Wednesday, December 15, 2010

να αγιάσει το χέρι σου ματατζή μου....

Είμαι λοιπόν γύρω στην 1 και μισή, μέρα απεργίας και πορείας, στο Σύνταγμα. Περπατώ χαλαρά, δεν ακολουθώ την πορεία, απλά κατευθύνομαι προς το μέρος της. Περνάω μπροστά από την κλειδαμπαρωμένη Μεγάλη Βρεττανία και ενώ όλα μοιάζουν κανονικά και ήρεμα ξαφνικά αισθάνομαι ότι από πίσω μου, την ωρά που εγώ πηγαίνω σχετικά ανέμελος, κάτι συμβαίνει....

Στρέφω το κεφάλι, και βλέπω ότι μπροστά από το Grande Brettagne, είναι παραταγμένοι περίπου 15 Ματατζήδες, σαν να προστατεύουν την είσοδό του.... την ίδια στιγμή με προσπερνά, τρέχοντας σφαίρα, ένας άλλο περαστικός που είχε την ίδια πορεία με μένα και καταλαβαίνω ότι μάλλον πρέπει να τρέξω και εγώ. Πάνω στην ώρα... μία βροχή από πέτρες αρχίζει να πέφτει πάνω στους παραταγμένους ματατζήδες πίσω μου.

Βάζω την πιλάλα και... και πόσο χρόνο χρειάζεσαι για να πας από το Μεγάλη Βρετανία μπροστά στο Public τρέχοντας; 20 σεξ; 30; Ε μέσα σε αυτά τα ελάχιστα δευτερόλεπτα, έγινε της πουτάνας, εκεί ακριβώς που μέχρι πριν από λίγο όλα ήταν ήρεμα και ήσυχα.

Τι είχαν ανάψει 2-3 φωτιές, τι είχαν σκάσει 2-3 δακρυγόνα, τι σπάγανε με καδρόνια ένα τζιπ και ένα van που ήταν μπροστά στο King George (το τζιπ τελικά το κάψανε κιόλας), τι διάφοροι κουκουλάκηδες τρέχαν πάνω κάτω... Πανικός.

Πιο χαμηλά στο μεταξύ, εκεί που στεκόμουν εγώ, είχε φτάσει το πιο Mainstream τμήμα της πορείας. Δίπλα μου έβλεπα κυρίες που σου κάναν "προϊστάμενες σε εφορία" και κύριους που έμοιαζαν "τμηματάρχες σε υπουργείο", ας πούμε. Φυσικά, όλοι αυτοί με το που έσκασε ο πανικός, πήραν να ξεφύγουν και άρχισαν να κατεβαίνουν την Καραγιώργη Σερβίας, τρέχοντας, τρόμαξαν, άρχισαν να φωνάζουν, παρά τι γεγονός ότι άνθρωποι από το block τους τους φώναζαν "μην διαλύουμε την πορεία, ΜΗΝ ΔΙΑΛΥΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ, συνεχίζουμε κανονικά, το αφήνουμε αυτό πίσω και συνεχίζουμε..."

Στην πλατεία λοιπόν, μπροστά στο Public, φεύγει το πολύ γυναικόπαιδο, και μένουν μερικοί σκληροπυρηνικοί, κάποιοι ψύχραιμοι που συνεχίζουν να κινούνται προς Φιλελλήνων και διάφοροι περίεργοι... Στην Σταδίου, δε, από όπου έρχεται μεγάλο πλήθος κόσμου (αργότερα που είδα πόσο μεγάλο ήταν εντυπωσιάστηκα) εκείνοι που βλέπουν τον χαμό που γίνεται μπροστά στα ξενοδοχεία του Συντάγματος έχουν δώσει σύρμα και η πορεία έχει ακινητοποιηθεί - πολύ σοφό, με την λογική ότι σε μία πορεία που γίνονται επεισόδια περιμένεις να περάσει η μπόρα και μετά συνεχίζεις αυτό που έχεις να κάνεις (αυτό είναι καλό και για την ζωή γενικότερα, να ξέρεις, σαν νοοτροπία).

Επιστροφή στο Σύνταγμα, όπου είμαι εγώ. Διαπιστώνω ότι ο πανικός δεν γίνεται μόνο μπροστά στο King George's αλλά και στους από πίσω δρόμους, όπως και τους περιμετρικούς της πλατείας. Τρέχω στην Νίκης, βλέπω την φωτιά και τους παραταγμένους αστυνομικούς στο Υπουργείο Οικονομικών και μετά επιστρέφω μπροστά από το Everest. Εκεί στέκομαι και γίνομαι μάρτυρας του σπασίματος του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου που είναι στο ισόγειο του Υπουργείου Οικονομίας αλλά και μίας από τις πιο σουρεαλιστικές σκηνές που έχω δει ποτέ, εντός και εκτός σινεμά:

Ξαφνικά, οut of the blue, σκάνε από την Μητροπόλεως καμμία 30αριά παπάκια, που τα καβαλάνε από δύο μασκοφόροι αστυνομικοί, τα οποία ανεβαίνουν πάνω στην πλατεία Συντάγματος και αρχίζουν να κάνουν κύκλους γύρω από το σιντριβάνι, ενώ κορνάρουν σαν δαιμονισμένα με αυτό το εκνευριστικό "μπιιιιιι μπιιιιιιιι μπιιιιιιι" του παπακίου! Μερικά πιτσιφρίκια δε, αντίπαλοι των αστυνομικών, αφού συνέρχονται από το αρχικό σοκ της επέλασης του Νίνο με το Παπί του, αρχίζουν να τους πετάν πέτρες και ό,τι άλλο μπορούσαν να πετάξουν.

Και εκείνη τη στιγμή, την παθαίνω! Σκάει στην μούρη μου ένα ΑΠΕΡΑΝΤΟ, ΠΕΛΩΡΙΟ, ΠΑΝΙΣΧΥΡΟ κύμα δακρυγόνου. Μπουκώνω, φρικάρω, αρχίζω να βήχω, τρέχω κάπου προς την Ερμού, και εκεί με πιάνει και δεύτερο κύμα χημικού. Ε δε αντέχω άλλο πια.... αυτό δεν είναι κέντρο πόλης Ευρωπαϊκής, είναι τα Δακρυγόνεια 2010. Και παίζονται πάνω στο πρόσωπό μου! γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ.

Περνάνε μερικά λεπτά και σιγά σιγά αρχίζει και ξεδιαλύνει το πράγμα. Εγώ φυσικά είμαι γεμάτος δάκρυα... δάκρυα μηχανικά φυσικά, από το χημικό και το δακρυγόνο. Από αυτό κλαίνε τα μάτια μου.... Αλλά όμως τότε γίνεται το πήδημα στο επόμενο στάδιο κλάματος. Αισθάνομαι ότι κάποια στιγμή, λίγο σταδιακά, αλλά και πότε πότε βαθμιαία, το κλάμα σαν να μην είναι πια μηχανικό, αλλά... νιωσμένο. Δεν κλαίω δηλαδή επειδή τα μάτια αποβάλλουν το χημικό, αλλά επειδή η ψυχή αποβάλλει την ένταση.

Και αφού το επιτρέπουν οι συνθήκες και ο χώρος, ε δεν γαμιέται λέω, μισή ντροπή δική μου μισή του κόσμου, αφήνομαι και εγώ ελεύθερος (είναι και του Αγίου Ελευθερίου σήμερα) και αρχίζω ένα κλάμα γεμάτο θλίψη, βαθύ, ξεσπασματικό, απελπισμένο! Έκλαιγα, έκλαιγα, έκλαιγα, έκλαιγα και τελειωμό δεν είχα. Κάθε λύγμ, το ακολουθούσε ένα μεγαλύτερο λυγμ... και μετά ένα ακόμα πιο βαθύ κλαψ!

Γιατί έκλαιγα; ε, από που να αρχίσω...

έκλαιγα για την μυρωδιά γύρω μου και την εικόνα της πόλης
έκλαιγα για το ότι ενώ κάποιοι ήταν σε πορείες κάποιοι άλλοι, και μάλιστα πολλοί, είχαν αρπάξει την ευκαιρία και πήγανε για ψώνια στο IKEA (μου κακοφάνηκε αυτό ρε γμτ πολύ)
έκλαιγα από αγωνία για την ζωή μου
έκλαιγα για τους ανθρώπους της ζωής μου που χάθηκαν και δεν θα ξαναδώ
έκλαιγα για τους φίλους που άλλαξαν πολύ και δεν τους καταλαβαίνω πια, ούτε μου ταιριάζουν
έκλαιγα για τις χαμένες ευκαιρίες και της χώρας και της ζωής μου
έκλαιγα για τους κουκουλοφόρους και για τους ματατζήδες
έκλαιγα για τα σπασμένα μάρμαρα και την ακόμα πιο σπασμένη υπερηφάνια
έκλαιγια για την απελπισία και τον θυμό και την ένταση που βλέπω στς μάτια και στην συμπεριφορά ακόμα και των πιο "ισχυρών προσωπικοτήτων" φίλων μου...

έκλαιγα, έκλαιγα, έκλαιγα.

Σαν κινέζα που της καταστράφηκε η σοδιά ρύζι.
Σαν να είχα βαλθεί να εξοντώσω από την ζήλια της την Μάρθα Βούρτση.

έκλαιγα.

Και κάποια στιγμή, φαίνεται ότι ξέσπασα... άρχισα να συνέρχομαι, πήρα μία ανάσα ελεύθερη δακρύων, πήρα και μία δεύτερη, πήρα μία τρίτη. Σηκώθηκα και πήρα το δρόμο μου. Συνήλθα. Αλλά συνήλθα μπιγκ τάημ, άδειασα, άδειασα, άδειασα, άδειασα.

έτσι είναι μωρέ ο άνθρωπος στην ιστορία του. και την πιο μεγάλη καταστροφή κάπως καταφέρνει να την ξεσπάει... αρκεί να την ξεσπάει... για να μπορέσει να πάει παρακάτω! χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ

Άγνωστε ματατζή, εσύ που πέταξες τα δακρυγόνα που με ξεμπλόκαραν, θα προτιμούσα να μην χρειαζόταν να το κάνω... αλλά σε ευχαριστώ.

45 comments:

An-Lu said...

Προφανως χρειαζοσουν μια αφορμη σαν κι αυτη για το μεγαλο ξεσπασμα-ξεκαθαρισμα...

Hfaistiwnas said...

Όπως διαβάζω παραπάνω και συμφωνώ, χρειαζόσουν μια αφορμη, την βρήκες; Ξέσπασες..
Άδειασες.. και τώρα όλα μια χαρά..
Δυστυχώς οι πορείες καταλήγουν σε έκτροπα..

aphtha said...

Sheep, dear, ημανε διπλα σου και δε γνωριστηκαμε βρε? Πολυ κλαμα σημερα, πολυ κλαμα indeed. Και για το μπουρδελο που ζουμε και για τη χαμενη σοδια ρυζι (που δεν παιζει να ξαναφαμε ουτε καν ρυζι ιν φακτ). Το λατρεψα το ποστ αυτο.

lemon said...

Καταπληκτικό ποστ, θενκς :)

ΠΑγιαυλάς ΝΙΚΟΣ said...

Έγιναν και χειρότερα από ότι φαίνεται. Είδες τι έπαθε ο "μπούλης", πρώην υπουργός της ΝΔ Χατζηδάκης; Αυτός θα κλαίει για πολλές ημέρες ακόμα. Για να μην πώ μήνες ή χρόνια. Και να δούμε αν θα "αδειάσει"!

τσούτσουρος said...

eklapses ton marathona dld.. kala ekanes k mena me pianei k gw sigkratieme o malakas. me blepo kamia mera na klaio ton dounavi...

Anonymous said...

Δεν είναι πολύ ωραίο οταν κλαις κι αφήνεσαι; Εχω να το νιωσω χρονια! Θα παω στην επομενη πορει και θα στηθω απεναντι στα ματ για να το εχω ευκαιρο το δακρυγονο!

Καλά ειναι....

Καληνυχτα

Τουρνέ στα νησιά said...

όταν διάβασα τον τίτλο κλονίστηκα, ευτυχώς η τάξη αποκαταστάθηκε !

Και στο νησί σήμερα η πορεία ήταν άκρως επιτυχημένη , χωρίς δακρυγόνα, ευτυχώς (ή δυστυχώς)!

Anonymous said...

Καλή αρχή και πάλι λοιπόν!! Τώρα που άδειασες και καθάρισες, μάζεψε τα κουράγια σου γιατί η χώρα είναι για κλάματα......για να κλαίμε όλοι μαζί και να φωνάξουμε και όλους τους κινέζους να κλαίνε παρέα.......
Ελπίζω αύριο να μάθω επιτέλους πιο αναλυτικά νέα, ειδικά για τον Χατζηδάκη-πού-πας-ρε-Καραμήτρο-δε-βλέπεις-έξω-που-έχει-διαδήλωση-με-τα-όλα-της???

Φιλάκια στα πονεμένα ματάκια.....τσούζει το μπλιπ το δακρυγόνο για ώρες!!

Σοφία

Dimitra said...

καλησπερα! μονορουφι το διαβασα το ποστ, και μου αρεσε πολυ!
καταθετεις πολλα και καποια απ' αυτα τα εζησα κι εγω σημερα!
ευχαριστω πολυ

maraki said...

Έκλαψα προχτές που μου είπε ότι αυτό που έφτιαξα δεν μοιάζει με κουραμπιέ. Δεν ήταν πολύ λυτρωτικό, ομολογώ. Δεν ήταν σαν το "έκλαιγα από αγωνία για την ζωή μου". Αυτό μάλιστα, αυτό είναι κλάμα!

Χλιαρό χαμομήλι σε κομπρέσα για τα πονεμενα μάτια...

φιλιά

Unknown said...

Το μόνο που θα 'θελα θα ήταν να σε πετύχω σε αυτή τη φάση στο δρόμο και να σου κάνω μια αγκαλιά.
Αυτό.

Αιθεροβάμων said...

Σ' αγαπάω βρε προβατούκο. Αυτό το ποστ σαν ταινία μικρού μήκους ήταν...

Flonsavardu said...

και εκεί που με έχεις συγκινήσει άθλιε και λέω "αυτό είναι πρόβατο πχοιοτικό, με ευαισθησία, γιου γκόου μπόι", λες "Σαν κινέζα που της καταστράφηκε η σοδιά ρύζι" και πεθαίνω στο γέλιο.

αλλά έτσι είναι, τα ποστ του ντασηπ δεν είναι μόνο συγκινητικά. παρέχουν γέλιο, προβληματισμό, θυμό, αγωνία, ανακούφιση, όλα αυτά μαζί στο πακέτο του ενός. σαν χολυγουντιανή ταινία ένα πράμα. :)

spookaki said...

και εγω καπου εκει γυρω ημουν, αλλα δεν εκλαψα.
εχασα ολους οσους κατεβηκαμε μαζι και εμεινα μονη μου γιατι τα ποδια μου ειχαν κολησει στο οδοστρωμα.
εμεινα εκει και κοιταγα.
ηταν θλιβερο, ολα ειναι θλιβερα οταν δινονται χαμενες μαχες με λαθος τροπο.

Κωνσταντίνος Καντακουζηνός said...

Γιατί ασχολείσθε; Αυτή η χώρα και ό,τι υπήρχε εντός της, δικό σας και άλλων, γνώριμο και άγνωστο, αγαπητό και μισητό δεν υπάρχει πια.
Όσοι μείνουμε θα ελπίζουμε μονάχα (και ματαίως) πως "μια άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή".

Anonymous said...

σμουτς (((προβατουλη)))

voskopoula said...

Φιλάκι κι απο μένα στο μουσούδι προβατάκι..

Anonymous said...

Creative Writing?
Αμφίς

Σουσουράδα said...

Προβατούδεια 2010! Έγραψες πάλι, μα καλά αυτή την παρομοίωση με την κινέζα πού τη σκέφτηκες;;;

Εγώ αγαπώ τα ΜΑΤ και όλη την αστυνομία, (μη με λιθοβολήσετε) αλλά λόγω αθλήματος έχω γνωρίσει πολλά παιδιά από τα σώματα ασφαλείας και είναι (τα περισσότερα) αξιαγάπητα. Θα τους δώκω τα φιλιά σου προβατάκο μου! Υπάρχουν βέβαια και ορισμένοι καρακομπλεξικοί αλλά θέλω να ελπίζω πως αποτελούν την εξαίρεση.

Προβατούκο καλές γιορτές κι ευχαριστούμε που μας φτιάχνεις τη μέρα!

ΗarryTsopanos said...

Kαι θα καταλαβες πλεον τι τραβαγε στις παληες ελληνικες ταινιες η Μαρθα Βουρτση για να ριξει λιγα δακρυα,ενω αν γυριζονταν σημερα με τοπιο το Συνταγμα...τοτε θα της ηταν ευκολοτερο το κλαμμα.

Glayki said...

αίμα δάκρυα και ίδρωτας!!!!!

Γενικά χάλια η κατάσταση προβατούκο ξανθόπουλε,η Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου ένα πράγμα!

Μιγάδα said...

Πρόβατο σου αρέσει το παράδοξο ε?

Anonymous said...

σας διαβαζω τοσο καιρο τώρα χωρις να σχολιάζω - ε, σήμερα δεν άντεξα.

υπέροχο, μα υπέροχο γράψιμο!

Jirashimosu said...

Αυτό το ξέσπασμα που εξαρτάται απ' τη φρίκη κάτι αρχετυπικό μου έκανε. Το κρατάω ως παραβολή.
Ζούμε περίεργες εποχές. Συσσωρευμένες άμορφες μάζες πάνε να γίνουν κάτι, αλλά δεν έχουμε ιδέα τι. Μακάρι κάτι καλό.
Πολύ δυνατό κείμενο, προβατάκο.

Just an Ordinary Pontios said...

χμ χμ χμ
σκεψ εντατικ

BLUEPRINTS said...

περίπου τα ίδια πέρασα (κι από αυτά που λες πολλά σκέφτηκα επίσης),αλλά το δικό μου κλάμα ήταν μόνο μηχανικό, όταν όμως σου δίνεται η αφορμή κι από κάτι επιφανειακό σου βγαίνουν τόσα πολλά, δεν μπορεί παρά να σου έδωσε και κάτι καλό αυτή - η κατά τ'άλλα - απαράδεκτη συμπεριφορά των αντιμαχόμενων

Drmakspy said...

Κάτι παρόμοιο ένοιωσα όταν γίνονταν τα επισόδεια στον Βόλο πέρυσι... Ήμουν σπίτι... Πολύ μακρυά από τα δακρυγόνα... κι όμως έπιασα τον εαυτό μου να κλαίει μπροστά στην τηλεόραση όπου το τοπικό κανάλι μετέφερε τις εικόνες από το κέντρο... Δακρυγόνα ψυχής....

Hfaistiwnas said...

http://www.youtube.com/watch?v=AuJZdWTiaJM&feature=player_embedded#! νομίζω είναι ακριβώς η ώρα που λες!

Anonymous said...

Καταπληκτικό post, καμία σχέση με τα υπόλοιπα των ημερών - αν και τα περισσότερα blogs που παρακολουθώ έχουν μουδιάσει αυτές τις μέρες. Εγώ πάλι έκλαψα όταν είδα το βίντεο με τον Χατζηδάκη, τον λυπήθηκα τόσο πολύ ως άνθρωπο, μ' αυτό το χαμένο βλέμμα αναμεσα στα αίματα και τους νταήδες γύρω, που ντράπηκα για τη δημοκρατία μας. ο αναμάρτητος πρώτος τον λιθον..


υγ για να μην ξεχνιόμαστε,κι εσύ βρε πουλάκι μου (προβατάκι, οκ) βρήκες μέρα να πας βόλτα στην Αθήνα; κι αφού τη γλίτωσες έξω απ' τη Μ. Βρετανία, πήρες και hot dog κι έκατσες έξω απ' το Everest να δεις και το sequel..; τς τς (έχε χάρη που άξιζε το αποτέλεσμα)

DrFinch said...

Πρόβατε μου, έκλαιγες και για μένα, γιατί ήμουν από αυτούς που θα προτιμούσαν να πήγαινα στο ΙΚΕΑ από το να κατέβω στην πορεία. Δυστυχώς, επειδή στην χώρα αυτή υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που πρέπει να δουλέψουν για να έχουν να φάνε την επομένη και που δεν διορίσθηκαν στο Μετρό από τον μπάρμπα τους τον κολλητό του Βερελή, έπρεπε να πάω στη δουλειά χτες, αλλά μετά τις 10 που λειτουργούσε το Μετρό. Υπήρχε βέβαια και η εναλλακτική των λεωφορείων που περνάνε όποτε τους καπνίσει. Σήμερα δε που δεν είχε τίποτα από αυτά έπρεπε να κατέβω στη δουλειά με αμάξι (δανεικό, δεν έχω δικό μου) και να σκάσω 30 ευρώ στο ιδιωτικό πάρκινγκ, τα οποία ουδείς δεν θα μου τα καλύψει.
Συμφωνώ με τη συναισθηματική σου έκρηξη. Και εμένα τον τελευταίο καιρό που αλλάξε ριζικά η ζωή μου, με έχει πιάσει το ίδιο πράγμα.
Αλλά με αφορμή τα χθεσινά γεγονότα, εγώ θα έκλαιγα για την χώρα όπου όλοι ζητάνε και δεν προσφέρουν τίποτα, όπου όλοι θεωρούν ότι έχουν δικαιώματα και καμία υποχρέωση, όπου αυτός που δουλεύει είναι βλάκας, όπου τα τσογλάνια από τα βόρεια προάστια κατεβαίνουν να σου σπάσουν το αμάξι και το μαγαζί στο όνομα μίας αόριστης εξέγερσης και δεν πάνε να σπάσουν τα χλιδάτα αμάξια, τις βίλες και τις βιτρίνες του μπαμπά και της μαμάς, αφού όλο αυτό τον καιρό και τον αιώνα τον άπαντα θα τους πληρώνει τις σπουδές τους και τις εξόδους στα κλαμπάκια. Τέλος, θα έκλαιγα γιατί το παιδί των ΜΑΤ των 20 χρόνων και των 1000 ευρώ έχει λιγότερα δικαιώματα και δικαιούται να τρώει πέτρες από τα τσογλανάκια των Εξαρχείων. Θα έκλαιγα για τα τρία παιδιά που κάηκαν ζωντανά στην τράπεζα που δούλευαν ενώ απ' έξω οι αλήτες κάναν πάρτυ. Και εν πάσει περιπτώσει, εγώ την κάνω για πιο πολιτισμένη χώρα (στην Αφρική) και θα ησυχάσω μία και καλή.
Σόρρυ προβατάκο για την κατάχρηση χώρου. Νομίζω ότι σε είδα από το παράθυρο να τρέχεις χτες. Εκείνος ο σούπερ γκόμενος που έκλαιγε δεν ήσουν?

Anonymous said...

Φανταστικό ποστ, πρώτη φόρα διαβάζω ότι κάποιος έκλαιγε και γελάω.

Lina said...

τελικά στην πρώτη ευκαιρία, όλοι τα μπήγουμε νομίζω...

έχω ρίξει εγώ κλάμα στη βροχή, ουουουυου!

(ζήτησες και μπατσάκια απ τον μπατσάκη;)

Ιφιμέδεια said...

Έκλαψες και για μας Προβατόνι.
Σ'ευχαριστώ.
:/

fieryfairy said...

Σε νιώθω.

DRAMA QUEEN said...

Είχες εμπειρία ζωής, όχι αστεία! Αυτά τα καλά έχει η Αθήνα...Σε κάνει πιο δυνατό άνθρωπο.

Anonymous said...

Εξαιρετικά δυνατή ανάρτηση και πυροδότησε πολύ ωραία σχόλια. Απομένει να βρούμε αυτό το κάτι που θα μεταμορφώσει το δάκρυ μας σε ουσιαστική και αποτελεσματική αντίδραση. Το κλάμα προσφέρει λύτρωση εσωτερική, αλλά δεν αρκεί για να αλλάξουν οι εξωτερικές συνθήκες, νομίζω. Και πρέπει να τις αλλάξουμε, εφόσον δε μας αρέσουν.START2

Anonymous said...

Σαν κινέζα που της καταστράφηκε η σοδιά ρύζι?

κλαίω κι εγώ μαζί σου provatako με αυτό που διάβασα...

Ευτυχώς εμείς γλιτώνουμε όλη αυτήν την φασαρία συνήθως μέσα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης γιατί μαζεύονται στο Αριστοτέλειο και πλακώνονται.

Ίσως χρειάζεται να κάτσουμε και να σκεφτούμε όλοι μαζί, να κλάψουμε πολύ και ίσως να βρούμε λύση στα προβλήματά μας :)

Stratos Bacalis said...

υπέροχο ποστ, μπράβο

mADman said...

χμμμ φυσικό καθαρισμό το λέει αυτό η Χαρούλα ...

Πολύ ωραίο (και) αυτό το post!

drSpock said...

Καταπληκτικό κείμενο.
Σχεδόν είχα ξεχάσει τι γίνεται στην Ελλάδα...

Sanny Dot said...

"έκλαιγα για τους ανθρώπους της ζωής μου που χάθηκαν και δεν θα ξαναδώ-
έκλαιγα για τους φίλους που άλλαξαν πολύ και δεν τους καταλαβαίνω πια, ούτε μου ταιριάζουν..."

Εγώ σήμερα, άσχετα από το ποστ σου που γενικότερα με συγκίνησε πολύ, κλαίω για αυτά τα δυο. Δύσκολη και κακή μέρα η σημερινή....

ασωτος γιος said...

εγω μια φορα 2 χρονια πριν απο τα δακρυγονα μου πεσε κατω η πιτσα που ειχα αγορασει απο το πιτσα χατ εκει στην αριστοτελους, και ειχα κατι νευρα ασχετο!
ζω και γω στοκεντρο κατω απο το πολυτεχνειο
εχω κλαψει απο δακρυγονα αστα
αλλα τα χειροτερα δακρυγινα ειναι οι αγαπες που μας απατουν
χικ!

amalthia said...

με κόλλησες πρόβατε. προσπάθησες να το αλαφρύνεις λίγο αλλά το κλάμα κλάμα.

σε όλους χρειάζεται ένα ξέσπασμα,ναι.

doppelganger said...

Είναι ένα από τα πιο αληθινά και φιλότιμα πράγματα που έχω διαβάσει.
Καλά τό λένε και οι REM καλα το λένε και οi Tears for fears καλά το λέγαμε μικροί και στα λευκώματα όσο τσίζυ και κόρνι και να ναι.Μερικές φορές οι σκέψεις στο μυαλό γίνονται εικόνες,πνίγουν τα μάτια και τα θολώνουν,μεταμορφώνονται σε δάκρυα και αλμύρα τους ξεπλένει τα χείλη σου από όσα κρατηθηκες και δεν ειπες.