Αν με δεις με σαλβάρι, ταγάρι, μαλλί τζίβα και να καπνίζω στριφτό υποσχέσου ότι θα με πυροβολήσεις

Μαλάκα έλεος.

Τόσα χρόνια στα Εξάρχεια, ήμουν ένα φρόνιμο παιδί, με τα παντελονάκια του, τα πουκαμισάκια του, τα τακτικά ντουσάκια του, το αποσμητικό του.... και κυρίως με την ηλεκτροπόπ του.

Τώρα ξαφνικά, που ήλθα στο Παγκράτι, μπορείς να μου πεις τι έπαθα και μου αρέσουν κάτι ψιλοροκοραπόπερίεργες μουσικές σαν τις δύο παρακάτω; τζήζας δηλαδή αν υποψιαστώ ότι θα γίνω μεταεξάρχειο θα αυτοκτονήσω να το ξέρεις. ασταδγιάλα πια. αντί να μεγαλώνω και να γίνομαι άθρωπας φρόνιμας εγώ κάνω πάρτι απροβλεψιάς.

τέλος πάντων, να τα δύο τραγούδια που με ανησύχησε που με αρέζουν πολύ! σημείωσε ότι πεθαίνω και για τα βήντηόου και μήπως αυτό να μας πει ότι πια η "κατανάλωση μουσικής" είναι εξίσου οπτική εμπειρία όσο και εμπειρία ακρόασης; ναι, να μας το πει... όχι όπως παλιά που το βήντηόου ήταν το συνοδευτικό, τώρα το βήντηόου είναι εξίσου σημαντικός παράγοντας για το "γουστάρω" που λέμε για μία μουσική.

ενηγουέη, να το πρώτο κομμάτι, αγαπώ τον ρυθμό του τον τσακίρικο, σε κάνει να θες να χορέψεις σαν πιτσιφρίκι πάνω κάτω πάνω κάτω πάνω κάτω.

Radioactive - Kings Of Leon:


και να και το δεύτερο, υπέροχο ρεφραίν, υπέροχοοοοοοοοοοοοοοο, τέλειο βήντεο, τέλειο

Waiting For The End - Linkin Park:


όπου με την ευκαιρία των δύο τραγουδιών να πω και εγώ το λιθαράκι μου ότι το γεγονός πως ένας άρτηστ κάνει το μπρέηκ θρου με ένα είδος μουσικής και ένα στιλ δεν σημαίνει ότι πρέπει να κολλήσει σε αυτά για πάντα, αντίθετα μπορεί να μας κάνει ευχάριστες εκπλήξεις όπως έκαναν οι από πάνω καλλιτέχνες. Που έκαναν την στροφή τους με έναν ήχο αρκετά διαφορετικό από το συνηθισμένο τους, όχι σαν την Ιγκουάννα Βίσση που όταν έκανε στροφή στην καριέρα απλά άλλαξε χρώμα στο μαλλί και μάρκα στην ένεση μπότοξ. γιου γκο γκρούπς, γιου γκο ηντήντ.