τρίμπγιουτ στην Τασώ Καββαδία

Είμαι λοιπόν στο γυμναστηριάκι μου και κάνω ντύσιμο μετά από το τέλος της προπόνησης, όλα καλά, όλα ανθηρά.

λίγο παραπέρα, ντύνεται συνάδελφας κολυμβητής, με τον οποία έβρη νάου εν δεν ανταλλάσω μερικές κουβέντες γνωριμίας. Συμπαθητικός πολύ, ευγενικός, χαρωπός και σχετικά νόστιμος. Πρόσφατα έχει παντρευτεί, δεν έχω γνωρίσει την γυναίκα του, όπως είπα βλεπόμαστε με τον άνθρωπο μόνο στο γυμναστήριο, αλλά μου τα είπε όταν παντρεύτηκε, την αγαπά, είναι ευτυχισμένοι, παντρεύτηκαν από έρωτα, αχ αυτά είναι, αλί σε μας τους χωρισμένους και τους τζαναμπέτηδες.

Είναι αργά το βράδυ, 11 περίπου η ώρα, τα αποδυτήρια δεν έχουν πολύ κόσμο, άντε να είναι άλλα 5 άτομα εκτός από μένα και τον γνωστό μου. Ανάμεσα σε αυτούς τους 5 είναι και εκνευριστική αδελφουλίνα εκ Κύπρου, μεγάλη σακαφιορέτ, η οποία τυχαίνει να ντύνεται κοντά στον γνωστό μου. Όπως είπα ο γνωστός μου είναι ωραίο γκομενάκι, ξανθωπό, μεζεδάκι, και η αδελφουλίνα αποφασίζει να κάνει το καμάκι της.

Αρχίζει λοιπόν τα φσονγκ φσονγκ, συνεχίζει με τα φσουνγκ φσουνγκ, πιάνει τα σουσέλ και τα σουσφύγ... και να 'σου τα "που μένεις" και τα "πως σε λένε" και να οι ακισμοί και τα "πω πω τι κορμί έχεις κάνει με την κολύμβηση".... τζήζας δηλαδή, τόσο παλιομοδίτικο καμάκι ούτε στο Σμησθόνιαν.

Ο γνωστός μου εν τω μεταξύ, έχει πάρει πρέφα τι γίνεται, και απαντά με σχετική αμηχανία στην Επίθεση του Γιγάντιου Σεφταλιού. Ερμ ερμ, χμφ χμφ... αλλά η αδελφουλίνα τίποτε δεν παίρνει πρέφα, συνεχίζει ακάθεκτη. Εγώ ακούω βέβαια με το βιονικό μου συναισθησιακό αυτί τα ενδόμυχα "χελπ μη" και "σέηβ μη" και.... αποφασίζω να αναλάβω δράση.

Πηγαίνω προς την γωνία που βρίσκονται τα δύο παλικάρια και λέω του γνωστού μου

- >Φανούρη (τυχαίο όνομα) καληνύχτα καλή χρονιά και δώσε πολλές ευχές και στην γυναίκα σου!!!

Φυσικά, το "γυναίκα σου" το τόνισα big time, έβαλα βελάκι φωσφοριζέ να αναβοσβήνει στον τόνο της φωνής μου, και υπογράμμιση και bold και νέον και ξηρό καπνό... όλα τα έκανα για να πιάσει το μήνυμα ο Γιγάντιος Σεφταλιός. Επιπλέον για να πάρει το μήνυμα καθώς στρέφομαι του ρίχνω ένα βλέμμα όλο νόημα στον Γιγάντιο Σεφταλιό. Ποιό βλέμμα; Μα φυσικά αυτό:
... ... ... ...
Λίγη ώρα μετά, επιστρέφοντάς με τα πόδια στο σπίτι, κάτω από το ρομαντικό ψιλόβροχο στην Ηρώδου Αττικού όπου ήμουν η μόνη μη ένστολη ανθρώπινη παρουσία, αισθανόμουν μία βαθιά ικανοποίηση που είχα σώσει ένα γάμο. Δυστυχώς, δεν είχα φορτωμένο στο mp3 player μου, ώστε να το ακούσω, αυτό:

βασικά σκεφτόμουν ότι χάρη στην παρέμβασή μου γλυτώσαμε τέτοιες σκηνές και δράματα σαν αυτά που περιγράφει η Λέηντη στο τραγούδι, ξέρεις την γυναίκα του γνωστού μου να πηγαίνει να βρίσκει τον Σεφταλιά και να ρωτά τον άντρα της μετά "ποια θυσία" κ έτσι... ok ok, το ξέρω το παρατράβηξα λίγο α νο, α νο. είμαι λίίίίίίίγο υπερβολικός, το δέχομαι, ό,τι και να πεις έχεις δίκιο. Αλλά, από την άλλη, σώζω γάμους. Και επίσης αγάπα τους φίλους σου με τα ελαττώματά τους. κ εσύ με αγαπάς, έτσι δεν είναι;