Friday, March 05, 2010

Ομπήτσουαρη

Πριν από μερικές ημέρες, το προηγούμενο Σάββατο, έμαθα ότι πέθανε ένας φίλος μου.

Τι αισθάνομαι; Άμα σου πω ότι δεν ξέρω τι θα πεις; Είχαμε να μιλήσουμε περισσότερο από δυόμιση χρόνια, από τον Ιούνιο του 2007. Χαθήκαμε, με διάφορες αφορμές κ με αρκετές αιτίες. Αλλά για καμία πενταετία ήμασταν πολύ κοντά...

Λύπη δεν νιώθω, όχι από αδιαφορία, ούτε κ επειδή είχαμε καιρό να βρεθούμε, αλλά διότι δεν αφήνω, πια, τον εαυτό μου να λυπηθεί με τον θάνατο... παράλογο, ε; αλλά κ λογικό. Μηχανισμός επιβίωσης είναι, τίποτε πολύπλοκο δηλαδή. (παρόλα αυτά, πρέπει να το ψάξω λίγο, νομίζω πως έχω παραγίνει ψύχραιμος με μερικά πράγματα...)

Θέλω να γράψω λίγα λόγια για εκείνον.

Ο μακαρίτης ήταν ιδιαίτερος άνθρωπος. Μονόχνωτος κ ίσως απότομος, λίγο κακομαθημένος - αλλά πραγματικά καλός, κ με μία περίεργη αίσθηση τιμής κ αξιοπρέπειας.

Είχε όμως δύο μεγάλα "προβλήματα", δαίμονες εναντίον του εαυτού του:

Εσωτερίκευε πάρα πολύ τις ματαιώσεις που όλοι καθημερινά βιώνουμε στην ζωή μας σε όλους τους τομείς.

Κ επιπλέον, μη έχοντας άμεσο πρόβλημα επιβίωσης, είχε πολύ "αργία" κ διαθέσιμο χρόνο στα χέρια του - με αποτέλεσμα να σκέφτεται πολύ, κ μάλιστα για πράγματα που καλό είναι να μην αφιερώνει κανείς τόσο πολύ χρόνο να τα αναλύει.

Η πολύ σκέψη κ η υπερβολική ευαισθησία στις ματαιώσεις της ζωής ήταν ένας συνδυασμός που πολύ ταλαιπώρησε τον φίλο μου. Ειδικά στα τελευταία χρόνια της ζωής του.

Ήταν πολύ ικανός άνθρωπος και με πολλά καλά στην ζωή του. Είχε οικογένεια που τον αγαπούσε κ τον φρόντιζε, με σχετική οικονομική επιφάνεια. Οι γονείς του ήταν μορφωμένοι άνθρωποι, καλλιεργημένοι κ ευαίσθητοι. Επίσης, είχε κ διασυνδέσεις, φίλους σε διάφορες υψηλές θέσεις, στο εντερτέηνμεντ κ λοιπά. Κατά καιρούς ήταν πολύ ζωντανό μέλος από πολύ κεφάτες παρέες, ξέρεις, εκεί στις άγριες μέρες των λέητ 70ζ κ έρλη 80ζ.

Ήταν κ λίγο τυχοδιώκτης; Μάλλον. Όχι από τυχοδιωκτισμό, αλλά από ευασθησία. Όπου τον "πλήγωναν" ήθελε να φεύγει. Δύσκολο αυτό να το έχεις μπούσουλα στην ζωή σου.

Είχε ανοίξει κάποτε ένα μπαρ σε ένα ελληνικό νησί, μετά το έκλεισε κ άνοιξε ένα μαγαζί με πολύ ωραία κεραμικά στην Αθήνα.

Ασχολιόταν κ με την μαγειρική - αλλά η λέξη "ασχολιόταν" είναι μικρή κ λίγη... Στην πραγματικότητα, ήταν εξαιρετικός μάγειρος, με πολύ μεγάλη συλλογή σπάνιων βιβλίων κ ταλέντο ακόμα περισσότερο κ με φαντασία κ απίστευτες ιδεάρες. Κάποια στιγμή τα καλέσματα στο σπίτι του ήταν μεγάλο στάτους σύμπολ, την άλλη μέρα η Αθήνα τηλεφωνιόταν για να συζητήσει τι σέρβιρε ο μακαρίτης την πρηγούμενη στο τραπέζι του. Ήταν πολύ πρωτοπόρος, τη δεκαετία του 80 είχε φτιάξει το μενού σε ένα μαγαζί το οποίο έγινε θρυλικό κ ακόμα λειτουργεί τα καλοκαίρια με μεγάλη επιτυχία. Αλλά, ποτέ δεν θέλησε να κάνει αυτό το χόμπι του μακροχρόνιο επάγγελμα. Δεν ξέρω γιατί, ίσως προσπάθησε αλλά οι μικροαναποδιές των επαγγελματικών τον έκαναν να εγκαταλείπει πράγματα....

Ήταν κ σε άλλα πράγματα πολύ ικανός κ ταλαντούχος. Ήξερε πολύ από διακόσμηση σπιτιών, από έπιπλα κ υφάσματα κ καλά μαγαζιά που μπορούσες να βρεις ό,τι καλλίτερο για το σπίτι σου. Επίσης ήξερε κ πολλά "μυστικά" - που να βρεις αυτό το σπάνιο μανιτάρι, εκείνο το πολύ εξκλούσιβ ύφασμα, αυτά τα φωτιστικά σε πολύ καλή τιμή. Μάλιστα πολλά από τα πράγματα που ήξερε πρώτος κ καλά, αργότερα, πολύ αργότερα, ήρθαν στο mainstream κ έκαναν κ πολύ μεγάλη επιτυχία - παράδειγμα κάποια φωτιστικά, κάποια σερβίτσια, κάποια υλικά μαγερικής. Αν, σκέφτομαι τώρα, τα είχε φέρει αυτός, σαν εισαγωγέας, θα είχε χεστεί στο τάληρο.

Αλλά, καμία από όλες αυτές τις δραστηρότητες στις οποίες ήταν τόσο ταλαντούχος δεν είχε συνέχεια. Κάποιοι συνεταιρισμοί και κάποιες συνεργασίες ξεκίνησαν με καλούς οιωνούς, αλλά κάτι στράβωνε... σε κάποιες πολύ νωρίς, σε κάποιες λίγο αργότερα...

Ήταν ο μακαρίτης αυστηρός κ καθόλου ευέλικτος; μάλλον, αλλά μπορεί κ όχι. καμμιά φορά τα όρια ανάμεσα στον κόσμο γύρω μας κ τον εαυτό μας σπάνε με πολύ οδυνηρό τρόπο.

Ήταν ομοφυλόφιλος. Ο κύκλος του το ήξερε από τα νειάτα του ακόμα. Δεν το διαλαλούσε, αλλά δεν το έκρυβε, ούτε καν από τους γονείς του. Στο κοινωνικό κομμάτι της ομοφυλίας είχε κατορθώσει μία ισορροπία, πρωτοφανή για την εποχή της. Ρησπέκτ. Αλλά, σε ότι είχε να κάνει με τον "προσωπικό", εσωτερικό κ ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο βιώνουμε τον έρωτα κ την σχέση με το άλλο που ποθούμε, πολύ φοβάμαι ότι ήταν λίγο "άτυχος" - μάλλον λόγω υπερβολικής ευαισθησίας. Απαιτούσε πολλά από τους ανθρώπους; ήταν πολύ κτητικός; ίσως.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, μετά από τις πολλές παρέες, τα γλέντια, τα μαγαζιά, τις εκδρομές στα νησιά, τα ταξίδια, είχε παραξενέψει πάρα πολύ. Είχε απομονωθεί από όλους τους φίλους του, σε σημείο να τους βλέπει στο δρόμο κ να κάνει ότι δεν τους είδε, ή να του τηλεφωνούν συνέχεια κ αυτός να μην απαντά ποτέ.

Σε αυτή την τελευταία κατηγορία ανήκα κ εγώ. Τελευταία φορά τον είχα δει στις αρχές του Σεπτέμβρη του 2007 που με είχε φιλοξενήσει στο νησί του για μερικές μέρες.

Μετά την επιστροφή στην Αθήνα, τον πήρα τηλέφωνο, κ δεν μου απήντησε. τον ξαναπήρα, πάλι καμμία απάντηση. Ξανά τηλέφωνο, τίποτε. Κατάλαβα ότι κάτι συμβαίνει, κάτι είχα "κάνει" που τον είχε θυμώσει/στεναχωρήσει. Έκανα ακόμη μερικές απόπειρες κ μετά εγκατέλειψα. Να σου πω την αλήθεια η παραξενιά του με κούραζε συχνά, κ οι ιδιοτροπίες του. Δεν μου έλειψε ιδιαίτερα. Ομολογώ.

Από την άλλη βέβαια, είχε φοβερό χιούμορ, όταν είχε καλή διάθεση - κ με είχε βοηθήσει, πολύ κ έμπρακτα σε σχετικά δύσκολες στιγμές της ζωής μου που χρειαζόμουν όσο τίποτε ένα στήριγμα.

Θα μπορούσε λοιπόν να πει κανείς, με δεδομένο το πόσο με είχε συνδράμει, ότι έπρεπε να επιμείνω πολύ πολύ πολύ πολύ να έχουμε επικοινωνία. Ειδικά λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι ήταν σε άσχημη κατάσταση η υγεία του. Δεν μου είχε πει τι ακριβώς είχε, πάντως είχε κάνει κάποια εγχείριση στο ΥΓΕΙΑ όπου είχε κιόλας νοσηλευτεί περισσότερες από μία φορές κ για αρκετές μέρες. Είχα πάει κ τον είχα δει κ, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, δεν ήταν τίποτε σοβαρό... Μάλλον μου έλεγε ψέμματα - φαίνεται ήθελε να ζήσει μόνος του τον Γολγοθά του.

Πάντως είχε σταματήσει εντελώς να πίνει, του το είχα απαγορεύσει οι γιατροί 100%. ούτε ένα σφηνάκι δεν έπρεπε/μπορούσε/έκανε. Και την είχε τηρήσει την απαγόρευση, για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Όμως, έχω την εντύπωση ότι άρχισε να ξαναπίνει - το διάστημα που δεν είχα επαφή. Από στεναχώριες; Από αυτοκαταστροφικότητα; Από βαρεμάρα κ πλήξη; Από επιπολαιότητα;

Δεν θα μάθουμε ποτέ με σιγουριά.

... ... ... ... ...

Στο γυμναστήριο έρχεται ένας κοινός γνωστός μας, επίσης κάποτε πολύ φίλος του μακαρίτη. Αυτόν ρωτούσα αραιά κ που για το τι κάνει, κ οι απαντήσεις του ήταν στεναχωρητικές...

"έχει χαθεί από όλους, έχει εξαφανιστεί, δεν απαντά σε τηλέφωνα, σε προσκλήσεις, δεν τηλεφωνεί ποτέ... κανείς από την παλιά παρέα δεν ξέρει τίποτε για αυτόν, κ εκείνος δεν επικοινωνεί με κανέναν"

Αυτός ο άνθρωπος μου είπε το Σάββατο που μας πέρασε ότι ο φίλος μου πέθανε πριν από σχεδόν τρεις βδομάδες, μάλλον από οξεία παγκρεατίτιδα. Ο ίδιος κατάφερε να πάει στην κηδεία, όπου ήταν μόνο 6 άνθρωποι όλοι κ όλοι. Η αδελφή του μακαρίτη, οι ανηψιές του που είχαν πολύ αγαπημένη σχέση... και ένας δύο μόνο φίλοι από τους εκατοντάδες που θα θέλαμε να είμαστε εκεί. Η μητέρα που ζει ακόμα δεν κατάφερε να πάει στην τελετή.

Πέθανε 55 χρονών. κ προσπαθώ να εξηγήσω γιατί δεν ήταν πιο ευτυχισμένος, αφού είχε τόσα καλά, αλλά δεν τα καταφέρνω. δεν έχει κ νόημα τώρα πια. ελπίζω τώρα να είναι καλλίτερα.

21 comments:

stella said...

ισως ηθελε να πεθανει,ισως απλα ειχε βαρεθει.
τα θεματα υγειας καμια φορα προκαλουν τοση μελαγχολια που δεν θες καν να παλεψεις

Εσυ να εισαι γερος και υγειης και να θυμασε παντα τις ομορφες μερες στο νησι του,τις ωραιες στιγμες που μοιραστηκατε,ακομη ακομη και τον θυμο του.

.υ.γ οταν εχεις πεθανει μεσα ρε μπεουλη,ειληκρινα δεν σε νοιαζει τοσο το εξω!

Φιλια

alximist said...

ε, καθένας τραβά τον γολγοθά του... και αυτό το βίωμα που λέγεται ζωή, εμείς το κανουμε καλύτερο ή χειρότερο. Είμαστε οι επιλογές μας.

Dorian_Gray said...

Μάλλον ο φίλος σου ήταν σαν το νησάκι της φωτογραφίας.
Ενα καταπράσινο, έρημο νησάκι που περιμένει μάταια κάποιος να το κατοικήσει.

Hfaistiwnas said...

Καλημέρα...
Δεν ξέρω, μερικές φορές γινόμαστε περίεργοι, η ζωή μπορεί να μην μας τα φέρει όπως τα περιμένουμε,
λυπήθηκα με το κείμενο σου,
ο Θεός να τον αναπάυσει..

DonnaBella said...

na einai elafry to xwma pou ton skepazei.

amalthia said...

νο σπέσιαλ κόμεντ.

απλά να σαι καλά να τονε θυμάσαι...

Anonymous said...

Κρίμα. Μερικές φορές επιλέγουμε τη μοναξιά και μετά ξεχνάμε πως είναι να ζεις με παρέα! Δεν τον ήξερα αυτόν που αναφέρεις αν και νομίζω πως ζούσαμε στην ίδια πόλη.

tsok said...

Καλό παράδεισο να έχει αφερφέ, κι αφού επέλεξε ο ίδιος να είναι έτσι τα τλευταία του χρόνια πα' να 'πει ότι είχε είχε ανάγκει να είναι έτσι. Ελαφρύ το χώμα. Αν κι έφυγε πολύ νέος ρε γμτ..

celsius33 said...

στενοχωρέθηκα με το κείμενο σου, να ησυχάσει ο φίλος σου όπου κ αν βρίσκεται..

fieryfairy said...

Κάποιοι άνθρωποι έχουν μια φλόγα μέσα τους που τους καίει. Η αυτοκαταστροφή έχει πάντα κάτι τραγικά γοητευτικό. Κρίμα για τη ζωή του που φαίνεται ότι σπαταλήθηκε αλλά πιστεύω ότι όσες προσπάθειες κι αν έκανες εσύ, δεν θα ευοδώνονταν. Όταν εγώ πχ δε θέλω να μιλήσω με κανένα, πίστεψε με,δε μιλάω, δεν πα να βαράς την πόρτα μου.
Συλληπητήρια.

Pink_Fish said...

το έχω σκεφτεί πως θα νιώσω αν μάθω ότι "έφυγαν" αυτοί οι φίλοι με τους οποίους έχω χαθεί...Περιεργα? Άσχημα? Αδιάφορα? Δε ξέρω....Αυτό που ξέρω είναι οτι μερικοι από εμάς διαλέγουμε το τέλος μας. Νομίζω ότι και ο δικός σου ο φίλος διάλεξε να πεθάνει μ' αυτό το τρόπο, μακριά απ' όλους και όλα

veteks said...

lipamai poli...alla tha simfoniso me ton Doria Gray. moirazomai kapoia apo ta xaraktiristika pou aneferes gia ton filo sou (no money vevea) kai fantazomai pos borei na eniothe sxetika me kapoies katastaseis.

Anonymous said...

για να μπηκες στη διαδικασια να κατσεις και να γραψεις ολο αυτο τ ποστ..?
σημαινει κατι ετσι δεν ειναι?

συναισθηματικός δυναμισμός said...

σημαντικούς προβληματισμούς δημιουργεί το κείμενό σου: αν η δωρεά αισθημάτων, αν η φροντίδα γιά τους ανθρώπους μας είναι σημαντική, έως πού πρέπει να φτάνουμε γιά να εξηγήσουμε στον "καταπονημένο" φίλο μας την σημασία της επαφής?
του τηλεφώνησες και δεν απάντησε / κατανόησες την "αναχώρησή του" από την φιλική σχέση σας / δεν ήξερες αν πρέπει να διαρρήξεις την απομόνωσή του.

πιστεύω πολύ στην δυναμική αντιμετώπιση των θεμάτων, στην ενίσχυση των συναισθημάτων μας, όταν χρειάζεται να βρούμε τα όρια και τις λύσεις: πάντα υπάρχει μιά αναπάντεχη πράξη, μιά απρόσμενη εκδήλωση των συναισθημάτων που συγκινεί και τους πιό μοναχικούς ανθρώπους, μιά δυναμική πράξη που θα ραγίσει την σκληράδα του πόνου που εκφράζεται ως απομόνωση, γκρίνια, αντι-κοινωνικότητα.
Γνωρίζοντας τις συνήθειες, τις σκέψεις ενός φίλου, μπορούμε να δημιουργήσουμε μιά αφορμή που θα μας φέρει κοντύτερά του γιά να του δείξουμε, χωρίς καθόλου εγωϊσμό και ανταμοιβή, το παράθυρο που ανοίγει και συγκινεί την καρδιά, ώστε να δει, να διαπιστώσει κι εκείνος ότι υπάρχει μιά διέξοδος στο τέλμα της απελπισίας.

έτσι οι πιθανότητες να βοηθηθεί αυξάνονται και η συνείδησή μας είναι ήσυχη γιατί κινητοποιήσαμε όλες μας τις δυνάμεις γιά να δείξουμε τα δώρα της φιλίας μας.

(φυσικά δεν κατηγορώ την στάση σας, απλώς συμμερίζομαι τα ερωτήματά σου)

Lina said...

η ευτυχία στη ζωή μας αν εξαιρέσουμε τα πρωτίστως αναγκαία, μάλλον δεν έχει καμιά σχέση με το τι έχουμε και τι όχι.

Είναι όλα τρόπος σκέψης, πώς χειρίζεσαι τις εμπειρίες, πώς ξεδινεις, πόσο αποφορτίζεσαι, πόσο φροντίζεις την ψυχή σου να κλείνουν οι πληγές της.

Και δυστυχώς ή ευτυχώς, κάποιοι άνθρωποι με πολύ καλές προθέσεις, όταν δεν χειρίζονται καλά αυτά τα ζητήματα, είναι πολύ πολύ δυστυχισμένα.

Είναι λογικό να μην νιώθεις έντονη λύπη, αλλά μελαγχολία και προβληματισμό. Καλό του ταξίδι λοιπόν.

Σουσουράδα said...

Να'σαι καλα να τον θυμάσαι κι άλλη φορά όταν αποκτήσεις κι άλλους τέτοιους φίλους να είσαι πιο ενεργητικός αν θες να μάθεις τι κάνουν.
Φιλί μεγάλο από μια αντίστοιχα μοναχική και ευαίσθητη...

Anonymous said...

μήπως, λέω, μήπως πρόκειται για φανταστική, εν μέρει, ιστορία; αν ναι, μπράβο.
Αμφίς.
(φανταστική = επινοημένη, όχι καταπληκτική)

Provato said...

stella τι να πω, μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ τι ακριβώς έγινε στο μυαλό του... λυγκ
σωστά πάντως λες, να θυμάμαι τις καλές στιγμές.... αλλά κ το θυμό του! xxxxx

alximist πράγματι, όλοι έχουμε έναν Γολγοθά... αλλά εκτός από επιλογές, υπάρχουν κ συνθήκες που μας περιορίζουν, όχι;

Dorian πολύ λυρική η ερμηνεία σου - κ πιστεύω κ αρκετά "ακριβής"... στεναχωρητικό όμως, ε;

Hfaistiwnako μου, ναι γινόμαστε... είναι μεγάλη κουβέντα πως χειριζόμαστε το να μην μας τα φέρει η ζωή όπως θα θέλαμε. Ο Θεός να τον αναπαύσει, ναι! xxxxx

DonnaBella αγαπημένη, ευχαριστώ, μακάρι μακάρι xxxx

Provato said...

amalthia xxxx thanks a lot

anonymous, don't we all live in the same city after all.....? μεγάλη κουβέντα αυτό που είπες πάντως....

τσοκ θέγκ γιου θέγκ γιου θέγκ γιου... xxxxxxx

celsiuos33 xxxxxx

fieryfairy ευχαριστώ - όσον αφορά το θέμα "προσπάθειες" τι να πω, είναι πολύπλοκο λίγο, εντάξει, επί της ουσίας αν ο άλλος δεν θέλει να σωθεί λίγο κ ο ίδιος...

Provato said...

Pink Fish μπορεί να το διάλεξε, έστω κ υποσυνείδητα... το να πω, αρονό....

veteks ό,τι κ να γίνεται ρε συ, να έχεις πάντα έστω έναν άθρωπα στην ζωή σου που να μπορείς να πεις ο,τιδήποτε κ να αλαφρώσεις.... μην κλείνεσαι εντελώς! (αχ, είπες no money vevea κ εξεπλάγην, φαίνεσαι σούπερ ρήτς από τα κατά καιρούς σχόλιά σου) xxxxx

Ρε Θεία το φελέκι μου μέσα, ναι, σημαίνει κάτι! ότι πέθανε ένας φίλος μου κ ήθελα να το βγάλω με κάποιο τρόπο! τζήζας, μπορείς να μου πεις που πήγε το μυαλό σου;

συναισθηματικέ δυναμισμέ πολύ ωραία τα λες κ συμφωνώ μαζί σου. αλλά πιστεύω κιόλας ότι στον έρωτα, την ψυχανάλυση, την φιλία κ αρκετά ακόμα πράγματα αν δεν υπάρχει το στοιχείο του "θέλω κ εγώ", έστω κ στον ελάχιστο βαθμό, δεν μπορεί να πάει παρακάτω το πράγμα. Εξάλλου, μην ξεχνάς κ την σχετικότητα κάποιον πραγμάτων. Ποιος μου λέει εμένα ότι το να τον αφήσω ήσυχο δεν ήταν η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ φροντιστική πράξη; ....αρονό, μπερδεμένα πράγματα - όπως κ να έχει ευχαριστώ για το σχόλιό σου! :-))

Lina μου αγαπημένη, ναι, ναι, ναι, πολύ καλά τα λες.... είσαι πολύ σοφή, εκτός από σέξυ! Λέτς γκέτ μάρηντ, άστον τον άλλο κ έλα σε μένα! xxxxx

Provato said...

σιγανοπαπαδιά μου ευχαριστώ, ρε συ ήμουν πολύ ενεργητικός, αλήθεια... αλλά κάποια στιγμή χτύπησα τοίχο. Κ κουράστηκα κιόλας λίγο μέσα μου.... σνιφ.

Αμφίς, όχι είναι 1000% αληθινή, :-) xxxxxxx :-))