Μερικές παρατηρήσεις από μία βραδιά που έγινε σπουδαία χάρη σε μία μόνο φράση.

Χτες το βράδυ το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο ανακήρυξε επίτιμο διδάκτορα του τον Vangelis, συνονόματο του αγαπημένου σου μπλόγκερ, sexy viewer, και συνθέτη του Blade Runner, του Antarctica και μερικών ακόμα uber αριστουργημάτων.

Πήγα στην τελετή και έχω να σου πω παρατηρήσεις.

Το ειβέντ έγινε στο κτίριο στην Πανεπιστημίου απέναντι από την πλατεία Κοράη που πάντα αναρωτιόμουνα τι ήταν. Πίστευα (...ήλπιζα είναι καλύτερη λέξη) ότι στα υπόγειά του γίνονται σεξουαλικά πορνοπειράματα με παρθένους πυροσβέστες και βιτσιόζους πυρομανείς… αλλά σήμερα λύθηκε το μυστήριο λυγμ.

Στο κτίριο λοιπόν βρίσκεται η Μεγάλη Αίθουσα Τελετών του Καποδιστριακού, η οποία είναι ακριβώς όπως περιμένεις να είναι μία μεγάλη αίθουσα τελετών: μέσα στην πορφύρα, το ξύλο, τα λάβαρα, την μεγαλοπρέπεια, τα παλιομοδιτικέ καθίσματα.

Σαν Hollywood είναι δηλαδή. Με την σχετικά καλή έννοια.

Υπήρχαν αρκετοί διάσημοι στην εκδήλωση: Ο Λαλιώτης. Ο Σμαραγδής, σκηνοθέτης του El Greco. Εγώ. Ο Κώστας Καρράς - ναι, ναι, αυτός που βασάνιζε την Βουγιουκλάκη στο Υπολοχαγός Νατάσα (πως κρατήθηκα και δεν πήγα να του κλωτσήσω το καλάμι ένας θεός το ξέρει). Ο Τέρενζ Κουίκ! (how tv moment/claim to fame is that)! Η Γουλανδρή. Και ο Γιωργός Βογιατζής ο ηθοποιός που είναι σούπερ χάνκ, σχεδόν με παρέβγαινε σε ομορφάδα.

Οι ομιλίες των πανεπιστημιακών ήταν… βαρετές με πολύ ενδιαφέρον τρόπο. Μία κυρία που εκθείασε το τιμώμενο πρόσωπο τον Vangeli τα είπε πάρα πολύ ωραία, είχε μία ποιητικότητα και μία ευχάριστη υπερβολή η προσφώνησή της. Όμως μετά ανέβηκε ένας ο οποίος ήταν πολύ σεντόνι αδελφάκι μου κοντέψαμε να πεθάνουμε από την βαρεμάρα, σαν ποστ αγάμητης Θεσσαλονικιάς από την Αθήνα ήταν. Άσε που έκανε και λάθη, είπε ότι το Blade runner είναι του 94!

…και μετά, αφού γίναν όλα τα τυπικά και οι ομιλίες ανέβηκε ο Vangelis στην πίστα. Στο πόντιουμ λολ. Είπε μόνο δύο κουβέντες αλλά μέσα σε αυτές ήταν και η φράση που σπουδαίωσε την βραδιά. Αφού είπε πολλά πολλά ευχαριστώ μετά είπε ότι πρέπει το Πανεπιστήμιο να κάνει ένα ερευνητικό κέντρο το οποίο να ερευνά την μουσική σε σχέση με τα μαθηματικά, «την μουσική… πριν γίνει ήχος»!!!!

εεεε;

μουσική πριν γίνει ήχος; υπάρχει τέτοιο πράγμα; πως; που; ....γκασπ γκασπ!

όμαγκοντ.

…και βρέθηκα να προσπαθώ να φανταστώ την μουσική πριν γίνει ήχος και ξαφνικά άνοιξε μία τεράστια πόρτα μέσα στο μυαλό μου, γιατί είναι μερικές φράσεις που σε κάνουν και βλέπεις αλλιώς τον κόσμο και την πραγματικότητα και φαντάζομαι αν εκείνη την στιγμή έβλεπε κανένας την φάτσα μου θα έλεγε «πάει αυτός, είναι για το Δαφνί». Τέτοιο θαυμασμό και απορία και σκεψ σκεψ εντατίκ είχα. Αυτά παθαίνεις άμα πηγαίνεις εκεί που πάνε ιδιοφυΐες!

..γυρίζοντας στο σπίτι, με τα πόδια αφού πρόκειται για μερικά τετράγωνα απόσταση, πρέπει να ήμουν πολύ αστείο θέαμα. Βλέπεις έχω ένα περίεργο: όταν φοράω κουστουμογραβάτα επειδή δεν είμαι συνηθισμένος, περπατάω πάρα πολύ αργά λες και άμα πάω λίγο πιο γρήγορα θα σκιστεί το κοστούμι. Αυτό το κάνω από αμηχανία και μπαστουνίαση αλλά έλα που όσοι με βλέπουν νομίζουν ότι είμαι ένας σούπερ κουλ τύπος που απλά περπατά πολύ αργά γιατί τα έχει όλα λυμένα στην ζωή του και είναι σούπερ σίγουρος και με αυτοπεποίθηση! λολ...

Φαντάσου λοιπόν σήμερα να πηγαίνω με ταχύτητα ένα μέτρο την ώρα, και ταυτόχρονα να είμαι και βυθισμένος μέσα στον προβληματισμό μπας και καταλάβω τι είναι η μουσική πριν τον ήχο.

όμαγκόντ! θα τους τρέλανα τους περαστικούς. λολ

α, έχουμε νέο διαγωνισμό σουπιέρα γιαγιάς με αφορμή την βράβευση.

Αν θες να κερδίσεις ΚΑΙ τριπλό Blade Runner, ΚΑΙ το soundtrack του El Greco ΚΑΙ το Chariots of Fire, την remastered επανέκδοση με αφορμή τα 25 χρόνια από την κυκλοφορία, δεν έχεις παρά να απαντήσεις σε τρεις ερωτήσεις:

α - ποιο μεγάλο βραβείο πήρε το 1982 ο Vangelis για το Chariots of Fire: Βραβείο Μάκη Δελαπόρτα, Βραβείο Όσκαρ, βραβείο Μπρούτζινο Βατόμουρο.
βου - συμπλήρωσε την μαντινάδα: Τον Μανωλιό τον τσάκωσα με ένα κοντό σορτσάκι, έλα έλα μ΄ ένα κοντό σορτσάκι, και πίσω από μία ελιά εκάναμε... τι; σεξάκοι, φιλάκι ή αγκαλίτσα;
γου - τι είναι όποιος δεν έχει ακούσει το Antarctica, την μουσική που έγραψε στα 80ζ ο Vangelis για ένα uber τέλειο γιαπωνέζικο ντοκυμοντέρ: χαζός, βλάκας, τενεκές!

άντε άντε παίξε! :-)

Δεν ξέρω πόσοι νικητές θα είναι, σίγουρα 3 ίσως και περισσότεροι. Ο κάθε ένας θα πάρει από τρία cd και ίσως ο ένας από αυτούς να κερδίσει και κάτι πολύ σπουδαίο. ΠΟΛΥ όμως.

στα σχόλια απαντάς όπως πάντα με την σουπιέρα της γιαγιάς.

Πάντως για μένα η χτεσινή βραδιά θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου ως η βραδιά που έμαθα ότι η μουσική υπάρχει και πριν τον ήχο, και χωρίς αυτόν...

πραγματικά ομαγκόντ.