Tuesday, February 02, 2010

Στο μετρό, προς το Σύνταγμα

βρίσκομαι μέσα στο μετρό, από ΔούκΠλακέντ προς Σύνταγμα.

Κάθομαι, η διπλανή μου θέση άδεια.

Φτάνουμε σε ένα σταθμό. Ανοίγει η πόρτα, βγαίνουν επιβάτες, μπαίνουν άλλοι. Ανάμεσά τους ένα ζευγάρι.

Εκείνη την ώρα δεν μου τραβάν για κάποιο ιδιαίτερο λόγο την προσοχή, αν μπορώ τώρα να τους περιγράψω είναι εξ αιτίας αυτού που είδα μετά.

Μπαίνουν λοιπόν οι δύο στο βαγόνι του μετρό κ κατευθύνονται προς το κενό κάθισμα δίπλα σε έναν κύριο με μαύρο παλτό (ο γιωρζ τρούλη)

Ξαφνικά, η γυναίκα μιλάει:

- Καλά, κ από εκείνη την ώρα, από τις 8 το πρωί, τώρα τελείωσες;

Είναι λίγο αγανακτισμένη, λίγο εντυπωσιασμένη, λίγο παραπονεμένη. Και θυμωμένη.

Ο άντρας, που πια είναι καθισμένος ακριβώς δίπλα μου, οι ώμοι μας ακουμπιούνται σχεδόν, δεν μπαίνει στον κόπο να απαντήσει... Με την άκρη του ματιού μου πιάνω ότι απλά κουνάει το κεφάλι του καταφατικά, παραιτημένα. Κουρασμένη η κίνηση, πολύ κουρασμένη, αργόσυρτη.

Η γυναίκα δεν απαντά. - μόνο ένα τσκ τσκ τσκ έκανε, αλλά κ πάλι δεν είμαι σίγουρος.

Μέχρι να φτάσουμε στον Σύνταγμα πιάνω να αναρωτιέμαι κ να κάνω σενάρια στο κεφάλι μου. Τι να είναι αυτό που ο άντρας το έκανε 12 σχεδόν ολόκληρες ώρες; Δουλειά; Μεροκάματο; Πρόβλημα υγείας; Κάτι σε ένα νοσοκομείο;

Ταυτόχρονα έχω την ευκαιρία να προσέξω λίγο περισσότερο με την άκρη του ματιού μου τους δύο τους.

Αυτός είναι γύρω στα 65. Το πρόσωπό του κόκκινο πολύ, με ρυτίδες. Μαλλιά ανακατεμένα, ακούρευτα, όταν ήταν νέος ήταν κοκκινωπά, τώρα έχουν αρκετό άσπρο. Τα χέρια του, που βρίσκονται εντός του οπτικού μου πεδίου είναι πολύ άγρια κ ταλαιπωρημένα. Θα τα επέλεγες να τα φωτογραφήσεις αν ήσουν φωτογράφος κ είχες θέμα "χέρια βιοπαλαιστή". Φοράει ρούχα φθαρμένα, εργασίας ίσως, λίγο βρώμικα.

Αλλά από όλα τα χαρακτηριστικά του, αυτό που με "πιάνει" περισσότερο είναι ο τρόπος που κάθεται στο κάθιασμα. Οι ώμοι πεσμένοι, παραιτημένοι. Τα κεφάλι κατεβασμένο όσο πάει περισσότερο. Κούραση, κούραση, κούραση.

Την γυναίκα, δεν μπορώ να την δω όπως είμαι καθισμένος στην θέση δίπλα στο παράθυρο. Στέκεται ακριβώς πάνω από τον άντρα, κολλητά το σώμα της στο καθισμένο δικό του. Η αίσθηση που έχω πάντως από αυτήν είναι πως δεν είναι της ηλικίας του. Μου φαίνεται αρκετά νεότερη.

Φτάνουμε στο Σύνταγμα. Αχ, ωραία, λέω, τώρα που θα σηκωθώ θα δω κ την φάτσα της κυρίας.

Σηκώνομαι. Πράγματι, όπως το είχα υποθέσει, η γυναίκα είναι το πολύ 40άρα, πιο νέα από τον άντρα. Μπορεί να είναι η κόρη του; Η νεότερή του σύζυγος;

δεν ξέρω. Πάντως δεν μοιάζουν. Αλλά φαίνονται της ίδιας "τάξης"... κ εκείνη φορά παρόμοια ρούχα, ανώνυμα, πρακτικά, βολικά.

αυτό που μου μένει σαν τελευταία εικόνα είναι το εξής:

Η γυναίκα, όρθια πάνω από τον άντρα, τον απίστευτα κουρασμένο, που κάθεται στο κάθισμα με σκυμμένους τους ώμους, το κεφάλι κατεβασμένο κ με ανέκφραστο το πρόσωπο... η γυναίκα λοιπόν, με το ένα χέρι της κρατιέται ενώ το άλλο... χαϊδεύει αργά, διστακτικά, δειλά τον ώμο του άντρα.

Οι άκρες των δακτύλων της πάνε μπρος, πίσω, μπρος πίσω, μπρος, πίσω...

Είμαι πια έξω από το βαγόνι, κοιτάζω από το παράθυρο προς τα μέσα, οι ίδιες κινήσεις του αριστερού χεριού της γυναίκας: Μπρος, πίσω, μπρος, πίσω, μπρος, πίσω.

Το τρένο ξεκινάει.

19 comments:

Ιφιμέδεια said...

Τέλεια! Είδες την αγάπη στο μετρό.

Anonymous said...

Θυμήθηκα μόνο μια παρόμοια σκηνή, παρόμοιο άντρα, εξίσου κουρασμένο, πάλι στον ηλεκτρικό, δίπλα η κόρη του, γύρω στην αρχή της εφηβείας. Τον κοιτάει κουρασμένο, κάποια στιγμή τα βλέμματά τους συναντιούνται, εκείνη του χαμογελάει, κάπως λυπημένα. Εκείνος όμως δεν γυρίζει το χαμόγελο, το βλέμμα του μένει το ίδιο.

Αυτό πρέπει να έγινε πάνω από δέκα χρόνια πριν, το θυμάμαι ακόμα.
Ουφ.

Hfaistiwnas said...

Όποια και να ήταν, έδειχνε ότι αγαπάει..
:) Και αυτό είναι σημαντικό..

Anonymous said...

Τρυφερή κίνηση.

Δεν δείχνει απαραιτήτως έρωτα, οπωσδήποτε όμως εκφράζει παγιωμένα θετικά συναισθήματα.

Παρατηρω παντρεμένα ζευγάρια γύρω μου. Οι περισσότερες γυναίκες δεν αγγίζουν καν τον άντρα τους, όταν το κάνουν είναι για να παραμερίσει.

Οταν βλέπω αυτό το ασυναίσθητο, το μηχανικό χάδι, είμαι σίγουρος πως υπάρχει στοργή, τρυφερότητα, αγάπη, υπαρχει κάτι τέλως πάντων.

Αυτές τις συμπαθω

Ο ΑΝΩΝΥΜΟΣ

DiViNe__ said...

Βρισκόμουν στην Αγγλία που λέτε πριν μερικούς μήνες και όσο ήμουν στο λεωφορείο, παρατήρησα ένα ηλικιωμένο ζευγάρι να κάθεται διαγώνιά μου. Εγώ καθισμένος ανάποδα, μπορούσα να τους παρατηρήσω.

Αυτός της κράταγε συνέχεια το χέρι, και σε κάποια φάση φιλήθηκαν με τέτοια αγάπη, που με έκανε να σκεφτώ πάρα πολλά.

Ήταν ό,τι πιο γλυκό έχω δει στη ζωή μου :))

Pink_Fish said...

γι' αυτό είναι ωραίο το μετρό. Γι' αυτά τα νανοδευτερόλεπτα που η ματιά σου θα πιάσει κάτι από τις ζωές των άλλων. Τις ζωές των άλλων. Κάτι που θα σε βάλει να σκεφτείς. Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι? Τι σχέση έχουν μεταξύ τους? Είναι ευτυχισμένοι?

Anonymous said...

ουφ πράγματι.

όμως,όποιο το πρόβλημα,μένει η αγάπη,

"και μένει πάντα η αγάπη
που δεν μπορεί να γίνει στάχτη,
και μένει πάντα η αγάπη"

(..για να θυμηθούμε και τη Στάχτη του Παυλόπουλου)

καλημέρα προβατούλη

Σουσουράδα said...

Αχ, μέλωσα πρωί πρωί...
Love is everywhere!!!
Μπεεεε

wilma said...

Βλέπεις μια τέτοια κίνηση και νιώθεις εσωτερικά ότι αρχίζεις να λιώνεις. και στάζει η καρδιά σου και σε πλημμυρίζει ολόκληρο.
Καλημέρα!

YO!Reeka's said...

πολύ κινηματογραφικό!

Anonymous said...

τόσο καθημερινό , τόσο απλό , κι όμως μας έκανε να το σχολιάσουμε σαν εικόνα , ίσως δεν έχουμε αρκετό χρόνο και ηρεμία για να παρατηρήσουμε γύρω μας τους ανθρώπους , τη φύση , τον ουρανό , τους ήχους.εγώ τουλάχιστον όχι όσο θάθελα.

celsius33 said...

γιαυτό αγαπάμε μέσα μαζικής μεταφοράς για τέτοια που περιγράφεις :)

sugababe said...

σιγουρα δεν ηταν η Βισση με τον Καρβελα αυτοι που ειδες;;;

(ΟΚ πλακα κανω! αλλα εχω συγκλονιστει που χωρισαν μενεγακη-λατσιος και καταλαβαινεις... ειμαι ενα ματσο ψυχολογικα χαλια.)

Δ. Καννάς said...

Το μεγαλείο του internet!
Μέχρι τώρα νομίζαμε, ο καθένας μας, ότι ΄΄μόνο εγώ τα σκέπτομαι αυτά…΄΄ Τώρα τα μοιραζόμαστε και είναι πολύ, μα πολύ όμορφο.

Provato said...

Ιφιμέδεια αχ ναι, ναι, είμαι τόσο τυχερός καμιά φορά, φτου γκάρλιξ αγάπη xxxx

δύτη η ζωή είναι γεμάτη Underplot περιστατικά.... που μας στοιχειώνουν για πάντα, όχι;

Hfaistiwna το σημαντικότερο είναι, το σημαντικότερο! xxx

ΑΝΩΝΥΜΕ κ εγώ τις συμπαθώ. κ ζουλεύω αυτό που ζουν! xx

Divine_ αχ τα ηλικιωμένα ζευγάρια είναι τόσο μα τόσο τρυφερά! :-))

Provato said...

Pink_Fish έτσι, ακριβώς όπως τα λεν, τίποτε δεν με κάνει να σκέφτομαι πιο πολύ από στιγμές του μετρό! τίποτε! xxxx

kihli μα τι ωραίος στίχος!!!!

Σιγανοποαπαδιά μπεεεε δεν θα πει τίποτε, χεχεχε

wilma το περιέγραψες ΤΕΛΕΙΑ, έτσι ακριβώς είναι, πολλά φιλιά πολλά πολλά!

Yo!reeka που να το έβλεπες κιόλας, τι να σου λέω! xxx

Provato said...

anonymous πολλοί "ειδικοί" λένε ότι ακριβώς αυτή η έλλειψη παρατήρησης των ρυθμών της ζωής είναι μεγάλο έλλειμα για τους ανθρώπους - κ εγώ θα ήθελα να βλέπω περισσότερο κάποια πράγματα! :-))

celsius33 ναι, ναι, ναι, μετρό ρουλζ! xxxxx

sugababe άμα ήταν η Βίσση κ ο Καρβέλας (τρελόπαιδο) ακόμα θα έπαιρνα αυτόγραφο! χεχεχε

Δ. Καννά όχι, όχι δεν τα σκέφτεσαι μόνο εσύ όλα αυτά, ούτε μόνο εγώ σε καμία περίπτωση. κ ναι, αυτό είναι μεγαλείο, πράγματι! :-))

Glayki said...

αχ τρε ρομαντικ ...
και μου αρέσει...
η κολλήτή μου να φανταστείς γνώρισε προσφάτως το νέο αμούρ στο ταξί!
Υπάρχει ελπίς προβατάκι..υπάρχει ελπίς!:)

Provato said...

γλαυκ οδηγός το αμόρε ή επιβάτης;
σούπερ,σούπερ, φτου γκάρληξ να πεις στην κολλητή σου!