Όταν πέθανε η Έλενα Ναθαναήλ...

...ήταν ένα από τα τραγικότερα, βαθύτερα και μεγαλύτερα τραύματα της παιδικής μους ηλικίας.

Δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψουν πόσο πολύ είχα πονέσει...

Πρέπει να ήμουν περίπου 10 χρονών όταν είδα για πρώτη φορά την ταινία που η Έλενα είναι ζάμπλουτη σύζυγος Λάκη Κομνηνού και μητέρα κοριτσακίου που μαθαίνει Αγγλικά.

Υπέροχη ζωή. ...μία ζωή που όταν οι άνθρωποι όταν θύμωναν ο ένας με τον άλλον και έφευγαν από το σπίτι χτυπώντας την πόρτα πίσω τους, δεν πήγαιναν βόλτα γύρω από το τετράγωνο, αλλά στο Λονδίνο για διακοπές.

...μία ζωή με επαύλεις με κήπους, με κρις κράφτ, με γιατρούς που είχαν αρχετυπικά πατρική φυσιογνωμία.

και όπου ο χρυσός αναπτήρας χαλούσε και δεν άναβε ακριβώς την στιγμή που χρειαζόταν για να δώσει έμφαση στην ατάκα "έχεις πολύ θράσσος να μου λες ότι σε απατούσα".

Κοντολογίς η ταινία και ότι "αντιπροσώπευε" με είχε μαγέψει.

Και όταν τα έντονα κόκκινα φωτορυθμικά στην μέση περίπου του έργου μου αποκάλυψαν ότι η Έλενα ήταν άρρωστη έπαθα τεράστια ήττα. Λυγμ λυγμ, σνιφ σνιφ.

έσφιξα τα δόντια όμως, είπα "θα το παλέψω με την Έλενα, δεν θα αφήσω την αρρώστια να μας νικήσει"...

'Ομως ήταν άνισος ο αγώνας, δύσκολος. Όταν ο γιατρός μας είπε (στον Λάκη το είπε, αλλά ήμουν και εγώ εκεί μαζί του) ότι οι γιατροί από την Αμερική και την Βόρεια Ευρώπη δεν αφήνουν περιθώρια για ελπίδες, ο πόνος με παράλυσε. Γελοίο, ναι, αλλά ήμουν δέκα χρονών παιδάκι....

Και όταν είσαι δέκα χρονών παιδάκι, απλά πιστεύεις τα πάντα. Και πονάς για τα πάντα πολλαπλάσια από ότι ίσως θα έπρεπες.

Επίσης, δεν αναρωτιέσαι ποτέ πως γίνεται κάποιος scuba diver να πνιγεί επειδή έμπλεξε σε φιλέ από αυτά που βάζουν οι γιαγιάδες στο μαλλί... απλά, το πιστεύεις.

Ας μην μακρυγορώ. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ο θάνατος της Έλενας Ναθαναήλ, ο πραγματικός της θάνατος στις αρχές της βδομάδας, ήταν το μεγαλύτερο ίσως deja vu που έχω περάσει ποτέ στην ζωή μου. τον είχα πρωτοζήσει πολλά χρόνια πριν στο τέλος της θρυλικής ταινίας.

Καλό παράδεισο να έχει. φαίνεται πως έζησε ευτυχισμένη.