Σο, πήγα και είδα το Io sono I amore, την ταινία με την Tilda Swinton, είναι η ταινία που από το πουθενά έχει γίνει μεγάλο χιτ στην Αθήνα, και γίνονται λέει ούρες στα σινεμά να την δουν, όλοι τρέχουν, και μαλώνουν οι γριές και οι νιες ποια θα είναι η πρώτη στην παρέα που θα πει "α, δεν ξέρω για εσάς, είστε ΤΜΒ, αλλά ΕΓΩ την είδα".
Όπου η Tilda Wilson, είναι 45άρα ζάμπλουτη Ρωσίδα που έχει ξεχάσει τις ρίζες της από τότε που παντρεύτηκε Ιταλό γόνο οικογένειας μεγαλοβιομηχάνων και ζει σε ένα παραμυθένιο περιβάλλον πλούτου και υψηλής κοινωνίας και Ιταλικού στυλ και φινέτσας και Μιλάνου. Κάποια στιγμή, γνωρίζει τον φίλο του γιου της και με τον οποίο πρόκειται να ανοίξουν εστιατόριο, και ερωτεύονται και του κάθεται, άκου τώρα γιατί αν έχεις τον θεό σου, επηρρεασμένη από την κόρη της που μόλις της έχει ανακοινώσει ότι είναι λεσβία... ε και μετά ψιλογίνεται της τρελής. Πέφτει ένα δραματάκι, ένας θάνατός άδικος, μία ενοχή τεράστια, μία λύτρωση, ένα τρέξιμο προς τα έξω και προς τα πάνω, κάποιος λέει σε κάποιον "δεν υπάρχεις πια για μένα" και άλλα τέτοια λίγο μελό...
και ναι όλο αυτό είναι απίστευτα ΜΗ_πρωτότυπο σαν ιστορία (νομίζω μέχρι και η Λάσκαρη το έχει παίξει, πόσο πιο λαϊκιά μπορεί να είναι μία πλοκή;) και όμως, και όμως, σέξη βγιούερ αυτή η ταινία με το τόσο χιλιοπαιγμένο σενάριο είναι από τα πιο πρωτότυπα και υποβλητικά πράγματα που έχω δει στο σινεμά εδώ και πάρα πολύ καιρό.
και αναρωτιέμαι....
είναι η μουσική του John Adams που κόβεις φλέβα;
είναι η τελειότητα στο στήσιμο, την σκηνογραφία, τα ρούχα, τα πλάνα του Μιλάνου, το ΥΠΕΡΟΧΟ σπίτι των πρωταγωνιστών; πραγματικά στυλιστικά είναι άψογη, κάποια στιγμή είναι όλα τόσο τέλεια που σου έρχεται να πας να πετάξεις μία κάλτσα άπλυτη στην μέση κάποια σκηνής για να να "βρωμίσει" λίγο το πράγμα, τόση εικαστική τελειότητα καταντά τρομακτική... αφού, σε μία σκηνή που είχανε κομποζάρει το φόρεμα της πρωταγωνίστριας με τα σαμπουάν σε μία τουαλέτα όπου κατουρούσε, με έπιασαν τα γέλια, φανταζόμουν τρελή φασίστρια στυλίστρα να δέρνει τους συντελεστές της ταινίας που της λέγανε "μην το κάνεις τόσο τέλειο το πλάνο μαρήηηηηηηη, θα φανεί αφύσικο" και αυτή να ουρλιάζει "ΑΥΤΆ, ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΑΜΠΟΥΑΝ θα μπουν στην σκηνή που κατουρά, ΑΥΤΑ ταιριάζουν με το φορεμά της, δεν με νοιάζει τι λέτε, θα σκοτωθώ....".
Που ναι, είμαι σχεδόν σχιζοφρενής γιατί όλο αυτό το αφύσικα στημένο και το θεόψυχρα, παγερά τέλειο, μου άρεσε, με έπιασε πολύ, με στοίχειωσε λίγο, ε ξέρεις τώρα πως είναι οι ταινίες, προβάλουμε σε αυτές όλα εκείνα που μας απασχολούν/λείπουν/λυπούν/χαροποιούν και ναι, ίσως τελικά αυτό να κάνει μία ταινία σπουδαία, και ένα έργο τέχνης γενικότερα, το να μπορείς να προβάλεις πάνω του κάτι δικό σου... αυτή η ταινία το έχει αυτό πολύ.
(τι περίεργο, δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε μία σκηνή που να ήταν κάπως πιο ιδιαίτερη από τις άλλες για να σου την αναφέρω, άντε το πολύ μία οικονόμο που έκλαιγε με μαύρο δάκρυ, αλλά και πάλι με το ζόρι.... μάλλον καλό είναι τώρα αυτό, με την ένοια ότι μία ταινία που σε πιάνει έτσι χωρίς να υπάρχει κάτι εκρηκτικό, έχει κάτι μεγαλύτερο και βαθύτερο).
να την δεις οπωσδήποτε σέξη βγιούερ. στην Έλλη την παίζει και στο Δαναό. αλλά και αλλού
10 comments:
Όταν την δω θα σου πω Προβατάκι μου!!!
Ελπίζω να μην με στοιχειώσει όμως! χαχαχαχα!
Καλημέρα!
Δηλαδή, άν κατάλαβα καλά, το θέμα της ταινίας είναι το στύλ. Ενδιαφέρον. Αλλά επειδή αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι, τις μαζικές υστερίες και οτιδήποτε είναι πολύ του συρμού, θα την δώ σε dvd.
αχ! μ'αρέσουν τα στυλιστικά τέλεια ταινιάκια!!!
Εγώ, λέει, σήμερα θα πάω σε ένα που λέγεται "Τα οπωροφόρα της Αθήνας". Πόσο στυλιστικό ενδιαφέρον μπορεί να έχει, πέρα από την ύπαρξη του Κουρή;
Τέλοσπάντων, θα το δω και θα σου πω!
εγώ πρόβατε δεν σου λέω αν θα την δω γιατί με βρίζεις που τα βλέπω κατεβασμένα απο το ιντερνέτ!
και ας σου έχω πει ότι δεν υπάρχει σινεμά στο κωλόνησο μου....και για να με λυπηθείς πιότερο θα σου πω ότι δεν υπάρχει γιατί τα λεφτά τα έφαγε ο δήμαρχος και η παρέα του.καρατσεκαρισμένο με δικαστήρια και ιστορίες. όχι,όχι δεν έκαμε φυλακή,εδήλωσε άρρωστος, τώρα πως κατα τα άλλα επέστρεψε στο παλιό του επάγγελμα(ιατρός) και το εξασκεί μάλιστα σε δημόσιο νοσοκομείο αυτό δεν το ξέρω. ότι άλλο θες ρώτα με.
ξέφυγα απο το θέμα,είναι που μου ανοίγεις την σκέψη.
hfaistiwna εγώ ελπίζω να σε στοιχειώσειειειειειειειειιειειειειει, χεχεχε
dorian όχι, όχι, λάθος μου, δεν είναι το στιλ το θέμα της ταινίας, αχ είμαι πολύ βλάκας ώρες ώρες (να την δεις την ταινία, θα σου αρέσει)
κόκκινο μπαλόνι, λοιπόν, πως σου φάνηκε το Κουρής φιλμ; Πάντως το είμαι η αγάπη θα σου αρέσει! τον κόβω!
amalthia αχαχαχαχαχαχα παλαβή ε παλαβή, άντε σου δίνω άφεση που κατεβάζεις, ΑΛΛΑ μόνο λόγω τοπικών δυσκολιών, χιχιχιχι :-) xxxx φλκ φλκ
Εμένα να σου πω με πείραξε το υπερ-δραματικό στοιχείο. Το γεγονός ότι η διατάραξη της τάξης (μάι αςς) πρέπει να πληρωθεί με έναν θάνατο. Είναι σχεδόν σαν σήμα κινδύνου προς παντρεμένες μεσήλικες: μη κερατώσεις, θα το πληρώσεις. Θυμίζει φυσικά την ιστορία της Φαίδρας, αλλά και την εισαγωγή στο μυθιστόρημα των τεσσάρων και λίγο τη μεγάλη χίμαιρα εξ αιτίας του κακού που βρίσκει το παιδί. Συνεπώς και την Άννα Καρένινα. Βλέπεις η μόνη ταινία που είναι αντιδραματική ως προς αυτό (βγαίνω από την τάξη-το πληρώνω) είναι η Στρέλλα αλλά εκεί ούτως ή άλλως είναι στο περιθώρειο οπότε δεν μας νοιάζει, το ζήτημα είναι να μην εξωκείλουν οι καλές κοινωνίες. ήμαρτον.
Αμφίς.
τα γραψα εγώ για την ταινία. ακριβώς έτσι είναι. το σενάριο και το στόρι γνωστό, αλλά ήταν ωραία η σκηνοθεσία, οι εικόνες και όλα. και φυσικά η τίλντα θεότητα :)
Καλή η ποιότητα, αλλά lesbian sex έχει καθόλου το εργάκι (κατά προτίμηση με την ενεργή συμμετοχή της Τίλντας); Μην υποτιμάς ποτέ την (αγοραστική) δύναμη των ταπεινών ενστίκτων!
αμφίς είσαι ο νούμερο ένα φαν μου, πήγες και είδες το έργο για να μπορέσεις να κάνεις σχόλιο, σε κατάλαβα, καλά δε σε κατάλαβα???? χεχεχε (παρατήρηση που μου ξεπήδησε στο κεφάλι με την πρώτη ανάγνωση του σχολίου σου.... δεν βλέπουμε τον κόσμο με την ενοχή την δική του, τον βλέπουμε με την ενοχή την δική μας.....) ζετές αζ όλγουεηζ
θεότητα η Τίλντα προφ, και είναι και αντερστέητμεντ αυτόοοοοοοοοοοοοοοο
τσοκ αγαπημένη, δεν έχει γμτ γμτ γμτ γμτ, αλλά υπόσχομαι όταν γίνω διάσημος σεναριογράφος να φροντίσω για σένα και τα ταπεινά σου ένστικτα. λόβ γιου
ναι όντως το γεγονός ότι τη σχολιασες και μάλιστα θετικά έπαιξε ρόλο στο ότι πήγα και μάλιστα τη στιγμή που πήγα. μπορεί να φαίνεται ότι σου κάνω σκληρή κριτική αλλά γενικά σε θαυμάζω. είναι αλήθεια.
Αμφίς.
Post a Comment