Monday, September 08, 2008

Γράμμα σε έναν μη-φίλο...


Αγαπητέ Νικήτα/street spirit

Σήμερα η μέρα μου ράγισε από το απίστευτο νέο του θανάτου σου. Το διάβασα στο blog της Juanitas, δεν ήθελα να το πιστέψω, και της έστειλα ένα mail για να να καταλάβω τι έγινε, να μάθω τι συνέβη.

Λίγο μετά πήρα την απάντηση της. Επιβεβαίωσε το νέο. Μου έγραψε ότι είχες ένα ατύχημα με το μηχανάκι σου, το οποίο δεν ήταν από μόνο του τόσο σοβαρό (αν και κυκλοφορούσες με πατερίτσες) - δημιούργησε όμως θρόμβωση στο αίμα που προκάλεσε πνευμονική εμβολή. Και έτσι, πέθανες. 35 χρονών και φρεσκοπαντρεμένος. Αύριο Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου θα γίνει η κηδεία σου, στην Νέα Σμύρνη.

Αγαπητέ Νικήτα. Δεν γνωριζόμαστε. Από τα blogs μάθαμε ο ένας τον άλλον. Σε διάβαζα, με διάβαζες... Όλη και όλη μας η σχέση περιορίζεται σε μερικές ανταλλαγές Links και στα σχόλια που αφήναμε κατά καιρούς ο ένας στον άλλον. Να σου πω την αλήθεια, εγώ σε είχα πολύ αγαπημένο. Κάποτε είχα κάτσει και είχα διαβάσει όλα τα ποστς σου. Δεν θυμάμαι πια και πολλά πράγματα, είσαι και παλιά καραβάνα και έγραφες ποστς από το 2004(!), θυμάμαι όμως την αίσθηση αληθινίλας που έβγαζες, και πόσο φαινόταν μέσα από το γράψιμό σου ότι είχε αξίες και σοφία. ...ναι λοιπόν σε είχα πολύ αγαπημένο.

Πιστεύω, όμως, από το λίγο που σε έχω καταλάβει ότι αν γινόταν και γνωριζόμασταν μάλλον δεν θα γινόμασταν φίλοι. Είμαστε πολύ διαφορετικοί άνθρωποι στις κωδικοποιήσεις μας και την οπτική μας γωνία απέναντι στην ζωή. Να στο πω απλά, φοβάμαι ότι θα ήμουν πολύ "οριακός" για σένα - μου έδινες την εντύπωση ότι είχες μία πιο ξεκάθαρη εικόνα για την ζωή, φωτεινή. Εγώ πάλι, όσο μεγαλώνω μπερδεύομαι όλο και περισσότερο... αναζητώ το φως, αλλά δυστυχώς δεν το έχω μέσα στην ματιά μου όπως ένοιωθα ότι το είχες εσύ... όσο όμως και να μην ταιριάζαμε ήμουν σούπερ πράουντ που είχαμε "σχέση".

Υπάρχουν δύο ποστ σου που με είχαν συγκινήσει πάρα πολύ, αναφέρονταν στην μαμά σου και τον μπαμπά σου. Γράφεις γι' αυτούς με την τρυφεροτητα ενός παιδιού που το αγάπησαν πολύ και το φρόντισαν. Στεναχωριέμαι που πέθανες τόσο ηλίθια και που δεν έκανες όλα όσα θα ήθελες να κάνεις, στεναχωριέμαι όμως πολύ και γι αυτούς τους δύο άνθρώπους που χάσανε τον γιο τους. Θέλω να ξέρεις ότι από το απόγευμα που έμαθα πως πέθανες προσεύχομαι να μπορούσα να γίνω έναν τεράστιος σωλήνας για να στείλω στην μαμά και τον μπαμπά σου, αλλά και την αδελφή σου την Ο., κουράγιο. Αναρωτιέμαι πως θα αντέξουν αυτό το ράγισμα στην ζωή τους, πως θα στεγνώσουν τα δάκρυά τους. Μακάρι να δώσει ο Θεός να έχουν στήριξη και βοήθεια για να αντέξουν αυτή την οδύνη.

Μη-φίλε Νικήτα. Η ζωή συνεχίζεται, λένε. Η ζωή είναι άδικη, λένε. Αυτά γίνονται, λένε. Θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα, λένε. Όλοι θα χαθούμε, λένε. Υπάρχουν άνθρωποι 35 χρονών που έχουν ζήσει περισσότερα από 90ρηδες, λένε. Μούμπλε μούμπλε μούμπλε, λένε. Ίσως δεν υπάρχει κανένα νόημα σε τίποτε. Ίσως πάλι όλα να γίνονται βάσει ενός επουράνιου σχεδίου που έχει φτιάξει μία ανώτερη δύναμη. Μπορεί και όχι. Όπως και να έχει, να ξέρεις ότι στο τώρα και το εδώ μου ο θάνατός σου είναι από τα πιο στεναχωρητικά πράγματα που έχω ακούσει.

Το nick σου στα μπλόγκζ ήταν street spirit. Προσεύχομαι να γίνεις ένα spirit που να γυρίζει για πάντα τους δρόμους στο σύμπαν που κανένας άνθρωπος δεν θα μπορέσει ποτέ να γνωρίσει. αυτό θα ήθελα, εν είδει παρηγοριάς...

Αλλά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο θα ήθελα να μην είχε συμβεί αυτό που έγινε.

:-(

την φωτογραφία στο ποστ την τράβηξε ο Νικήτας ο ίδιος και την ανέβασε στο blog του. Είναι από το γαμήλιο ταξίδι που έκανε στο Μπαλί τον Οκτώβρη του 2007. της είχε βάλει λεζάντα "πέφτοντας η αυλαία"

21 comments:

alienlover said...

:(((

jg said...

omg..
8elw tosa polla na grapsw alla den...

Hfaistiwnas said...

Δεν έχω λόγια.. τίποτα..
:( Λυπάμαι..

So_Far said...

Kαι όμως αυτός ήταν ένα βαθύτατο φιλικό αντίο
Αν είναι έτσι οι μη-φίλοι...

enteka said...

:(:(

ProFyLaKtiKo said...

πολύ συγκινητική η επιστολή σου και επέτρεψέ μου να πω "πραγματική".

δεν είναι περίεργο που όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, μένει πίσω το blog, σαν ένα κομμάτι του γράφοντος?

νιώθω άσχημα τώρα..

Είδωλο said...

ελα ρε, no shit!

:(

Soraya said...

κρίμα, πολύ κρίμα...ακόμη και για ανθρώπους που δεν γνώρισες ποτέ, μπορείς τελικά να στεναχωρηθείς πολύ.
και πάλι, κρίμα...:(

30aris said...

Ο Νικήτας ήταν φίλος μου. Ήμουν στην κηδεία το πρωί. Ο κόσμος ήταν περισσότερο σοκαρισμένος, παρά θλιμμένος. Δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε...

Διαβάζεις κάθε μέρα στις εφημερίδες για στατιστικές και μέσους όρους: τόσα χρόνια ζουν όσοι καπνίζουν, τόσα όσοι δεν καπνίζουν, τόσα όσοι έχουν μηχανές, τόσα όσοι δεν έχουν...

Και μετά μαθαίνεις κάτι τέτοιο, για έναν άνθρωπο σε σούπερ ντούπερ υγεία και τρως την κεραμίδα στο κεφάλι...

Τι να πω ρε πρόβατε, ακόμη δεν μπορώ να το χωνέψω...

Me:Moir said...

Καταστεναχωρέθηκα προβατάκι μου.

tovenito said...

τίποτα. μόνο σιωπή. και μια σκέψη για αυτούς τους γονείς

Anonymous said...

krima giati tha ginotan theios sto amesos epomeno diastima. Thlipsi kai sok. Kali dynami stous goneis tou, tin O kai ti B.

Anonymous said...

Ο Θάνατος υπάρχει μόνο για τους ζωντανούς. Πρόκειται για το πλέον οριακό βίωμα (τι "πρωτότυπο"!). Πιο πολύ κι απ' τον Νικήτα, σκέφτομαι τη μάνα του, και τη σκέφτομαι μέσα από τα λόγια τού γιου της:
"Έκανε μέχρι και 3 δουλειές όταν ήταν έγκυος σε μένα για να μαζέψει λεφτά να κτίσει το σπίτι μας. Τη θυμάμαι πάντα στο προσκεφάλι μου όταν ήμουν στο κρεβάτι του πόνου, να ξενυχτάει, το ίδιο και με την αδελφή μου, μερικές φορές ένιωθα ότι δεν κοιμόταν ποτέ."
Ακόμα κι αν υπάρχει θεός, ακόμα κι αν ισχύει το πιο φαιδρό μεταφυσικό σενάριο (Παράδεισος, αγγελάκια, ουρί, μεταθανάτιος χαβαλές), ΚΑΝΕΝΑΣ θνητός δεν αξίζει την απερίγραπτη οδύνη που επιφέρουν τέτοιοι θάνατοι.
Κρίμα...

Anonymous said...

σκατά.

Aviator said...

Δεν έχω λόγια..

Ιφιμέδεια said...

Πολύ κρίμα. Απίστευτος πόνος για τους δικούς του ανθρώπους.
Και το περίεργο συναίσθημα ότι ακούμε τη φωνή του ζωντανή μέσα στο διαδίκτυο.

(Και τι να λέμε, το μόνο ακατάλληλο στο ποστ σου είναι ο τίτλος σου: τι κι αν δεν τον ήξερες τι κι αν δεν ταιριάζατε στην οπτική, δεν ήταν φίλος σου ένας άνθρωπος με τον οποίο είχες τόση επικοινωνία και εν τέλει του αφιέρωσες λίγο χρόνο για το κατευόδιο;)

turigr said...

Δύσκολα τα λόγια :(

UrbanTulip said...

ο αγαπημένος street...

mahler76 said...

δεν το ήξερα το παιδί ούτε το μπλόγκ του...ας έχουν οι δικοί του την δύναμη να αντέξουν την απώλεια...

ANemos said...

Ηταν σπουδαίο παιδί ο Νικήτας. Ανθρωπος εξαιρετικής ευαισθησίας. Θεωρώ τύχη μεγάλη που έστω και για λίγο συνεργάστηκα μαζί του στο Sunday του Αγγελιοφόρου. Ενας πραγματικός ταξιδευτής. Θα τον θυμόμαστε πάντα!

Hide In My Suitcase said...

Καμια φορά αναρωτιέμαι αν είμαι ο μοναδικός άνθρωπος που έχει συμβιβαστεί με την έννοια του θανάτου...
Είναι τόσο φυσιολογικό να πεθαίνουν οι άνθρωποι ξαφνικά ή λίγο πιο προβλέψιμα... και ναι, έχω χάσει πάρα πολύ στενούς μου ανθρώπους, δε μιλάω εκ του ασφαλούς...