Wednesday, August 05, 2009

Καλοκαιρινό απρόοπτο

την τελευταία μέρα δουλειάς πριν τις διακοπές έφυγε νωρίς από το γραφείο... κατάφερε να τα καλοπρογραμματίσει όλα, κ κατά τις 5 κ 10, μία ώρα, και παραπάνω, πριν από την συνηθισμένη ώρα του σχολάσματος του, ήταν στην Κηφισίας, να περιμένει ταξί. Έπρεπε να πάει σπίτι, να φτιάξει την βαλίτσα του κ να πέσει για ύπνο με τις κότες - την άλλη μέρα θα σηκωνόταν πάρα πολύ νωρίς για να είναι στην ώρα του στο αεροδρόμιο.

Όμως, 5 η ώρα στην Αθήνα, είναι ακόμα μεσημέρι. Κ μεσημέρι τέλους Ιουλίου, είναι ζεστό μεσημέρι. Ο ήλιος έκαιγε, τον έκαιγε αλύπητα καθώς αυτός (ας τον πούμε Β. για να αποκτήσει ο άνθρωπος επιτέλους ένα όνομα κι αυτός - έστω κ μόνο σαν αρχικό), αγνοούσε το ένα ταξί μετά το άλλο. Ίδρωνε κ ξαναίδρωνε, όλο κ πιο πολυ ίδρωνε - αλλά το είχε εσωτερική αρχή: Μόνο σε μεγάλη, πραγματικά μεγάλη ανάγκη καταδεχόταν να μπει δεύτερος πελάτης σε ταξί... Ιδιοτροπία; Ναρκισισμός; Αυτοπροστασία από άσκοπες βόλτες κ γύρους; Ποιός ξέρει; Σημασία έχει ότι τώρα, από αυτό το χούι, άφηνε τα ταξί να περνάνε κ ούτε καν το χέρι του δεν σήκωνε. Μέχρι να έρθει εκείνο το ταγμένο σε αυτόν, που θα τον πήγαινε καρφί κ με την μία στο σπίτι του.

Αλλά δεν ερχόταν το γαμημένο. Δεν. Και να η ζέστη να τον βαρά στο κεφάλι, να αυτός να ιδρώνει όλο κ περισσότερο... κ όλα ξαφνικά, από την ταλαιπωρία άρχιζαν να παίρνουν στο μυαλό του κολοσσιαίες διαστάσεις: η ζέστη, το άδειο ταξί που δεν έλεγε να περάσει, τα γεμάτα που όλο κ περισσότερα περνάγαν, επίτηδες λες για να τον κοροϊδεύουν που ήταν γρουσούζης κ ιδιότροπος, ο ιδρώτας, που τον αισθανόταν να κυλά πάνω στην κοιλιά του κάτω απ' το πουκάμισο, η άδεια, που ήταν μόνο δύο βδομάδες, ενώ αυτός ήθελε τουλάχιστον 3, τα προβλήματα στην δουλειά, που αλλιώς την είχε φανταστεί κ αλλιώς του βγήκε, η βαλίτσα, που θα έπρεπε να φτιάξει από το μηδέν κ επιπλέον να την φορτώσει κ με κουστούμι για να πάει σε ένα γάμο (που ακούστηκε να βάζεις κουστούμι σε βαλίτσα διακοπών), η ζέστη, η ζέστη, η κωλοζέστη...

Ανάγκα κ θεοί πείθονται όμως, ναι; Κ όταν μετά από μερικά ακόμα βασανιστικά λεπτά φάνηκε ένα ταξί να έρχεται από το βάθος, το οποίο είχε το μεγάλο πλεονέκτημα να διακρίνεται πως είχε air condition (από τα εντελώς ανεβασμένα παράθυρα, τα λίγο φιμέ συν τοις άλλοις) ο Β. έκανε την μεγάλη, υποχώρηση να το πούμε; ήττα μήπως ή καλλίτερα νίκη; να σηκώσει το χέρι του.

Βόλευε η κούρσα. Κ έτσι, δεν πέρασε πολύ ώρα κ ο Β. (που να ήξερε ο δύσμοιρος ότι τόσα μάτια τον παρακολουθούν, τα δικά μου κ τα δικά σου αναγνώστη υπομονετικέ...) επιτέλους άρχισε να συνέρχεται: ο οδηγός είχε τον κλιματισμό στο φουλ, κ αυτός μισοξαπλωμένος στο πίσω κάθισμα είχε ξεϊδρώσει εντελώς - κ το μυαλό του είχε πάψει να βολοδέρνει στα πικρά κ τα εκνευριστικά που πνιγόταν όση ώρα στεκόταν στην όχθη της Κηφισίας!

Ξεγκρίνιαξε το μυαλό του, σταμάτησε τις μιζέριες... κ έστρεψε την προσοχή του στον άλλο επιβάτη του ταξί, στο μπροστινό κάθισμα, ο οποίος του είχε τραβήξει την προσοχή με πολλούς κ διαφορετικούς τρόπους: Ήταν κρυμμένος πίσω από κάτι τεράστια γυαλιά ηλίου που κάλυπταν το μισό του πρόσωπο (κ θα μπορούσες να πεις κ ολόκληρον τον ίδιο έκανε ο Β. το λογοπαίγνιο) αφύσικα κ εκνευριστικά. Από πάνω από τα γυαλιά φορούσε ένα καπέλο, τζόκεϋ, από αυτά τα τύπου αμερικάνικα με το μιλιτέρ σχέδιο - που το είχε φορεμένο το μέσα έξω. Ή μπορεί κιόλας να ήταν ντηζαηνιά του καπέλου, να είναι η ετικέτα στην απ' έξω πλευρά, πάντως ότι κ να ήταν, προκαλούσε του Β. μεγάλο εκνευρισμό όλη αυτή η επίδειξη της φιοριτούρας στα ντυσίματα των ανθρώπων, η επιτήδευση κ η ψευτομαγκιά...

Το ταξί κατέβαινε την Κηφισίας βολίδα. Άδειοι οι δρόμοι δεν ήταν, κάθε άλλο, αλλά ο οδηγός που φαινόταν περπατημένος κ μαγκάκος κ το πήγαινε γρήγορα. Θα έφτανε σε 20 λεπτά το πολύ. Κάποια στιγμή, στο ύψος της Φιλοθέης, ο καπελάτος άνοιξε ένα μεγάλο φάκελο που είχε σε μία σακούλα πάνω στα πόδια του, κ έβγαλε ένα χαρτί. Ο Β., φύσει περίεργος, καταχάρηκε γιατί όπως καθόταν πίσω του, είχε άψογη οπτική επαφή με ότι έγραφε το τυπωμένο χαρτί. Με σχετικά διακριτικές κινήσεις ανασηκώθηκε λίγο στο κάθισμά του, έγειρε μπροστά κ έπιασε να διαβάζει... αφού προηγουμένως είχε βγάλει τα γυαλιά ηλίου κ είχε φορέσει τα μυωπίας. Αυτό που διάβασε, τον πάγωσε. Πιο πολύ από όσο τον πάγωσε το air condition όταν μπήκε στο ταξί από την καυτή Κηφισίας.

Βλέπεις, αναγνώστη υπομνετικέ, το χαρτί ήταν ένα από αυτά τα χαρτιά που σου δίνουν στα διαγνωστικά ιατρεία όταν κάνεις κάποια εξέταση κ πας να πάρεις τα αποτελέσματα. Το συγκεκριμένο, δε, αυτό που λαθροδιάβαζε ο Β., ήταν μάλλον από κάποια ιδιαίτερη εξέταση (μαγνητική τομογραφία; αξονική;) κ έγραφε με πολύ βαριούς κ ακατανόητους ιατρικούς όρους ότι "στο δεξί μέρος του εγκεφάλου του ασθενούς Χχχχ Χχχχχ, διαπιστώθηκε η ύπαρξη ενός όγκου μεγέθους κάτι επί κάτι, πολύ κοντά στην κάτι με αποτέλεσμα κάτι να προκαλει κάτι" κ πολλά ακόμα μπλα μπλα μπλα ιατρικά, κοντά μία μεγάλη παράγραφο. Ε, δεν ήθελε κ πολύ ο Β., έτσι τρεχάτη που ήταν η φαντασία του, να καταλάβει, ή καλλίτερα να βγάλει το συμπέρασμά του, ότι ο συνεπιβάτης του, που φορούσε το σπαστικό καπέλο, είχε κάτι μέσα στο κεφάλι του, όχι από αυτά τα ωραία κ άυλα (ιδέες για πονηριές, ας πούμε, ή φαντασιώσεις, όνειρα κ σκέψεις γενικά) αλλά κάτι διαφορετικού είδους, απτό, που το εντόπιζαν οι μαγνητικές τομογραφίες κ οι αξονικοί κ ανησυχούσε τους γιατρούς...

Κ τότε ο Β. παρατήρησε λίγο περισσότερο τον άντρα μπροστά του κ πρόσεξε ότι κάτω από το σπαστικό καπέλο, το δήθεν μοντέρνο, τα μαλλιά ήταν αλλού πολύ, πολύ κοντά κομμένα, αλλού ξυρισμένα κ κάπου αλλού εντελώς ανύπαρκτα σαν να είχαν πέσει κ άρχισε να φαντάζεται εγχειρήσεις στο κεφάλι, που πρέπει να ξυριστούν όλα τα μαλλιά, κ χημειοθεραπείες που πέφτουν του κεφαλιού οι τρίχες, κ γιατρούς να λένε "προς το παρόν το αφαιρέσαμε, είστε καθαρός αλλά θα πρέπει κάθε 6 μήνες να κάνετε, ας πούμε, μαγνητική τομογραφία στο κεφάλι, ελπίζω να μην υπάρχει κάτι"... τέτοια φανταζόταν ο Β.

Κ ύστερα μίλησε ο συνεπιβάτης. Συνηθισμένη φωνή, ενός νεαρού άντρα, αλλά λίγο εξαντλημένη (από την ζέστη της ημέρας; από την αρρώστια; χμφ χμφ χμφ), που είπε: "Μην με πάτε στην είσοδο του Ευαγγελισμού, αφήστε με γωνία Μαρασλή με Βασιλίσσης Σοφίας, θα ανέβω με τα πόδια μετά, να μην καθυστερούμε κ τον κύριο" κ ο Β. τότε έσκασε μέσα του κ σπάσαν διάφορα πράγματα, θα του έπαιρνε μήνες όμως για να τα καταλάβει όλα αυτά που έσπασαν, κ να τα απαριθμήσει κάπως κ να διαπιστώσει πως θα άλλαζαν, τα σπασμένα, την ζωή του... κ βάλθηκε να αγωνίζεται να πείσει τον οδηγό του ταξί να πάει τον άνθρωπο ακριβώς, ΑΚΡΙΒΩΣ στην πόρτα του Ευαγγελισμού, ακριβώς, "δεν βιάζομαι, δεν βιάζομαι καθόλου, σας παρακαλώ, σας παρακαλώ, να σας πάμε, πρέπει να σας πάμε, δεν είναι τίποτε, σας παρακαλώ, σας παρακαλώ, μην περπατάτε δύο τετράγωνα με αυτήν την ζέστη, σας παρακαλώ, είναι και ανηφόρα μέχρι εκεί, σας παρακαλώ".

Και μάλλον επέμενε πολύ κ ίσως κ να φώναζε λίγο γιατί διαπίστωσε ότι ο ταξιτζής κ ο άλλος τον κοιτούσαν κάπως περίεργα, αμήχανα κ με μία μικρή επίκριση, που το είχε πάρει όλο αυτό, το που θα κατέβει ο καπελάτος δηλαδή, προσωπικά.

... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

Ο Β. πήγε την άλλη μέρα στις διακοπές του, κ 2 βδομάδες μετά γύρισε, όπως το είχε κανονικά στο πρόγραμμα. Χωρίς απρόοπτα. Μόνο που για πολλά, πολλά χρόνια, θυμόταν πάντα αυτό το μεσημέρι του Ιουλίου, όπου ανυποψίαστος, μπήκε ένας ίδιος σε ένα ταξί, δροσερό, για να βγει 20 λεπτά μετά... ένας άλλος.

Και καμία φορά, σε ειδικές συνθήκες, πίκρας και μοναξιάς, από αυτές που για κάθε έναν από μας ετοιμάζει η ζωή, κ δεν έχει να τις ξεφύγει κανείς, ο Β. θυμόταν τον καπελάτο να ανεβαίνει με εξαντλημένο βήμα (από την ζέστη της μέρας; από την αρρώστια;) την Μαρασλή με κατεύθυνση την είσοδο του Ευαγγελισμού.

Κ ας μην την είχε δει ποτέ αυτή την εικόνα (αφού όταν τον άφησαν τον καπελάτο, ο ταξιτζής έφυγε βολίδα για να να πάει τον Β. σπίτι του).

29 comments:

Hfaistiwnas said...

Πολλές φορές χρειαζόμαστε ένα χτύπημα για να συνέλθουμε από τον κόσμο που είμαστε.. κάπως έτσι και ο Β.

Provato said...

γειά σου ηφαιστιωνάκο, ελπίζω όλα να πάνε καλά με τον μπαμπά σου, από βάθους καρδιάς! σε φιλώ πολύ

Anonymous said...

Μοναδική η ανάρτησή σου αυτή, φίλε μου! Γεμάτη ουσία και αξία! Να είσαι καλά!

Provato said...

θέγκ γιου ανώνυμε, πολύ σε ευχαριστώ κ χαίρομαι που σου άρεσε, το εκτιμώ βαθιά που μπήκες στον κόπο να το γράψεις - κι εσύ να είσαι καλά!

Anonymous said...

Τι να σου πω βρε πρόβατε, είμαι και κάπως σήμερα ήρθες κι εσύ και με αποτέλειωσες... Ξέρεις, ομολογώ ότι μέχρι πρότινος έβρισκα ότι οι ιστορίες σου υστερούσαν λιγάκι έναντι των προσωπικών σου καταχωρίσεων (αν και τα όρια είναι μάλλον δυσδιάκριτα). Θέλω να πω ότι είχα την εντύπωση ότι θέλεις δουλειά στο πλάσιμο, τη διαχείριση, το πλασάρισμα του μύθου. Ε λοιπόν, δεν το πιστεύω πια. Έγραψες (και θα ξαναγράψεις). Πολύ σε εκτιμώ. START2

κόκκινο μπαλόνι said...

Α ρε πρόβατε...και με πετυχαίνεις και σε περίεργη φάση (αν και τώρα που το σκέφτομαι...όλο και πιο συχνά ακούω-διαβάζω για τέτοια).
Πολύ καλό!
Δυνατό μες στην απλότητά του!

φιλιά

spirou said...

Πολύ καλό, με στεναχώρησε μέσα στο καλοκαίρι, αλλά νομίζω ότι και μόνο που το διαβάζεις νιώθεις ότι γίνεσαι καλύτερος ,σαν τον Β.

Provato said...

αχ βρε Start2 τι να πω πια, τα σχόλιά σου είναι βάλσαμο στην καρδιά του επίδοξου συγγραφέα, πολύ το εκτιμώ που μπαίνεις στον κόπο να μου τα γράφεις όσα μου γράφεις κατά καιρούς, σε ευχαριστώ πάρα πολύ, δεν ξέρεις πόσο καλό κάνεις, xxxx

κόκκινο μπαλονάκι μου να είσαι καλά χαίρομαι πολύ που σου άρεσε πολλά φιλιά!! :-))

spirou ευχαριστώ πολύ, τι να πω, μυστήριες οι δυνάμεις των γραπτών, όχι; πολλά φιλιά μπεε

aura voluptas said...

Πόσο χαίρομαι που σ'έχω βρει και σε διαβάζω . Για πάααρα πολλούς και διαφορετικούς λόγους .

Και για το σημερινό . Που ισορρόπησε στο τεντωμένο σχοινί της ευαισθησίας χωρίς να πέσει κάτω και να γίνει μελό και δακρύβρεχτο αλλά να μου φέρει ένα χαμόγελο συγκατάβασης κάνοντας με να σκεφτώ προς τη σωστή κατεύθυνση .

Πάει, με βάρεσε η ζέστη και μπουρδούκλωσα τις λέξεις .

Είσαι φο-βε-ρός . Φιλιά, φιλιά !

ΦΟΥΛΗ said...

Προβατούλι,μπορεί ώρες ώρες, να το παίζεις σκληρό προβατάκι,αλλά στο βάθος είσαι μια τρυφερή ψυχούλα.....
Πολύ καλό το κείμενο σου,να είσαι πάντα καλά...

[Germanos] said...

Ηταν μια καρμικη συνάντηση και δεν απορω που απο τοσα ταξι σου λαχε να μπεις σε αυτο το συγκεκριμενο.
Αντε καλο χειμωνα

Άντα Φτυς said...

Ύπουλο ποστ. Εκεί που περίμενα διακοπές και σαλαλά, ένα "'σσσα μωρή drama queen". Αξία ανεκτίμητη, νάσαι καλά και καλώς ήρθες.

Anonymous said...

Μου χουν τύχει τέτοιες φάσεις. Είναι προσγειωτικές. Τις χρειαζόμαστε.

Φιλιά προβατάκι, χαίρομαι που σε ξαναδιαβάζω, είχαν αδειάσει οι μέρες μου εν τοι απουσία σου, δεν ήταν το ίδιο ευχάριστος ο καφές μου χωρίς ένα πόστ σου να τον συνοδεύει.

tsok said...

τελικά τα μικρά πράγματα... ναι;
και λίγο να ξακαβαλάμε όλοι από το αλόγατο του self-rightousness (το λέω στην πεθερά να τ' ακούει η νύφη, καταλαβαίνεις...)
θέλει κόπο πάντως και, δυστυχέστατα, τέτοιες φάσεις να στο θυμίζουν
πολλά φιλιά προβατούκο, πολλά όμως!

"Αισθηματική ηλικία" said...

Πάντα με συγκινείς με τον τρόπο που έχεις να δηλώνεις την ευθαίσθητη άνθρωπινη διαστασή σου, οταν επικεντρώνεσαι στο καθημερινό, με εναν τρόπο απλό και ουσιαστικό.

Κι αυτό σε κάνει την εξαίρεση ανάμεσα στις κοινοτοπες μελο ιστορίες των υπολοίπων απο μας.

Κοκκινοσκουφίτσα said...

Πριν από χρόνια, έκλαιγα τη μοίρα μου μετά από χωρισμό μεγατόνων όπως νόμιζα τότε σε ένα μικρό γεφυράκι που ένωνε δύο δήμους κοντά στο σπίτι μου. Η ώρα είχε περάσει, πίσσα σκοτάδι γύρω, αλλά εγώ δεν είχα καταλάβει τίποτα. Και ξαφνικά ένιωσα ένα ζεστό χέρι να σφίγγει το δικο μου και άκουσα έναν άντρα να μου λέει "ό,τι κι αν είναι, θα περάσει. Κλάψε να ξεσπάσεις". Αυτό. Τίποτα άλλο. Και μετά πέρασε το γεφυράκι κι έφυγε. Μέχρι σήμερα, δεν είμαι σίγουρη ούτε για τη φυσιογνωμία του, έτσι γρήγορα που έγιναν όλα. Όμως από τότε άρχισα να πιστεύω στην Μπλανς "I' ve always depended on the kindness of strangers". Γιατί το θυμήθηκα τώρα αυτό; Πρόβατε, το ποστ σου ήταν απίστευτα, εκνευριστικά καταπληκτικό. Φιλιά!

Είδωλο said...

καλοκαιρινα χαστουκια.
Β.

Anonymous said...

αυτη η ιστορια μου θυμησε αυτην της μαμας μου που εκανε εγχειρηση στο κεφαλι λογω ογκου. ευτυχως δεν ηταν καρκινος. δυστυχως της αφησε επιληπτικες κρισεις. ασχημο πραγμα.
μου θυμησε επισης ποσο βλακας ειμουν χθες οταν μπηκε μια μαμα με το παιδακι της - θαταν δεν θαταν 4 ετων το οποιο φορουσε μασκα και το πειραζα που την φοραγε γιατι νομιζα οτι ειναι λογω γριπης και η μανα του μου ειπε οτι ειχε κανει το καημενο παρακεντηση. ωρες ωρες μου ρχεται να κοπανησω το κεφαλι μου στον τοιχο.

Unknown said...

σφαλιάρες που μας φέρνουν στα ίσια μας... πριν ξεφύγουμε στις διακοπές, πριν τα θεωρήσουμε όλα δεδομένα. εσύ όμως είσαι σοφό πρόβατο...και έχεις ανοιχτή καρδιά να τα δεις αυτά...μακάρι να είμαστε όλοι το ίδιο ανοιχτοί να τα πιάνουμε αυτά τα νοήματα...;) χαίρομαι που πέρασες τόσο καλά!

Litanie des Saints said...

Σ' ευχαριστώ. Και καλωσήρθες πίσω. :)

Έλενα said...

Με συγκίνησες και μου έδωσες και μια μεγάλη σφαλιάρα.

Anonymous said...

Προβατάκο,

Είμαι χάλια τον τελευταίο καιρό για ένα κάρο διαφορετικούς λόγους, αλλά τα δάκρυα δεν καταφέρνανε να κυλήσουν.

Μ' έκανες κι έκλαψα. Σ' ευχαριστώ.

Α+

wilma said...

Τι να σου γράψω τώρα? εξαιρετικό? συγκλονιστικό? τι να σου γράψω, που νομίζω ότι μου ανέβηκε η πίεση από τη συγκίνηση (το διάβασα στο γραφείο) και δεν ξέρω πως να εκτονωθώ.
Με έχεις κάνει κουρέλι και δεν έχω πάει καν διακοπές ακόμη!
Να 'σαι καλά προβατάκι που ξέρεις να επιδράς στα συναισθήματα τόσο έντονα, είτε είναι χαράς, είτε λύπης.

S G said...

Η ζωή έχει αρκετές αναποδιές, πρέπει να ζούμε με αυτές και να προχωράμε μπροστά. Είναι η μόνη λύση όσο και αν πονάει. Έχω περάσει και εγώ αρκετά δύσκολα τα τελευταία χρόνια και τώρα προσπαθώ να βρώ το θάρρος να βγώ στην επίθεση και να πάρω εγώ την μοίρα στα χέρια μου. Επίθεση παιδιά, επίθεση.

ProFyLaKtiKo said...

χμουφ. ωραία η διήγηση και η εμπειρία. κάπως έτσι γινόμαστε αχάριστοι με κάτι μικρά καθημερινά (δε βρίσκουμε ταξί, δε βρήκαμε βερμούδα στο μέγεθός μας κτλ) και βλέπουμε ένα άλλο πρόβλημα μιας άλλης καθημερινότητας και προσγειωνόμαστε

Provato said...

aura τι να πω, σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, πολύ με τιμάς xxxxx

φούλη, ε όχι κ το παίζω σκληρός, εγώ;;;;; Που το είδες;;; σε ευχαριστώ πολύ, χαίρομαι που σου άρεσε!!

Γερμανέ, κ που το ξέρεις ότι μου συμβήκε αυτό; Καλό σουκού!

Γειά σου Άντα μου, σε ευχαριστώ πολύ! χεχεχε

Provato said...

happy ξες τι σκέφτομαι... καμία φορά αυτές οι φάσεις μας δίνουν κ την ώθηση να ξεφύγουμε κ να κάνουμε το μεγάλο, επικύνδινο άλμα προς τα μπρος!

γεια σου τσοκ, ναι το self-rightousness είναι πάρα πολύ ύπουλο πράγμα! τι να πω... xxxxxxx

αισθηματική ηλικία σε ευχαριστώ πάρα πολύ, δεν ξέρω τι να πω, πολύ χαίρομαι που σου αρέσε, ντρεπ ντρεπ εντατίκ....

κοκκινοσκουφίτσα, μα τι υπέροχη, καταπληκτική συνάντηση σου έτυχε!!! πολλά φιλιά κ σε ευχαριστώ πολύ! xxxxx

x-oyranoy χρήσιμα χαστούκια!

Provato said...

ανώνυμε έλα, γίνονται αυτά, μην λες βλακείες τι να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο, γιατί.... περαστικά στην μαμά σου, τα καλλίτερα εύχομαι!!!

γειά σου chichipiru!!! πολλά φιλιά, σε ευχαριστώ πολύ ου με θεωρείς σοφό, χιχιχι, έχεις άδικο, ελπίζω να περνάς τέλεια στις διακοπές σου, ΤΕΛΕΙΑ!

Litanie, κ εγώ σε ευχαριστώ!!!
:-)) xxxx

έλενα ουχ, ελπίζω να μη σε άφησε σημάδι, χιχιχιχι! (ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο...) xxxxx

Provato said...

A+ ωχ, τι να πω, πραγματικά συγκινίθηκα με το σχόλιό σου... τι να πω...

wilma κι εσύ, εσύ να είσαι καλά, σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια... τι να πω ντρεπ ντρεπ...

space dementia επίθεση!!! εύχομαι κ είμαι προβατικά σίγουρος ότι θα σκίσεις σε ότι κάνεις! πολλά φιλιά!

προφ ευχαριστώ πολύ φίλε μου! καλά να περνάς στις διακοπές σου!!! xxxxxx