Μικροί ενθουσιασμοί

Μερικές φορές με ενθουσιάζουν τα πιο μικρά πράγματα.

Ας πούμε, τις προάλλες ξέχασα στο γυμναστήριο την σαπουνοθήκη μου.

Παρά το γεγονός ότι περιείχε μέσα ένα σχεδόν αχρησιμοποίητο σαπούνι, το κόστος της αφηρημάδας μου δεν ήταν μεγαλύτερο των δύο ευρώ. Θυμάμαι: η θήκη έκανε 1,10 ευρώ και το σαπούνι 60-70 λεπτά.

Όταν διαπίστωσα την απώλεια που θα έριχνε στην καταστροφή τον προϋπολογισμό μου (λολ) είπα να ρωτήσω στην υποδοχή του τζήμου (το τζημ, γενική του τζήμου) μήπως και βρήκανε τα χαμένα.

Δεν τα είχανε βρει. (Σιγά τώρα μην πήγαινε κανείς να παραδώσει ένα σαπούνι ακόμα και αν σαν brand έχει από πίσω του δισεκατομμύρια ευρώ σε διαφήμιση και χτίσιμο εικόνας).

Απογοητεύτηκα λίγο, δεν μου αρέσει να είμαι ξεχασιάρης - και, περισσότερο για να βγάλω από το στομάχι μου την απογοήτευσή μου, είπα στην κυρία που μας δίνει τις πετσέτες τον πόνο μου

- Έχασα το σαπούνι μου γαμώτο.
- Πόντε; μου λέει. Καλά διάβασες, με ν. Είναι ξένη, από κάποια χώρα της Ανατολικής Ευρώπης.
- Χτες, προχτές, ούτε που θυμάμαι.... και έφυγα να πάω να μπω στα αποδυτήρια να αλλάξω.

Δεν περνάνε 10 λεπτά και σκάει μύτη στα αποδυτήρια ένα παλλικαράκι από την ομάδα των καθαριστών με την σαπουνοθήκη μου στα χέρια! ΟΜΑΓΚΟΝΤ ομαγκοντ ΟΜΑΓΚΟΝΤ! Τον κοιτάζω με ελπίδα και ανείπωτη χαρά!

- Ντιγκό σου αυτό; με ρωτά γλυκά χαμογελαστά και λίγο σαν να λέει "να το σούργελο με το σαπούνι".
- Ναι, ναι! Χίλια ευχαριστώ, είσαι πρώτος, φωνάζω εγώ όλος χαρά και ενθουσιασμό - όλο το τζημ με άκουσε ευτυχώς δεν είχε κόσμο, έγινα λίγο ρεζίλι, όχι πολύ.

Μετά, αφού είδα ότι το σαπουνάκι μου ήταν safe and sound και είχα ηρεμήσει λίγο αναρωτιόμουνα...

"μα καλά, πως κάνεις έτσι για μία σαπουνοθήκη που ήταν αγνούμενη και μετά βρέθηκε... είναι αυτή συμπεριφορά 35 χρονών άνδρα; δηλαδή, αυτό είναι σχεδόν lame...".

Σκεψ σκεψ εντατίκ. Ενδοσκόπ ενδοσκόπ εντατίκ.

Σίγουρα η χαρά μου δεν οφείλεται στα οικονομικά δεδομένα της απώλειας. Τότε;

Ίσως "συγκινήθηκα" που η κυρία στις πετσέτες έκανε τον κόπο να ρωτήσει, να ψάξει, να ανακαλύψει. Ίσως χάρηκα που ο παλλικάρης ήρθε να μου φέρει το σαπούνι. Θέλω να πω, αυτοί οι δύο άνθρωπες έχουν φύγει από την πατρίδα τους, έχουν βρεθεί εδώ, που δεν είναι ότι φημιζόμαστε για την στοργική αγκαλιά με την οποία υποδεχθήκαμε τους οικονομικούς μετανάστες, για να παλέψουν την βιοπάλη τους και παρόλα αυτά νοιάστηκαν για το θέμα μου. Το βρίσκω λίγο... τρυφερό και γλυκό (σουτ μη όταν γίνω εντελώς γλυκανάλατος γόντ για;).

Ίσως πάλι να ήταν που τους είδα ότι χαρήκαν με το ευχαριστώ που τους είπα, που δεν ήταν τυπικό και το εννούσα από τα βάθη της πατούσας μου. Ξέρεις, αυθεντική επικοινωνία μεταξύ ανθρώπες με διαφορετικές καταβολές και μούμπλε μούμπλε, και μας ενώνει ένα αυθεντικό συναίσθημα και ξανά μούμπλε μούμπλε... τέλος πάντων.

Αρονό. Και μεταξύ μας δεν έχει και τόσο σημασία. Σημασία έχει ότι αυτή τη στιγμή που γράφω, το σαπουνάκι μου είναι δίπλα μου. Με κοιτάζει με τα πελώρια τρομαγμένα από την περιπέτεια ματάκια του - είναι όμως και χαρούμενο που βρήκε τον μπαμπά του και θα μπορέσει να εκπληρώσει την αποστολή του, να λιώσει σιγά σιγά καθαρίζοντας το sexy κοιλάκι, αλλά και το υπόλοιπο σώμα, μετά το κολύμπι.

Και μπορεί να έχει σημασία και κάτι ακόμα. Να μην αφήνεις την καθημερινή κούραση να σε παίρνει τόσο από κάτω ώστε να μην μπορείς να αισθανθείς μικρούς ανόητους ενθουσιασμούς. - είτε είσαι οικονομικός μετανάστης που βρήκε το σαπούνι ενός χαζοβιόλη χαζοχαρούμενου δυτικού, είτε είσαι ο κουρασμένος από το κυνήγι της φενάκης του υλικού πλούτου δυτικός στο τέλος μίας πολύ φρενητώδικης μέρας.

ασυναρτησίες ε; ε, τα γράφω όπως τα σκέφτομαι. τι να πω. :-)

θέγκζ φορ ρίντιγκ.