Μία Μαρινέλλα στην ζωή μου

Το Σάββατο πήγα στο Παλλάς, στο "Μαρινέλλα - το μιούζικαλ".

από τότε, παλεύω μεσ' το κεφάλι μου να κατασταλάξω σχετικά με όλο αυτό. Αισθάνομαι πολύ αντιφατικά πράγματα (ναι, ξέρω, σχιζοφρένεια, α νο α νο).

Από την μία, πέρασα καλά, δεν βαρέθηκα στιγμή σε παράσταση 3μιση ωρών, (εγώ τυπικό παιδί της γενιάς της διαταραχής ελλειματικής προσοχής), γοητεύτηκα, χάρηκα, διασκέδασα.

Από την άλλη, όμως, σκέφτομαι: Μαρινέλλα, Φασουλής, Μιούζικαλ, xορευτικά Σειληνού το 2010... Ρε γαμώτο, απαντάνε όλα αυτά τα πράγματα στην εποχή μας σε κάτι από αυτά που καίνε τους ανθρώπους σήμερα; Που είναι η τέχνη, η δημιουργία, που να μπορεί να παρηγορήσει τον άνθρωπο, να του δώσει απαντήσεις, να τον βγάλει λίγο από το φόβο και την αγωνία, το εσωτερικό του ανισόρροπο όπως εκφράζεται στην εποχή μας;

Άκου να δεις τι έγινε αμέσως μετά την παράσταση και ίσως θα καταλάβεις που το πάω. Πήγαμε εγώ και οι 2 φίλοι με τους οποίους είδα το έργο να φάμε στο Pasaji, το εστιατόριο στην Στοά Σπύρου Μήλιου δίπλα στο Παλλάς. Καθώς τρώγαμε, είδαμε την ίδια την Μαρινέλλα να έρχεται και να κάθεται σε ένα πολύ κοντινό μας τραπέζι. Μαζί της ήταν μία πολύ ευγενική κυρία, μάλλον η βοηθός της.

Μαγεμένος όπως ήμουν από την παρουσία της πάνω στην σκηνή του Παλλάς, μάζεψα λίγο θάρρος, σηκώθηκα από το τραπέζι μου, πήρα τα δύο προγράμματα που είχαμε αγοράσει και πήγα να της ζητήσω να μου τα υπογράψει και να της πω "συγχαρητήρια".

Βλέποντας με να την πλησιάζω, κατάλαβε ότι πήγαινα να την συγχαρώ (κρατούσα τα προγράμματα και ένα στυλό, ε, δεν θέλει πολύ να μαντέψεις ότι πήγαινα να πάρω αυτόγραφο) και έκανε κάτι συγκλονιστικό. Έβαλε την παλάμη στο στήθος και άρχισε να γέρνει το κεφάλι "ευχαριστώ, ευχαριστώ" με φοβερή σεμνότητα και ευγένεια. Πρόσεξε, είμαι κωλοπέτσας και κυνικός, θα το καταλάβαινα αν το έκανε χωρίς να το εννοεί... και εκείνη αυτό που έκανε, το εννοούσε. Με συγκίνησε.

έφτασα στο τραπέζι της και της είπα:

- Μην το κάνετε εσείς αυτό!!! Ντρέπομαι! Εγώ πρέπει να σας ευχαριστώ και φυσικά να σας συγχαίρω...

Μετά, άρχισα να της λέω κοπλιμέντα, πόσο ποιο όμορφη είναι από κοντά σε σχέση με την σκηνή, πόσο μου άρεσε που διέκρινα, ακόμα και κάτω από το κείμενο του έργου, ότι έχει χιούμορ και αυτοσαρκάζεται. Εκείνη δεν θυμάμαι πολύ καλά τι μου έλεγε, α, αναφέρθηκε λίγο στο φροντισμένο πρόγραμμα της παράστασης όταν της το έδωσα να το υπογράψει, χάρηκε που της είπα "είστε πολύ πιο όμορφη από κοντά" και ότι "φαίνεται ότι έχετε χιούμορ που διακρίνεται πίσω από τις γραμμένες ατάκες και αστεία". Η αλήθεια είναι ότι ξέρω να γίνομαι γαλίφης με τους σταρ που συναντώ, ειδικά όταν είμαι πραγματικά γοητευμένος (καμία φορά, μεταξύ μας, λέω καλά πράγματα σε καλλιτέχνες ακόμα και αν δεν τα εννοώ, γιατί ξέρω τι κόπο έχουν βάλει, και πόσο θα στεναχωρηθούν αν τους πω τα αντίθετα - αλλά με την ίδια την Μαρινέλλα είχα γοητευτεί). Βέβαια αν θα πρόσεξες δεν μίλησα καθόλου για την παράσταση αυτή καθ' αυτή και φυσικά είχα τους λόγους μου.

Από όλα όσα της είπα (την ζάλισα την γυναίκα και ήταν και πτώμα μετά την δουλειά, γκρ γκρ γκρ γκρ - ντα σηπ πολυλογάς) αυτό που φάνηκε να την εντυπωσιάζει πχιότερο, σε σημείο που γύρισε να το επαναλάβει στην κυρία με την οποία συνέτρωγαν, ήταν το "περάσαμε πολύ ωραία και να ξέρετε αυτό στην εποχή μας είναι σημαντικό, να ξεφεύγουμε λίγο, να ξεχνάμε τις πιέσεις και τις θλίψεις". Σου λέω όταν θέλω γίνομαι πολύ γαλήφ γαλήφ εντατίκ, και πράγματι εκείνη την στιγμή το εννοούσα, είχα για 3 ώρες ξεχαστεί, διασκεδάσει, χαλαρώσει...

Σήμερα όμως, που έχουν περάσει 3 μέρες από την παράσταση, που έχει περάσει η επίδραση της γοητείας της Μαρινέλλας πάνω μου, και που δεν έχει μείνει κάτι άλλο εντός μου από αυτό που είδα, αναρωτιέμαι...

Που είναι τα έργα τέχνης, οι παραστάσεις, τα βιβλία, τα τραγούδια, τα κινηματογραφικά έργα που μπορούν να με βοηθήσουν με έναν πιο γόνιμο, βαθύ και ουσιαστικό τρόπο να προχωρήσω την ζωή μου; Γιατί δεν βρίσκω κάτι γύρω να με κάνει να ελπίσω λίγο σε κάτι;

Οκ, πράγματα για να ξεχαστώ έχω πολλά, πάρα πολλά... από τα ποτά και τα ντράγκζ (μακρυά από μας) μέχρι το ίντερνετ, την τηλεόραση, το κάζουαλ σεξ που λέει ο λόγος... Όμως, πράγματα που θα μου θυμίσουν τι είναι να είσαι άνθρωπος, που θα μου δώσουν ελπίδα στην δυσκολία, θα με ενθαρρύνουν να αντέξω την θλίψη και την στεναχώρια, που θα με πλησιάσουν σε μία άλλη χαρά, σε μία καλλίτερη σχέση με τον εαυτό μου, που είναι;

Που είναι αυτό που μπορεί να με προχωρήσει λίγο σαν άνθρωπο; Γιατί δεν μπορώ να το βρω; έγινα γκρινιάρης και δήθεν; έγινα κυνικός και δεν βλέπω το όμορφο γύρω μου; χουότ ηζ χάπενηνγκ; είναι δικό μου μόνο θέμα ή συλλογικό;

Και πρόσεξε, δεν αναφέρομαι σε γενικότερες θεωρητικές προσεγγίσεις - αναφέρομαι σε πολύ συγκεκριμένα πράγματα σχετικά με την εποχή μας: γιατί κανένα έργο τέχνης δεν μoυ λέει πόσο τοξικό είναι το γύρω μας τώρα και ότι πρέπει να προστατεύσουμε τον εαυτό μας από αυτό; γιατί καμία ταινία δεν μου μιλάει για τις άλλες χαρές της ζωής, αυτές που γεμίζουν τον άνθρωπο παρά τις κρίσεις και τα οικονομικά προβλήματα; γιατί τα βιβλία δεν αναφέρονται στην υπομονή και στο χρόνο που χρειάζεται για να χτιστεί μία φιλική/ερωτική/οτιδήποτε σχέση με έναν άνθρωπο; (για να αναφέρω 3 μόνο τυχαία παραδείγματα θεμάτων που με καίνε το τελευταίο διάστημα).

ας είναι, ας μην γίνομαι πολύ θεωρητικός, ελπίζω να βγαίνει λίγο νόημα από όλο αυτό το κατεβατό σέξη βγιούερ...

όσον αφορά την παράσταση, να πω έτσι, για το ονόρε, μερικά πραγματάκια:

Το έργο έχει μία εξυπνάδα στην ιδέα του, αλλά και πολύ μανιέρα. Μέχρι και τα κλασικά ποτ πουρί από το παρελθόν, που οι Ρέππας - Παπαθανασίου έβαζαν σε κάθε σήριαλ τους, στα εορταστικά επεισόδια, ξαναείδαμε. Ξες ποια λέω, αυτά που ο Αντωνόπουλος, η Μεντή και η Κώνστα, πιχι, είναι και καλά σε πάρτυ 70ζ και τραγουδάνε μεταμφιεσμένοι τραγούδια της εποχής - και μετά, στην επόμενη σκηνή, πάμε ακόμα πιο πίσω, στα 50ζ, και πάλι μεταμφιεσμένοι οι πρωταγωνιστές τραγουδάνε χιτάκια του τότε. Αυτό υπάρχει και στην Μαρινέλλα. Μόνο που σε αυτό που είδα το Σάββατο στα δύο πάρτυ του έργου οι μεταμφιεσμένοι ηθοποιοί και χορευτές τραγουδούσαν μόνο τραγούδια της Μαρινέλλας αντί για γενικότερα χιτάκια. Duh!

Η πιο αστεία σκηνή του έργου είναι εκεί που η Μαρινέλλα αυτοσαρκάζεται για τον τρόπο που τραγουδούσε το Συμβιβαζόμαστε. "χώριζαν οι άνθρωποι, και εγώ ήμουν μέσ' στην τρελή χαρά!!!" χεχεχε

επίσης πλάκα είχε και όταν αναφέρθηκε στην εμφάνισή της και πως.... "από το 1975, που έβαψα τα μαλλιά μου ξανθά δεν έχω αλλάξει καθόλου..... δεν έχω κάνει καμμία αλλαγή απολύτως"! ταυτόχρονα έφερε τα χέρια της στα μάγουλά της και έκανε την χειρονομία του "τραβήγματος"! γέλασε πολύ μέχρι και η ίδια.

Η πλοκή: Παρακολουθούμε τα γκομενικά προβλήματα 2 γυναικών που αγαπάνε τον ίδιο άντρα, τον Μέμο Μπεγνή, ενώ η Μαρινέλλα παρεμβάλεται είτε με το να διηγείται την ζωή της, είτε με το να ντύνει με τραγούδια της περιστατικά από την ζωή των 2 γυναικών. Αυτό.

Μαριχουάνα Στοπ 2.0. δηλαδή

To Παλλάς ήταν καραγεμάτο. Με mainstream κοινό, οικογένειες, γιαγιάδες πολλές, ζευγάρια - περίμενα να δω περισσότερους gay να σου πω την αλήθεια...

ευχαριστώ Π. για την πρόσκληση και το κέρασμα εισιτήριο!

ακόμα αντιμετωπίζω κατακραυγή του κόσμου από gay φίλους που πήγα Μαρινέλλα. είναι που οι gay δεν είναι κολλημένοι, μη χέσω.... χεχεχε

η Μαρινέλλα από κοντά όταν της μίλησα ήταν από τις πιο ευγενικές παρουσίες που έχω ποτέ συναντήσει - σπουδαία η ευγένεια της και αυθεντική. Όταν έφευγα από το εστιατόριο αναζήτησε το βλέμμα μου για να με χαιρετήσει!!!!!!!!!!!!! ευτυχώς που το είδα, φαντάσου να μην το έπαιρνα πρέφα... πόση αντίθεση συμπεριφοράς με άλλες πριμαντόνες της εποχής μας.