η σχετικότητα του χρόνου. μία ας την πούμε σωματική προσέγγιση

τις τελευταίες 3 μέρες που έχω πάει στο γυμναστήριο να κολυμπήσω έχουν συμβεί τα εξής παράδοξα:

την πρώτη από τις 3 μέρες που εξετάζουμε, μπαίνω στο νερό και αισθάνομαι το σώμα μου ασήκωτο λες και είμαι γλυπτό του Γιαννούλη του Χαλεπά. Το χέρι μου είναι βαρύ, άκαμπτο, σκληρό, λες και δεν έχει καν την ικανότητα να λυγίσει... Η κάθε χεριά είναι σαν μία μικρή φλύαρη ιστορία, να απλωθεί το χέρι προς τα μπροστά, να τεντώσει, να τραβήξει νερό στην πορεία προς τα πίσω, να έλθει παράλληλα προς το σώμα, να αρχίσει να ανασηκώνεται για να πάρει πάλι θέση να φύγει προς τα μπροστά... τζήζας, ηρεμήσε λίγο λοβ, δεν πρέπει όλα να είναι τόσο βεβαρυμένα, πολύπλοκα και δύσκολα. Κάθε κίνηση την αντιλαμβάνομαι με όλη της την διάρκεια διπλασιασμένη. Και παρόλα αυτά, αν και οι επιμέρους κινήσεις μοιάζουν ατελείωτες, η όλη διαδικασία της άσκησης μου φαίνεται ότι περνά νεράκι γρήγορα. πριν προλάβω να μπω στο νερό, έχω βγει.

την επόμενη μέρα, είμαι ακόμα πιο πιασμένος. αισθάνομαι ακόμα πιο βαρύς και τώρα έχουν και τα πόδια μπει στην κατηγορία "μικρά έργα τέχνης από μάρμαρο". Η κάθε μία παραμικρή κίνηση είναι ολόκληρο πρότζεκτ (στο μυαλό μου πάντα, έτσι;). Με ομάδα ανθρώπων που την έχει προετοιμάσει, με πολλές λεπτομέρειες που μελετήθηκαν και αναλύθηκαν, με προϊστορία και διακυβεύματα... Χάος, πολυπλοκότητα, μπερδεψούρα. Και, θυμίζω, μιλάμε για κολύμβηση σε πισίνα για άσκηση. Παρόλα αυτά, πάλι, η δυσκολία και η δυστοκία δεν μεταφράζονται σε σερνάμενο χρόνο, κάθε άλλο... η προπόνηση περνά και φεύγει σαν ψαράκι του αφρού.

την τρίτη μέρα, ω γιέα, όλα είναι πολύ καλύτερα. Καταρχήν σαν να έχω ξεπιαστεί, σαν να έχω χαλαρώσει, σωματικά, αχ ωραία λέω, να μην ξαναζήσω αυτό το βάσανο που ένοιωθα σαν να ρυμουλκώ τον Βενιζέλο πίσω μου. Κολυμπάω πιο χαλαρά, πιο ξεκούραστα, τα χέρια φεύγουν πιο στρωτά, τα πόδια κινούνται πιο εύκολα. Και όμως, τα 55 περίπου λεπτά στο νερό, στο τέλος τα αισθάνομαι λες και είχαν διαρκέσει μην σου πω και 3 εβδομάδες... πραγματικά, ήταν λες και όση ώρα ήμουν και κολυμπούσα είχαν έλθει ειδικού του Hollywood και είχαν δημιουργήσει ένα τεράστιο κενό ανάμεσα στο μετά το κολύμπι και όλα όσα υπήρχαν πριν...

Ξαναλέω, και τις τρεις μέρες κολύμπησα τον ίδιο πάνω κάτω χρόνο, με διαφορά μερικών δευτερολέπτων. Παρόλα αυτά την μέρα που όλα φαίνονταν δύσκολα ο χρόνος πέταξε, και την μέρα που όλα ήταν εύκολα ο χρόνος στάθηκε ανελέητα.

τι να πω. Η αντίληψη είναι πραγματικότητα τελικά, ηντήντ ηντήντ εντατίκ. Ο χρόνος είναι τόσο σχετικός που ίσως τελικά να πρέπει να κοιτάζουμε τρομαγμένοι γύρω μας. Και βέβαια, αυτός ο κόσμος αλλά και ο εαυτός μου δεν θα πάψουν ποτέ να με εκπλήσσουν.

επίσης, όταν θα έρχεστε να με βλέπετε στο τρελάδικο να μου φέρνετε ξεροψημένα μπουτάκια κοτόπουλο. δεν θα μου επιτρέπουν να τα τρώω, γιατί το κόκκαλο κοτοπούλου είναι σούπερ κοφτερό φονικό όπλο και μπορεί να το χρησιμοποιήσω για να μαχαιρώσω τους νοσοκόμους του τρελάδικου και να το σκάσω, αλλά και μόνο που θα μυρίζω το πανάρισμα και θα θυμάμαι την παλιά ζωή θα είναι τέλειο.