Tuesday, November 16, 2010

Χερόντιουμ Θήαταρ, Ποσάηντον Τέμπλ και αφορμές να (μην) ξεφεύγεις από τον εαυτό σου και τους άλλους

Όπου το Σάββατο το βράδυ, αφού έχω δείξει το τσουτσουνέλ μου σε γιαγιά Παγκρατιώτισσα, αφού έχω γιορτάσει τα 5α γενέθλια του Ανηψιού μου, αφού έχω φάει τον άμπακα γιατί ο γαμπρός μου κάνει τα ωραιότερα μπάρμπεκιου μπιφτέκια ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ φορ έβα εν έβα, αφού έχω επιστρέψει στο σπίτι και έχω δουλέψει κανένα 2ωρο... είναι η ώρα πια περίπου 11 τη νύχτα.

Ήμουν ευχαριστημένος και ικανοποιημένος. Είχα περάσει καλά ανάμεσα σε οικογένεια και φίλους, λόγω γενεθλίων ανηψιού, είχα υπάρξει παραγωγικός (δουλειά, γαρ), είχα δείξει το τσουτσουνέλ μου σε εκπρόσωπο του άλλου φίλου (ε ναι, ρε πούστη, δεν το κρύβω άλλο, ομολογώ, ομολογώ, μου έγινε τραύμα το περιστατικό με την γιαγιάαααααααααα λυγμ) τι άλλο θέλει ο άθρωπας να είναι σε καλή διάθεση;

φευ όμως, φευ, αγαπημένε αναγνώστη.... Αυτά τα χαρούμενα νοτγουητστάντηνγκ, εγώ είχα μέσα μου μία στεναχώρια, μία μικρή, πικρή, κακή διάθεση. Ανεξήγητό; ...όχι και τόσο, σκέφτομαι, όχι και τόσο. Βλέπεις, οι άνθρωποι είμαστε πολυδιάστατα όντα, δεν σου λέω κάτι που δεν το ξέρεις, και όσο μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε όπου ερχόμαστε σε καλλίτερη επαφή με τα αισθήματά μας, γίνεται να είμαστε ΚΑΙ πολύ χαρούμενοι, ας πούμε, για ένα πράγμα, ΚΑΙ πολύ λυπημένοι για ένα άλλο, σιμουλτάνεουσλη... Και έτσι ήμουν κ εγώ το βράδυ του Σαββάτου. Και πολύ ευχαριστημένος, αλλά και στεναχωρημένος.

Είναι, όμως, πολύ άχρωμη λέξη το "στεναχωρημένος". Προσπαθώ να περιγράψω αυτό που αισθανόμουν. Έμοιαζε λίγο με "ερημιά", με "εγκατάλειψη", με "μοναξιά"... Χμφ χμφ χμφ. Παράλογο, όμως, δεν είναι να έχεις περάσει μία μέρα γεμάτη γιορτή, οικογένεια, μπιφτέκια του γαμπρού μου, φίλους, πιτσιφρίκι που έχει γενέθλια, τούρτα Ποδοσφαιροφόρμουλα Ένα (ναι, το ζήσαμε ΚΑΙ αυτό, χιχιχιχι, τζήζας, το ανήψι πιο παλαβό από το θείο, και όμως γίνεται) και παρόλα αυτά να αισθάνεσαι μοναξιά; Ρητογήκ λε κεστιόν, ασφαλώς και είναι παράλογο.

Είχε πάει πια 11 και μισή και εγώ ντυνόμουν για να βγω. Δεν είχα κανονίσει κάτι πολύ συγκεκριμένο, υπήρχε ένα πιθανό κανόνισμα-ραντεβού, που όμως δεν ήταν και εντελώς σίγουρο. Σκοπός μου ήταν να βγω μόνος, να αλητέψω στα λίγο λούμπεν μπαράκια που μου αρέσει να πίνω κανένα ουισκάκι πότε πότε, και όπου βγει. Όσο έβαζα κάλτσα και παπούτσι, η ερώτηση καυτή, έκανε βόλτα στο μυαλό μου: "Πως γίνεται να είσαι τόσο συχνά ανάμεσα σε ανθρώπους που αγαπάς και παρόλαυτα να αισθάνεσαι ερημιά και μοναξά χωρίς ι - πόσο ντράμα κουήν, πόσο;"

Βγαίνω από το σπίτι, και αρχίζω να περπατώ, βυθισμένος στις σκέψεις μου. Στο βάθος, από ένα κτίριο που έμοιαζε με την βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, διάφοροι αρχαίοι και νέοι φιλόσοφοι, με κοιτούσαν και με θαύμαζαν. "γιου γκο μπόη" έλεγε ο Πυθαγόρας, ο Ρολάν Μπαρ, ο Σάρτρ! "Συνέχισε να σκέφτεσαι και θα βρεις λύση". Εγώ, με σεμνότητα, έφερνα τα χέρια στο στήθος, στην χαρακτηριστική χειρονομία σεμνότητας που κάνει τα τελευταία 7 χρόνια η Τάμτα όταν κερδίζει, στα βραβεία Μαντ, το έπαθλο πρωτοεμφανιζόμενης και δεχόμουν τις ενθαρύνσεις τους. Ταυτόχρονα, συνέχιζα να σκέφτομαι το καυτό ερώτημα που είχε γίνει πια ακόμα πιο συγκεκριμένο: "ποια ζωτική σχέση είναι αυτή που σου λείπει και σε κάνει να νιώθεις μοναξά παρά την παρουσία τόσων και τόσων ανθρώπων γύρω σου;".

Η αλήθεια είναι ότι σχετικά πρόσφατα έφαγα μία καραμπινάτη χυλόπιτα, από ένα γκομενάκι που πολύ μου είχε κάνει κούκου, τότε, τις πρώτες μέρες της γνωριμίας. Οπότε, ναι, σαφώς οφείλεται και σε αυτό ότι αισθάνομαι "εγκατάλειψη". Ξερεις πως είναι σέξη βγιούερ, άμα δεν σε θέλει γκόμενος, παθαίνεις ένα σχετικό υπαρξιακό ταρακούνημα, με πολλές εκφάνσεις.... Αλλά από την άλλη πλευρά, ως σέξη άθρωπας που κυκλοφορά και θαυμάζει αλλά και θαυμάζεται, από χυλοπίτες
ουουουουουουουουουουουουουουουοοουουουουουουουουουουοουου λετ δη τσήκενζ ητ αζ χουέλ.... και έχουμε φάει, καλά να είμαστε, και έχομε ρίξει, καλά να είμαστε ξανά μανά, οπότε δεν είναι και ότι δεν ξέρομε να τις χειριστούμε. Άσε που το συγκεκριμένο χυλοπιτίδι, ε δεν ήταν και από τα πιο σημαντικά, ώστε να δικαιολογεί πολλά πολλά δραματάκια. Είχα την αίσθηση ότι κάπου αλλού ήταν το κλειδί του μυστηρίου στο οποίο ακόμα και ο Πίκος Απίκος σήκωνε τα κουκλίσια του χέρια ψηλά. Γουάη σο λόνλη; Γουάη;

Βυθισμένος στις σκέψεις μου, είχα φτάσει πια μπροστά από το Ηρώδειο. Όμορφη βραδιά, γλυκιά, γύρω ψυχή δεν υπήρχε... και ξαφνικά, μία έκλαμψη!!!! Συνειδητοποιώ ότι το τελευταίο μισάωρο, ή κάτι παραπάνω, δηλαδή από την ώρα που είχα μπει σε μουντ σκεψ σκεψ εντατίκ και βόλταρα αναρρωτούμενος, αισθανόμουν κάπως, αρκετά να πω την αλήθεια, καλλίτερα. Γαλήνη και ανάπαυση είχαν απλωθεί στο μέσα μου. Εντάξει, μη φανταστείς ότι είχα γίνει και σαν διαφήμιση γιαουρτιού που το τρώει Ινδός δόκτορας της φιλοσοφίας, αλλά υπήρχε μέσα μου μία μεγάλη βελτίωση, αισθητή σημαντικά. Στάθηκα ακίνητος για λίγο, χάζεψα το Ακρόπολις Γιέλλοου, και τότε... σαν να κατάλαβα. Το συναίσθημα της γαλήνης, έγινε σκέψη και συμπέρασμα.

Αυτό που ίσως μου έλειπε τον τελευταίο καιρό, η σχέση που δεν είχα προσέξει καθόλου, που είχα παραμελήσει, ήταν η σχέση με τον εαυτό μου. Εγώ που τόσο το είχα συνήθειο να εξετάζομαι, να περνάω χρόνος μόνος και αυτοαπασχολούμενος, για διάφορους πρακτικούς λόγους το τελευταίο διάστημα ήμουν συνέχεια με κόσμο, συνέχεια ανάμεσα σε παρέες. Φυσικά το πρόβλημα δεν ήταν οι άνθρωποι οι ίδιοι... Ναι, το έκανα και λίγο νευρωτικά όλο αυτό, το "συνέχεια με κάποιους κάπου", απέφευγα να κάτσω μόνος, ήθελα κόσμο γύρω γιατί σκεφτόμουν τα γκομενικά που θα με ρίχναν. Όπως επίσης υπήρχαν και άλλες "παρέες" που δεν ήταν νευρωικές και αντιπερισπασμού, αλλά ουσίας. Και πάλι όμως... Επειδή όμως όλη αυτή η συνεχής παρουσία κόσμου έγινε χωρίς μέτρο, τελικά, είχε σαν αποτέλεσμα να χάσω και την διάθεση αλλά και τον χρόνο, για να το πω πολύ πρακτικά, για την απαραίτητη συζήτηση με τον εαυτό μου. Και το αποτέλεσμά ήταν να αισθάνομαι "ερημιά", "μοναξιά" και"βασάνισμα".

Τώρα, δεν μπορώ να πω ότι αυτή η αιτιολόγηση είναι θεοσίγουρη, όπως είναι τα βραβεία πρωτοεμφανιζόμενης της Τάμτα που δεν μπορεί κανείς να της τα πάρει πίσω! Μπορώ όμως να πω ότι όταν μου πέρασε από το μυαλό, εκεί στα άγια χώματα του Ηρωδείου που ο Σωκράτης με τον Πλάτωνα κάποτε συζητάγανε πότε θα πάνε στο Αρχαίο Μώλλ να πάρουν αυλαίες και αμφορείς (Ok ok σταματάω χεχεχε) η ερμηνεία αυτή, μου έκανε, και συνεχίζει να μου κάνει πολύ καμπανάκι. Και να με αναπαύει.

Τη επόμενη μέρα, αφού πέρασα ένα Σάββατο βράδυ ανάμεσα σε κόσμο, με καλή παρέα αγάπης, αφού διασκέδασα και χάρηκα, ξύπνησα όμορφα, με λίγο λιγότερη αίσθηση ερημιάς. Δούλεψα πάλι για κανένα 325364747474362ωρο και ύστερα πήρα το αυτοκίνητο και κατηφόρισα προς την Γλυφάδα για να ψηφίσω. Αφού έκανα το καθήκον μου, στο φανάρι που έβγαζε από το δρόμο που ήταν το σχολείο που ψήφισα προς την οδό Βουλιαγμένης, έστριψα αριστερά, αντί για δεξιά. Εκδρομίτσα: Γλυφάδα, Βούλα, Βουλιαγμένη, Λιμανάκια, Βάρκιζα... κάποια στιγμή, τα αυτοκίνητα στο ρεύμα μου, αλλά και στο ρεύμα προς Αθήνα είχα αραιώσει πολύ. Πλησιάζα στον ναό του Ποσειδώνα, φημισμένο Μωλλ των Αρχαίων Ελλήνων, και η κίνηση ήταν πια πολύ σπασμένη. Έφτασα, πάρκαρα, βγήκα από το βουατήρ, κανένας γύρω μου, μόνο 3-4 παρέες βρίσκονταν στο καφέ εκεί στο Σούνιο. Έπιασα θέση σε ένα βράχο και έμεινα να κοιτάω το Αιγαίο και να χαζεύω τις υπέροχα φωτισμένες καβοκολώνες.

Είχαν αυτό το υπέροχο χρώμα, το Ποσάηντον Τέμπλ Γέλλοου. Σκεφτόμουν τα συμπεράσματα μου και κυρίως την μεγάλη αλήθεια που κληροδότησαν οι Αρχαίοι μας Έλληνες σε κάθε άνθρωπο. Παν μέτρον άριστον. Ισορροπία θέλει και η παρέα, κ η συνάφεια με τους ανθρώπους, ισορροπία θέλει και η μοναχικότητα, και η εσωτερική αναζήτηση. Τον εαυτό μας τον βλέπουμε καλά μέσα από τις επαφές με τους άλλους.... αλλά χρειάζεται και λίγο μόνοι μας να εξετάσουμε τα συμπεράσματά της παρατήρησής μας. Οι κολώνες στο Ποσάηντον Τέμπλ, τέλεια δείγματα αυτής της πολυυμνημένης ισορροπίας των αρχαίων, έμοιαζαν να μου λένε "απαπαπαπαπα, πιάστηκα τόσους αιώνες όρθια η κολώνα, α μπαδεγουέη, δίκιο έχεις σε αυτά που σκέφτεσαι η ισοορροπία σε κρατά όρθιο πολύ καιρό και πολύ ξεκούραστα, δες και μας"!

Και καθώς, μετά από τόσες απανωτές ώρες μοναχικότητας σε δύο μέρες, είχε αρχίσει να ανατρέπεται η ισορροπία και να αισθάνομαι ότι μου έλειπαν οι άνθρωποι μου, η επαφή με κάποιον αγάπιο-φίλο.... χτύπησε το τηλέφωνο - ο φίλος μου ο Πέτρος. Του είχα λείψει. κανονίσαμε να βρεθούμε :-)

19 comments:

Σουσουράδα said...

Αχ, η θάλασσα πάντα μας δίνει λύσεις, γαλήνη, εσωτερική ηρεμία...
Νομίζω χρειάζεσαι διακοπές και εννοώ διακοπές κυριολεκτικά, να κατεβάσεις λίγο το διακόπτη και να κοιτάξεις μέσα σου. Αυτές οι παραθαλάσσιες βόλτες είναι ό,τι πρέπει, αν ακούς και το "περιφραστική πέτρα" από τη Δημουλά, τι άλλο θες;

Διαβάζεις Ρολάν Μπαρ;;; I love da ship!!!

Άντε μπούχτισα με τόση κουλτούρα, να είσαι καλά και πολλά μπεεεεε

Κάλαθο said...

Αυτό το Παν μέτρον άριστον θα μπορούσε να λείπει :P

Hfaistiwnas said...

"απαπαπαπαπα, πιάστηκα τόσους αιώνες όρθια η κολώνα, α μπαδεγουέη, δίκιο έχεις σε αυτά που σκέφτεσαι η ισοορροπία σε κρατά όρθιο πολύ καιρό και πολύ ξεκούραστα, δες και μας"

Τέλειο!!!!

Φίλε μου όντως, το μέσα μας πρώτα..

Ariadne said...

προβατινι μου
βγαζω καρδουλες τωρα που ξερω οτι δεν εισαι πια τοσο θλιμενος και κυριως οτι το ξεπερνας μονος σου,με τη δικια σου δυναμη.
Δεν ξερω πως να το πω αλλα σαν να παιρνω διδαγματα απο τους τροπους που χρησιμοποιεις για να ξεπερνας τις καταστασεις.
Ναου, νοου μορ σιριους ποστς! οκει;

Ερμής said...

Τρελό φτάρνισμα η Τάμτα όσο έγραφες αυτό το ποστ!

KitsosMitsos said...

Το Ποσάιντον Τεμπλ Γέλλοου βγαίνει και σε άλλο χρωματάκι;
Στην αρχή γέλασα, μετά προβληματίστηκα, στο τέλος ανακουφίστηκα. Σαν δομή μυθιστορήματος, όμως πραγματικότητα.
Εύγε πρόβατος ντίαρ. Εύγε. Αυτά.

Anonymous said...

Προβατάκο

Μετρον άριστον (Κλεόβουλος)

αλλά δεν πειράζει, ολα τα υπόλοιπα τέλεια.. οπως πάντα

Disciple said...

Τυχερός είσαι που έχεις τη θάλασσα. Δεν υπάρχει πιο όμορφο από το να κοιτάς τη θάλασσα και να...σκέφτεσαι; να αδειάζεις; να ηρεμείς;

Εγώ κρατώ το Μέτρον Άριστον. Τα πάντα είναι σημαντικά και απαραίτητα. Αλλά με μέτρο.

stella said...

θεμου ο προβατος περναει προκλιμακτηριο!

νομιζω πως σου χρειαζετε μια περιοδο με πολυ ξενυχτι και γκομενιασμα να νιωσεις παλι τον εφηβο που κρυβεις μεσα σου.

υ.γ παω να πιω το χαμομηλι μου

Anonymous said...

Δεν ξέρω πως αλλά για μία ακόμη φορά κόλησα σε μια λεπτομέρεια: να σε θαυμάζει ο Πυθαγόρας απ όλους τους υποψήφιους θαυμαστές της απωτέρας αρχαιότητας (και δη της ελληνικής); μα αν είναι δυνατόν! τόσο τέλεια ισορροπία στο οθογώνιο τρίγωνο της κορμοστασιάς σου και της (τετράγωνης) σκέψης σου; Τόσο;
Αμφίς

Anonymous said...

συγγνώμη αγαπητό πρόβατο.

μου άρεσε το κείμενο και όσα μοιράζεσαι μαζί μας , αλλά το θρησκευτικό κόμεντ του ορθόδοξου λίγο πιο πάνω, μου τράβηξε τη προσοχή.

Δε δείχνει ξεκάθαρα πως η ορθοδοξία μας έχει πλέον αποδεχτεί;

άσε που αν το δεις σα σημάδι,
μία ερμηνεία μόνο επιδέχεται: είναι σπιρίτσουαλ η εμπειρία που βιώνεις:)

[μπεεεεεε:)-]

Just an Ordinary Pontios said...

λατρεύω τα χάπη έν-τ

Provato said...

Σουσουράδα, έχει βγάλει η Δημουλά Ώντιο Μπουκ; ξαναπέφτω στην κατάθλιψηηηηηηηη..... (ευχαριστώ λοβ, :-))

Κάλαθο, όντως, έκαμα λάθος αλλά είμαι λαϊκό παιδί, της εργατιάς, δεν ξέρω από σωστή κουλτούρααααα

Ηφαιστίωνα, το μέσα το μέσα πάνω από όλα xxxx

Ariadne χαίρουμαι που μπορώ να σου φανώ χρήσιμος, χεχεχε, πολλά φιλιά, στέη τχιούντ για περισσότερα αστεία ποστς, xxxx

Provato said...

Ορθόδοξε, ευχαριστώ πολύ για την ενημέρωση!

Σκυλί μου αγαπημένο ερμή, ναι, ναι, και κοκκίνιζαν και τα αυτιά της χεχε

KitsosMitsos μην ξεχνάς και το Acropolis Yellow χεχεχε

ανώνυμους, ευχαριστώ πολύ (και σόρη, είμαι ΤΜΒ)

Provato said...

Αππωμένη, λες μόνο η θάλλασα να με έκανε καλλίτερα; χμφ χμφ χμφ μπορεί, μπορεί... φλκ! :-)

Stellara αυτό δεν είναι κλιμακτήριος, αυτό είναι τα Κάψεια 2010 - ή μήπως τα Υστέρεια 2009-2011; χιχιχιχι xxxx

Αμφίς, τέλος, είμαι ο επίσημος μελετητής του έργου μου, γκουχ γκουχ! xxxx

lelonisideal ναι παιδί, η ορθοδοξία με έχει αποδεχτεί χρόνια τώρα, το ξέρω θετικά, άντε να δούμε πότε εγώ θα αποδεχτώ τον εαυτό μου, χιχιχιχι... xxxxxx

Pontios εγώ να δεις, ειδικά αν συμβαίνουν σε παραλίεεεεες!

Anonymous said...

καλα με αυτο το "λετ δη τσήκενζ ητ αζ χουέλ" κοντεψες να με πνιξεις ρε συ...χαχα
οταν πρωτοειδα το μπλογκ παντως επαθα σοκ,γτ αυτα τα ριταρνεντ αγγλοελληνικα χρησιμοποιω κι εγω κατα κορον στα sms κυριως,μιλαμε ημουν ετοιμος να σου στειλω εξωδικο αλλα μετα λεω "ασε καλυτερα,συναδελφος μπλοφκερ ειναι,χωρια που δεν εχεις και αποδειξεις" λολ.ωραιο ποστ :-)

Anonymous said...

Καλημέρα σας.

Ένα νέο Ελληνικό και Ορθόδοξο ιστολόγιο δημιουργήθηκε για όλους αυτούς που αγαπούν την αλήθεια της πίστης μας αλλά κυρίως για όσους είναι ακόμη μακριά της. Ο ιστοχώρος “Αθεΐα, η άρνηση της αλήθειας” είναι μια προσωπική προσπάθεια προβολής αυτής της αλήθειας όσον αφορά την πλάνη της αθεΐας με σεβασμό και αγάπη προς κάθε άνθρωπο. Επισκεφτείτε το χώρο μας και καταθέστε τις απόψεις σας. Όποιος θεωρεί ότι εκφράζεται από το περιεχόμενο του, παρακαλώ ας το προωθήσει με όποιο τρόπο επιθυμεί.

Ευχαριστώ
v
v
v

http://tro-mpa-ktiko.blogspot.com/

amalthia said...

οκ οκ κάθε φορά που εσύ έχεις θέμα..θα χαίρεται ο βενζινας!!

οκ ρίλυ νάου...εγώ το αποφεύγω να μένω με τον εαυτό μου,τον φοβάμαι λίγο.μπράβο σου..έχεις κότσια!

Provato said...

the man, χεχεχε, πολύ χαίρομαι που έχουμε πολλά κοινά :-)

anonyme βαριέμαι

amaltheia, και ο ταξιτής επίσης - να μην το αποφεύγεις καθόλου, θα σε εκδικηθεί (ο εαυτός σου)