Tuesday, October 19, 2010

Μία Μαρινέλλα στην ζωή μου

Το Σάββατο πήγα στο Παλλάς, στο "Μαρινέλλα - το μιούζικαλ".

από τότε, παλεύω μεσ' το κεφάλι μου να κατασταλάξω σχετικά με όλο αυτό. Αισθάνομαι πολύ αντιφατικά πράγματα (ναι, ξέρω, σχιζοφρένεια, α νο α νο).

Από την μία, πέρασα καλά, δεν βαρέθηκα στιγμή σε παράσταση 3μιση ωρών, (εγώ τυπικό παιδί της γενιάς της διαταραχής ελλειματικής προσοχής), γοητεύτηκα, χάρηκα, διασκέδασα.

Από την άλλη, όμως, σκέφτομαι: Μαρινέλλα, Φασουλής, Μιούζικαλ, xορευτικά Σειληνού το 2010... Ρε γαμώτο, απαντάνε όλα αυτά τα πράγματα στην εποχή μας σε κάτι από αυτά που καίνε τους ανθρώπους σήμερα; Που είναι η τέχνη, η δημιουργία, που να μπορεί να παρηγορήσει τον άνθρωπο, να του δώσει απαντήσεις, να τον βγάλει λίγο από το φόβο και την αγωνία, το εσωτερικό του ανισόρροπο όπως εκφράζεται στην εποχή μας;

Άκου να δεις τι έγινε αμέσως μετά την παράσταση και ίσως θα καταλάβεις που το πάω. Πήγαμε εγώ και οι 2 φίλοι με τους οποίους είδα το έργο να φάμε στο Pasaji, το εστιατόριο στην Στοά Σπύρου Μήλιου δίπλα στο Παλλάς. Καθώς τρώγαμε, είδαμε την ίδια την Μαρινέλλα να έρχεται και να κάθεται σε ένα πολύ κοντινό μας τραπέζι. Μαζί της ήταν μία πολύ ευγενική κυρία, μάλλον η βοηθός της.

Μαγεμένος όπως ήμουν από την παρουσία της πάνω στην σκηνή του Παλλάς, μάζεψα λίγο θάρρος, σηκώθηκα από το τραπέζι μου, πήρα τα δύο προγράμματα που είχαμε αγοράσει και πήγα να της ζητήσω να μου τα υπογράψει και να της πω "συγχαρητήρια".

Βλέποντας με να την πλησιάζω, κατάλαβε ότι πήγαινα να την συγχαρώ (κρατούσα τα προγράμματα και ένα στυλό, ε, δεν θέλει πολύ να μαντέψεις ότι πήγαινα να πάρω αυτόγραφο) και έκανε κάτι συγκλονιστικό. Έβαλε την παλάμη στο στήθος και άρχισε να γέρνει το κεφάλι "ευχαριστώ, ευχαριστώ" με φοβερή σεμνότητα και ευγένεια. Πρόσεξε, είμαι κωλοπέτσας και κυνικός, θα το καταλάβαινα αν το έκανε χωρίς να το εννοεί... και εκείνη αυτό που έκανε, το εννοούσε. Με συγκίνησε.

έφτασα στο τραπέζι της και της είπα:

- Μην το κάνετε εσείς αυτό!!! Ντρέπομαι! Εγώ πρέπει να σας ευχαριστώ και φυσικά να σας συγχαίρω...

Μετά, άρχισα να της λέω κοπλιμέντα, πόσο ποιο όμορφη είναι από κοντά σε σχέση με την σκηνή, πόσο μου άρεσε που διέκρινα, ακόμα και κάτω από το κείμενο του έργου, ότι έχει χιούμορ και αυτοσαρκάζεται. Εκείνη δεν θυμάμαι πολύ καλά τι μου έλεγε, α, αναφέρθηκε λίγο στο φροντισμένο πρόγραμμα της παράστασης όταν της το έδωσα να το υπογράψει, χάρηκε που της είπα "είστε πολύ πιο όμορφη από κοντά" και ότι "φαίνεται ότι έχετε χιούμορ που διακρίνεται πίσω από τις γραμμένες ατάκες και αστεία". Η αλήθεια είναι ότι ξέρω να γίνομαι γαλίφης με τους σταρ που συναντώ, ειδικά όταν είμαι πραγματικά γοητευμένος (καμία φορά, μεταξύ μας, λέω καλά πράγματα σε καλλιτέχνες ακόμα και αν δεν τα εννοώ, γιατί ξέρω τι κόπο έχουν βάλει, και πόσο θα στεναχωρηθούν αν τους πω τα αντίθετα - αλλά με την ίδια την Μαρινέλλα είχα γοητευτεί). Βέβαια αν θα πρόσεξες δεν μίλησα καθόλου για την παράσταση αυτή καθ' αυτή και φυσικά είχα τους λόγους μου.

Από όλα όσα της είπα (την ζάλισα την γυναίκα και ήταν και πτώμα μετά την δουλειά, γκρ γκρ γκρ γκρ - ντα σηπ πολυλογάς) αυτό που φάνηκε να την εντυπωσιάζει πχιότερο, σε σημείο που γύρισε να το επαναλάβει στην κυρία με την οποία συνέτρωγαν, ήταν το "περάσαμε πολύ ωραία και να ξέρετε αυτό στην εποχή μας είναι σημαντικό, να ξεφεύγουμε λίγο, να ξεχνάμε τις πιέσεις και τις θλίψεις". Σου λέω όταν θέλω γίνομαι πολύ γαλήφ γαλήφ εντατίκ, και πράγματι εκείνη την στιγμή το εννοούσα, είχα για 3 ώρες ξεχαστεί, διασκεδάσει, χαλαρώσει...

Σήμερα όμως, που έχουν περάσει 3 μέρες από την παράσταση, που έχει περάσει η επίδραση της γοητείας της Μαρινέλλας πάνω μου, και που δεν έχει μείνει κάτι άλλο εντός μου από αυτό που είδα, αναρωτιέμαι...

Που είναι τα έργα τέχνης, οι παραστάσεις, τα βιβλία, τα τραγούδια, τα κινηματογραφικά έργα που μπορούν να με βοηθήσουν με έναν πιο γόνιμο, βαθύ και ουσιαστικό τρόπο να προχωρήσω την ζωή μου; Γιατί δεν βρίσκω κάτι γύρω να με κάνει να ελπίσω λίγο σε κάτι;

Οκ, πράγματα για να ξεχαστώ έχω πολλά, πάρα πολλά... από τα ποτά και τα ντράγκζ (μακρυά από μας) μέχρι το ίντερνετ, την τηλεόραση, το κάζουαλ σεξ που λέει ο λόγος... Όμως, πράγματα που θα μου θυμίσουν τι είναι να είσαι άνθρωπος, που θα μου δώσουν ελπίδα στην δυσκολία, θα με ενθαρρύνουν να αντέξω την θλίψη και την στεναχώρια, που θα με πλησιάσουν σε μία άλλη χαρά, σε μία καλλίτερη σχέση με τον εαυτό μου, που είναι;

Που είναι αυτό που μπορεί να με προχωρήσει λίγο σαν άνθρωπο; Γιατί δεν μπορώ να το βρω; έγινα γκρινιάρης και δήθεν; έγινα κυνικός και δεν βλέπω το όμορφο γύρω μου; χουότ ηζ χάπενηνγκ; είναι δικό μου μόνο θέμα ή συλλογικό;

Και πρόσεξε, δεν αναφέρομαι σε γενικότερες θεωρητικές προσεγγίσεις - αναφέρομαι σε πολύ συγκεκριμένα πράγματα σχετικά με την εποχή μας: γιατί κανένα έργο τέχνης δεν μoυ λέει πόσο τοξικό είναι το γύρω μας τώρα και ότι πρέπει να προστατεύσουμε τον εαυτό μας από αυτό; γιατί καμία ταινία δεν μου μιλάει για τις άλλες χαρές της ζωής, αυτές που γεμίζουν τον άνθρωπο παρά τις κρίσεις και τα οικονομικά προβλήματα; γιατί τα βιβλία δεν αναφέρονται στην υπομονή και στο χρόνο που χρειάζεται για να χτιστεί μία φιλική/ερωτική/οτιδήποτε σχέση με έναν άνθρωπο; (για να αναφέρω 3 μόνο τυχαία παραδείγματα θεμάτων που με καίνε το τελευταίο διάστημα).

ας είναι, ας μην γίνομαι πολύ θεωρητικός, ελπίζω να βγαίνει λίγο νόημα από όλο αυτό το κατεβατό σέξη βγιούερ...

όσον αφορά την παράσταση, να πω έτσι, για το ονόρε, μερικά πραγματάκια:

Το έργο έχει μία εξυπνάδα στην ιδέα του, αλλά και πολύ μανιέρα. Μέχρι και τα κλασικά ποτ πουρί από το παρελθόν, που οι Ρέππας - Παπαθανασίου έβαζαν σε κάθε σήριαλ τους, στα εορταστικά επεισόδια, ξαναείδαμε. Ξες ποια λέω, αυτά που ο Αντωνόπουλος, η Μεντή και η Κώνστα, πιχι, είναι και καλά σε πάρτυ 70ζ και τραγουδάνε μεταμφιεσμένοι τραγούδια της εποχής - και μετά, στην επόμενη σκηνή, πάμε ακόμα πιο πίσω, στα 50ζ, και πάλι μεταμφιεσμένοι οι πρωταγωνιστές τραγουδάνε χιτάκια του τότε. Αυτό υπάρχει και στην Μαρινέλλα. Μόνο που σε αυτό που είδα το Σάββατο στα δύο πάρτυ του έργου οι μεταμφιεσμένοι ηθοποιοί και χορευτές τραγουδούσαν μόνο τραγούδια της Μαρινέλλας αντί για γενικότερα χιτάκια. Duh!

Η πιο αστεία σκηνή του έργου είναι εκεί που η Μαρινέλλα αυτοσαρκάζεται για τον τρόπο που τραγουδούσε το Συμβιβαζόμαστε. "χώριζαν οι άνθρωποι, και εγώ ήμουν μέσ' στην τρελή χαρά!!!" χεχεχε

επίσης πλάκα είχε και όταν αναφέρθηκε στην εμφάνισή της και πως.... "από το 1975, που έβαψα τα μαλλιά μου ξανθά δεν έχω αλλάξει καθόλου..... δεν έχω κάνει καμμία αλλαγή απολύτως"! ταυτόχρονα έφερε τα χέρια της στα μάγουλά της και έκανε την χειρονομία του "τραβήγματος"! γέλασε πολύ μέχρι και η ίδια.

Η πλοκή: Παρακολουθούμε τα γκομενικά προβλήματα 2 γυναικών που αγαπάνε τον ίδιο άντρα, τον Μέμο Μπεγνή, ενώ η Μαρινέλλα παρεμβάλεται είτε με το να διηγείται την ζωή της, είτε με το να ντύνει με τραγούδια της περιστατικά από την ζωή των 2 γυναικών. Αυτό.

Μαριχουάνα Στοπ 2.0. δηλαδή

To Παλλάς ήταν καραγεμάτο. Με mainstream κοινό, οικογένειες, γιαγιάδες πολλές, ζευγάρια - περίμενα να δω περισσότερους gay να σου πω την αλήθεια...

ευχαριστώ Π. για την πρόσκληση και το κέρασμα εισιτήριο!

ακόμα αντιμετωπίζω κατακραυγή του κόσμου από gay φίλους που πήγα Μαρινέλλα. είναι που οι gay δεν είναι κολλημένοι, μη χέσω.... χεχεχε

η Μαρινέλλα από κοντά όταν της μίλησα ήταν από τις πιο ευγενικές παρουσίες που έχω ποτέ συναντήσει - σπουδαία η ευγένεια της και αυθεντική. Όταν έφευγα από το εστιατόριο αναζήτησε το βλέμμα μου για να με χαιρετήσει!!!!!!!!!!!!! ευτυχώς που το είδα, φαντάσου να μην το έπαιρνα πρέφα... πόση αντίθεση συμπεριφοράς με άλλες πριμαντόνες της εποχής μας.

24 comments:

Hfaistiwnas said...

Και εγώ πέρασα καλά με το κείμενό σου!
Όντως είναι τόσο κοντά στο κοινό ε; Περίμενα να έχει ένα δήθεν, ένα τουπέ! Πάλι καλά! Θα θελα να πάω να το δω κάποια στιγμή!

Provato said...

ηφαιστιωνάκο, σε ευχαριστώ πολύ χεχε! Ναι η Μαρινέλλα είναι πολύ αξιοθαύμαστη, έπαθα πλάκα σου λέω! Ακούω ότι η παράσταση θα ανέβει Θεσσαλονίκη, να πας νομίζω είσαι κοντά, όχι; xxx

τσούτσουρος said...

η παράσταση θα πάει Θεσσαλονίκη μετά...
και νομίζω πως αυτά που μπορούν να μας προχωρήσουν λίγο σαν ανθρώπους είναι καθημερινά γύρω μας κ πάνω απ' όλα μέσα μας..

Provato said...

έχεις δίκιο τσούτσουρε μου αγαπημένε, απλά με τον θόρυβο χάνονται, σάμπως δεν ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να κοιτάξεις μέσα σου;

man about town said...

αχ κι εγω σκεφτομαι τη σκηνη που θα σε πλησιαζω για να υπογραψεις τα κουπονια μου. κι ελπιζω να καταλαβεις οτι ο θαυμασμος μου ειναι ειλικρινης κι οχι γαλιφιες. και να μου πεις να καθησω επισης. προβατο εισαι οχι γαιδαρος,χαχα. φιλια

Provato said...

αμήν, να το δω και να μην το πιστέψω ότι θα έλθεις να σε γνωρίω επιτέλους και να σου ζητήσω να υπογράψεις το αυτόγραφοοοοοο τρελέεεε :-))

Dorian_Gray said...

Πιστεύω οτι η ομορφιά της ψυχής σου είναι σε μεγάλο βαθμό δημιουργήμα της τέχνης που έχεις "καταναλώσει".
Αυτός είναι ο ρόλος της και όχι αυτός του οδηγού επιβίωσης στα δύσκολα και ανθυγιεινά.

Η Μαρινέλλα είναι τρομερά μπαρόκ ως τραγουδίστρια για αυτό μάλλον είναι τόσο σεμνή εκτός σκηνής.Αλήθεια, γιατί είχα την εντύπωση οτι δεν την άντεχες με τίποτα?

Provato said...

dorian, ναι, ναι, συμφωνώ μαζί σου, δεν εννοώ την τέχνη ως πάροχο συμβουλών καθημερινών, αλλά ως ασπίδα στην "ασχήμια" γύρω μας (δεν μ αρέσει η λέξη αλλά για να καταλάβουμε ο ένας τον άλλο).

Λοιπόν, με τη μαρινέλλα έχω το εξής: καλά είχες την εντύπωση ότι δεν την άντεχα, ΑΛΛΑ μου αρέσουν ΠΟΛΥ κάποια (αρκετά) τραγούδια της...αφού να φανταστείς από όλους όσους ξέρω, είμαι αυτός που την έχω "στηρίξει" περισσότερο, με την έννοια ότι έχω σίγουρα καμιά δεκαριά δίσκους της αγορασμένους! χεχε (άσε, περίεργη η ζωή και πολύ κουλή)

Hfaistiwnas said...

Λίγο κοντά.. ας έρθει και βλέπουμε!!!

Provato said...

ε αφού είπαμε, θα έλθει! χεχεχε

amalthia said...

εντάξει μπορεί να μην είδες καμια παράσταση ιδιαίτερης τέχνης που να σε σπρώξει μπροστά και να σε κάνει να ψάχνεσαι αλλά είδες τον ίδιο τον "δημιουργό" που σε σκλαβωσε με την ευγένεια του...αυτό δεν είναι και λίγο.

εμένα προσωπικά με πάει μπροστά να συναντώ αξιόλογους ανθρώπους,επιτυχημένους αλλά ταπεινούς. ο άνθρωπος είναι σπουδαιότερος απο το έργο...ε?

STELIOS PENTARVANIS said...

η τέχνη μικρό μου προβατάκι ποτέ δεν έδωσε απαντήσεις. Μόνο ερωτηματικά δημιουργούσε και δημιουργεί στο κοινό της. Αλλά και αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί σε αναγκάζει να ψάχνεις και να αναρωτιέσαι. Παράδειγμα,γιατί οι γκέιδες δεν υποστήριξαν την παράσταση, γιατί εσύ ενώ σου άρεσε και πέρασες καλά έχεις τύψεις, γιατίεγώ δεν έχω πάει ποτέ στο πασατζί??? Το έχω δεί και μου άρεσε πάρα πολύ,βρήκα την Μαρινέλλα κουκλάρα και υπέροχη θεατρίνα με φωνή απείραχτη από τα χρόνια.

Dimitris said...

Συμφωνώ με τους περισσότερους προλαλήσαντες. Όλα έχουν να κάνουν με την εποχή και τα ήθη, o tempora o mores που έλεγε κι ο Κικαίρωνας.
Ατομικισμός κι η βασιλεία της μετριότητας έχουν φέρει το χάλι και την αθλιότητα που επικρατεί παντού. Κι θα χρειαστούν πολλοί μα πάρα πολλοί κούκοι για να φέρουν την άνοιξη, μέχρι τότε ας προσπαθήσουμε ο καθένας να τ' αντλήσουμε έμπνευση από τα μικρά καθημερινά και από βαθιά μέσα μας, όπως πολύ σωστά προείπε και κάποιος άλλος εδώ. Όσο για την κατακραυγή των φίλων σου για τη Μαρινέλλα, εγώ δεν θα έλεγα "να μη χέ…", εγώ θα σου έλεγα χέστους κανονικότατα (με το συμπάθειο).

Anonymous said...

η Μαρινέλλα σε smiley:

:-˙}

Lina said...

νομίζω σε όλα αυτά που περιγράφεις βασίζεται η διαχρονικότητα...

Προσωπικά, η Μαρινέλλα -από τραγούδια και φωνή- δεν με αγγίζει, εκτιμώ όμως ότι έχει ταλέντο. Απλά δεν είναι του γούστου μου.

Νομίζω αυτό λείπει σήμερα από τους περισσότερους "καλλιτέχνες" και είναι κρίμα. Γιατί μέσα από την ανθρώπινη συμπεριφορά και την έλλογη ταπεινότητα (ε, δεν είσαι και το κέντρο του κόσμου ρε φίλε!), τελικά γίνεσαι πιο ντίβα, με την καλή έννοια.

Anonymous said...

Λοιπον προβατέησον, διάβασα την Ογκαουα (τον αγαπημενο μαθηματικο τυπο του καθηγητη). Ναι δεν ειχε σεξακι κι ηταν και διαβαστερότατον (όπως με προδιέθεσες στα βελασματα σου περί βιβλίων. Τώρα γατί σου το γράφω? διότι (νομίζω) απαντά ότι ΥΠΑΡΧΟΥΝ βιβλία για τις ομορφιές της ζωής, την υπομονή των σχέσεων, την πραγματική χαρά από την επικοινωνία των ανθρώπων. Τα πολύτιμα που- διάολε- είναι δωρεάν:η φιλία , η εμπιστοσύνη, η συμπόνοια, η ανθρωπιά. Υστερα, η Τέχνη, ναι η τέχνη που διαποτίζει το βιβλίο αυτό. Οχι μόνο που καθεαυτό είναι δείγμα της Τέχνης του Λόγου ως βιβλίο, μα και εντός το διαποτίζει πολύμορφα(εικαστικα, μουσικά κλπ) η Τέχνη: οι περιγραφές του τοπίου από το παράθυρο του καθηγητή ή στο δρόμο, οι ήχοι της βροχής και της νύχτας, η μυστική μελωδία κ η αρμονία των αριθμών!
Τι ωραίο που είμαι άνθρωπος κ απολαμβάνω τη γοητεία της ανάγνωσης και μεταφέρομαι και γεύομαι (τα πιάτα της οικονόμου ή τα ζουμερα φρούτα δίπλα στον καθηγητή),,Είχε μια γλύκα αυτό το βιβλίο. Γλύκανε, ημέρεψε το αγρίμι μέσα μου.

σ.σ. Για τη Μαρινέλλα, δε θα πήγαινα (ούτε τζάμπα). Ανέκαθεν μου έβγαζε κάτι πολύ πιασάρικο,κάπως ξώπετσο,καλή φωνή μα δεν έκρουε χορδές στα βάθη κι ας έχω μερικά βινύλια της κ εγώ από εποχές σεβνταδοκαταστάσεων. Κυρία ξεκυρία, ευγενής ξεευγενής, δε θα μ αφορούσε κ πολύ εκτός αν την είχα γειτόνισσα.
"Μείνε στο ποίημα, απο κάτω παραμονεύει ο ποιητής" λέει ενα στοιχάκι( να με συμπαθά ο δημιουργός που τον ξέχασα)
Ερίφιον

τσούτσουρος said...

πρόβατε μου... δυστυχώς ξέρω. κοιτάζω κάθε στιγμή.

Anonymous said...

Στην παρουσα ο Φασουλης ειναι too busy να αρθρογραφει με εμετικο ζηλο υπερ του ΠΑΣΟΚ και του Γιωργακη και κατα του Σαμαρα. Μιλαμε εχει ξεφυγει ...Διαβασε τι γραφει στα ΝΕΑ, καθε μα καθε εβδομαδα, τι λεει στις συνεντευξεις στο ΒΗΜΑ... Καθεστωτικος τελειως ...μη φταινε τιποτα επιδοτησεις? τι να πω ...και δεν ειναι μεμονωμενα περιστατικα ...

Ο ανθρωπος που καποτε δικαζε τον Clinton (δεν ηταν στο λαικο δικαστηριο?), ξερεις μωρε, εκει στο Συνταγμα με τους αλλους πνευματικους ταγους, τωρα εμπροσθοφυλακη στο ΠΑΣΟΚ.

Ουτε ο Πασβαντιδης στο ΚΑΝΑΛΙ 29 επι αυριανισμου ετσι ...

Η ΜΑΚΡΗ κι ο ΦΑΣΟΥΛΗΣ τοσο, μονο!

και απο την αλλη, ασχετο, εχεις τον Κραουνακη να βγαινει στα μεσημεριαναδικα (!) και να τα βαζει με την ... ΕΟΚ(!!!!!!!!!!!) για τον αντικαπνιστικο νομο, και να ζητα να μας πληρωνουν δικαιωματα οι ξενοι για τους τραγικους και τους μουσικους μας, τον Αισχυλο και τον Θεοδωρακη αφου χωρις εμας και τον πολιτισμο μας (οι ξενοι) θα ηταν "καπακια μπυρας!". Αν δε μας πληρωναν τα δικαιωματα αυτα "θα ειχαμε πληρωσει το χρεος μας!". Ποσο πιο ρατσιστης? Ποσο πιο ελληναρας? Ποσο πιο γραφικος? ΜΑ Ο ΚΡΑΟΥΝΑΚΗΣ του "ανθρωπων εργα" ? Κι ολα αυτα κατω απο τις επιδοκιμασιες της Τενιας Μακρη. Ποσο πιο κατω?

Αυτοι ειναι οι πνευματικοι ανθρωποι στην Ελλαδα της κρισης σημερα. Ειτε πουλημενοι, ειτε αυτιστικοι, κλεισμενοι στον μικροκοσμο τους (βλ. ΙΑΝΟ που μαζευτηκαν να κανουν ανταρτικο για τον αντικαπνιστικο οι Κραουνακηδες, Ζυρανες et al) (και ξερω οτι θιγω αγαπημενους σου, να με συμπαθας) ενω σιωπουν εκωφαντικα για τη ΜΕΓΑΛΗ ΘΛΙΨΗ εκει εξω. Κριμα. Καποτε τους σεβομουν.

Lacerta said...

iiiiiiiiiiiiiiiiiiii

Unknown said...

Προβατούκο μέσα στο μυαλό μου είσαι ακριβώς. Πιστεύω το καλύτερο είναι να βρούμε μια ισορροπία μεταξύ του άκρατου soul searching και του "να ξεχνιέμαι" γιατί δεν μας βλέπω καλά.

Υ.Γ. Μάλλον απόρροια της Πανσέληνου στον Κριό αύριο 23/10 είναι. Κρατήσου.

tsok said...

Όπως τραγουδά (ακόμα!) ο Tom Jones: she's a lady, oh-oh-oh she's a lady η κα Μαρινέλλα. Πάρτε και linkάκι κομπλέ με φαβορίτα, καμπάνα (του καμπαναριού της Santa Maria del Fiore στη Φλωρνεντία), λυμένο παπιγιόνι και κυκλικές κινήσεις γλουτών:
http://www.youtube.com/watch?v=hpsGh4Amt44&feature=related

Provato said...

αμάλθεια, αχ μωρέ.... δεν είναι σπυοδαιότερος, δεν γίνεται να είναι, γιατί το έργο είναι επιμελημένο, φροντισμένο, διαμορφωμένο.... ενώ ο άνθρωπος στα αυθεντικά του έχει πάντα και κακές πλευρές, ως άθρωπας....

όχι ρε συ wrong man και δεν έδωσε απαντήσεις η τέχνη.... με τίποτε δεν συμφωνώ με τίποτε. και απαντήσεις δίνει, και παρηγοριά και λύσεις... όχι πάρα πολύ συχνά, αλλά πάντως το κάνει, σίγουρα το κάνει! επίσης, απείραχτη φωνή δεν θα την έλεγα, αξιοθαύμαστη όμως σίγουραααα ποπό σε μάλωσα σήμερα χεχεχε xxxxx

δημήτρη καλά τα λες, να προσπαθήσουμε να αντλήσουμε έμπνευση από τα μικρά καθημερινά και το μέσα μας, αλλά.... για κάποιο λόγο, μου φαίνεται όλο και πιο δύσκολο τον τελευταίο καιρό, όλο και πιο.... λυγμ

ανώνυμε αχαχαχαχαχαχααχαχαααχΑΧΑΧΑΧΑΧΑ ΤΕΛΕΙΟΟΟΟΟΟΟΟ χχιχιχιχιιχι

lina είπαμε. είσαι σοφή κουκουβάγια, τέλος!

Provato said...

ερίφιον, αχ αχ αχ τι γλύκα μου μετάφερες και μένα με το σχόλιό σου, τι γλύκα.... και πόσο χαίρομαι που μπήκες στον κόπο να απαντήσεις και να πεις την εντύπωσή σου για το βιβλίο, κ τι όμορφα το περιέγραψες, και γενικά γιου γκο γκέρλ ή μπό ότι είσαι να είσαι καλάααααα ο θεός να σου δίνει χρόνια να ζεις με γλύκα την ανθρωπιά σου!

τσούτσουρε μου αγαπημένε, να μην το σταματήσεις ποτέ αυτό να το κάνεις ζετέμ

ανώνυμε δεν έχω κάτι άλλο να σου πω, είδες πόσο με επηρρέασε το σχόλιό σου, πάρα πολύ, πάρα πολύ, να είσαι καλά που μας έκανες όλους να σκεφτούμε, θέγκ γιου!

δημήτρη αααααααααα

τζώρτζ, αχ είσαι σοφός κ εσύ, σοφός. (η πανσέληνο με γάμησε φίλε, με γάμησε)

τσοκ αχ μου λείπεις ρε συ όταν δεν μου γράφεις συχνά, μη με ξεχνάς μη με ξεχνάς στιγμή ακούς??

Αθήναιος said...

Αχ προβατάκο μου. Αν τα ήξερα όλα αυτά θα σ'επαίρνα μαζί μου την Παρασκευή στις "Προθήκες Θαυμάτων" στη Ζουμπουλάκη, να δεις τί σκέφτονται οι λίγο νεότεροι από εμάς (από σένα δλδ).