Δενβαλαμεκατωκόλεια 2008

Με μεγάλη επιτυχία ολοκληρώθηκαν απόψε το βράδυ οι εκδηλώσεις του τετραήμερου φεστιβάλ «Δενβαλαμεκατωκόλεια 2008».

Στις τέσσερες μέρες που διήρκησε το φεστιβάλ πραγματικά δεν έβαλα κώλο κάτω. Ή μέσα.

Χαμός.

Το φεστιβάλ ξεκίνησε χαλαρά την Παρασκευή το βράδυ: Πήγα στην Αθηναϊκή Λέσχη για φαγητό. Η Λέσχη είναι λέσχη αγγλικού τύπου της Αθήνας στην οποία οι γυναίκες δεν έχουν δικαίωμα συμμετοχής. Πόσο παλιακό είναι αυτό;;;; Eίναι το κτίριο που βρίσκεται στην γωνία Πανεπιστημίου με Αμερικής, πάνω από την Εμπορική. Μου αρέσει. Είναι γεύση από μία άλλη εποχή, από μία ζωή αλλιώτικη, έξω από την ζωή μου. Τέλεια σου λέω. Όχι τόσο για την ποιότητα της per se, όσο για το πόσο διαφορετική είναι από την κανονική μου ζωή. Μετά, συνάντησα το γκομενάκι και πήγαμε για ποτό στο Μαγκαζέ – όπου πέτυχα και καμία δεκαριά φίλους!

Το Σάββατο πήγα στον Αρχάγγελο, τον καινούργιο Αρχάγγελο that is, που ο ιδιοκτήτης του παλιού Αρχάγγελου (που τώρα δεν λέγεται Αρχάγγελος αλλά είναι στο ίδιο μέρος) άνοιξε σχεδόν επί της Κωνσταντινουπόλεως, σε ένα συμπαθητικό παρκάκι. Ο νέος Αρχάγγελος είναι το 1/5 σε μέγεθος του προηγούμενου, έχει το ίδιο περίπου στυλ διακόσμησης και το ίδιο ακριβώς στυλ μουσικής. Δηλαδή, είναι το μόνο μαγαζί στην Αθήνα (και μάλλον σε όλο το διαγαλαξιακό Σύμπαν, το υπερπέραν και το καταπέραν – ή μήπως το αντίθετο του υπερπέραν είναι «πρόπεραν»;) όπου θα ακούσεις την Αντίστροφη Μέτρηση της Αλεξίου Σάββατο βράδυ. Αυτό δεν το λες απαραίτητα κακό, αλλά ούτε και απαραίτητα καλό.

Εξηγούμαι: Τραγούδια σαν την «Αντίστροφη μέτρηση», ή το «Υπερωκεάνιο» ή το «Πως έφυγες από την ζωή μου έτσι» καλό είναι να τα κρατήσεις σε μία σχετική οικονομία όσον αφορά στο πόσο τα ακούς, αν μη τι άλλο για να μην χαθεί η αξία τους για το αυτί σου. Πράγμα που θα πει ότι πέρασα ωραία το Σάββατο το βράδυ στον καινούργιο Αρχάγγελο, που άκουγα τόσο ωραία τραγούδια, τόσο μαζεμένα… αλλά τώρα θα θελήσω να ξαναπάω μετά από κανένα δίμηνο τουλάχιστον. Για να μην κάψω φλάντζα με τα αγαπημένα τραγούδια… αλλά και για να παραμείνει μία ιεροτελεστία (τηρουμένων των αναλογιών) η ακρόασή τους.

Μετά τον Αρχάγγελος τα «Δενβαλαμεκατωκόλεια» συνεχίστηκαν με φαγάκι στο Mamacas, το οποίο κάποτε το αντιπαθούσα μέχρι τον ουρανό και ακόμα ψηλότερα αλλά τώρα τελευταία μου αρέσει όλο και πιο πολύ! Φταίει βέβαια και η καλή παρέα, ο Μ. και ο Π. δηλαδή, καθώς και ο Α. που ήρθε λίγο μετά. Πήχτρα το Mamacas στο κόσμο, παρόλα αυτά το service μία χαρά και λίγο καλλίτερα, και το φαγήτο αγαπημένα βατό και γνώριμο. Εστιατορίσια σπιτικό. χεχεχε...

Μετά το Mamacas πήγαμε για πολύ λίγο στο Mayo, και δυστυχώς όχι για πολύ λίγο (απλά για λίγο) στο Sodade.

Δεν ξέρω βρε παλικάρια μου, μπορεί να φταίω κι εγώ αλλά όλα τα gay μαγαζιά είναι μερικές μέρες που μου φαίνονται ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ σκοτεινά. Σαν το μέσα μέρος σπιρτόκουτου σε τσέπη νέγρου ταξιτζή που είναι θαμμένος σε κοινό τάφο. Τόσο χάλια. Το Σάββατο ήταν μία τέτοια μέρα. Ξεκινήσαμε από το Mayo το οποίο ήταν πολύ …γκρι. Πολύ. Μην κοιτάς την φωτό, είναι διαφημιστικό κόλπο...Δεν αντέξαμε πάνω από δέκα λεπτά, η παρέα είχε κι εμένα την ξινή να τους τραβάει τα σακάκια και να λέει «άντε πάμε, είναι σκοτεινά εδώ, άντε πάμε»… και τελικά φύγαμε και πήγαμε στο Sodade.

Τι το θέλαμε; Καταρχήν να πω ότι το Sodade είναι φρικτό με την νέα του διακόσμηση. Φρικτό. Φρικτό. No wonder που έπαθε αυτανάφλεξη πριν λίγο καιρό. Επιπλέον ο κόσμος που μαζεύει έχει πάθει πολύ πόνο περιόδου, και έχει τα νεύρα του τον τελευταίο καιρό (όπου «τελευταίο καιρό» βλέπε 17 χρόνια 5 μήνες και 7 μέρες). Να τις δεις τις twinks πως κάνουν αν τολμήσεις να τις σκουντήσεις όπως περνάς, δεν θα το πιστεύεις. Παραλίγο να σπάσω στο ξύλο μία αδελφουλίνα η οποία είχε σταθεί ακίνητη στο πέρασμα και δυσανασχέτησε όταν της ζήτησα συγγνώμη για να περάσω! Άσε που είναι όλες και σούπερ άσχημες… πού αχ βαχ οι παλιές εποχές που έμπαινες στο Sodade και έβλεπες μερικά από τα ωραιότερα παιδιά της Αθήνας – τώρα ο ωραιότερος είναι σαν τον Φοίβο Δαιλοιβωργιά. Φαντάσου. Όσο για την αγαμία… άσε, ας μην το πιάσω αυτό τώρα γιατί θα χαλάσει το κάρμα μου. Μέσα σε όλο αυτό το αρνητικό και δυσοίωνο πράγμα ο ήρωας ο Αντωνάκης ο ντητζαίη προσπαθεί να αλλάξει λίγο την ενέργεια με την μουσική του, αλλά φοβάμαι ότι οι δυνάμεις του σκότους είναι πολύ πιο ισχυρές από αυτόν. Τι να σου λέω τώρα; Ότι η δυνατότερη στιγμή του Σαββάτου στο μαγαζί ήταν όταν έβαλε στο video wall το τραγούδι του Μαρτάκη για την Eurovision; Από αυτό μόνο τζαμπ ήντου κοκλούζηονς ελεύθερα και μην διστάσεις…

Κοντολογίς, μετά από 6-7 φορές που έχω πάει στο Sodade και έχω φύγει σούπερ ανακουφισμένος μπορώ πια να το πω. Η ώρα της πτώσης του έχει ξεκινήσει. Αλλά such is life. Τα μαγαζιά το έχουν για κάμποσο καιρό… και μετά δεν το έχουν.

Η Κυριακή των Δενβαλαμεκατωκόλειων 2008 ήταν περίεργη και γεμάτη και αυτή. Ξεκίνησε με φαγητό στο σπίτι του Α. Η μαμά του και ο μπαμπάς του μας έβγαλαν όλα τα καλά, το είχα ανάγκη το φαγητό το σπιτικό αρνάκι με πατατούλες, ξεκινάω νηστεία και θα κάνω να ξαναφάω κρέας τετρακόσια γκαζίλιον γήαρζ. Μετά, πήγαμε με το στεφάνι στο θέατρο Άλμα. Όπου είδαμε το «Τζων Γαβριήλ Μπόργκμαν» του Ίψεν. Με τον Μιχαλακόπουλο, την Κομνηνού, την Μαραγκού, και το Μοσχίδη. Όπως βλέπεις και στην φωτογραφία που είναι διαγωνισμός μούτας πρόκειται για ένα παλιακό έργο με παλιακή κωδικοποίηση (πως αλλιώς θα ήταν εξάλλου, γραμμένο το 97 είναι το θεατρικό… το 1897 that is) το οποίο σκίζει. απόρ απόρ εντατίκ.

Εκτός από το έργο, παλιακή είναι και η παράσταση, παλιακή και η σκηνοθεσία, παλιακή και η μουσική, παλιακά και τα σκηνικά. Όμως δεν πέρασα κακά. Αλήθεια. Δεν είναι και λίγο να βλέπεις από κοντά τον Μιχαλακόπουλο και την Κομνηνού και τον καταπληκτικό Μοσχίδη. Και όσο να ‘ναι, έναν Ίψεν οφείλεις να τον έχεις δει στην ζωή σου, τόσο και τόσοι μιλάνε για το μεγαλείο του κάτι θα ξέρουνε. Πάντως μου έκανε εντύπωση ότι είχε πολύ κόσμο στο θέατρο, ο οποίος ήταν πολύ ενθουσιασμένος με το θέαμα. Άραγε ήταν ακόμα ένα παράδειγμα του «στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος»; Μπορεί. Αλλά μπορεί απλά και να μην ξέρω τι μου γίνεται…. Θέλω να πω, μην με παίρνεις και πολύ στα σοβαρά, είμαι ο άνθρωπος που βρήκε πολύ καλό το «Παρακαλώ ας μείνει μεταξύ μας». Χμφ χμφ χμφ…

Και μετά την παράσταση, που μου φάνηκε λίγη σε σχέση με το μεγαλείο και το τάλαντο των συντελεστών της (…σιγά μην κρατιόμουν και δεν το έγραφα, χαχαχα!) πήγα…. αχ, πήγα και είδα πρώτο τραπέζι πίστα και μάλιστα πρώτη καρέκλα πίστα στο πρώτο τραπέζι πίστα… την Άλκηστη!!! Yes sir. How lucky was Ι???? Όπως ίσως θα ξέρεις, η Πρωτοψάλτη τραγουδά στο Ζυγό, στην Πλάκα. Πριν από μερικούς μήνες έβγαλε ένα δίσκο ο οποίος ψιλοδικαίως δεν πήρε και το καλλίτερο word of mouth, και γενικά δεν θεωρείται ότι περνά και την πιο ακμαία φάση της καριέρας της. Παρόλα αυτά στο Ζυγό είναι μία χαρά, και λίγο περισσότερο! Η ίδια το καταδιασκεδάζει , όπως και εμείς μαζί της. Εγώ πέρασα πάρα πολύ καλά, άκουσα υπέροχα τραγούδια, γέλασα, και χάρηκα που βρέθηκα περιτριγυρισμένος από κόσμο που χωρίς να βγάζει καφρίλα και καγκουριά χαίρεται αυτό που βλέπει! Φυσικά, το «Πάμε Χαβάη» το είπε δύο φορές, και έγινε χαμός… αρέσει το τραγούδι αυτό, και αν και δεν είναι η «σωτηρία της ψυχής» σε πχιότητα και κύρος και θεληματικό πηγούνι, ωστόσο είναι ένα τραγούδι που έχει κέφι. Η ίδια η Πρωτοψάλτη είπε για το τραγούδι από σκηνής «αυτό δεν είναι τραγούδι, είναι μονόπρακτο!!!». Και μετά γέλασε χαρούμενη αλλά και προβληματισμένη. Να ξέρεις ότι εκτός από καινούργια τραγούδια τραγουδά και πολλά παλιά της, τα οποία όμως τα "πειράζει" λίγο. Καλό αυτό. ...ή μήπως όχι; Για μερικά με ξένισε. Σε μερικά μου άρεσε. Εσύ αποφασίζεις. Αν αποφασίσεις να πας να την δεις.

Σήμερα, τελευταία μέρα των Δενβαλαμεκατωκόλειων 2008 έκανα δώρο στον εαυτό μου ακόμα μία προβολή του Juno. Το είχα δει όταν πρωτοβγήκε στις σινεμάδες, και ήθελα να το δω ακόμα μία φορά. Δεν είναι πως είχε κανένα φοβερό χιούμορ, ούτε καμία φοβερή εξυπνάδα… άσε που το βρίσκω και κρυφοσυντηρητικό. Όμως η απλότητα και η «απτηζωηβγαλμενότητά» του με γοητεύουν πάρα πολύ.

Γύρισα από το Opera (που είδα το Juno) πριν από μερικές ώρες. Μπροστά στο κουμπούτερ μου αποχαιρετώ τα Δενβαλαμεκατωκόλεια 2008. Ήταν ένα υπέροχο φεστιβάλ. Παράπονο δεν έχω. Και τι δεν έκανα... θέατρο, σινεμά, κλάμπ, εστιατόρια, φαγητό με φίλους... σημείωσε δε ότι παρά το φρικτό τρέξιμο, κατάφερα να πάω και τις 4 μέρες των δενβαλαμεκατωκόλειων 2008 και κολυμβητήριο! how determined am I? χεχεχε.

Όμως τώρα μετά από όλον αυτόν το πανικό είναι ώρα για λίγο ενδοσκόπ ενδοσκόπ mild mild. Τα δενβαλαμεκατωκόλεια ήταν ό ,τι πρέπει για να με εισάγουν στις 47 μέρες της σχετικής ησυχίας και της νηστείας που ακολουθούν. Καλή Σαρακοστή!