Ομπήτσουαρη

Πριν από μερικές ημέρες, το προηγούμενο Σάββατο, έμαθα ότι πέθανε ένας φίλος μου.

Τι αισθάνομαι; Άμα σου πω ότι δεν ξέρω τι θα πεις; Είχαμε να μιλήσουμε περισσότερο από δυόμιση χρόνια, από τον Ιούνιο του 2007. Χαθήκαμε, με διάφορες αφορμές κ με αρκετές αιτίες. Αλλά για καμία πενταετία ήμασταν πολύ κοντά...

Λύπη δεν νιώθω, όχι από αδιαφορία, ούτε κ επειδή είχαμε καιρό να βρεθούμε, αλλά διότι δεν αφήνω, πια, τον εαυτό μου να λυπηθεί με τον θάνατο... παράλογο, ε; αλλά κ λογικό. Μηχανισμός επιβίωσης είναι, τίποτε πολύπλοκο δηλαδή. (παρόλα αυτά, πρέπει να το ψάξω λίγο, νομίζω πως έχω παραγίνει ψύχραιμος με μερικά πράγματα...)

Θέλω να γράψω λίγα λόγια για εκείνον.

Ο μακαρίτης ήταν ιδιαίτερος άνθρωπος. Μονόχνωτος κ ίσως απότομος, λίγο κακομαθημένος - αλλά πραγματικά καλός, κ με μία περίεργη αίσθηση τιμής κ αξιοπρέπειας.

Είχε όμως δύο μεγάλα "προβλήματα", δαίμονες εναντίον του εαυτού του:

Εσωτερίκευε πάρα πολύ τις ματαιώσεις που όλοι καθημερινά βιώνουμε στην ζωή μας σε όλους τους τομείς.

Κ επιπλέον, μη έχοντας άμεσο πρόβλημα επιβίωσης, είχε πολύ "αργία" κ διαθέσιμο χρόνο στα χέρια του - με αποτέλεσμα να σκέφτεται πολύ, κ μάλιστα για πράγματα που καλό είναι να μην αφιερώνει κανείς τόσο πολύ χρόνο να τα αναλύει.

Η πολύ σκέψη κ η υπερβολική ευαισθησία στις ματαιώσεις της ζωής ήταν ένας συνδυασμός που πολύ ταλαιπώρησε τον φίλο μου. Ειδικά στα τελευταία χρόνια της ζωής του.

Ήταν πολύ ικανός άνθρωπος και με πολλά καλά στην ζωή του. Είχε οικογένεια που τον αγαπούσε κ τον φρόντιζε, με σχετική οικονομική επιφάνεια. Οι γονείς του ήταν μορφωμένοι άνθρωποι, καλλιεργημένοι κ ευαίσθητοι. Επίσης, είχε κ διασυνδέσεις, φίλους σε διάφορες υψηλές θέσεις, στο εντερτέηνμεντ κ λοιπά. Κατά καιρούς ήταν πολύ ζωντανό μέλος από πολύ κεφάτες παρέες, ξέρεις, εκεί στις άγριες μέρες των λέητ 70ζ κ έρλη 80ζ.

Ήταν κ λίγο τυχοδιώκτης; Μάλλον. Όχι από τυχοδιωκτισμό, αλλά από ευασθησία. Όπου τον "πλήγωναν" ήθελε να φεύγει. Δύσκολο αυτό να το έχεις μπούσουλα στην ζωή σου.

Είχε ανοίξει κάποτε ένα μπαρ σε ένα ελληνικό νησί, μετά το έκλεισε κ άνοιξε ένα μαγαζί με πολύ ωραία κεραμικά στην Αθήνα.

Ασχολιόταν κ με την μαγειρική - αλλά η λέξη "ασχολιόταν" είναι μικρή κ λίγη... Στην πραγματικότητα, ήταν εξαιρετικός μάγειρος, με πολύ μεγάλη συλλογή σπάνιων βιβλίων κ ταλέντο ακόμα περισσότερο κ με φαντασία κ απίστευτες ιδεάρες. Κάποια στιγμή τα καλέσματα στο σπίτι του ήταν μεγάλο στάτους σύμπολ, την άλλη μέρα η Αθήνα τηλεφωνιόταν για να συζητήσει τι σέρβιρε ο μακαρίτης την πρηγούμενη στο τραπέζι του. Ήταν πολύ πρωτοπόρος, τη δεκαετία του 80 είχε φτιάξει το μενού σε ένα μαγαζί το οποίο έγινε θρυλικό κ ακόμα λειτουργεί τα καλοκαίρια με μεγάλη επιτυχία. Αλλά, ποτέ δεν θέλησε να κάνει αυτό το χόμπι του μακροχρόνιο επάγγελμα. Δεν ξέρω γιατί, ίσως προσπάθησε αλλά οι μικροαναποδιές των επαγγελματικών τον έκαναν να εγκαταλείπει πράγματα....

Ήταν κ σε άλλα πράγματα πολύ ικανός κ ταλαντούχος. Ήξερε πολύ από διακόσμηση σπιτιών, από έπιπλα κ υφάσματα κ καλά μαγαζιά που μπορούσες να βρεις ό,τι καλλίτερο για το σπίτι σου. Επίσης ήξερε κ πολλά "μυστικά" - που να βρεις αυτό το σπάνιο μανιτάρι, εκείνο το πολύ εξκλούσιβ ύφασμα, αυτά τα φωτιστικά σε πολύ καλή τιμή. Μάλιστα πολλά από τα πράγματα που ήξερε πρώτος κ καλά, αργότερα, πολύ αργότερα, ήρθαν στο mainstream κ έκαναν κ πολύ μεγάλη επιτυχία - παράδειγμα κάποια φωτιστικά, κάποια σερβίτσια, κάποια υλικά μαγερικής. Αν, σκέφτομαι τώρα, τα είχε φέρει αυτός, σαν εισαγωγέας, θα είχε χεστεί στο τάληρο.

Αλλά, καμία από όλες αυτές τις δραστηρότητες στις οποίες ήταν τόσο ταλαντούχος δεν είχε συνέχεια. Κάποιοι συνεταιρισμοί και κάποιες συνεργασίες ξεκίνησαν με καλούς οιωνούς, αλλά κάτι στράβωνε... σε κάποιες πολύ νωρίς, σε κάποιες λίγο αργότερα...

Ήταν ο μακαρίτης αυστηρός κ καθόλου ευέλικτος; μάλλον, αλλά μπορεί κ όχι. καμμιά φορά τα όρια ανάμεσα στον κόσμο γύρω μας κ τον εαυτό μας σπάνε με πολύ οδυνηρό τρόπο.

Ήταν ομοφυλόφιλος. Ο κύκλος του το ήξερε από τα νειάτα του ακόμα. Δεν το διαλαλούσε, αλλά δεν το έκρυβε, ούτε καν από τους γονείς του. Στο κοινωνικό κομμάτι της ομοφυλίας είχε κατορθώσει μία ισορροπία, πρωτοφανή για την εποχή της. Ρησπέκτ. Αλλά, σε ότι είχε να κάνει με τον "προσωπικό", εσωτερικό κ ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο βιώνουμε τον έρωτα κ την σχέση με το άλλο που ποθούμε, πολύ φοβάμαι ότι ήταν λίγο "άτυχος" - μάλλον λόγω υπερβολικής ευαισθησίας. Απαιτούσε πολλά από τους ανθρώπους; ήταν πολύ κτητικός; ίσως.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, μετά από τις πολλές παρέες, τα γλέντια, τα μαγαζιά, τις εκδρομές στα νησιά, τα ταξίδια, είχε παραξενέψει πάρα πολύ. Είχε απομονωθεί από όλους τους φίλους του, σε σημείο να τους βλέπει στο δρόμο κ να κάνει ότι δεν τους είδε, ή να του τηλεφωνούν συνέχεια κ αυτός να μην απαντά ποτέ.

Σε αυτή την τελευταία κατηγορία ανήκα κ εγώ. Τελευταία φορά τον είχα δει στις αρχές του Σεπτέμβρη του 2007 που με είχε φιλοξενήσει στο νησί του για μερικές μέρες.

Μετά την επιστροφή στην Αθήνα, τον πήρα τηλέφωνο, κ δεν μου απήντησε. τον ξαναπήρα, πάλι καμμία απάντηση. Ξανά τηλέφωνο, τίποτε. Κατάλαβα ότι κάτι συμβαίνει, κάτι είχα "κάνει" που τον είχε θυμώσει/στεναχωρήσει. Έκανα ακόμη μερικές απόπειρες κ μετά εγκατέλειψα. Να σου πω την αλήθεια η παραξενιά του με κούραζε συχνά, κ οι ιδιοτροπίες του. Δεν μου έλειψε ιδιαίτερα. Ομολογώ.

Από την άλλη βέβαια, είχε φοβερό χιούμορ, όταν είχε καλή διάθεση - κ με είχε βοηθήσει, πολύ κ έμπρακτα σε σχετικά δύσκολες στιγμές της ζωής μου που χρειαζόμουν όσο τίποτε ένα στήριγμα.

Θα μπορούσε λοιπόν να πει κανείς, με δεδομένο το πόσο με είχε συνδράμει, ότι έπρεπε να επιμείνω πολύ πολύ πολύ πολύ να έχουμε επικοινωνία. Ειδικά λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι ήταν σε άσχημη κατάσταση η υγεία του. Δεν μου είχε πει τι ακριβώς είχε, πάντως είχε κάνει κάποια εγχείριση στο ΥΓΕΙΑ όπου είχε κιόλας νοσηλευτεί περισσότερες από μία φορές κ για αρκετές μέρες. Είχα πάει κ τον είχα δει κ, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, δεν ήταν τίποτε σοβαρό... Μάλλον μου έλεγε ψέμματα - φαίνεται ήθελε να ζήσει μόνος του τον Γολγοθά του.

Πάντως είχε σταματήσει εντελώς να πίνει, του το είχα απαγορεύσει οι γιατροί 100%. ούτε ένα σφηνάκι δεν έπρεπε/μπορούσε/έκανε. Και την είχε τηρήσει την απαγόρευση, για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Όμως, έχω την εντύπωση ότι άρχισε να ξαναπίνει - το διάστημα που δεν είχα επαφή. Από στεναχώριες; Από αυτοκαταστροφικότητα; Από βαρεμάρα κ πλήξη; Από επιπολαιότητα;

Δεν θα μάθουμε ποτέ με σιγουριά.

... ... ... ... ...

Στο γυμναστήριο έρχεται ένας κοινός γνωστός μας, επίσης κάποτε πολύ φίλος του μακαρίτη. Αυτόν ρωτούσα αραιά κ που για το τι κάνει, κ οι απαντήσεις του ήταν στεναχωρητικές...

"έχει χαθεί από όλους, έχει εξαφανιστεί, δεν απαντά σε τηλέφωνα, σε προσκλήσεις, δεν τηλεφωνεί ποτέ... κανείς από την παλιά παρέα δεν ξέρει τίποτε για αυτόν, κ εκείνος δεν επικοινωνεί με κανέναν"

Αυτός ο άνθρωπος μου είπε το Σάββατο που μας πέρασε ότι ο φίλος μου πέθανε πριν από σχεδόν τρεις βδομάδες, μάλλον από οξεία παγκρεατίτιδα. Ο ίδιος κατάφερε να πάει στην κηδεία, όπου ήταν μόνο 6 άνθρωποι όλοι κ όλοι. Η αδελφή του μακαρίτη, οι ανηψιές του που είχαν πολύ αγαπημένη σχέση... και ένας δύο μόνο φίλοι από τους εκατοντάδες που θα θέλαμε να είμαστε εκεί. Η μητέρα που ζει ακόμα δεν κατάφερε να πάει στην τελετή.

Πέθανε 55 χρονών. κ προσπαθώ να εξηγήσω γιατί δεν ήταν πιο ευτυχισμένος, αφού είχε τόσα καλά, αλλά δεν τα καταφέρνω. δεν έχει κ νόημα τώρα πια. ελπίζω τώρα να είναι καλλίτερα.