Thursday, June 09, 2011

η σχετικότητα του χρόνου. μία ας την πούμε σωματική προσέγγιση

τις τελευταίες 3 μέρες που έχω πάει στο γυμναστήριο να κολυμπήσω έχουν συμβεί τα εξής παράδοξα:

την πρώτη από τις 3 μέρες που εξετάζουμε, μπαίνω στο νερό και αισθάνομαι το σώμα μου ασήκωτο λες και είμαι γλυπτό του Γιαννούλη του Χαλεπά. Το χέρι μου είναι βαρύ, άκαμπτο, σκληρό, λες και δεν έχει καν την ικανότητα να λυγίσει... Η κάθε χεριά είναι σαν μία μικρή φλύαρη ιστορία, να απλωθεί το χέρι προς τα μπροστά, να τεντώσει, να τραβήξει νερό στην πορεία προς τα πίσω, να έλθει παράλληλα προς το σώμα, να αρχίσει να ανασηκώνεται για να πάρει πάλι θέση να φύγει προς τα μπροστά... τζήζας, ηρεμήσε λίγο λοβ, δεν πρέπει όλα να είναι τόσο βεβαρυμένα, πολύπλοκα και δύσκολα. Κάθε κίνηση την αντιλαμβάνομαι με όλη της την διάρκεια διπλασιασμένη. Και παρόλα αυτά, αν και οι επιμέρους κινήσεις μοιάζουν ατελείωτες, η όλη διαδικασία της άσκησης μου φαίνεται ότι περνά νεράκι γρήγορα. πριν προλάβω να μπω στο νερό, έχω βγει.

την επόμενη μέρα, είμαι ακόμα πιο πιασμένος. αισθάνομαι ακόμα πιο βαρύς και τώρα έχουν και τα πόδια μπει στην κατηγορία "μικρά έργα τέχνης από μάρμαρο". Η κάθε μία παραμικρή κίνηση είναι ολόκληρο πρότζεκτ (στο μυαλό μου πάντα, έτσι;). Με ομάδα ανθρώπων που την έχει προετοιμάσει, με πολλές λεπτομέρειες που μελετήθηκαν και αναλύθηκαν, με προϊστορία και διακυβεύματα... Χάος, πολυπλοκότητα, μπερδεψούρα. Και, θυμίζω, μιλάμε για κολύμβηση σε πισίνα για άσκηση. Παρόλα αυτά, πάλι, η δυσκολία και η δυστοκία δεν μεταφράζονται σε σερνάμενο χρόνο, κάθε άλλο... η προπόνηση περνά και φεύγει σαν ψαράκι του αφρού.

την τρίτη μέρα, ω γιέα, όλα είναι πολύ καλύτερα. Καταρχήν σαν να έχω ξεπιαστεί, σαν να έχω χαλαρώσει, σωματικά, αχ ωραία λέω, να μην ξαναζήσω αυτό το βάσανο που ένοιωθα σαν να ρυμουλκώ τον Βενιζέλο πίσω μου. Κολυμπάω πιο χαλαρά, πιο ξεκούραστα, τα χέρια φεύγουν πιο στρωτά, τα πόδια κινούνται πιο εύκολα. Και όμως, τα 55 περίπου λεπτά στο νερό, στο τέλος τα αισθάνομαι λες και είχαν διαρκέσει μην σου πω και 3 εβδομάδες... πραγματικά, ήταν λες και όση ώρα ήμουν και κολυμπούσα είχαν έλθει ειδικού του Hollywood και είχαν δημιουργήσει ένα τεράστιο κενό ανάμεσα στο μετά το κολύμπι και όλα όσα υπήρχαν πριν...

Ξαναλέω, και τις τρεις μέρες κολύμπησα τον ίδιο πάνω κάτω χρόνο, με διαφορά μερικών δευτερολέπτων. Παρόλα αυτά την μέρα που όλα φαίνονταν δύσκολα ο χρόνος πέταξε, και την μέρα που όλα ήταν εύκολα ο χρόνος στάθηκε ανελέητα.

τι να πω. Η αντίληψη είναι πραγματικότητα τελικά, ηντήντ ηντήντ εντατίκ. Ο χρόνος είναι τόσο σχετικός που ίσως τελικά να πρέπει να κοιτάζουμε τρομαγμένοι γύρω μας. Και βέβαια, αυτός ο κόσμος αλλά και ο εαυτός μου δεν θα πάψουν ποτέ να με εκπλήσσουν.

επίσης, όταν θα έρχεστε να με βλέπετε στο τρελάδικο να μου φέρνετε ξεροψημένα μπουτάκια κοτόπουλο. δεν θα μου επιτρέπουν να τα τρώω, γιατί το κόκκαλο κοτοπούλου είναι σούπερ κοφτερό φονικό όπλο και μπορεί να το χρησιμοποιήσω για να μαχαιρώσω τους νοσοκόμους του τρελάδικου και να το σκάσω, αλλά και μόνο που θα μυρίζω το πανάρισμα και θα θυμάμαι την παλιά ζωή θα είναι τέλειο.

8 comments:

Anonymous said...

Kαλησπέρα...

Τι μου θυμίζεις....απ' τα παλιά, τα περασμένα....αυτά που μέχρι πριν μια ώρα με παιδεύανε...Ο χρόνος, δεν ε΄χει να κάνει με την εντύπωση που αφήνει στο μυαλό μας και την αποτύπωση των σκέψεων που μας απασχολούν , κάνοντάς μας να νιώθουμε ότι ο χρόνος περνάει αργά ή γρήγορα....είναι περισσότερο η σειρά που αποθηκεύει μνήμες το μυαλό μας...όταν κουράζεσαι και κάνεις προσπάθεια να κάνεις μια απλή κίνηση , ξεχνάς ότι την κίνηση αυτήν την χρονομετράς σαν μια στο μυαλό σου, όταν όμως δεν ζορίζεσαι και όλες οι κινήσεις γίνονται φυσικά και χωρίς προσπάθεια, το μυαλό σου ψάχνει άλλα πράγματα να ασχοληθεί και , λόγω του ότι στο κολύμπι δεν έχεις τέτοιες επιλογές, ο χρόνος (οι σκέψεις ) που συσσώρευσες όλη αυτήν την ώρα που κολυμπούσες, ήταν πολλές άρα ο χρόνος ατελείωτος, σε σχέση με τις προηγούμενες φορές που το μυαλό σου ήταν απασχολημένο με την προσπάθεια....

Εμείς που η χειρωνακτική εργασία είναι η δουλειά μας , το έχουμε εμπεδώσει αυτό...επίσης εμπεδώσαμε το ότι , αν δεν σε τραβάει κάτι, και είσαι υποχρεωμένος παρ'όλα αυτά να το κάνεις, είναι απίστευτο το πόσο ατελείωτο θα σου φανεί....γιατί είναι πολλές οι ώρες Άρη...


χρηχα

Provato said...

τι ωραίο σχόλιο, σε ευχαριστώ χρήχα!

παναγιώτα said...

Πώς είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα! Ο χρόνος...
Νιώθω πως όταν κάνεις κάτι σκέψη προς σκέψη, μικρή κινησούλα προς μικρή κινησούλα, όταν κάθε δευτερόλεπτο σου μοιάζει αιώνας, όταν δηλαδή απασχολείσαι πλήρως με αυτή σου τη δραστηριότητα, είναι λιγάκι σαν να μπαίνεις μέσα στο χρόνο. Σαν να γίνεσαι κι εσύ ένα μικρό του κομμάτι. Σαν να αφήνεσαι σ' αυτόν ολοκληρωτικά. Χωρίς να τον σκέφτεσαι, απλά να τον ζεις, στιγμή προς στιγμή. Και τότε είναι που αυτός περνάει γρήγορα. Και άρα δημιουργικά. Και ίσως σου αφήνει μια μελαγχολία στην άκρη, γιατί δεν πρόλαβες να τον νιώσεις αρκετά.
Στην αντίθετη περίπτωση, είναι σαν να τον σκουντάς, να φύγει επιτέλους από πάνω σου... Αλλά φεύγει ο χρόνος; Και μένεις στο τέλος κατά τι μεγαλύτερος, αλλά όχι πιο γεμάτος.
Και για να επιμηκύνω κι άλλο το τεράστιο σχόλιο (συγγνώμη αλλά είναι πολύ ωραίο το θέμα που θίγεις!) θυμάμαι κάτι που είχα διαβάσει σε μια συνέντευξη ενός μεγάλου δρομέα, δε θυμάμαι ποιού. Έλεγε ότι οι καλύτερες, οι πιο γρήγορες κούρσες, είναι αυτές που τις έχεις στο μυαλό σου απλωμένες και αναλυμένες ανά δέκατο του δευτερολέπτου, ανά ανάσα... Όλα υπολογισμένα και ξεκάθαρα. Δεν είναι τυχαίο νομίζω.

Περσέας said...

ε όταν ρυμουλκείς έναν Βενιζέλο είναι ένα αρκετά βαρύ φορτίο.Αυτό συμβαίνει λογικά γιατί έχεις καιρό να κάνεις κολύμπι ή εκτός και αν σταδιακά μεταμορφώνεσαι σε άγαλμα(μόνο πριν μαρμαρώσεις να πάρεις κατάλληλη πόζα)
KFC?

athinovio said...

Δε θέλω να σε στεναχωρήσω αλλά μάλλον θα το κάνω.

Μία καταθλιψούλα είναι, μη σκάς. Με κάποια ποσότητα αλκοόλ και θερμίδων θα είσαι τζιτζί.

Lina said...

ο χρόνος είναι τόσο σχετικός, που για μένα έχει σταματήσει στη στιγμή που συναντηθήκαμε εκείνο το σούρουπο στη στάνη και σου χάιδευα τις μπουκλίτσες...

Αυτή η περιγραφή
"Το χέρι μου είναι βαρύ, άκαμπτο, σκληρό, λες και δεν έχει καν την ικανότητα να λυγίσει... Η κάθε χεριά είναι σαν μία μικρή φλύαρη ιστορία, να απλωθεί το χέρι προς τα μπροστά, να τεντώσει, να τραβήξει νερό στην πορεία προς τα πίσω, να έλθει παράλληλα προς το σώμα, να αρχίσει να ανασηκώνεται για να πάρει πάλι θέση να φύγει προς τα μπροστά."
ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι του πόθου μου για σένα!

=D

[Germanos] said...

Νομιζω οτι μπαίνεις στο σωστό δρόμο , εστω και αργά midlife provate

Provato said...

παναγιώτα μην ανησυχείς υπέροχο σχόλιο, θεγκζ πολύ με άρεσε! xxxx

περσέα χεχεχεχε :-)

athinovio Πήρα το αλκοόλ πήρα και τις θερμίδες, τα ίδια νιώθω. μπα, οι καταχρήσεις δεν με βοηθούν πια

Lina, τέτοια λες και με κάνεις να κλαίω από πόθο xxxxx άστον τον άλλον κ έλα σε μένα!

γερμανέ, ε όχι και αργά, ακόμα 37 είμαι, 38 τον Δεκέμβρη!