Monday, November 01, 2010

Ο Ξένος

...εγώ γεννήθηκα σε μία χώρα όπου ήταν απαγορευμένο να λες πως είσαι λυπημένος... οι άνθρωποι ένοιωθαν αγωνία ή φοβόντουσαν, αλλά επειδή οι απαραίτητες λέξεις για να το εκφράσουν δεν υπήρχαν στο λεξιλόγιο της πατρίδας τους, δεν ασχολούνταν καθόλου με αυτόν τον ανεξήγητο εσωτερικό πόνο που άλλοι, σε πιο ελεύθερες πατρίδες, θα τον έλεγαν "λύπη" "φόβο" και "αγωνία".

Το ίδιο απαγορευμένο ήταν και να διεκδικείς αυτό που αγαπάς και να προσπαθείς να το έχεις κοντά σου. Η γλώσσα της χώρας μου καλά καλά δεν είχε τις απαραίτητες έννοιες ώστε κάποιος να μπορεί να δηλώσει την επιθυμία του για κάτι. Οι λέξεις "θέλω", "μου αρέσει", "επιθυμώ" ήταν όχι απλά άγνωστες αλλά εντελώς ανύπαρκτες.

και έτσι έχει γίνει και, αν και έχω μεταναστεύσει σε άλλη χώρα, πιο ελεύθερη, μου είναι αδύνατο να χειρίζομαι τη λύπη μου, ή να μπορώ να την εκφράσω με απλότητα και με σαφήνεια. Τις έμαθα τις λέξεις τις απαραίτητες, ξέρω πως συντάσονται για να σχηματίσουν προτάσεις και νοήματα πολύπλοκα, αλλά ακόμα, τόσα χρόνια στην νέα χώρα, δεν μπορώ να τις χρησιμοποιήσω χωρίς να αισθανθώ ότι κάνω κάτι ενάντια στην φύση μου.

ακόμα πιο δύσκολο μου είναι να διεκδικήσω με ηρεμία και γλύκα αυτό που αγαπώ. Όχι φυσικά διότι δεν έχω τις λέξεις... τις λέξεις τις έχω και είναι άφθονες. Αλλά, πώς να μάθεις τον εαυτό σου να επιθυμεί και να θέλει πραγματικά όταν ο προγραμματισμός που του έγινε υπαγορεύει πως κάθε είδους επιθυμία είναι απαγορευμένη;


αυτά μου έλεγε ενώ εγώ τον κοιτούσα θλιμμένος καθώς μου μιλούσε. τι αντίθεση που έκανε το ύφος μου στο ήρεμο, γλυκό χαμόγελό του. και τι αντίθεση που έκανε το χαμόγελό του σε αυτά που μου έλεγε...

σταμάτησε να μιλά, και έμεινε ακίνητος να με κοιτάζει για μερικά λεπτά. περίμενε να μιλήσω.

δεν τα κατάφερα. απλά σηκώθηκα και έφυγα.

...το προσπάθησα πολύ αλλά δεν βρήκα το θάρρος να του πω ότι αυτόν τον καιρό και εγώ φοβάμαι και αισθάνομαι την ίδια μοναξιά και θλίψη. νομίζω όμως πως το είχε καταλάβει. για κάποιο περίεργο λόγο, αυτό μου έφτασε.

9 comments:

Takis X said...

Λυπημένη συννενόηση..Η τη θα φοράς συννενόηση για να μην χαθούμε μέσα στους πολυπληθείς σωσίες σου..η κάπως ετσι..

Hfaistiwnas said...

Έτσι τελειώνει κάτι, χωρίς καν να αρχίσει; Αυτό ήταν; Θα προσπαθήσεις;

Ωραία Ελένη said...

Είδες? Την λύπη την κουβαλάς μέσα σου και δεν φεύγει ποτέ αν γεννηθείς λυπημένος...

Vassilios' Tales said...

Πολλές φορές το σώμα, τα μάτια, οι εκφράσεις μας και η αύρα μας λένε πολύ περισσότερα από όσα μπορεί να εκφράσει ο λόγος...

amalthia said...

όπου και να γεννήθηκε κάποιος, "ξένος" είναι, μέχρι να τον γνωρίσουμε, να τον αγαπήσουμε και να γίνει "ο δικός μας" άνθρωπος...

Unknown said...

Να διεκδικήσω με ηρεμία και γλύκα αυτό που αγαπώ. Και αυτόν που αγαπώ έχω να προσθέσω.

Στο μυαλό μου ήρθε το γνωστό κείμενο από το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ:

The only way to get rid of a temptation is to yield to it.
Resist it, and your soul grows sick with longing for the things it has forbidden to itself, with desire for what its monstrous laws have made monstrous and unlawful.

ιμερος said...

h glwssa toy swmatos leei polla perissotera apo oti ta logia, ma giati tosi thlipsi , les epeidi einai fphinoporo ?

Dorian_Gray said...

Μα κάποια στιγμή οι άνθρωποι δεν βρίσκουν μια κάποιας μορφής ισσοροπία? Δεν καταφέρνουν να τα βρούν με τον εαυτό τους ξεπερνώντας τις απαγορεύσεις και τις φόβιες που αυτές δημιουργήσανε?

Anonymous said...

"Ευχαριστώ, αντίο και λυπάμαι". Για χρόνια οι αγαπημένες μου λέξεις.
Αμφίς.