Μερικές παρατηρήσεις από το "Νησί"

Πήγα χθες στο σπίτι ενός φίλου να παρακολουθήσουμε την πολυαναμενόμενη πρεμιέρα του Νησιού. Για να πω την αλήθεια το είχα ήδη ξεράσει το σήριαλ, πριν καν αρχίσει, με τόσο πολύ hype και με τόση κουβέντα για αυτό από παντού, τζήζας δηλαδή, από αυτό καταλαβαίνεις πόσο άγονη είναι η εποχή μας, να γίνεται τόση συζήτηση για ένα καλοφτιαγμένο σήριαλ... ένηγουέη... κάθησα να παρακολουθήσω με μία σχετική αρνητικότητα, λοιπόν, εκεί ήθελα να καταλήξω... και τελικά την έκανα την αρνητικότητα γαργάρα. καλά να πάθω.

Μου άρεσε πάρα πολύ η κοπέλα που κάνει την Αγγλίδα, (η Ευγενία Δημητροπούλου, η οποία κάνει διπλό ρόλο, αργότερα στο έργο κάνει και μία από τις δύο κόρες του Μάινα και της Λέχαινας). Δεν ξέρω πως το κατάφερε να κάνει τόσο επιτυχημένα την Αγγλίδα την λίγο ξενέρωτη, την λίγο υπερ-ευγενική, την λίγο φοβισμένη για το που είναι, την λίγο μπουρδουκλωμένη με τα ελληνικά της, πάντως σου έκανε ότι είναι Αγγλίδα ηθοποιός που τώρα μόλις πήρε το φέρστ σηρτήφηκέητ στα Ελληνικά!.... πραγματικά γιου γκο γκέρλ, μπράβο.

Η φωτογραφία της σειράς έβγαζε μία μελαγχολίλα που μου έκανε εσωτερική συγκίνηση. Είχε μία μπλεδίλα και μία θολούρα η εικόνα, σαν να έχει πέσει πάχνη, που βοηθούσε πολύ το να μπούμε σε μία άλλη εποχή, αγνότητας και επικείμενης καταστροφής και πόνου...

Οι διάλογοι δεν ήταν κακοί αλλά κατ' εμέ θέλαν άλλη προσέγγιση. Κακά τα ψέματα, ένας μέσος άνθρωπος του 1939 δεν λέει ατάκες του τύπου "όταν αγαπάς την δουλειά σου δεν σε κουράζει"... τα κόνσεπτ της αυτοπραγμάτωσης και "δουλειά ίσον δημιουργικότητα" είναι πολύ πιο σύγχρονα, αφ ενός, και αφ ετέρου μιλάμε για μία εποχή που απλά ένοιωθες τυχερός να έχεις κάτι να σου δίνει κάποια χρήματα να ζήσεις. Κοντολογίς, κανείς δεν έκρινε ποτέ την δουλειά του με κριτήριο "είναι creative να είσαι κανατάς, το αγαπώ, αυτό ήθελα να κάνω από παιδί έπαιζα με κανάτες μπροστά στον καθρέφτη...". Επίσης, η ρομαντική σκηνή των δύο πρωταγωνιστών... παιδιά σόρη αλλά ένας βαρκάρης του 39 δεν θα έλεγε ποτέ στην γυναίκα του την ατάκα "εγώ; σε ξεκουράζω εγώ;" για να της κάνει εισαγωγή σε σεξάκι! έλεος! δεν είπα ότι θα της έλεγε και "άνοιξε μαρή τα πουδάρια σ', έχου γκαύλες" αλλά από αυτό το σημείο μέχρι το να μιλάει σαν gay ψυχολόγος για κακοποιημένς γυναίκες υπάρχει μεγάλη απόσταση. ισορροπία, ισορροπία και ρεαλισμός, ντήαρ!

Κόπηκα με την μουσική, κόπηκα. Μπράβο Μίνωα Μάτσα (ο συνθέτης). Πολύ ωραία, ατμοσφαιρική, ταιριαστή, δεν καπέλωνε το έργο και την πλοκή, το αναδείκνυε, αυτό φάνηκε πολύ στο κλείσιμο του επεισοδίου, στην τέλεια σκηνή του αποχαιρετισμού των δύο λεπρών, της δασκάλας κ του πιτσιρίκου...

....ο οποίος πιτσιρίκος αν μέχρι τα 30 του δεν έχει πάρει Oscar, Σεζάρ, Βραβείο Ποπ Κορν, βραβείο MTV και γενικότερα ότι άλλο βραβείο υπάρχει στον κόσμο του κινηματόγραφου και της ηθοποιήας, απλά να μην με λένε Ποτάπιο Σηπόπουλο Προβατίδη. Πρώτη φορά βλέπω παιδάκι Ελληνάκι να ερμηνεύει τόσο καλά. Για να πω την αλήθεια, πρώτη φορά βλέπω Ελληνάκι να "παίζει"... Γιατί όπως ξέρεις σέξη βγιούερ, όπου έχουμε δει παιδάκια σε ελληνικές παραγωγές, στην καλλίτερη περίπτωση μιλάνε σαν να έχουν πάθει εγκεφαλικό από τα γηρατειά (ναι, τα παιδάκια) και στην χειρότερη σαν να μην έχουν μάθει ακόμα να μιλούν... Αλλά ο Μάνος Τσαγκαράκης, από τον Άϊ Νικόλα τση Κρήτης παρακαλώ ήταν απλά εξαιρετικός. Μπράβο, γιου γκο μπόη!

Καλά μου εξηγεί κάποιος πως γίνεται η Λέχου να είναι τόσο μεγάλη ηθοποιός με τα μάτια, και τόσο μέτρια όταν λέει κάτι; πραγματικά μπήτς μη, μπήτς μη μπήγκ τάημ. δεν ξέρω αλλά ο τρόπος που τα λέει δεν με πείθει καθόλου, σε αντίθεση με το φιζίκ της και τις εκφράσεις της. Είναι μέτρια στα εύκολα, και πραγματικά σπουδαία στα δύσκολα - εκεί που πρέπει να βγάλει απόγνωση, απελπισία, πόνο, ματαίωση, με ένα, λίγων δευτερολέπτων, βλέμμα, ας πούμε.

επίσης μου έκανε πολύ υποβλητική και η σκηνοθεσία, είχε ωραίες παύσεις που δεν εκβίαζαν το μελό, και πολύ ωραία κίνηση κάμερας και πλάνα χορταστικά αν και σε λιτή σκηνογραφία. θα μου πεις, τι χαζά είναι όλα αυτά, σίγα πια μπακογιανόπουλε... και θα έχεις δίκιο... η ουσία είναι ότι το έβλεπες όλο αυτό το βαρύ πράγμα χωρίς να αισθάνεσαι επιτήδευση καθόλου, ούτε υπερβολή! Και η τελευταία σκηνή ήταν πολύ καλοφτιαγμένη, δραματικά φορτισμένη χωρίς να μπαλατσάρει.

Μάινας θεός, δεν έχω λόγια. Θεός. Και φαίνεται και απίστευτα εντάξει τύπος, γενικά, σαν άθρωπας.

Ήμασταν 4 άτομα στο σπίτι που βλέπαμε το έργο. Άρεσε σε όλους, αλλά η πιο χαλαρή ήταν μία έγκυος, ούτε ένα σνηφ, ούτε ένα λυγμ, τίποτε... τι σταδγιάλα, υποτίθεται ότι οι έγκυες είναι βόμβες ορμονών και κλαίνε με το παραμικρό, τελεμάρκετηνγκ τους βάζεις να δουν μαξιλάρι-αποχυμωτή και τα μπήγουν. αρονό, αρήλη ρονό. οι γυναίκες με τρελαίνουν.

Κάποια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου συγκινημένο. Ή μάλλον, meta-συγκινημένο... δεν με είχε πιάσει τόσο η ιστορία αυτή καθ' αυτή, όσο η επαφή με την μεγάλη αλήθεια ότι μία καλοφτιαγμένη ιστορία, έτσι, αυτόματα και χωρίς πολλά πολλά, σε φέρνει σε επαφή με τα μεγάλα και σπουδαία και σημαντικά. ...την αγάπη, την συνύπαρξη, την ζωή, την χαρά, την αλληλεγγύη, το ωραίο του ανθρώπου, τις αντοχές μας, τα παράπονά μας από την μοίρα. Να είχαμε περισσότερα τέτοια πράγματα στην ζωή μας να μας κάνουν να σκεφτόμαστε και να νιώθουμε...

παρένθεση ελληνικής μιζέριας. σήμερα το πρωί, ελληνίδα τηλεκριτικός σε εφημερίδα καυτηριάζει τους πρωϊνάδες του Mega, την Σκορδά και τον άντρα της, για το γεγονός ότι εχθές είχαν στην εκπομπή καλεσμένους συντελεστές της σειράς και δεν έθεσαν ερωτήσεις πχιότητας και ουσίας... όλο αυτό με ένα τόνο φωνής τύπου "μα που είναι το κράτος, να έχεις ευκαιρία να ασχολήθεις με ένα από τα ωραιότερα πράγματα που έχουμε δει ποτέ, και να μην την εκμεταλλεύεσαι, ασταδγιάλα, καμία πχιότητα, για το βωμό της τηλεθέασης χάνουμε την ουσία κλπ κλπ κλπ". και αναρωτιέμαι, αυτή το πρόσεξε ότι για το βωμό της αναγνωσιμότητας και της μανούρας, κάνει ακριβώς το ίδιο, δηλαδή αντί να ασχοληθεί με το Νησί, ασχολείται με αυτούς που δεν ασχολήθηκαν με το Νησί όπως θα ήταν πχιοτικά σωστό; μάλλον δεν θα το πρόσεξε... αχ, μλκ ζούμε ένα συλλογικό, σούπερ πανίσχυρο "τρικυμία εν κρανίω", θα πέσει αναπτήρας μπηκ να μας κάψει.

βλέποντας το σήριαλ, θυμήθκηκα μία κουβέντα που έχει πει ένας πολύ σπουδαίος άθρωπας της διαφήμισης o Frank Lowe.... Ότι καλά τα κοινωνικά και οι παρέες και τα νταραβέρια, αλλά κάποια στιγμή, χρειάζεται ένας άνθρωπος που έχει ταλέντο να κλείσει μία πόρτα πίσω του να μπει μόνος σε ένα δωμάτιο και να πάρει ένα κομμάτι χαρτί και να κάτσει να δημιουργήσει, να φτιάξει αυτό που μπορεί, όσο καλλίτερα... άσχετο; ίσως όχι και τόσο...