Ποστ Πειραϊκή Πατραϊκή με bonus και πχιότητα και κουλτούρα.

Έτυχε να διαβάσω τις τελευταίες μέρες δύο βιβλία με θέμα το γράψιμο, το "Συνομιλώντας με τους Νεκρούς" της σούπερ αγαπημένης μου Μάργκαρετ Άτγουντ (αν δεν έχεις διαβάσει το Όρυξ και Κρέηκ τρέχα τώρα στο μπούκστορ σου) και το "Πως να Γράψεις" της Μανίνας Ζουμπουλάκη.

Ο καλός θεός της ανάγνωσης (που με έχει υπό την προστασία του όσον αφορά τα βιβλία που μου ρίχνει στα πόδια μου) το έκανε έτσι και ήταν δύο πολύ διαφορετικά βιβλία. Σαν το αντίθετο το ένα του αλλουνού και συμπλήρωμα.
Ας ξεκινήσουμε με την Καναδή - είναι και πιο διάσημη, και επειδή ζει στο εξωτερικό δεν θα μας δείρει αν δεν της αρέσει η κριτική, λολ.

Η Μάργκαρετ, λοιπόν, είναι η θεωρητική προσέγγιση του πράγματος. Και η πιο βαριά. Στο βιβλίο της που αποτελείται από 5 διαλέξεις που έδωσε στο πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ με θέμα το γράψιμο, ασχολείται με τα σούπερ χασμουρητά θέματα της ταυτότητας του συγγραφέα, του τι κάνει κάποιον να θέλει να γράψει, της "αντίθεσης" του συγγραφέα με την κοινωνία, την φήμη, τα φράγκα. Κάνει αναφορές σε ποίηση πολύ, σε κλασικούς κυρίως συγγραφείς, έχει λίγο αυτοβιογραφία, πολλές παραπομπές και... χμφ χμφ χμφ βαρύ Κεμπριτζίστικο λόγο.

Κοντολογίς, ώρες ώρες είναι λίγο βαρετό. Γιων χασμουρήτ. Αλλά... έλα που δεν μπορείς να το αφήσεις κάτω ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ όμως! Κάτι γίνεται και θέλεις να δεις που θα το πάει, και επειδή στο τέλος κάθε κεφαλαίου το πάει κάπου καλά θες να διαβάσεις και την επόμενη διάλεξη/κεφάλαιο. Λέει και υπέροχα τσιτάτα. Που σκάνε στο μυαλό σου σαν βομβάκια σοφίας έξυπνα μεταμφιεσμένα σε λάου λάου χωρίς σοβαροφάνεια. Όπως ας πούμε εκείνο που λέει ότι το μεγάλο ταλέντο δεν είναι παρά η μεγάλη ικανότητα να αυτοεκφραστεί ολοκληρωτικά κάποιος. (Σκέψου το λίγο - είναι σαν να σου λέει ότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε τον ίδιο βαθμό ικανότητας και τάλαντου, αλλά η διαφορά μας είναι στο πως έχουμε ενωθεί με τον εαυτό μας αρκετά ώστε να το αναγνωρίσουμε και να το χρησιμοποιήσουμε. i love that idea! gimme more!).



Το βιβλίο της Μανίνας από την άλλη βρίσκεται στο άλλο άκρο του φάσματος. Δεν είναι καθόλου θεωρητικό, καθόλου βαρύ και ασήκωτο, καθόλου δύσκολο να το παρακολουθήσεις. Όχι ότι είναι λιγότερο σοφό. Απλά η σοφία του αφορά στο πρακτικό κομμάτι του γραψίματος και όχι τόσο στο ψυχαναλυτικόθεωρητικόπνευματικό όπως της Μάργκαρετ.

Όταν πιάσεις το "πως να γράψεις" στα χέρια σου (και πίστεψε με υπάρχουν πολλές πιθανότητες να το πιάσεις, περισσότερες από όσες νομίζεις χεχεχε χαμογέλ πονήρ εντατίκ) μάλλον δεν θα το αφήσεις παρά μόνο αν ουρλιάζει το γκομενάκι να πας στο κρεβάτι να κάνετε σεξάκοι. Εκτός από σούπερ πρακτικό είναι και σούπερ ευκολοδιάβαστο - επειδή είναι πολύ αστείο και γραμμένο πολύ χαλαρά.

Το Μανινάκι έχει γεμίσει συμβουλές το βιβλίο της - συμβουλές από μεγάλους συγγραφείς που θα σε κάνουν καμπανάκι στο μυαλό γιατί είναι πολύ πρακτικές και από την ζωή βγαλμένες. Επίσης έχει καταπληκτική βιβλιογραφία αν θες να το ψάξεις το θέμα λίγο περισσότερο.

Τι κοινό έχουν τα δύο βιβλία; Και τα δύο κηρύσσουν με ένταση, αν και με διαφορετικό τρόπο, την πεποίθηση ότι το πολύ πολύ πολύ πολύ διάβασμα είναι απίστευτα απαραίτητο για να γίνεις συγγραφέας με ελπίδες να έχεις γκρούπι που να θέλουν να στην κουνήσουν την αχλαδιά σου. (Φαίνεται τελικά ότι το να θες να γράψεις χωρίς να έχεις διαβάσει πολύ είναι σαν να θες να κάνεις σεξάκοι χωρίς να έχεις κάνει μπανάκι. Κάτι θα γίνει που θα σε κάνει ρεζιλάκι και στις δύο περιπτώσεις. λολ)

Ακόμα, και τα δύο βιβλία βγάζουν μία μεγάλη αγάπη για το διάβασμα και τα βιβλία αλλά... κοίτα τι περίεργο! και για τον αναγνώστη. Άκου τώρα! How cool is that? πολύ!

Γενικά, εγώ θα σου έλεγα να τα διαβάσεις και τα δύο. Και μάλιστα χρονικά κοντά το ένα με το άλλο. Θα πάρεις μία πολύ καλή επαφή με τους τόσο διαφορετικούς τρόπους που μπορεί να προσεγγίζεται το ίδιο πράγμα, το γράψιμο. Αλλά αν πρέπει να σου πω να διαβάσεις μόνο ένα τότε αυτό είναι της Μανίνας - θα σε χαλαρώσει με το πως να αντιμετωπίσεις το γράψιμο, και θα σε κάνει να το δεις ως κάτι πιο βατό.

...από την άλλη όμως σκεψ σκεψ εντατίκ... θέλω να διαβάσεις και της Margaret ρε γαμώτηηηηηη.... σκεψ σκεψ. Α, το βρήκα τι θα κάνω! χεχεχε.

Λοιπόν, θα σου δώσω ευκαιρία να κερδίσεις το βιβλίο της Μανίνας (και μάλιστα υπογεγραμένο με αφιέρωση από την συγγραφέα) αλλά θα μου υποσχεθείς ότι θα σκεφτείς σοβαρά να αγοράσεις και την Μάργκαρετ!

Όπως μάλλον κατάλαβες έχουμε νέο διαγωνισμό! με έπαθλο Μανίνες! yeah!

Υπάρχουν τέσσερα αντίτυπα του βιβλίου (Μανίιιιιναααααα ευχαριστώωωωωω), θα γίνει κλήρωση με την γνωστή διαδικασία της σουπιέρας της γιαγιάς και για να κερδίσεις θα πρέπει να απαντήσεις σε 3 ερωτήσεις:

ερώτηση α (δύσκολη): Η Μανίνα Ζουμπουλάκη έχει το ίδιο μικρό όνομα με ένα σούπερ αγαπημένο περιοδικό των έητηζ στο οποίο έγραφε η Κική Σεγδίτσα, ο Μουρατίδης και ο Σιδερότυπα ΝτουράνΝτουράν. Πως λέγεται αυτό το περιοδικό; Μανίνα, Νάσηοναλ Τζηογκράφηκ ή Νέα του Ψαροντούφεκου;
ερώτηση βου (εύκολη): με ποιον παγκοσμίως διάσημο blogger ήμασταν ζευγάρι στα 80ς και ζούσαμε μαζί στο Κερατσίνι, όπου τον είχα στα ώπα ώπα, κοσμήματα, γούνες, πολύ και καλό sex, να δουλεύω όλα μέρα ενώ αυτός με απατούσε; Με τον Sikia, με την Arianna Huffington, ή με τον Νίκο Δήμου;
ερώτηση γ (μέτρια): η Μανίνα έχει γράψει μεταξύ άλλων και το σενάριο σε μία από τις τρεις παρακάτω ταινίες. Ποιά; Ελεύθερη Κατάδυση, Πολίτης Κέην, Μαριχουάνα Σταπ.

απαντάς στα σχόλια, και κάποια στιγμή θα γίνει κλήρωση και θα έχεις κερδίσει. how uber cool is that?

άντε, άντε.

καλή βδομάδα