Ας σταματήσουμε να count our blessings. Και ας κοιτάξουμε την άβυσσο. (...λέω τώρα...)

Ζούμε σε μία εποχή που είναι ευκολότερο από ποτέ να βρούμε τρόπους να «νιώσουμε καλύτερα», να μην αφήσουμε τίποτε να μας πάρει από κάτω.

Δόξα τω Θεώ, εμείς οι άθρωπες του πρώτου κόσμου έχουμε πολλά πράγματα διαθέσιμα για να ασχοληθούμε όταν θελήσουμε να θάψουμε προβλήματα και να κάνουμε μαλλί στο κομμωτήριο.

Κάποιοι από εμάς, ακολουθούν την τακτική "θάψε την υπαρξιακή σου ανησυχία κάτω από τόνους διασκέδασης, κατανάλωσης, γουρκαχολισμού", γιού νέημ ητ.

Άλλον έχουν λογική πιο "καλλιεργημένη"… αντιμετωπίζουν το σκοτάδι δημιουργώντας ένα προσωπικό σύμπαν, έναν δικό τους κόσμο που αποτελείται π.χ. από τα βιβλία τους, την συμπεριφορά τους που είναι αντίθετη με όλα αυτά που μισούν γύρω τους, τους ανθρώπους τους και τις περιστασιακές δόσεις αποξένωσης και απομάκρυνσης από το καβουρδιστήρι-κοινωνία. Αλλά και αυτό, δεν αλλάζει πολλά πράγματα συνολικότερα. Το μόνο που κάνει ίσως είναι να δημιουργεί γοητευτικά μικροσύμπαντα που όμως πολύ λίγη δυνατότητα έχουν να κάνουν τον πόνο γύρω μας λιγότερο…

Και υπάρχει και ακόμα μία κατηγορία… εκείνων που όλο αυτό το χάος γύρω μας το αντιμετωπίζουν με το να προσπαθούν να βρουν μικρά πράγματα να πιαστούν και να χαμογελάσουν: έναν όμορφο προβατάκο που σου χαμογελά στο μετρό, μία ωραία γωνία πτώσης μίας ηλιαχτίδα πάνω σε ένα μπωλ με εσώρουχα, ένα γλυκό φθινοπωρινό απόγευμα με σεξάκοι με την αγάπη σου.

Μην μακρηγορώ.

Μηχανισμοί επιβίωσης υπάρχουν πολλοί. Ο κάθε ένας έχει τον τρόπο του να αποφύγει να κοιτάξει την άβυσσο. Φαίνεται κάπως κάπου μέσα μας έχει γραφτεί ανεξίτηλα αυτό που είπε ο μεγάλος φιλόσοφος, ότι δηλαδή "αν κοιτάξεις την άβυσσο, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να η άβυσσος να σε κοιτάξει πίσω"…

[Και η ρημάδα η άβυσσος έχει πολλά πρόσωπα. Πολλά είναι εσωτερικά, έχουν να κάνουνε με τα ψυχολογικά μας. Τέτοια βασανίζουν σε ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό όλους.

Άλλα έχουν να κάνουν με την κατάσταση του κόσμου μας. Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω γιατί δεν ζούμε καλά. Αν θες κοίτα γύρω σου και θα βρεις εκαττομύρια οφορμές να βάλεις την κασσέτα "είμαι θλιμμένος σήμερα".]

Άλλα μία σκέψη με βασανίζει τον τελευταίο καιρό. Γουάτ ήφ;

Τι θα γινόταν αν κοιτούσαμε πολλοί από εμάς, και οργανωμένοι (…η κόρη μου η σοσιαλίστρια) αποφασίζαμε να αντικρύσουμε την άβυσσο;

Αρονό… μπορεί να γράφω και τρελές μπουρδολογίες. Αλλά σκέφτομαι… αν, για παράδειγμα, αποφάσιζα ότι δεν θέλω να ασχολούμαι με δουλειές χωρίς όραμα και ουσία… Ή ότι δεν θέλω να δηλητηριάζομαι από κουλά θεάματα και τροφίματα και ότι δεν θέλω να ζω σε μία πόλη γεμάτη γκρίζο…

Μήπως θα έμενα καθαρός και ανεπηρέαστος και έτσι θα είχα πιο μεγάλη ικανότητα να προτείνω κάτι άλλο; Να δώσω λύσεις ή τουλάχιστον να μην συντηρήσω το σύστημα;

Και τι θα γινόταν αν πολλοί από εμάς, οργανωμένα, και στηρίζοντας ο ένας τον άλλο αποφασίζαμε να κοιτάξουμε την άβυσσο της μοναξιάς και της απομάκρυνσης από όλα αυτά που τώρα προσπαθούμe με φιλότιμες και αρκετά επιτυχημένες προσπάθειες να ωραιοποιήσoυμε;

Άραγε η άβυσσος θα μας ανταπέδιδε το βλέμμα; Ή μήπως θα μας οδηγούσε προς το φως;

Μήπως θα κάναμε το δάκρυ μας χαρά; Και τον καημό μας του γυαλού μαργαριτάρι; ε;

(...αχ νιώθω άβολα να γράφω τέτοια πράγματα… τέλος πάντων, τα βγάζω από το στομάχι μου αν μη τι άλλο. χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ)