Μία φορά κ ένα καιρό ένα ζευγάρι φίλων μου ξεκίνησε να πάει διακοπές στο Μαρόκο

Δεν ξέρω πότε ακριβώς άλλαξαν τα πράγματα (αν μας ακούει κανένας οικονομολόγος εκεί έξω ας μας πάρει ένα τηλέφωνο στο στούντιο να μας ενημερώσει) αλλά υπήρχε κάποτε μία εποχή που όταν κάποιος Έλληνας ταξίδευε στο εξωτερικό δεν μπορούσε να πάρει όσο συνάλλαγμα ήθελε μαζί του. Ένας περιορισμός καθόριζε το πόσα χρήματα μπορούσες να βγάλεις από την χώρα - άρα όταν κάποιος ταξίδευε για τουρισμό, έπρεπε να είναι προσεκτικός στο πως θα ξοδέψει τα λίγα χρήματα που μπορούσε να έχει μαζί του.

Αποτέλεσμα; Oι ταξιδιώτες να μην χαλάνε χρήματα σε πράγματα που θεωρούσαν "όχι απαραίτητα" - κοντολογίς, μπορεί να ξόδευαν χρήματα σε πράγματα που δεν μπορούσες να βρεις στην Ελλάδα (ρούχα ας πούμε, ή ηλεκτρονικά/ηλεκτρικά είδη, κ γενικότερα άλλα διαρκή αγαθά) αλλά όχι σε πράγματα όπως το φαγητό.

Κ έτσι, υπήρχε το φαινόμενο, που να σου πω την αλήθεια το βρίσκω λίγο σουρεαλιστικό, να ξεκινά ο τουρίστας για να πάει στη διακοπή του, κ μέσα στην βαλίτσα να βάζει εκτός από το μπανιερό του, το σημειωματάριο του, μερικά βρακιά, και κάλτσες, πολλές πολλές πολλές.... κονσέρβες. ο γιες, κονσέρβες. "σιγά μην χαλάσω συνάλλαγμα σε εστιατόριο, για κάτι που 24 ώρες μετά που θα καταναλώσω θα γίνει βιταμίνες κ κουράδα - θα πάρω μαζί μου κονσέρβες να τρώω εκεί κάτι στα πρόχειρα κ τα εστιατόρια να πάνε να γαμηθούνε, θέλω να πάρω ελβιέλες κ πικάπ" σκεφτόταν ο άθρωπας...

κ φυσικά είχε δίκιο... Κ εγώ ο ίδιο θα έκανα, για να μπορώ να πάρω πολλά πολλά πόλλά βιβλία. κ κουπόνια σεξάκι.

Έχω ένα φίλο, τώρα γύρω στα 55, που από πολύ μικρός ταξίδευε σε διάφορες πραγματικά εξωτικές χώρες. Δεν ήταν πλούσιος, απλά είχε γονείς που είχανε την νοοτροπία του ταξιδιώτη πολύ έντονη - έτσι κάνανε οικονομία για να μπορούν να πάνε σχεδόν κάθε χρόνο σε ένα ωραίο ταξίδι (χάου μό σέξη κεν γιου γκό;).

Αληθινός κοσμοπολίτης ων (και όχι από αυτούς που θωρούν εαυτούς κοσμοπολίτες επειδή έχουν δει το Sex And The City γκούχου γκούχου) ο φίλος μου ταξίδευε από την εφηβεία του με τους γονείς του κ αργότερα με τους φίλους του, σε χώρες που ακόμα κ τώρα, που τα ταξίδια είναι πολύ απλούστερη υπόθεση, μοιάζουν εξωτικές: Αφρικές, Ασίες, Σκανδιναβίες, Λιμνούπολη, Φρουτοπία κοκ.

Μία μέρα ανοιξιάτικη του 1978, ο φίλος μου βρισκόταν μαζί με κολλητή του φίλη στο Μαρόκο. Ήταν κ η δύο τους μόλις καβατζωμένοι 20άρηδες, κ με βαθιά διάθεση περιπέτειας είχαν ξεκινήσει για την Αφρικανική χώρα με τα απαραίτητα για να κάνουν, μεταξύ άλλων, και ελεύθερο κάμπιγκ στην έρημο για μερικές μέρες (αχ, η νιότη, η νιότη...).

Δρόμο παίρνουν δρόμο αφήνουν με το αυτοκίνητο, δρόμο παίρνουν δρόμο αφήνουν, δρόμο παίρνουν δρόμο αφήνουν, δρόμο παίρνουν δρόμο αφήνουν (φωνή αγανακτισμένου viewer: τελείωνε, έχω το πιτσιφρίκι στο φούρνο) δρόμο παίρνουν δρόμο αφήνουν (φωνή πρόβατου: σκάσε σταδιάλα τελειώνω, ελπίζω να ρίχναν πίσω τους dvd με τον Κοντορεβυθούλη για να μην χάσουν τον δρόμο), να μην στα πολυλογώ, κάποια στιγμή, φτάνουν σε ένα σχετικά απομακρυσμένο μέρος κ λένε "τό χουμε φιλινάδα, τόχουμε, βάλε να στήσουμε σκηνή ΕΔΩ, είναι όσωμ, τέλεια, μανηφήκ, λες κ είμαστε στον Άγγλο Ασθενή!" (φωνή σέξυ βγιούερ: ερμ ερμ ερμ ακόμα το 1978 δεν έχει βγει ο Άγγλος Ασθενής ρε μπούρδα πρόβατο, τι μας μπερδεύεις!).

Στήνουν τις σκηνές, κάνουν την εγκατάσταση τους, κοιτάνε δεξιά αριστερά να δουν μπας κ υπήρχε καμία Υβόνη Στορ (φωνή από το πρόβατο: δεν υπήρχε) κ κάποια στιγμή αποφασίζουν να πάνε μία βόλτα προς ένα πολύ ωραίο βουναλάκι που υπήρχε λίγο περαπέρα κ το οποίο υποσχόταν πολύ ωραία θέα στην έρημο, αν το ανέβαινες...

Το σκηνικό γύρω, υπέροχο: άμμος, ομορφιά, απέραντος καθαρός ουρανός, ησυχία, αγριάδα, καμία ανθρώπινη παρουσία γύρω, κανένα ίχνος πολιτισμού παρά μόνο αυτά που είχαν φέρει οι ίδιοι οι φίλοι [κ όπως ξέρεις καλλίτερα από τον καθένα αγαπημένε αναγνώστη, το δικό μας το "ίχνος πολιτισμού" δεν μας ενοχλεί, χιντ χιντ εντατίκ]. Την εικόνα έκανε ακόμα πιο τέλεια το γεγονός ότι από ένα μακρινό ηχείο, υπέροχα κρυμμένο, ακουγόταν ατμοσφαιρική μουσική του Vangelis (φωνή από το πρόβατο: οκ οκ, αυτό το έβγαλα από το μυαλό μου, ομολογώ... λύσαξες με την εμμονή σου για αντικειμενικότητα ρε μωρό μου :-)).

Φτάνουν μετά από λίγο περπάτημα στο λόφο... κ ενώ είναι έτοιμοι να αρχίσουν να τον ανεβαίνουν κάτι χρωματιστό τραβά την προσοχή τους λίγο πιο πέρα. Σε ένα φυσικό χαντάκι στην άμμο βλέπουν... σκουπίδια... σκουπίδια; ναι, σκουπίδια, κ μάλιστα αρκετά!

ΓΟΥΑΝΤΑΦAK; ΓΟΥΑΝΤΑΦAΚ Α ΣΕΗ!!!!

"Μα, σκουπίδια κ εδώ ρε πούστη μου σταδγιάλα; Κ εδώ;" σκέφτονται οι φίλοι μου. Αλλά που να ήξεραν τι ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη τους περίμενε...

Φτάνοντας πιο κοντά στο σκουπιδαριό βλέπουν... τι βλέπουν νομίζεις; πολλές πολλές κονσέρβες ελληνικές. Ο γιέ! Ελληνικές! Στο ποστ που σου κάνω, ορκίζομαι! Τράτα, φλόκο, ντακόρ κορντ μπηφ, ντολμαδάκια, φασόλια giants, κ βέβαια, πολύ πολύ πολύ ζαμπονάκι ζβαν (λατρεύω, άσχετο το ξέρω αλλά ήθελα να στο πω)!

Οι φίλοι μου δεν πιστεύουν στα μάτια τους. Τσιμπιούνται, ξανατσιμπιούνται, ξαναμανατσιμπιούντια να δουν αν ονειρεύονται (ειρήσθω εν παρόδω, χεχε, απο τους πολλούς τους τσίμπους, χεχεχε, τους ήρθε μία λαχτάρα κ τελικά ρίξανε κ το σχετικό ερημικό σεξάκοι, χιχιχι, γιου γκο κάπλ!)... Μα ελληνικές κονσέρβες στην μέση του μαροκο-πουθενά; τόσο κάγκουρες; τόσο βρωμιάρηδες; τόσο αδιάφοροι; τι να πεις; ομητζή; θα είναι λίγο... γουανταφάκ; πάλι λίγο θα είναι...

τρέχουν πίσω στην σκηνή τους (μετά το σεξάκοι), αρπάνε μία σακούλα, μαζεύουν τα πάντα όλα, όχι μόνο τα ελληνικά σκουπίδια αλλά κ των άλλων - κ αφού καθαρίζουν όλη την μπίχλα, συνεχίζουν την ζωή τους.

ηθικό δίδαγμα: όποια πέτρα κ αν σηκώσεις, όλο κ κάποιον έλληνα θα βρεις από κάτω - ή τουλάχιστον το σκουπίδι του.

ηθικό δίδαγμα δύο: όπου κ αν ταξιδέψεις η Ελλάδα σε πληγώνει.

ηθικό δίδαγμα τρία:
Στην χώρα μας, αυτό που καταστρέφουν οι πολλοί, το διορθώνουν οι λίγοι υπόλοιποι με προσωπικές θυσίες - πολλές φορές κ με βαριές θυσίες. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει από παλιά.... Το πρόβλημα είναι ότι στην δύσκολη (αλλά όχι για τη φυσική μας επιβίωση - κ αυτό είναι πολύ πιο σημαντικό από όσο νομίζεις) κατάσταση που είμαστε τώρα, οι άνθρωποι που είναι πρόθυμοι να κάνουν κάτι για να σώσουν την ημέρα (σέηβ δη ντέη) είναι πραγματικά λίγοι. Κ γίνονται όλο κ λιγότεροι....

Κ συμβαίνει το εξής παράδοξο.... Ενώ περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ΤΩΡΑ χρειάζεται λιγότερος εγωισμός κ "άγριο ένστικτο αυτοσυντήρησης", αυτό που λέει "ο θάνατας σου η ζωή μου", εμείς κλεινόμαστε όλο κ περισσότερο στον εαυτό μας κ κοιτάμε να σώσουμε το τομάρι μας.

Αυτό, αυτό είναι η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ καταστροφή, αυτό είναι η πραγματική δικτατορία στην οποία δεν πρέπει να σκύψουμε το καλοσχηματισμένο κ με τέλεια ανταύγεια κεφάλι μας!

τζάστ α θόουτ (ok, ok μου βγήκε λίγο μεγάλο το πόστ για ΜΙΑ σκέψη αλλά ένα έχω να πω.... ερμ ερμ ερμ)