποιείται τόσο πολύ από εκείνους που το σχεδίασαν.

Ξες τι ήθελε μία τέτοια έκδοση; Μία απλή, λιτή προσέγγιση, μονοσήμαντη, σύγχρονη (αλλά όχι "συγχρονίλας" ούτε επιτηδευμένη...) να τη βλέπεις από μακριά και να σου κινεί την προσοχή και να το πιάνεις μετά στα χέρια σου και να καταλαβαίνεις την σπουδαιότητά του σαν βιβλίο... Τώρα, οι μόνοι άνθρωποι που θα ενδιαφέρονταν να το διαβάσουν (με αισθητική και πχιότητα δηλαδή...) δεν πρόκειται ούτε καν να το πιάσουν στα χέρια τους. (θα μου πεις, θα αρέσει στην νοικοκυρά που βλέπει Μάκη...).

ασταδγιάλα, τα πήρα στην κράνα...