Με δυσκολεύει!

Κάθε φορά που πηγαίνω κάποια εκδρομή και μετά επιστρέφω στην πραγματικότητα, έχω πολύ μεγάλη δυσκολία προσαρμογής.

Η οποία όσο μεγαλώνω γίνεται όλο και πιο έντονη σαν δυσκολία. Ας πούμε, πέφτω το βράδυ, αφού έχω γυρίσει από εκδρομή, να κοιμηθώ για να σηκωθώ την άλλη μέρα να πάω δουλειά και με πνίγει ένα άγχος και μία αγωνία.

Και αφού πάω στην δουλειά, χρειάζομαι τουλάχιστον ένα διήμερο να προσαρμοστώ και να συνέλθω. Δηλαδή, γουανταφάκ μπιτς!!! Αν είναι να τραβάω όλη αυτή την ταλαιπωρία, να σταματήσω να πηγαίνω διακοπές (or not!!!).

Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι παράλογο που για να συνέλθω γίνεται το κούγκι το ψυχολογικό, αν σκεφτείς ότι στα τριήμερα έρχομαι σε επαφή με μία άλλη εκδοχή ζωής που είναι πολύ πιο κανονική (όπου "κανονική" σημαίνει πιο ταιριαστή με την προσωπικότητά μου).

Μην φανταστείς ότι τεμπελιάζω και ότι όλη μέρα πίνω καφέδες και κάνω κραιπάλη (που είναι το ιδανικό του να περνάς τις διακοπές σου, όπως μας λέει η πρωτεύουσα κουλτούρα της εποχής...). Κάθε άλλο.

Απλά κάνω πράγματα που με γεμίζουν περισσότερο. Διαβάζω σαν τυφλός βιβλιοθηκάριος που μετά από χρόνια ξαναβρήκε το φως του, σελίδες επί σελίδων, τόμους επί τόμων, άρθρα επί άρθρων και περιοδικά επί περιοδικών (βαβούρα, μπλεκ κλπ)! Επίσης μου συμβαίνει και ένα πολύ σέξυ εν κουλ πράγμα:

Eίναι σαν να φεύγει ένα σκληρό στρώμα από πάνω από όλες τις αισθήσεις μου - και ξαφνικά γίνονται πιο αξυμένες, πιο ικανές να αισθανθούν και να καταλάβουν τα σημαντικά και τα πραγματικά σπουδαία.

Πράγμα που μου επιτρέπει βέβαια να διακρίνω στον περίγυρό μου αποχρώσεις, κινήσεις, σκέψεις, βλέματα, χειρονομίες... που γίνονται μετά εμπνεύσεις, και ιδέες για ιστορίες! χμφ χμφ χμφ (θα σε πήξω στο χμφ χμφ χμφ σε αυτό το ποστ, στο λέω).

Για να καταλάβεις, πήγα το Σάββατο μονοήμερη εκδρομή στην Λίμνη Ευβοίας. Πήγα μέσα στην πίεση... έφυγα αργά από την Αθήνα και εκτός προγράμματος, με νοικιασμένο αυτοκίνητο που είχα τρελό άγχος να μην το χτυπήσω, και που σαν να μου φαίνεται ότι μου έπιασαν τον κώλο με την τιμή του, και στημ διαδρομή όχι μόνο χάθηκα αλλά επιπλέον πλακωθήκαμε και με το γκομενάκι (ενννείται ότι φιλιώσαμε μέσα σε πέντε λεπτά, αλλά δυστυχώς χωρίς σεξάκι επανασύνδεσης, how uncool is that λυγμ). Γενικά όλο το ταξίδι είχε διάφορους στρεσογόνους παράγοντες...

Όμως... Το πράσινο δεξιά και αριστερά από το δρόμο, το πανέμορφο δάσος, και η αίσθηση του γλυκού προορισμού με έκαναν μέσα σε μερικές ώρες να μπω σε μία κατάσταση εμπνευστικής νιρβάνας και ηρεμίας και χαλάρωσης πολύ τέλεια. 5 (ωραίες) ιδέες για γραψίματα έγραψα στο μαγικό σημειωματάριου το τρίτου Έλληνα Νομπελίστα (έντερ πρόβατο) μέχρι να επιστρέψω την Κυριακή το απόγευμα...

Και ύστερα, αφού έγινε το ταξίδι, που δεν ήταν και τίποτα απίστευτα ιδιαίτερο απλά ήταν χωρίς το αγχός και την αγωνία για τα ασήμαντα, έπρεπε να επιστρέψω... στο άγχος και στην αγωνία για τα ασήμαντα. Ουφ.

Και αναρωτιέμαι; Γιατί να πρέπει να περνάω (εγώ, εσύ, όλοι μας) το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μου γινόμενος παραγωγικός μεν, αλλά με πράγματα που με πιέζουν και μου προκαλούν αγωνία και άγχος;

Γιατί να μην μπορώ αυτό που μου αρέσει τόσο πολύ να κάνω, να παρατηρώ δηλαδή τον κόσμο γύρω μου και να γράφω ωραίες βλακείες και ιστορίες και διάφορα άλλα παλαβά; Και γιατί να μην μπορώ να ζήσω από αυτό (με δεδομένο κιόλας ότι αποδεδειγμένα υπάρχουν άνθρωποι που το απολαμβάνουν και τους αρέσει - εδώ μπαίνεις εσύ πιστέ αναγνώστη του προβατάκου σου και επιβεβαιώνεις!);

Αρονό. πραγματικά αρονό. Και πραγματικά χμφ χμφ χμφ.

Γενικά είναι πολύ μεγάλο θέμα όλο αυτό... και με προβληματίζει πάρα πολύ! Μου προκαλεί, δε, πολύ, πολύ αντιφατικά συνασθήματα... τα οποία, την πούτσισες σέξυ βιούερ, αλλά θα στα καταθέσω ευθύς αμέσως χεχε...

Ας πούμε, από την μία πλευρά, δεν μου αρέσει να είμαι αχάριστος με την δουλειά μου! Σε σχέση με πολλούς πολλούς πολλούς άθρωπες από τον περίγυρό μου, επαγγελματικά είμαι πάρα πολύ τυχερός (φοτυ γκάρλιξ) και γίνομαι ακόμα πιο τυχερός αν σκεφτείς από που ξεκίνησα... Όμως, (συνήγορος διαβόλου mode on) επειδή είσαι καλύτερα από πολλούς, σημαίνει και ότι είσαι καλά; ειδικά όταν το στομάχι σου σου λέει ότι δεν είσαι;

Επίσης δεν θέλω να ξεχνώ και κάτι ακόμα... ότι αν μπορώ να πηγαίνω σούπερσέξυκουλ μονοήμερα στην Λίμνη Ευβοίας είναι διότι δουλεύω εκεί και όπως δουλεύω... Όμως, τι νόημα έχει μία ζωή όπου ανταλλάσεις 5 μέρες για να 2; Από μόνο του αυτό ακούγεται ανισόροπο έστω και με αριθμητικούς όρους.

Από την άλλη, δεν μπορώ παρά να το ομολογήσω... αυτό που κάνω θεωρώ ότι είναι κατώτερο των δυνατοτήτων μου. Αυτό δεν το εννοώ με συμπλεγματικό τρόπο, δεν το υποτιμώ δηλαδή, Θεός φυλάξοι! Κατώτερο το λέω με την έννοια του ότι δεν με βοηθά καθόλου να "αυτοεκπληρωθώ". Και η ανάγκη για αυτοεκπλήρωση, να κάνεις δηλαδή το μέγιστο των δυνατοτήτων σου, είναι εξίσου σημαντική με άλλες ανάγκες, όπως να αγαπάς και να αγαπιέσαι, ή να έχεις ασφάλεια... (ναι ακούγεται περίεργο αλλά είναι αλήθεια αληθινή...).

Πράγμα που σημαίνει ότι είναι ίσως λογικό να πιέζομαι και να νιώθω αγωνία και να με πιάνει υπαρξιακό ότι χάνω τον χρόνο μου και την ζωή μου - αφού δεν εκπληρώνω αυτό που μπορώ να κάνω... χμφ χμφ χμφ χμφ...

Επιπλεόν (το ξέρω το γμσ πάλι το θέμα), όσο και αν ακούγεται περίεργο, με ενοχλεί και απέναντι στους εργοδότες μου να υπάρχει εντός μου αυτή η περίεργη αίσθηση απέναντι στην δουλειά μου. Δεν θέλω ρε παιδί μου να αισθάνομαι ότι βγάζω τα προς το ζειν κάνοντας κάτι που με πρήζει, το βρίσκω λίγο "ανειλικρινές" και χαζό και στραμπουληγμένο. Θέλω να μπορώ να πω ότι είμαι ψυχή τε και σώματι δοσμένος στην δουλειά μου, καθόλου, καθόλου, καθόλου, από πιτσιφρίκι ακόμα τρυφερό, δεν μου άρεσε το σχήμα "κάνε την ανάγκη φιλοτιμία, και κάνε τον μαλάκα και πρόσφερε τα λιγότερα που μπορείς, μην σπαταλιέσαι και δεν βαριέσαι, ωχ μωρέ αδερφέ....".

Όμως από την άλλη υπάρχει και η σκληρή πραγματικότητα... Η πολύ "τιμιότητα" του τύπου "δεν τρελλαίνομαι για την δουλειά μου άρα φεύγω, πάω να γίνω δεξί χέρι του ερημίτη μέχρι να βρω το τέλειο", θέλει γερά νεύρα και μεγάλο θάρρος και ίσως να προκαλεί πολλές ταλαιπωρίες. Πως θα πληρωθεί το νοίκι; Ε; Άσε που είναι και ανώριμος τρόπος σκέψης...

Επιπλέον, και αυτό είναι πολύ σημαντική παράμετρος, όταν είσαι με άδειο στομάχι δεν έχεις πολλές ιδέες για κείμενα και γραψίματα γιατί πρέπει να σκεφτείς ιδέες να το γεμίσεις. Ο γιες, το έχω ζήσει και ξέρω!

Ουφ μπλέξιμο. σκεψ σκεψ εντατίκ, σκεψ σκεψ ακόμα πιο εντατίκ, περισυλλόγ περισυλλόγ, αλλά καμία άκρη.

Τίποτε, η λύση είναι να καταφέρω να κάνω την μετάβαση στο επίπεδο του ανθρώπου που ζει όχι απλά γράφοντας αλλά γράφοντας πράγματα που του αρέσει να γράφει και που τον βοηθούν να εκπληρώσει αυτό που μπορεί να κάνει... δύσκολο ε;

φυσικά, πολύ δύσκολο. στην χώρα μας δε, που είναι μικρή αγορά και πονηρούλα και περίεργη κουλουπού κουλουπού, ακόμα πιο δύσκολο. χμφ χμφ χμφ

Όμως μάλλον αξίζει τον κόπο και την προσπάθεια!

Και μέχρι να το καταφέρω, καταρχήν δεν θα ξεχνάω να λέω και ένα ευχαριστώ για ότι έχω κατεκτημένο και, το κυριότερο, θα ρουφάω οξυγόνο, όσο μπορώ περισσότερο, βουλιάζοντας σε Λίμνες (Ευβοίας). σνιφ αισίοδοξο