Tuesday, May 24, 2011

Κωνσταντίνου και Ελένης 2011

Συμβαίνουν κάποτε διάφορα στην ζωή μας και συνειδητοποιούμε πόσα πολλά είναι αυτά που υπάρχουν πέρα και έξω από την πραγματικότητά και την ρουτίνα μας... και, ακόμα, πόσο απίστευτα διαφορετικα είναι από τα συνηθισμένα της ζωής μας!

Το Σάββατο που πέρασε υπήρξα μάρτυρας ενός από τα πιο εντυπωσιακά δρώμενα που έχω δει ποτέ, την πυροβασία ή "Αναστενάρια".

Δεν ήξερα πολλά και αναλυτικά για το παγανιστικό αυτό έθιμο, που λένε κάποιοι ότι έχει τις ρίζες του στην Διονυσιακή λατρεία - γνώριζα αυτά τα επιγραμματικά που πιθανώς γνωρίζεις και εσύ, ότι δηλαδή κάποιοι άνθρωποι το τριήμερο γύρω από του Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης πέφτουν σε θρησκευτική έκσταση και περπατάνε πάνω στα κάρβουνα χωρίς να καούν και χωρίς να πονάνε. Ούτε πώς ήξερα, ούτε γιατί, ούτε που...

Και ομολογώ πως η γοητεία που ασκούσε πάνω μου το όλο πράγμα δεν ήταν αρκετά ισχυρή ώστε να με κάνει να μάθω περισσότερα. Έχω όμως έναν φίλο, χρόνια μαγεμένο με το πράγμα, που πρώτη φορά πήγε σε Αναστενάρια όταν ήταν 22 χρονών σχεδόν 20 έτη πριν. Και φέτος, με κάλεσε να πάμε μαζί. Εκδρομή. Και μάλιστα κουραστική, αφού θα ξεκινούσαμε Παρασκευή απόγευμα και ξημερώματα Δευτέρας το αργότερο θα έπρεπε να φύγουμε για Αθήνα. Είπα ναι, συνδυάζοντας το ταξίδι στην Αγία Ελένη με τα γενέθλια, στις 21 του μήνα, του πατέρα μου, που ζει στην Θεσσαλονίκη. Είπα "θα πάω να ευχηθώ στον πατέρα μου από κοντά και θα δω με τον φίλο μου και το έθιμο".

Η Αγία Ελένη, το ένα από τα 5 χωριά της Ελλάδας που γίνεται το έθιμο και που επισκεφθήκαμε, είναι περίπου 20 λεπτά από τις Σέρρες, σε έναν αρκετά επίπεδο κάμπο. Με μονοκατοικίες ενός ή δύο ορόφων, μερικές πιο περιποιημένες, άλλες πιο ανεπιτήδευτες, το χωριό δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο χρώμα. Από την άλλη, δεν είναι και παρακμιακό όπως τα περισσότερο χωριά της εποχής της αστυφιλίας.

Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση όταν φτάσαμε ήταν οι πάγκοι των πλανόδιων πωλητών στους δρόμους του χωριού κοντά στο μέρος που γίνεται η πυροβασία. Παζάρι! Παζάρι! σκέφτηκα. Σαν αυτά που πήγαινα μικρός στις επαρχίες της παιδικής μου ηλικίας. Όπως γίνεται μέχρι και σήμερα ακόμα και στην Αθήνα, παρά τα Mall και τις μπουτίκ και το Internet shopping , όταν γιορτάζει ο πολιούχος ενός τόπου, πλανόδιοι κάνουν παζάρι πουλώντας από παιγνίδια και ρούχα "adidas" μέχρι όλων των ειδών τα βρώμικα τρόφιμα και παντούφλες Mitsuko. Μην ξεχνάς, δεν έχουν περάσει καν 70 χρόνια από μία εποχή που οι κάτοικοι της υπαίθρου και των χωριών είχαν αυτά τα παζάρια ως μοναδική διέξοδο shopping αλλά και διασκέδασης... Έτσι μεγάλο και με ποικιλία ήταν και το παζάρι της Αγίας Ελένης - είχε βαρκούλες, συγκρουόμενα, μαλλί της γριάς, καλαμπόκι, ότι θυμάμαι από τα μικράτα μου τα είχε όλα.

Αφού χάζεψα λίγο το παζάρι, πήγαμε προς το "κονάκι" όπου η "τελετή" είχε ξεκινήσει. Το κονάκι είναι ένα κτίριο δίπλα ακριβώς στον ανοιχτό χώρο που γίνεται η πυροβασία και, κατά τον φίλο μου, αποτελεί και το θέατρο των πιο έντονων στιγμών των αναστεναρίων. Εκεί καθ' όλη την διάρκεια της ημέρας που κλείνει με το περπάτημα στα κάρβουνα, οι Αναστενάρηδες, υπό τον ήχο μιας ανελέητα επαναλαμβανόμενης μελωδίας με νταούλια και θρακική λύρα που παίζουν τα πιτσιρίκια του χωριού, χορεύουν χαμένοι στον κόσμο τους. Επί της ουσίας αυτός ο χορός είναι που τους οδηγεί στην έκσταση και στην απομόνωση από τον γύρω κόσμο και τελικά στην ικανότητα να πατήσουν τα κάρβουνα.

Ο χορός δεν κρατά συνεχόμενα, ανάμεσα στα κομμάτια που κρατούν γύρω στο 20λεπτο γίνονται διαλείμματα, και ούτε συμμετέχουν πάντα οι ίδιοι σε αυτόν. Όπως περνά η ημέρα κάποιοι φεύγουν, κάποιοι καινούργιοι έρχονται, μερικοί χορεύουν λίγο και ύστερα κάθονται στην άκρη και βλέπουν τους υπόλοιπους... Γενικά είναι εναλλασόμενο και δυναμικό το όλο πράγμα, σε έναν χορό κάποιος είναι πολύ "χαμένος" και μετά στο επόμενο μπορεί να μην συμμετάσχει καν...

Οι άνθρωποι που χορεύουν είναι κάτοικοι του χωριού οι περισσότεροι, αλλά έμαθα από τον καλά ενημερωμένο φίλο μου ότι ανάμεσά τους υπάρχουν και κάποιοι, λίγοι, μη ντόπιοι. Είναι όλοι λαϊκοί άνθρωποι, αυτοί που θα περίμενες να δεις σε μία Ελληνική επαρχία. Μη φανταστείς δηλαδή ότι βλέπεις ιδιαίτερες φιγούρες και φυσιογνωμίες από "αλλού", τύπου "άρχοντα των διαχτυλιδιών και ξωτικά και περίεργες εκφράσεις και βλέμματα χαμένα και Matrix και επαφή με την αλήθεια". Όχι, καμμία σχέση! Οι άνθρωποι είναι κανονικά κανονικοί, όσο χορεύουν είναι βέβαια αλλού, αλλά όταν δεν χορεύουν και το τσιγαράκι τους κάνουν και τα αστεία τους λένε, περιμένοντας έξω από το κονάκι, και μιλάνε μεταξύ τους όπως όλοι θα μιλάγαμε με τους συγχωριανούς μας και όλα. Αυτό που θέλω να πω, κοντολογίς, είναι ότι οι Αναστενάρηδες είναι απολύτως φυσιολογικοί και ταιριαστοί με το context χωριό της Ελληνικής επαρχίας. Δεν μοιάζουν φωτισμένοι, ιδιαίτεροι, μοναδικοί, όπως θες πέσ' το.

Ο χορός δεν δεν έχει καθόλου στοιχεία δημοτικών ή παραδοσιακών "χορογραφιών", περισσότερο rave θυμίζει στο Faz παρά παραδοσιακό δρώμενο στην Αγία Ελένη Σερρών. Ο κάθε ένας χορεύει μόνος του, σαν να υπάρχει άλλος δίπλα του, δεν υπάρχει συντονισμός και ομαδικότητα. Επαναλαμβανόμενες κινήσεις των χεριών και του κεφαλιού, λικνιστικό περπάτημα πάνω κάτω στο κονάκι και πότε πότε μία βόλτα μέχρι την γωνία του δωματίου όπου βρίσκονται οι εικόνες δίπλα από τον αρχιαναστενάρη που "επιβλέπει". Κάποιοι από τους χορευτές μου έδωσαν την αίσθηση ότι παραπροσπαθούσαν να μπουν στο τριπάκι, οι πιο νέοι και οι γυναίκες ως επί το πλείστον. Σαν να πίεζαν εαυτούς να κλάψουν, να χαθούν. Δεν λέω, χρειάζεται και αυτό, το make believe, αλλά θέλει πολύ προσοχή στο πόσο το επιστρατεύεις γιατί αλλιώς μπορεί να σε αφήσει ξεκρέμαστο δημιουργώντας μία μη αυθεντική εμπειρία...

Αυτοί που είναι λίγο ενοχλητικοί, εώς πολύ, είναι οι επισκέπτες του χωριού που μπαινοβγαίνουν στο ελεύθερης πρόσβασης κονάκι όλη την διάρκεια της μέρας. Αν θέλεις να ζήσεις ένα crash course στην έννοια "ενοχλητικός Ελληνάρας" που δεν έχει αίσθηση του που και πότε βρίσκεται και ο οποίος νομίζει ότι ο κόσμος γύρω πρέπει να ταιριάξει σε αυτόν και όχι αυτός στην περίσταση, ε τότε του χρόνου να επισκεφτείς τα Αναστενάρια (αν και υπάρχουν πολύ σημαντικότεροι λόγοι να την κάνεις αυτήν την επίσκεψη). Ειδικά οι "τουρίστες από Αθήνα" έχουν ίσως την πιο τραγική συμπεριφορά. Εμφανίζονται με αυτό που θεωρούν εκδρομικά ρούχα, και τα οποία είναι η αποθέωση της κακογουστιάς και εντελώς άσχετα με την περίσταση "παγανιστικό έθιμο με θρησκευτικό χαρακτήρα" (για παράδειγμα, είδα κυρία 65άρα με παντελόνι βυνιλίου, αθλητικό παπούτσι με στρωματάκι στην σόλα, γυαλί ηλίου μισό πρόσωπο και κοντομάνικο μπλουζάκι με στάμπα μοντερνιά). Φυσικά, μιλάνε όποτε και όσο δυνατά θέλουν, στέκονται όπου θέλουν με τις κάμερες και τα κινητά τους για να τραβήξουν εικόνα και βρωμάνε βρωμάνε βρωμάνε τόνους αρώματα. Αχ άραγε η κρίση θα εξαφανίσει αυτό το είδος κάγκουρα - ταξιδιώτη;

Από τις 5 το απόγευμα μέχρι το βράδυ τις 9 και μισή που έγινε η πυροβασία, έγιναν 6 με 7 χοροί στο κονάκι. Άντεξα να δω μόνο τους πρώτους 4. Μετά, η ένταση αυτού που έβλεπα, το χάσιμο των αναστενάρηδων, τα κλάματα τους, οι "αυτιστικές" κινήσεις τους με υπέβαλλαν, με μπούκωσαν και με αγρίεψαν. Βγήκα από την αίθουσα. Ήθελα να αποστασιοποιηθώ λίγο, να κάνω κράτει για να μην μπουκώσω και να μπορώ να επεξεργαστώ το "υλικό" και τις εντυπώσεις που μάζεψα.

Περιφερόμουν λοιπόν εκεί γύρω από το κονάκι παρατηρώντας τον κόσμο που όσο έπεφτε το βράδυ πλήθαινε και πλήθαινε. Ευτυχώς οι περισσότεροι ήταν "μη-τουρίστες", κάτοικοι των γύρω περιοχών και είχαν άλλη αντιμετώπιση για το πράγμα. Ήταν κάτι μεταξύ "το έχω ξαναδεί, δεν με εντυπωσιάζει πια τόσο" και "το σέβομαι, το εκτιμώ, το αναγνωρίζω".

Οι άνθρωποι του χωριού γύρω από τον περιφραγμένο από κάγκελα χώρο όπου γίνεται η πυροβασία έχουν φτιάξει δύο σειρές από κερκίδες που πια κατά τις 9 το βράδυ ήταν γεμάτες με κόσμο. Η φωτιά που είχαν ανάψει γύρω στις 8 και κάτι είχε κάψει τα ξύλα και τα είχε κάνει κάρβουνα, που κάποιοι άλλοι είχαν "τακτοποιήσει" να είναι επίπεδα στρωμένα πάνω στο χώμα. Από παραδίπλα ακουγόταν ο θόρυβος του παζαριού - οι κινέζοι που κάνανε παζάρια στις τιμές, οι καντινιέζοι που λέγανε τι ωραία και φρέσκα που ήταν τα σουβλάκια τους, μία νεαρή τσιγγάνα που έδειχνε την αδελφή της σε αναπηρικό καροτσάκι και επαναλάμβανε με παρακλητική φωνή "σας παρακαλώ μην την προσπερνάτε, δώστε κάτι, σας παρακαλώ, μα γιατί την προσπερνάτε". Λυπόταν περισσότερο για την μη ανταπόκριση του κόσμου στην έκκληση για ελεημοσύνη παρά για την ίδια την τραυματισμένη αδελφή της...

Ήταν περασμένες 10, και ο κόσμος ο μαζεμένος ίσως να ήταν και πάνω από 10 χιλιάδες. Οι αναστενάρηδες βγήκαν σε σειρά από το κονάκι. Μπροστά οι οργανοπαίχτες που παίζαν ανελέητα, πίσω ο αρχιαναστενάρης, πιο μετά οι χορευτές που κρατούσαν τις εικόνες, παραπίσω οι υπόλοιποι, οι άνευ εικόνων. Μπήκαν στον χώρο στο κέντρο του οποίου ήταν τα κάρβουνα και αφού χόρεψαν λίγο ακόμα άρχισαν να πατάνε πάνω σε αυτά. Έτσι απλά και χωρίς πολλά πολλά. Περνούσαν πάνω από την θράκα σε σχήμα σταυρού. Μία από ανατολή προς δύση, μία από βορρά προς νότο. Κάποιοι ήταν πιο "ψύχραιμοι", με πιο σίγουρα βήματα και πιο αργοί στο πέρασμα πάνω από την φωτιά. Άλλοι ήταν "φοβισμένοι", περισσότερο πηδούσαν πάνω στα κάρβουνα παρά τα πατούσαν. Άλλα όλοι πέρασαν. Αυτό κράτησε περίπου ένα δεκάλεπτο με τέταρτο. Όταν ο αρχιαναστενάρης έδωσε το σύνθημα πιάστηκαν όλοι χέρι χέρι και αφού έκαναν μερικούς γύρους χορεύοντας γύρω από την θράκα, ξεκίνησαν πάλι για το κονάκι, σε πομπή. (Τότε είναι που κάποιοι από τους θεατές έκριναν ότι έπρεπε να χειροκροτήσουν... ευτυχώς σταμάτησαν γρήγορα)

Στο κονάκι ξαναμπήκα πολύ ώρα μετά. Οι λίγοι μετά την πυροβασία χοροί είχαν τελειώσει, οι οργανοπαίχτες είχαν βάλει τα νταούλια και τις λύρες στην άκρη και είχε φύγει ο περισσότερος επισκέπτης κόσμος. Οι μόνοι που ήμασταν πια μέσα ήταν οι χωριανοί και μερικοί πολύ υποψιασμένοι επισκέπτες (ανάμεσά τους εγώ και ο φίλος μου). Κάποια στιγμή στρώσανε στο πάτωμα ένα ωραίο κεντητό λευκό τραπεζομάντηλο και πάνω του έβαλαν ένα μεγάλο τσουκάλι, και μπολ με τρόφιμα. Οι γυναίκες του χωριού ετοίμαζαν πιάτα που οι νεότερες μοιράζαν σε όλους τους παρόντες. Έφτασε στα χέρια μου ένα, ήταν η χαρά του διαιτολόγου: Είχε τρεις κουταλιές ρύζι πιλάφι με λίγα κομμάτια από το σφαχτό που "θυσιάζουν" για την τελετή την πρώτη μέρα του τριήμερου, λίγο τυρί φέτα, δύο ελιές, ένα μεγάλο κομμάτι αγγούρι και ψωμί. Πιο ιδανική διατροφική πυραμίδα ούτε στο παγκόσμιο κέντρο διαιτολογίας! Ήπια και μερικές γουλιές από το μπουκάλι με το ούζο που πέρναγε στόμα στόμα, έκανα το σταυρό μου μαζί με τους υπόλοιπους όταν είπε την προσευχή ο αρχιαναστενάρης... και τράβηξα τον φίλο μου να πάμε προς το αυτοκίνητο να φύγουμε.

Στην διαδρομή έμαθα πολλά ενδιαφέροντα: Ότι η εκκλησία δεν δέχεται το έθιμο. Ότι ο "ιδιαίτερος" και με ειδικό βάρος αρχιαναστενάρης είναι ψυχίατρος στην Θεσσαλονίκη, με πελάτες και ιατρείο και όλα. Ότι για την "θέση" του αρχιαναστενάρη αλλά και των αναστενάρηδων γίνονται "ίντριγκες", υπάρχουν διαμάχες, αντιπάθειες, μη πλήρως αποδεκτοί συμμετέχοντες στο έθιμο. Ότι το έθιμο ξεκινά από ένα χωριό στην Βουλγαρία, το Κωστί, και έφτασε στην Ελλάδα από τους πρόσφυγες από αυτό το χωριό όταν έγιναν ανταλλαγές πληθυσμών. Ότι καλό είναι όταν βλέπεις τους αναστενάρηδες να χορεύουν να μην λικνίζεσαι με τον ανελέητο ρυθμό της μουσικής (ναι, το έκανα αυτό, θέμου πόσο κάγκουρας είμαι, μετά μου φταίει η γριά με το βινύλιο - δηλαδή έλεος, πάλι καλά που δεν είπα κανένα "γιου γκο μπόη" και "γιου γκο γκερλ, γιου γκο ηντήντ" σε τίποτα παππούδια).

Και κάτι που δεν έχει βγει από το μυαλό μου από τότε που το άκουσα. Σύμφωνα με τα του εθίμου, αυτό που "σηματοδοτεί" πως κάποιος είναι έτοιμος ή έχει από τους Αγίους Κωνσταντίνο και Ελένη το κάλεσμα να χορέψει και ίσως να μπορεί να κάνει και την απόπειρα να πατήσει στα κάρβουνα είναι ότι... καταρρέει. Δηλαδή αρχίζει να κλαίει, αισθάνεται μεγάλη θλίψη και αγωνία, θέλει να ξεσπάσει, να θρηνήσει.

Για πόσα άραγε άλλα, υπέροχα και μη, πράγματα είναι προπομποί η κατάρρευση, το ξέσπασμα, ο θρήνος, που τόσο τα έχουμε στιγματίσει και τα αποφεύγουμε;

.. .. ... .. ... ...

Το ίδιο βράδυ, 4 με 5 ώρες μετά, αφού επέστρεψα στο σπίτι του πατέρα μου και ξαναμπήκα στον κανονικό κόσμο, είδα ένα όνειρο πολύ παραστατικό που το θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια. Δεν έχει σημασία τόσο η πλοκή του (βάσικα άμα στο πω θα είμαι πια εντελώς διάφανος), όσο ότι ήταν "γεμάτο" από και χτισμένο πάνω στον μεγάλο μου νταλκά αυτήν την εποχή, αυτό το πράγμα που με φοβίζει και με στεναχωρεί περισσότερο, αυτήν την κατάσταση με την οποία έχω το μεγάλο απωθημένο τα τελευταία χρόνια της ζωής μου. Και δεν σου μιλώ έμμεση σύνδεση με τον νταλκά μου, όχι καθόλου, η παρουσία του καημού μου στο όνειρο ήταν ξεκάθαρη και σαφής και εντελώς In your face.

Για να την ξεπεράσω αυτήν την αγωνία και να σταματήσω να βλέπω όνειρα σαν και αυτό, για να ελευθερωθώ ακόμα και αποτυγχάνοντας, (η προσπάθεια αρκεί προς το παρόν), χρειάζεται να κάνω μία μεγάλη αυθυπέρβαση, πραγματικά μεγάλη, που περνάνε τα χρόνια και δεν την καταφέρνω. Μία αυθυπέρβαση που φαίνεται ότι θυμίζει την αυθυπέρβαση των αναστενάρηδων που καταφέρνουν και να μην καούν και να μην πονέσουν.

Ή μήπως και καίγονται και πονάνε αλλά παρόλα αυτά το κάνουν γιατί απλά πρέπει να γίνει;

20 comments:

Unknown said...

Μα πόσο ωραία τα σύνδεσες όλα στο τέλος..!

Hfaistiwnas said...

Να την κάνεις την υπέρβαση! Ίσως βγει σε καλό!
Ωραία όλα αυτά, σαν ντοκιμαντέρ, δεν μπορώ να πω ότι θα μου άρεσε σαν θέαμα αν και έχψ δει σχετικό ντοκιμαντέρ που λέει για πολλά από αυτά... μάλλον θα φοβόμουν περισσότερο..
Καλημέρα!

doppelganger said...

Εχεις χάρισμα. Κατάφερες να κάνεις την μπερδεμένη θεσσαλονικιά θεολόγο να ερωτευτεί το κουλερ λοκαλ της Σερραικης υπαιθρου.
Όσο για την υπέρβαση σου, εύχομαι να τα καταφέρεις.
Δεν είσαι μόνος σου, ποτέ δεν είσαι μόνος.
Και επειδη ξαφνικα σοβάρεψα και δεν το χω σε πολυ να αρχισω να κλαιω ας επανέλθω στο πνεύμα.
Θα προσευχομαι ολη μερα σημερα, για να σωθει η ψυχη της μανταμ με το βινυλ κολάν. Ριπεντ-ριπεντ, που ελεγε και ο τζον δε βαπτιστ.

Mary Ka said...

Οι υπερβάσεις είναι οι προκλήσεις της ζωής μας.

the elf at bay said...

Πολύ ωραίο το κείμενο. Όσο για την αυθυπέρβαση προσπάθησέ την!!!!!!!

Ariadne said...

προσωπικά, φοβόμουν και απέφευγα τη δικά μου υπέρβαση για πολύ καιρό.
Αλία αφού ξεπεράσεις το πρώτο σοκ η ανακούφιση είναι μεγάλη.
Πάρε την απόφαση και θα δεις ότι άξιζε τον κόπο....
τραστ ας

Lina said...

(Είναι η τρίτη φορά που γράφω αυτό το σχόλιο, ελπίζω και η τελευταία =Ρ)

μ' αρέσουν οι αυθυπερβάσεις!

Πάντως οι αναστενάρηδες έοχυν και άλλα 2 στοιχεία, που -εγώ τουλάχιτον- θεωρώ πολύ σημαντικά. Την αυτοσυγκέντρωση και τη "νιρβάνα", τύπου "...δεν πάει να με κοιτάει και ίδιος ο διάολος;". Αυτή τη νιρβάνα μπορεί να τη δεις και σε ζεϊμπέκικο χορό, αν τύχεις σε μερακλωμένο άνθρωπο.

Πολλές φορές, λίγο πριν την υπέρβαση, κάνουμε το λάθος και κοιτάμε γύρω μας, αντι μέσα μας, και μετά δειλιάζουμε.

ΚΑλή τύχη προβατέλι μου! =*

Anonymous said...

Provate,

Se diavazw anellipws alla prwti fora sou grafw.

Stin voulgaria ta anastenaria einai kapws pio 8eamatika. Ta lene nestinari kai mporeis na deis ti kanoun sto youtube.

Mia syggenhs tou boyfriend mou perpatise panw sta karvouna sto londino se kapoio festival. H kopela den exei sxesi me 8rhskeia.

8elw na pw oti h praktiki isws telika na min einai toso mystikistiki.

Filia kai mi stamatas na grafeis!

xx

sstamoul said...

ελπίζω να μην είναι ύβρις αυτό που θα πω τώρα, αλλά το θέμα και η γραφή μ' έκανε να πιστέψω για λίγο ότι διαβάζω ζυράννα... !!!
Αναστενάρια... μέθεξη...

Ariadne said...

συγνώμη αλλά πρέπει να μάθω
με ποιο χέρι γράφεις; (πρόβατε)

nefelokokkugia said...

Εγώ ακόμα δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να κάνουμε αυθυπερβάσεις ώστε να μην πονάμε.
Ο πόνος και το κάψιμο είναι στοιχεία της ζωής μας.
Απλά τ αποδέχεσαι και πορεύεσαι. Όχι μοιρολατρικά, αλλά με αγάπη. Τότε μπορείς να κερδίσεις από αυτά.
Φιλιά και καλημέρες

tapeinoptic said...

a o ponos o ponos
kales uperbaseis - cheers provate :)

Anonymous said...

η κατάρρευση, το ξέσπασμα κι ο θρήνος είναι ένας "θάνατος" για πολλές καταστάσεις στην ζωή μας. Φέτος την ίδια μέρα βρέθηκα σε ένα πανηγύρι στα Βρασνά Θεσσαλονίκης που δεν έχουν αναστενάρια αλλά ανάμεσα σε μερικές μπύρες και κάποια σουβλάκια αρχίσαμε να συζητάμε για αυτά μιας και ο ένας από την παρέα ήταν από τον Λαγκαδά όπου υπάρχουν και εκεί αναστενάρια. Ελπίζω του χρόνου να τα καταφέρω και να έχω κι εγώ αυτήν την εμπειρία

Anonymous said...

Σ' αγαπώ, στο έχω ξαναπεί!

zoi said...

Του χρόνου λοιπόν που θα είμαι στη μαμά πατρίδα θα πάω να παρακολουθήσω με ανοιχτό το στόμα σαν καλό τουριστάκι τα αναστενάρια, μάλλον στη Δράμα...

Και θα σας χαρίσω άλλον ένα τραγουδάκι εμπνευστικό γιατί σας αξίζει με τον όρο να το δείτε σε πλήρη οθόνη γιατί όσο καλό είναι το τραγούδι, τόσο και περισότερο είναι και το κλιπάκι.
http://www.youtube.com/watch?v=IuywekGMnPY

Ευχαριστώ για το άρθρο έμπνευση!

the backpacker said...

Ευχαριστώ.

Provato said...

konstantine ουάου, θέγκζ φίλε :)

Hfaistiwna ναι, ναι, θα προσπαθήσω να την κάνω! και σε ότι βγει, καλό θα είναι. όσο για τα αναστενάρια, χμφ είναι λίγο αναστατωτικά, αλλά ok όχι και τόσο :-)

doppel αγαπώ κάθε σχόλιό σου όλο και περισσότερο. Ναι, λοιπόν, και εγώ θα ήθελα σαν τρελός να σε γνωρίσω! :-)

Mary Ka έτσι, έτσι... :-)

Provato said...

the elf σε ευχαριστώ πολύ! xxxx

Ariadne αχ αχ αχ, ο λόγος σου μεγάλο βάλσαμο :-)

Lina ναι, ναι, πολύ σωστά αναφέρεις τα δύο στοιχεία των αναστενάρηδων. Τα οποία νομίζω είναι πολύ σημαντικά για την ιεροτελεστία τους. σε ευχαριστώ πολύ καυτό κορίτσι για τοwishful thinkinh!! :-) xxxx

ανώνυμη σε ευχαριστώ για το σχόλιο, είδα και τα βουλγάρικα video ναι πολύ εντυπωσιακά! μήπως η γνωστή σου έχει το χάρισμα, αναρωτιέμαι; :-)

Provato said...

sstamoul ααααααααααααα! με είπες faux Ζυράννα χεχεχε, οι φίλοι μου θα λυσσιάξουν στην ζούλια, χεχεχε :-) μακάρι να πας κάποτε να τα δεις, θα εντυπωσιαστείς να το ξέρεις!

ariadne α συγγνώμη που καθυστέρησα να απαντήσω λοβ, γράφω με το δεξί (γιατί ρωτάς; πες πες πες)

νεφ όχι, δεν λέμε ότι κάνουμε τις υπερβάσεις για να μην πονάμε. τις κάνουμε για να κατακτήσουμε κάτι μεγαλύτερο. ή για να ξεπεράσουμε κάτι που μας κρατά μικρούς... αρονό, α ρήλη ρονό. Πάντως σίγουρα η υπέρβαση προϋποθέτει "αγκάλιασμα" αυτού που υπερβαίνεις. πολλά φιλιά xxxxx

hyperoptic αχ ο πόνος ο πόνος. και σε σένα επίσης :-))

Provato said...

vassilie οπωσδήποτε να πας, θα σου αρέσει ιδιαίτερα! xxx

anonymous α α α μου αρέσει να με αγαπούν, πολύ! κ εγώ :-)

zoi εγώ ευχαριστώ για το ωραίο τραγούδι! xxxxx

backpacker να πάρεις το μπάκ πάκ σου και να πας του χρόνου ναι; εγώ ευχαριστώ και καλά ταξίδια! :-)