Παίχτης Νούμερο 1

Είμαι ερωτευμένος με τον συγγραφέα Douglas Coupland, δεν τίθεται θέμα πια, το ξέρω το ξέρω το ξέρω. Τον γνωρίζεις άραγε ή δεν είναι πια relevant; Καναδός, έκανε πάταγο με το πρώτο του βιβλίο το Generation X πριν από πολλά χρόνια (20, μλκ πως πέρασαν κιόλας, σαν χτες που βλέπαμε σε πρώτη μετάδοση το πρώτο επεισόδιο του Ρετιρέ, αχ) και έκτοτε σταθερά, κάθε ένα ενάμιση χρόνο βγάζει ένα καινούργιο. Κανένα από αυτά δεν έχει επαναλάβει την επιτυχία του πρώτου του, τα τελευταία του, δε, ούτε καν μεταφράζονται στα Ελληνικά. Παρόλα αυτά εγώ, επειδή όταν με στέλνανε αγγλικά παρακολουθούσα μάθημα και δεν γκομένιαζα όπως μερικές μερικές και μερικοί μερικοί, συνεχίζω να τον διαβάζω, στο πρωτότυπο. Τον αγαπώ, τον απολαμβάνω, με τρελαίνει. Plus, τον έχω και πρώτυπο, λέμε τώρα

Τις προάλλες, είχα πάει βόλτα στο κέντρο για βιβλία. Παίρνω κάποια πράγματα από την Πρωτοπορεία, και στο γυρισμό περνάω από τον Παπασωτηρίου να ρίξω μία ματιά αν είχε έρθει το τελευταίο τεύχος των Adbusters. Καθώς είμαι και χαζολογάω ανάμεσα στα βιβλία (ως συνήθως έψαχνα για προσφορές, είναι χρόνια πια που έχω να αγοράσω βιβλίο στην κανονική του τιμή, ακόμα και ένα καινούργιο που ψιλοκαίγομαι να το πάρω περιμένω να βγει με έκπτωση και μέχρι τότε διαβάζω τα εκατομμύρια αδιάβαστα που έχω, how more thrifty can you go? αλλά έχομε κρίση) πιάνω με την άκρη του ματιού μου σε ένα ράφι χωμένο στην άαααααααααλλη άκρη του μαγαζιού, πίσω από έναν κουβά με ξεροψημένα μπουτάκια κοτόπουλο, κρυμένο κάτω από πλήθος κόσμου, είχε και τραγική κίνηση και σκοτάδι.... Oh fuck enough already, βασικά αυτό που θέλω να πω είναι ξαφνικά πέφτω πάνω στο τελευταίο βιβλίο του Douglas Coupland το Player One.

Που δεν ήξερα καν ότι είχε βγει!... Ντροπ ον μη, ντροπ! Μα εγώ που υποτίθεται ότι είμαι φανατικός του να μην το έχω πάρει πρέφα καθόλου; Γουάτ δε φακ; στο τσακ δεν αυτομαστιγώθηκα εκεί στην μέση του Παπασωτηρίου.

Φυσικά το αγόρασα το βιβλίο, εχτές το ξεκίνησα και εχτές το τελειώσα κιόλας (μη με θαυμάσεις, περίπου 200 σελίδες είναι με μεγάλη γραμματοσειρά). Μου άρεσε πολύ.

Είναι πολύ ιδιαίτερο το στιλ του Coupland και στο Player One το πάει λίγο παραπέρα, με την έννοια ότι όλο αυτό το super updated, pop culture, web 2.0, μεταθρησκευτικό και τώρινο πράγμα που βγάζει και που πολλές φορές θεωρείτο κάπως ρηχό, τώρα φαίνεται σαν να έχει περισσότερο ειδικό βάρος.

Η ιστορία του βιβλίου ως συνήθως γειτονεύει με την Επιστημονική Φαντασία.

4 άνθρωποι αποκλείονται στο bar του ξενοδοχείου ενός μεγάλου αεροδρομίου την ημέρα που ο παλιός κόσμος αρχίζει να καταστρέφεται και ο καινούργιος κόσμος αρχίζει να γεννιέται. (δεν θα σου πω γιατί, μία φράση μόνο: πετρέλαιο=350 δαλλάργια το βαρέλι... χμφ χμφ χμφ χμφ)

Οι τέσσερις είναι: Ο ένας, ο barman του ξενοδοχείου
Ο άλλος, κληρικός που έχασε την πίστη του, μόλις έκλεψε τα χρήματα από το "παγκάρι" του ναού που διακόνευε και θέλει να κάνει σεξ
η τρίτη μία σχεδόν 40άρα νοικοκυρά που πάει να συναντήσει για πρώτη φορά έναν γκόμενο που γνώρισε από το Internet
και η τέταρτη μία καλλονή 20 ετών, που πάσχει από ανικανότητα να αναγνωρίσει πρόσωπα, να καταλάβει αφηρημένες αλλά και βαθειά ανθρώπινες έννοιες όπως το χιούμορ και η αγάπη και να γελάσει (μεταξύ άλλων).

Α, επίσης, παίζει και ένα άβαταρ, του ενός από τους 4 ήρωες, ο PlayerOne.

Αυτοί οι τέσσερις άνθρωποι αποκλεισμένοι μέσα στο bar περνάνε όλο το σοκ της πρόσκαιρης κατάρρευσης του γύρω κόσμου, της αναρχίας και διαφόρων άλλων ατυχημάτων, αρχίζουν να διηγούνται τις ιστορίες τους, να γνωρίζονται και βέβαια να αλλάζουν σιγά σιγά στην αρχή και μετά όλο και γρηγορότερα. και ριζικότερα. μέσα σε όλο αυτό βάλε και λίγο "χημικό νέφος", "παρανοϊκούς δολοφόνους με Οιδιπόδειο", "εκρήξεις" και μερικά flash back.

Όπως κάθε βιβλίο του Coupland έτσι και αυτό είναι γεμάτο ορισμούς νέων φαινομένων της σύγχρονης ζωής και της Pop Culture, εξαιρετικά ενδιαφέροντες περιφερειακούς χαρακτήρες, και "συλλήψεις"/ιδέες/οπτικές γωνίες, που εμένα τουλάχιστον μου προκαλούν εκκενώσεις ηλεκτρικές στο μυαλό.

Ας πούμε, ήξερες ότι υπάρχει λέξη που περιγράφει το μπούχτισμα που αισθάνεται ο Θεός από το γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι του ζητάνε συνεχώς να πραγματοποιήσει ένα ακόμα θαύμα; ή ότι ο λόγος που αγαπάμε όλο και περισσότερο εμείς οι σύγχρονοι άθρωπες τα generic, απλά και χωρίς πολλές φιοριτούρες σχήματα, όπως αυτά που βρίσκουμε στο Ikea, είναι διότι αυτό αποτελεί έναν τρόπο να απλοποιήσουμε μία ζωή που γίνεται όλο και πιο πολύπλοκη από την υπερβολική πληροφόρηση;

σκεψ σκεψ σκεψ, όχι;
Νομίζω ότι στον Παπασωτηρίου υπάρχει ακόμα ένα αντίτυπο του βιβλίου, να το πάρεις, το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Α και δες εδώ μία φωτό από το σαλόνι του Coupland, όπου ο συγγραφέας είναι παρέα με το στεφάνι του (καλοπαντρεύτηκε, αρχιτέκτονα πήρε, άλι σε μας τα τους τσιλιμπούρδες αιώνιους εργένηδες αααααααχ):