Friday, June 06, 2008

Μία στεναχώρητική σκέψη στο στόμα

Σήμερα είναι η κηδεία του Σεργιανόπουλου.

Για να πω την αλήθεια, δεν το παρακολούθησα το θέμα καθόλου από την τηλεόραση, διαβάζω ότι έχουν λυσσιάξει τα κανάλια, τι άλλο να κάνουνε και αυτά τα κακόμοιρα στην εποχή της λύσσας...

Επίσης, τον άνθρωπο, καλό παράδεισο να έχει, ούτε τον παρακολουθούσα ούτε και είχα κάποια ιδιαίτερη συμπάθεια ή αντιπάθεια για την περσόνα του.

Οι μόνες πληροφορίες που έχω για αυτόν είναι ότι είχε θέμα με την ομοφυλοφιλία του, και ότι τις κατέπνιγε σε διάφορες καταχρήσεις. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια αν και τις έμαθα από αξιόπιστη πηγή...

Ωστόσο με αφορμή αυτές ήθελα να καταθέσω μερικές σκέψεις, και συναισθήματα. (υπόσχομαι να μην γίνω Πρέκας, όσο είναι αυτό δυνατό - μην ξεχνάς ότι είμαι ένας άθρωπας που έχω ρησπέκτ για τον Πρέκα μεγάλο και έχω γαλουχηθεί με τις αρχές του).

Αν λοιπόν μου έχει μείνει κάτι από όλη αυτή την ιστορία είναι μία ενίσχυση της απόψης που πάντα είχα ότι καμία φορά το σημαντικότερο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε για τον εαυτό μας είναι.... να μην περιμένουμε να στηριχτούμε σε αυτόν...

Τι θέλω να πω - ο μακαρίτης, αν υποθέσουμε ότι πράγματι είχε ένα θέμα με την φύση του, πιστεύω ακράδαντα ότι έπρεπε να προσπαθήσει να αναζητήσει βοήθεια.

Ο πολιτισμός και η πρόοδος έχουν πολλά κακά, αλλά έχουν μεταξύ άλλων και ένα σημαντικό καλό. Έχουν κάνει άμεσα προσβάσιμες σε κάθε ένα από μας γνώσεις αλλά και ειδικούς που μπορούν να μας στηρίξουν εκεί που υπάρχει ανάγκη.

Δες ας πούμε την όλη Γιαλομολογία, και τα περιοδικά τα σχετικά με την ψυχική υγεία και μούμπλε μούμπλε... Δες τα χιλιάδες ιατρεία με σπουδαίους γιατρούς, τα site γεμάτα πληροφορία, δες, δες, δες, δες...

Αναρωτιέμαι λοιπόν (με αγάπη για την ανθρώπινη φύση, το τονίζω, όχι με κατάκριση και Πρεκιασμό).

Γιατί ο Σ. αλλά και χιλιάδες άλλοι άνθρωποι πνίγουν τα προβλήματα του στο ποτό, στην εργασιομανία, στα ναρκωτικά ή σε οτιδήποτε άλλο; Γιατί δεν αναζήτησε βοήθεια από έναν γιατρό όταν είδε ότι έπεσε πάνω σε τοίχο; Γιατί προσπάθησε να το κουκουλώσει αυτό που τον έτρωγε αντί να το χειριστεί; Θα ήταν, και πόσο, διαφορετικός αν είχε ψάξει μία στήριξη και από αλλού;

Έχω την βεβαιότητα ότι θα ήταν πολύ πιο ευτυχισμένος κατά πάσα πιθανότητα. Ή λιγότερο δυστυχισμένος... σημαντικό και αυτό, μην νομίζεις.

Εγώ πάντως όταν έπιασα τοίχο, κάθε φορά που πιάνω τοίχο, το πρώτο πράγμα που σκέπτομαι είναι να αναζητήσω βοήθεια - από μία προσευχή, από ένα φίλο, και αν τα πράγματα είναι σοβαρά από έναν ειδικό.

[Έτσι ξεπέρασα και το συγκλονισμό από την προδοσία της sikias (ακούς εσύ; άη σαντ φορ γιου, θλίβομαι για σένα) αλλά και πολλά δώρα στεναχώριας από αυτά που δίνει η ζωή στους ανθρώπους.]

Αν μου μένει λοιπόν εμένα κάτι από όλη αυτή την ιστορία είναι αυτό. Ζήτα και θα σου δοθεί. Μην αφήνεις να σε φάει αυτό που σε τρώει. Και αν δεν το καταφέρνεις μόνος σου δόξα των Θεώ στην εποχή μας υπάρχουν χιλιάδες τρόποι να στηριχτείς.

κατά τα άλλα, Θεός σχωρέσ' τον. ρησπέκτ.

12 comments:

Anonymous said...

εχεις δίκηο προβατακο σε αυτο!!
Οτι πρεπει να αναζητάμε βοήθεια παντου. ειτε βιβλίο ειναι αυτο , ειτε ειδικός (στους φίλους δεν πολυβασίζομαι σε τέτοια-γίνεται απλά μια ανακύκλωση συναισθημάτων και ιδεών).
Ομως αυτο προυποθέτει και υγεία. το να αναζητάς βοήθεια ειναι υγεία.

Ιφιμέδεια said...

Προβατούκο μου,

επειδή τελικώς είμαι σπίτι σήμερα και βλέπω και ακούω τα σχετικά με έπιασε κι εμένα το στενάχωρο.

Έχει δίκιο ο ανώνυμος από πάνω ότι και το να ζητήσεις βοήθεια χρειάζεται ένα βαθμό ψυχικής υγείας. Κι έπειτα μην ψεχνάς ότι δεν βοηθιούνται όλοι από την λεγόμενη "ειδική" βοήθεια, ίσως γιατί δεν είναι η κατάλληλη.

Δεν σου κρύβω ότι με απασχολεί και συνδέω τον τρόπο ζωής του με το τέλος του, αφού ο εφήμερος σύντροφος είναι μάλλον ο δράστης. Γιατί να πρέπει ο ομοφυλόφιλος να ρισκάρει έτσι τη ζωή του; Θα μου πεις το ίδιο κάνει και ο ετεροφυλόφιλος και δη η γυναίκα που αναζητά εφήμερο έρωτα. Αλλά φαίνεται, κι ίσως εδώ υπερβαίνω εσκαμμένα, ότι αυτή είναι μιά πρακτική, μιά συνήθεια να την πω, που τουλάχιστον κάποια στιγμή στη ζωή τους εφαρμόζουν οι ομοφυλόφιλοι. ΔΕΝ την κατακρίνω ηθικά, να μην πρεξηγηθώ. Απλώς με φοβίζει να σκέφτομαι ότι κινδυνεύουν φίλοι και γνωστοί, με φοβίζει και με σοκάρει.

Ελπίζοντας να βγάζουν άκρη όσα γράφω,

καλημέρα...

tsok said...

Μόλο τον άκρατο αγνωστικισμό μου, πάντα μ'άρεσε αυτή τη φράση από το Ευαγγέλιο:
"Αιτείται και δοθήσεται υμίν, ζητείτε και ευρήσετε, κρούετε και ανοιγήσεται υμίν".

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου καλέ μου πρόβατε...
Ευτυχώς ούτε εγώ έχω παρακολουθήσει καθόλου το θέμα (Αλίμονο! πού φτάσαμε να χαιρόμαστε όταν δεν ενημερωνόμαστε...)

Hfaistiwnas said...

Απόλυτο δίκιο...
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να νιώσει καλά και να στηριχτεί κάποιος... μόνο που μεριοκί δεν είναι τόσο δυνατοί..
Έχουν ακουστεί πολλά για το συγκεκριμένο άτομο.. λυπάμαι που κατέληξε με αυτόν τον τρόπο.. πάρα πολύ...

Monica Geller said...

Θα ήθελα να συμφωνήσω με τα πιο πάνω σχόλια όσον αφορά την αναζήτηση βοήθειας. Κάνοντας ψυχοθεραπεία τον τελευταίο ενάμιση χρόνο ξέρω πως το πιο δύσκολο απ' όλα στην όλη διαδικασία είναι να πάρεις την απόφαση να πας σε κάποιον. Είναι κυριολεκτικά η μισή θεραπεία, γιατί έχεις αναγνωρίσει ότι υπάρχει πρόβλημα. Και αυτή είναι μια επώδυνη παραδοχή.
Όσον αφορά το ίδιο το θύμα κάπου διάβασα, νομίζω σε κάποιες δικές του δηλώσεις, ότι είχε κάνει θεραπεία αλλά δεν τον βοήθησε...
Λυπάμαι πολύ πραγματικά που χάθηκε ένας άνθρωπος με αυτό τον φριχτό τρόπο...

So_Far said...

Έχεις απόλυτο δίκιο σε όσα γράφεις για το Ν.Σ.
τον οποίο θεωρώ ως πάρα πολύ δύσκολο χαρακτήρα για να αποδεχτεί αυτά που τον βασάνιζαν και να τα εξωτερικεύσει...
χτες έτυχε να δω κάποιες συνεντεύξεις του , και η εντύπωση που μου έδωσε ήταν ότι είχε ήδη "φύγει" εδώ και καιρό...
Μου έκανε εντύπωση μια φράση του όπου διατύπωνε ότι δεν θέλει να ερωτευτεί.. ολόκληρος έλεγε ακριβώς το αντίθετο..
Μακάρι να είναι ο τελευταίος και μακάρι να ευαισθητοποιηθεί κάποτε η πολιτεία για τέτοιες περιπτώσεις που είναι δίπλα μας και είναι πολλές

Anonymous said...

Έχει δίκιο η Μόνικα. Έχω βρεθεί 3 φορές δίπλα σε ανθρώπους που είχαν μια, ελαφριά ευτυχώς, κατάθλιψη (βρε λες να την προκαλούσα εγώ;;;) και ήταν πολύ δύσκολο να παραδεχτούν την κατάσταση. Για όλα όσα ένιωθαν θεωρούσαν ότι έφταιγε κάτι διαφορετικό από την πραγματική αιτία. Όσο μεγαλώνω μου είναι πιο εύκολο να δώσω μια βοήθεια για να καταλάβουν το πρόβλημα, αλλά η μία περίπτωση μου συνέβη με κολλητή όταν ήμουν μικρή και δυστυχώς δεν είχα την ωριμότητα να της φερθώ όπως χρειάστηκε. Είναι δύσκολο και για τους ίδιους αλλά και για το περιβάλλον τους...
Επίσης, νομίζω πως είναι μεγάλη πηγή στρες και προβλημάτων η εικόνα που νομίζουμε πως περιμένει η κοινωνία από εμάς και το κατά πόσο μπορούμε να ανταπεξέλθουμε σε αυτήν...
Εσύ τι λες πρόβατέ μας;
Ασημίνα

Anonymous said...

Καλημέρα πρόβατε... Μπαίνεις σε λημέρια ψυχολογίας και ψυχοθεραπείας τώρα και δεν ξέρω αν είμαστε αρμόδιοι...

Lina said...

προβατακι μου γλυκο, όταν γίνεσαι αυτοκαταστροφικός είναι κάπως οξύμωρο να ζητήσεις βοήθεια. όταν δεν αγαπάς τον εαυτό σου, είναι οξύμωρο να προσπαθήσεις να τον βοηθήσεις.
Η ζήτηση βοήθειας είναι το πρώτο βήμα της βελτίωσης, όχι μόνο ο τρόπος βελτίωσης. =(


δεν μιλώ συγκεκριμένα για τον Σεργιανόπουλο, γιατί δεν τον γνώριζα, αλλά γενικά.

Anonymous said...

Συμφωνώ απολύτως, εγώ πάντως για να ξεπεράσω τα κόμπλεξ με την σεξουαλικότητα μου, είδα καμιά 20 shonen-ai και καμιά 50 επεισόδια Queer as Folk και μου πέρασε! Ο Θεός να συγχωρέσει τη ψυχή του (btw η μάνα μου είπε ότι τον σκότωσε ένας Πακιστανός που μάζεψε για να κάνουν αχαλίνωτο sex , αλλά δεν το πολύ-πιστεύω...)

Unknown said...

και γω λυπήθηκα!!ειναι κακο να προσπαθείς να πνιξεις τα πάθη σου σε καταχρήσεις και να μη ζητας βοηθεια με αποτελεσμα να πηγαινεις προς το πατο.Κριμα!!Αντιο!

υγ ας μαζεψει καποιος το αλτερ(τις ηλιθιες ερωτησεις της Χρουσαλα προς το ιερεα )και το σταρ ελεος πια !!!

celsius33 said...

προβατούλη έχεις απόλυτο δίκιο είμαι σύμφωνος με αυτή την πάναπλη σκέψη και λογική, είναι κρίμα που εγλκλωβίζονται πολλοί άνθρωποι σε όλα αυτά τα παραδρομάκια αριστερά και δεξιά και αποφεύγουν το απλούστερο, την αναζήτηση πραγματικής βοήθειας και όχι υποκατάστατου