Thursday, February 25, 2010

Έτοιμος πια

Έβρεχε. Πολύ ώρα τώρα. Από τις 9 κ κάτι. Κ ήταν πια 3 κ μισή τα ξημερώματα. Ο M.A. βγήκε από το μαγαζί που διασκέδαζε και με μισομεθυσμένα βήματα πήγε προς τα μαζεμένα ταξί απέναντι.

Ήταν χαρούμενος. Με το μεθύσι, με την κίνηση στο Γκάζι, με την ψιλή βροχή, με την μυρωδιά των ψημένων κρεατικών από τις πλανόδιες καντίνες, με όλα γύρω του. Κάθησε στο πίσω κάθισμα του ταξί κ είπε ένα χαρούμενο "καλημέρα" στον οδηγό. Εκείνος τον κοίταξε παραξενεμένος - μα "καλημέρα" στις 4 παρά το πρωί; - "περιφερειακό Λυκαβητού πάω" συνέχισε ο Μ.Α. "Από Εξάρχεια πάμε, να γλυτώσουμε την κίνηση, από Μεγάλου Αλεξάνδρου κ μετά συνεχίζουμε από Μουσείο". Ο οδηγός δεν μίλησε πάλι, πάτησε το γκάζι κ ξεκίνησε.

Ο Μ.Α. δεν είχε όρεξη για κουβέντα, όπως είχε συνήθως, έτσι ούτε που πρόσεξε την σιωπή του ταξιτζή. Βυθίστηκε στις σκέψεις του, με το κεφάλι του λίγο γερμένο στα αριστερά, σε αυτήν την στάση που οι φίλοι του την έλεγαν "συγγραφική" ή "σκεφτική".

Ναι, ναι, επιτέλους ήρθε η ώρα να ζήσω κ εγώ, να χαρώ, να ερωτευτώ... Από σήμερα, από τώρα, όλα αλλάζουν, τίποτε δεν θα είναι πια το ίδιο. Θα βάλω τα δυνατά μου να πάει καλά το πράγμα με τον Σ. φαίνεται καλό παιδί κ αισθάνομαι πως του αρέσω. Μου αρέσει που του αρέσω... κ μου αρέσει κ εκείνος πολύ! Μα, πως γύρισε να με προσέξει αυτός εμένα;

Το ταξί φρενάρισε απότομα κ ο Μ.Α. ταρακουνήθηκε στην θέση του. Ένα μηχανάκι είχε βγει με κόκκινο. Ο οδηγός μουρμούρισε μία βρισιά κ έβαλε μπρος το ταξί που είχε σβήσει με το απότομο φρενάρισμα. Ήταν νέος, σε ηλικία ανάμεσα στου Μ.Α. κ του Σ.

Όταν μου είπε ξαναβούλιαξε στις σκέψεις του ο Μ.Α. ότι είναι μόνο 28 χρονών, 15 χρόνια μικρότερός μου, το πρώτο που σκέφτηκα για αυτόν είναι πως ήταν κανένα τσόλι. Ή πως του άρεσαν οι γέροι... Που να πιστέψω πως θα του άρεσα εγώ; Εγώ, που δεν είχα επιτυχία στους 28άρηδες ούτε όταν ήμουν εγώ 28... ...τώρα αυτό. Αλλά, θα σταματήσω να σκέφτομαι έτσι. Γιατί τώρα είμαι βέβαιος για αυτά που βλέπω στον Σ. κ για αυτά που αισθάνομαι. Κ είναι όλα υπέροχα. Υπέροχα. Με φιλάει κ μου δίνει όλο του το στόμα με εμπιστοσύνη! Αισθάνομαι σαν να με φιλά χαμογελαστός, με γεμίζει χαρά...

Σήκωσε τα μάτια του κ κοίταξε έξω από το παράθυρο του ταξί. Είχαν φτάσει Πατησίων κ Ακαδημίας. Η κίνηση είχε χαλαρώσει. Η βροχή συνέχιζε να πέφτει απαλά κ επίμονα.

Θα κάνω τα πάντα για να είμαι μαζί με τον Σ. Αύριο θα πω στην μητέρα μου ότι θα βρω ένα σπίτι να μείνω μόνος μου - για να την παρηγορήσω θα της πω ότι θα είναι κάπου κοντά της. Κ θα πάω να κλείσω ένα αυτοκίνητο, δεν μπορεί να είμαι 43 κ να ζω σαν φοιτητής, όλο με ταξί κ συγκοινωνίες!! Κ θα ανακατέψω κ τον Σ. στο καινούργιο σπίτι, σιγά σιγά βέβαια, για να το κάνουμε μαζί την φωλίτσα μας. Κ με το αυτοκίνητο θα πηγαίνουμε εκδρομές, διήμερες κ τριήμερες. Η μάνα μου να σταματήσει. Δεν θα μου καταστρέψει την ζωή. Πρέπει να ζήσω, να ζήσω...

Ο οδηγός άνοιξε το ραδιόφωνο. Μένω εκτός, θυμάμαι ονόματα, τρέχω με ταχύτητα φωτός, μένω εκτός σαν κάτι στόματα, πού 'διωξε απ΄ τον κόσμο ενάς λωτός, τραγουδούσε η Αρβανιτάκη.

Τα κάνω όλα υπόγεια στην ζωή μου, κ αυτό θα αλλάξει από αύριο κιόλας. Οι φίλοι μου δεν ξέρουν για μένα τίποτα από όσα έχουνε σημασία. Στη δουλειά μιλάω για γκόμενες. Σεξ κάνω στα κρυφά, κ σπάνια, μέσα από το Internet. Σχεδόν όλος ο ελεύθερος μου χρόνος είναι για τη μάνα μου, να της κάνω παρέα κ να την τρέχω σε συγγενείς. Κ μέσα σε όλο αυτό το βουνό των υποκρισιών κ των υποχρεώσεων, έχω χαθεί από το μόνο πράγμα που κανείς μπορείς να βασιστεί, τον εαυτό κ τις επιθυμίες του.

Μπήκανε στην Ασκληπιού. Η βροχή είχε δυναμώσει, μία τελευταία αναλαμπή πριν σταματήσει, κ ο ταξιτζής είχε ανάψει τσιγάρο. Ο Μ.Α. έπαιρνε τζούρες από τον καπνό. Του άρεσε.

Άλλά το πιο σημαντικό από όλα, η πρώτη κ μεγάλη προτεραιότητα είναι ο Σ. Αυτός θα με βοηθήσει περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο - χωρίς να το ξέρει θα γίνει ο οδηγός μου στην καινούργια, ελεύθερη, πραγματική ζωή. Θα είμαι μαζί του ανοιχτός σαν παιδί που το αγαπάνε, θα του λέω ό,τι σκέφτομαι κ αισθάνομαι, ανοιχτά κ ειλικρινά. Με εμπιστοσύνη κ με γαλήνη. Τέρμα τα ψέματα κ οι διπλές ζωές. Θα σβήσω απόψε κιόλας τα προφίλ μου στο Internet. Θα κυκλοφορώ μαζί του χωρίς να φοβάμαι μη μας δει κανείς κ θα του δείχνω χωρίς κόμπλεξ πως τον αγαπάω κ μου αρέσει. Κ μετά, αυτή την γενναιότητα θα την βγάλω σε όλη μου την ζωή, σε όλα!

Εξεπλάγη με τον εαυτό του. χρησιμοποίησα την λέξη αγαπάω!!. Η συνειδητοποίηση τον γέμισε χαρά.

- "Εδώ δεξιά, κ στην δεύτερη γωνία θα κατέβω." είπε στον οδηγό.

Είχανε φτάσει. Έβγαλε 10 ευρώ από την τσέπη κ τα έδωσε στον άντρα. Εκείνος άρχισε να ψάχνει ρέστα, να του δώσει 2 ευρώ.

- "Εντάξει είμαστε", είπε ο Μ.Α.

Γιόρταζε την καινούργια του ζωή απόψε, την αρχή της, κ κερνούσε!

Βγαίνοντας από το ταξί διαπίστωσε πως η βροχή είχε σταματήσει. Τι καλός οιωνός!

... ... .... .... .... .... .... .... ... ... ... ...

Πολλά χρόνια μετά, ένα χειμωνιάτικο απόγευμα, βροχερό σαν εκείνο το ξημέρωμα με τον αμίλητο ταξιτζή, ο Μ.Α. βρισκόταν μόνος στο σπίτι του. Ήταν το σπίτι που του είχε αφήσει η μητέρα του με την διαθήκη της, αυτό το σπίτι στο οποίο είχε ζησεί όλη του την ζωή. Δεν είχε τελικά νοικιάσει διαμέρισμα για να μείνει μόνος. Ούτε αυτοκίνητο πήρε για να πηγαίνει εκδρομές. Κ με τον Σ., βρέθηκαν ακόμα μερικές φορές, κ ύστερα χάθηκαν, από μία εντελώς ανόητη παρεξήγηση... - κάποιος δεν πήρε τον άλλο τηλέφωνο κ μετά, έτσι, λες κ οι άνθρωποι είναι κέρματα μικρής αξίας να τους αφήνεις να εξαφανίζονται, χάθηκαν... Η ζωή του Μ.Α. δεν άλλαξε ποτέ.

Μόνο που αυτό το βροχερό χειμωνιάτικο απόγευμα, μερικά χρόνια μετά το θάνατο της μητέρας, βρήκε το κασκόλ που φορούσε τότε. Κ τα χρώματα του κασκόλ του θύμισαν κάτι από τις σκέψεις του της βραδιάς εκείνης της μακρυνής.

...Αλλά τίποτε πολύ ξεκάθαρο.

45 comments:

DiViNe__ said...

Πάρα πολύ όμορφο!!
Πολλές φορές και τα ζευγάρια κάνουν σχέδια για το μέλλον, και συνήθως ούτε αυτά γίνονται πραγματικότητα. Το ωραίο όμως σε όλο αυτό είναι το ταξίδι, η στιγμή που σκέφτεσαι πως θα ήταν αν.. !

Στο κάτω κάτω μια ελπίδα είναι που μας δίνει το κουράγιο να σηκωθούμε από όλες τις τούμπες της ζωής :)

Την καλησπέρα μου

Anonymous said...

Είχα να συγκινηθώ τόσο από τότε που πρωτοδιάβασα Καβάφη...Από τα όσα γράφεις κι απ' τον τρόπο που τα γράφεις κάτι μου λέει οτι έχεις διαβάσει κι εσύ πολύ Καβάφη...

YO!Reeka's said...

:(

Hfaistiwnas said...

Αχ.. τι θες να μας κάνεις απόψε; Έχουμε που έχουμε τις μοναξιές μας, να πάθουμε και μια καθλιψούλα να τη βρίσκουμε..

Anonymous said...

είμαστε όλοι τελικά μαλάκες? των μανάδων συμπεριλαμβανομένων.

Dorian_Gray said...

Υπέροχο...

tsok said...

Τελικά δηλαδή αξίζει το χτύπημα του χταποδιού και η σύγκρουση με τους γίγαντες (όρα γονείς, κοινωνία, δουλειές, σπουδές, γουατέβα) για να μην μείνουμε στην αχνή ανάμνηση του Μ.Α., αλλά να έχουμε κάνει το ένα όμορφο βράδυ του δύσκολη, καθημερινή αλλά και ουσιαστική ζωή μας. Μ' αρέσεις ακόμη περισσότερο όταν είσαι ρομαντζάδα και ενδοσκοπικός... Σε φιλώ γλυκά.

sCaTterBraiN said...

από τα καλύτερα που έχω διαβάσει τελευταία.
:-)

Anonymous said...

Πολύ ωραίο φίλε μου!

Globetrotter said...

Σ' ευχαριστώ. Είχα ξεχάσει αυτό το κομμάτι του εαυτού μου! Καλό είναι να κοιτάμε που και που λίγο πίσω... που είμασταν, που είμαστε και αν πάμε κάπου τελικά. Σ' ευχαριστώ!

Takis X said...

Ηθελε ησυχία με ψέματα ο φίλος μας..Ηξερε απο την αρχή οτι δεν θα αλλάξει ποτέ η ζωή του,κι οταν είχε αλλάξει δεν μπορούσε με τίποτα να ανταλάξει την χάρτινη ελευθερία του...

Anonymous said...

διαβασα την ζωη μου σε αυτην την ιστορια προβατε.
εχω παθει ηδη μια μινι φρικη.

ουααααααααα :(((((

Pink_Fish said...

"κάποιος δεν πήρε τον άλλο τηλέφωνο κ μετά, έτσι, λες κ οι άνθρωποι είναι κέρματα μικρής αξίας να τους αφήνεις να εξαφανίζονται, χάθηκαν...". Πολύ ωραίο και ευαίσθητο το κείμενο σου, θα ήθελα να γράφεις πιο συχνά τέτοια. Φιλί!

Anonymous said...

"Η βροχή συνέχιζε να πέφτει απαλά κ επίμονα." Δες το 'ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ' και παρατήρησε το σαρκασμό του ήρωα που ενσαρκώνει ο Ρίτσαρντ Μπάρτον προς τον νεαρό επισκέπτη - συγγραφέα. επίσης πρόσεξε λίγο τα πρόσωπα. Ο Σ. είναι πάντα ο Σ. Αλήθεια γιατί δεν γράφεις τα πλήρη ονόματα; υποτίθεται είναι αληθινή ιστορία? Ο 43 έχει επίθετο (που το ξέρει ο αφηγητής) ενώ ο Σ. δεν έχει επίθετο (και δεν τον ξέρει ο αφηγητής;).
Αμφίς.
(και να φανταστείς ότι μου άρεσε πολύ η ιστορία και το γράψιμο).

ΗarryTsopanos said...

Πολυ ωραιο Μπεουλη,θα ηταν ωραιοτερο αν κρατουσε πιο πολυ.

DonnaBella said...

me tsakises twra. :-(

Lina said...

γαμώ το μπελά σου ρε πρόβατε!!!

amalthia said...

δηλαδή να μην ονειρεύομαι? υπάρχει πιθανότητα να μη γίνει τίποτα από αυτά που σχεδιάζω?!

εάν υλοποιούσα όμως κάτι από αυτά που ονειρεύομαι? έτσι,λίγο λίγο μέρα με τη μέρα?

ο "ήρωας" σου ήθελε να τα κάνει όλα μαζί και ήταν κάπως δύσκολο..ξέρω ξέρω δεν ήταν αυτό.αυτά είναι δικαιολογίες..είπα μήπως.

Anonymous said...

προβατάκο πολύ καλό και αληθινό...
και πονάει όλους, γιατί όλοι σε κάποιο σημείο κωλώσαμε και δεν παλέψαμε για αυτό που πραγματικά θέλαμε... σνιφ σνιφ

Έγραψα πάλι ο πούστης ... said...

Μαλάκα το έχω ζήσει αυτό(μέχρι τη διακεκομμένη γραμμή) με ακριβώς αυτές τις σκέψεις , σε ίδια σχεδόν διαδρομή(χωρίς όμως την Αρβανιτάκη)..
Την επόμενη όμως μέρα κατάλαβα πως έφταιγε η πολλή τεκίλα.....

Τι να πεις....

Anonymous said...

πως και δεν εχεις απαντησει ακομα η δεν εχεις σχολιασει;ητανε τοσο καλο που με ενοχλησε, μου υπενθυμησε ολες τις κακιες πλευρες του εαυτου μου...αααχ ρε προβατακο

Σουσουράδα said...

Αγαπημένο μου προβατάκι, τι υπέροχο και συγκινητικό κείμενο...

Love & respect στις μανούλες όλου του κόσμου!

Σουσουράδα said...

Αγαπημένο μου προβατάκι, τι υπέροχο και συγκινητικό κείμενο...

Love & respect στις μανούλες όλου του κόσμου!

Σουσουράδα said...

Αγαπημένο μου προβατάκι, τι υπέροχο και συγκινητικό κείμενο...

Love & respect στις μανούλες όλου του κόσμου!

Pan said...

Καλησπέρα.

Καλός μαλάκας και ο Μ.Α.

ProFyLaKtiKo said...

κάτι τέτοια βλέπω και δεν παίρνω ταξί. 8 ευρώ από το γκάζι στο λυκαβηττό; α πα πα.

Litanie des Saints said...

Ψάχνουμε οικογένεια που να θέλει σκυλάκι! Για λεπτομέρειες, περάστε μια βόλτα από το μπλογκ!

Glayki said...

το έχω διαβάσει τρεις φορές...
ξέρεις κάτι...
έχω καταλάβει πως στην τελική αξίζει κάποιες φορές να μην κάνουμε αυτή την περίφημη επανάσταση...
αξίζει να ζούμε τη διπλή ζωή..για να μη πληγώσουμε δικους μας ανθρώπους..τι αξία έχει να την κάνεις..και οι δικοί σου να μην είναι δίπλα...
τι αξία έχει να την κάνεις και να παρεξηγείσαι τελικά...για ένα τηλέφωνο...
οι σχέσεις ..οι άνθρωποι δοκιμάζονται συνεχώς προβατάκι...και αυτή είναι η μεγαλύτερη επανάσταση κατά τη γνώμη μου...
να μη θεωρούμε τίποτα δεδομένο!ούτε καν εμάς!

fieryfairy said...

εκπληκτικό!
Βγάζει πολύ συναίσθημα, μελαγχολία σα βροχή και μια αίσθηση 'όχι, τη δική μου ζωή δεν πρέπει να την αφήσω να κυλήσει άδικα'.

[Εγώ πάλι περιμενα ότι θα τρακάρει μόλις πήρε τις σημαντικές αποφάσεις]

man about town said...

there's still time(for you and for him)

[Germanos] said...

κουραγιο , κανα δυο χρονάκια μας μεινανε

alximist said...

Κλαψ, ευτυχώς έχτισα την φωλιτσα μου, και απόψε που βρεχει δεν θα τρέχω στα μπαρ και στα ξενυχτια...
Προβατ[ακι μελαγχολίες, γιατί? Μπεεε

vasvoe said...

"τον πόλεμο μισώ, κι απ'τη ζωή αποζητώ, να μη μου μείνει μόνο το παράπονο..."

σάμπως όλοι δεν είμαστε πότε Μ.Α. και πότε Σ.;

μάκια προβατούκο

Anonymous said...

Σε διαβάζω εδώ και 2 χρόνια. Πρώτη φορά επικοινωνώ μαζί σου αλλά αυτά που θα σου πω τα σκεφτόμουν εδώ και πολύ καιρό. Είμαι μάνα 2 αγοριών (όχι πολύ μεγάλων) και μέσα από τα κειμένα σου προσπάθησα και νομίζω τα κατάφερα να μπορώ στο μέλλον να αποδεκτώ οποιεσδήποτε επιλογές τα παιδια μου θα κάνουν. Η κοινωνία στη οποία ζω το μόνο που θα τους πρσφέρει είναι την απόρριψη για κάποιες επιλόγες τους (το ξέρεις και εσύ καλύτερα από όλους) και έβαλα πείσμα ότι η μάνα τους δεν θα τους φτίσει. Το πιο σημαντικό είναι να είναι υγιή και ευτυχισμένα με ότι σημαίνει αυτό για τους ίδιους
Ευχαριστώ

Provato said...

Divine σε ευχαριστώ πολύ, με εντυπωσίασε η ερμηνεία σου, εγώ να σου πω την αλήθεια το έγραψα με μία "κατακριτική" διάθεση... με ποιο δικαίωμα θα μου πεις.... κ θα έχεις κ δίκιο...
θέγκζ αγκέην!

ρε συ ανώνυμε 8:51 άντε, μη με δουλεύεις - κ ναι έχω διαβάσει πολύ Καβάφη. Επίσης του έχω αλλάξει κ τα φώτα.... ψάξε λίγο στο provato κ θα δεις τι εννοώ, χεχεχε

Yo!reeka συμφωνώ... λυγμ!

Ηφαιστιωνάκο, ουχ, σόρη αν σε κατέθλιψα, λυγμ λυγμ :-((

anonymous 9:36 νομίζω ότι περιστασιακά, ναι, είμαστε όλοι μαλάκες. επίσης είμαστε κ άλλα πράγματα, μεγαλειώδεις, θαραλλέοι, κλπ κλπ :-)

Provato said...

Oh, Thanks a lot Dorian Gray...

tsok πολύ πολύ πολύ ωραία το έθεσες - "δύσκολη, καθημερινή αλλά κ ουσιαστική ζωή μας"! πολλά φιλιάαααα! :-))

scatterbrain many many many thanks I am glad you liked it :-))

anonymous 11:44 χίλια ευχαριστώ!

globetrotter εγώ ευχαριστώ, χαίρομαι που σου φάνηκε ουσιαστικά χρήσιμη η ιστορία :-) κ ναι, το να κοιτάμε λίγο πίσω, δεν είναι απλά καλό, είναι απολύτως απαραίτητο! xxxxx

Provato said...

takis έλα, μην είσαι τόσο αυστηρός, εντάξει, η αδυναμία είναι αδυναμία... ανθρώπινο πράγμα, όχι; :-))

anonymous 11:54 ουχ, τι να πω, στεναχωρέθηκα λίγο με το σχόλιό σου, υπάρχει πάντα χρόνος να κάνεις την αλλαγή σου, δεν είναι εύκολο, αλλά νομίζω ότι είναι πολύ απαραίτητο, όχι;

Ψαράκι μου, ευχαριστώ πολύ, τι να πω, από το στόμα σου κ στου θεού το αυτί να γράφω πιο συχνά τέτοια, χεχεχε xxxxx

Αμφίς, χίλια ευχαριστώ για το "ποιος φοβάται την ΒΓ" θα το δω οπωσδήποτε! Δεν γράφω πλήρη ονόματα γιατί προτιμώ τα αρχικά.... ο σ. δεν έχει επίθετο για να δώσει την αίσθηση της πιο ρηχής "γνωριμίας", της πιο πρόσφατης κ αν είναι αληθινή ιστορία δεν ξέρω, παίζει ρόλο; θέγκζ αγκέην xxxxx

Χάρη μου χίλια ευχαριστώ, ναι μακάρι ο έρωτας του Μ.Α. με τον Σ. να κρατούσε πιο πολύ, πιο πολύ :-))

Provato said...

Donna όχι ρε συ.....

Lina ουχ, σόρη.... λυγμ.

amalthia αυτό ακριβώς χρειάζεται, λίγο λίγο, μέρα την μέρα, κάθε μέρα - το έχεις 100% γι αυτό κηπ ντρήμην! μπεεεε

anonymous σωστά τα λες!!! όλοι έχουμε υπάρξει δειλοί, όλοι έχουμε υπάρξει κ ήρωες, όχι;

έγραψες πάλι, χεχεχε, την ώρα που το ζούσες αυτό εγώ σε παρακολουθούσα από κρυφή κάμερα στην οροφή του ταξί, χεχεχεχε!

Provato said...

anonymous να, ορίστε, μόλις απάντησα! τώρα που σου υπενθύμισς τις κακιές πλευρές του εαυτού σου, τι λες να τις κάνεις; xoxoxoxo!

σιγανοπαπαδιά, love and respect στις μανούλες.... ερμ, αλλά τι εννοείς;

pan, ναι, μαλάκας.... we all are every now and then όμως ε;

Προφ, είσαι μεγάλο αλητάκι χιχιχιχιχιχ

Litanie βρήκατε τίποτε; ελπίζω ναι!!!!!

Provato said...

ΤΟ ΓΛΑΥΚ ΔΙΑΦΩΝΏ 1000%. αν ο δικός μου θα εί ναι δίπλα μου επειδή έχω την σεξουαλική/κοινωνική/επαγγεματική συμπεριφορά που του κάνει, κάτι υπάρχει σάπιο στην αγάπη του.... μεγάλη κουβέντα βέβαια αυτή.

fieryfaery αχ, τι χαρά, τα λόγια σου, πολύ χαίρομαι που σου άρεσε κ μάλιστα ΕΤΣΙ όπως σου άρεσε xxxxxxx

man is there????

Germane, σου έχω πει προσπάθησε να ελέγξεις την επιρροή που έχει πάνω σου ο Ρόλαντ Έμεριχ - σου θυμίζω, το 212 ήταν ταινία μυθοπλασίας, όχι ντοκιμαντέρ. θα μου πεις, αν δεν σε επηρrεάσει γερμανός "σκηνοθέτης" ποιος θα σε επηρρεάσει;

alximist xxxxxxxxx φτου φτου φτου γκάρλιξ! xxxx (μελαγχολίες; λες;)

Provato said...

vasvoe πολύ σωστά τα λες, πολύ! ναι, είμαστε!!! πολλά φιλιά σε πεθύμησα ελπίζω να είσαι καλά καλά καλά χαρούμενη γερή ευτυχισμένη!

anonymous 1:32 τι να πω, είναι πολύ τιμητικό το σχόλιό σου, κ πραγματικά δεν έχω λόγια, δεν ξέρω τι να πω, είναι εξαιρετικά σημαντικό αυτό που μου γράφεις, έτσι που είμαι κ συγκινησιάρης, να μου φιλήσεις τα πιτσιφρίκια σου, είναι πολύ τυχερά να έχουν σκεφτική μαμά! σε ευχαριστώ πολύ για όλα! :-))

Anonymous said...

γιου γκο έρνεστ, εεεεε.....μπόη, ήθελα να πω.
Αμφίς

man about town said...

φυσικα και υπαρχει...αρκει να ξερεις οτι το μεσα σου ειναι σαν το εξω του και αντιστροφα...και να βρειτε μια ισορροπια που να μην τρομαζει αυτους που θελουν να σας πλησιασουν...

Anonymous said...

Τo εχω παρατηρησει κ αλλου κ τελικα πρεπει να ισχυει, ε?!
Η πολλη "παρεα" με τη μαμα, σου καταστρεφει τη ζωη (γενικα) κ σε κανει gay (ειδικα)...

Υ.Γ. Προσπαθησα να συγκρατηθω, αλλα ΠΕΘΑΙΝΩ να ειμαι ακυρος κ ανωριμος!


pankoo

Provato said...

man, θέγκζ για την διευκρίνηση, xxxxx

pankoo ok, ok, αλλά την επόμενη φορά σε θέλω ακόμα πιο "ανατρεπτικό" οκ;