η αιώνια συννεφιά

Σκέψεις σκόρπιες από ένα τριήμερο που μάλλον δεν θα ξεχάσω ποτέ... (και που μάλλον θα με κάνει πιο δυνατό, αφού από ότι φαίνεται δεν θα με σκοτώσει...)

1. Είναι μερικές μέρες που αισθάνομαι ότι έχω πάρει τόσο λάθος την ζωή μου ώστε να αναρωτιέμαι ποιός είμαι και ποιος έγινα και ποιος ήμουν και κανένας από τους 3 να μην μου βγάζει κάποιο νόημα.
2. Σήμερα περπατώντας στην Βασσιλίσης Σοφίας καταλάβα το εξής. Ίσως, ίσως λέω η αίσθηση που έχει η γενιά μας ότι ζει σε μία ταινία ή σε κάποιο βιβλίο να είναι ένα τραγικό αστείο που πρέπει να σταματήσει.
3. Πως να καταφέρεις να ζεις την στιγμή στην ζωή σου, να μην ανησυχείς για το αύριο, να μην πληγώνεσαι με τα χτεσινά, να μην αναπολείς τα ωραία του παρελθόντος... το μυαλό μας δεν είναι ένα δωμάτιο μόνο. Είναι ένα σπίτι που ακόμα και αν είμαστε στην κουζίνα θυμόμαστε πως ήταν το παιδικό δωμάτιο...
4. Το Σάββατο το πρωί είδα ένα από τα πιο δυνατά όνειρα που έχω δει στην ζωή μου... Όλοι οι άνθρωποι που έχουν παίξει κάποιο ρόλο στην διαμόρφωση της προσωπικότητας και του χαρακτήρα μου βρέθηκαν μπλεγμένοι σε μία πλοκή που εγώ ήμουν άβουλος και κατευθυνόμενος (από ποιά δύναμη άραγε;) πρωταγωνιστής. Ξύπνησα με τόσο βαριά την ψυχή και το κεφάλι μου, σαν να είχα πάει ταξίδι στον άλλον κόσμο και να γύρισα.
5.  Στο όνειρό μου είδα ένα πρόσωπο το οποίο το βλέπω στον ύπνο μου μόνο όταν πρόκειται να γίνει μία μεγάλη και οδυνηρή αλλαγή στην ζωή μου. Το ξέρω, ακούγεται τρελό, αλλά είναι η μεγαλύτερη και πιο ισχυρή παρουσία του υπερφυσικού στην ζωή μου αυτό το πράγμα, να βλέπω δηλαδή αυτό το πρόσωπο πριν τραβήξω έναν μεγάλο, αλλά τελικά ευεργετικό και απαραίτητο πόνο... 
6. Οπότε, έχω προετοιμαστεί, ξέρω ότι θα πονέσω πολύ. Επίσης, ώριμος πια, ξέρω και τι θα με πονέσει, ξέρω τι είναι αυτό που θα χάσω... Αλλά η θλίψη που πλημμυρίζει την καρδιά μου, δεν μετριάζεται από την γνώση. Δεν μετριάζεται από την ωριμότητα. Δεν μετριάζεται καν από την ικανότητα διαχείρισης της. Ξέρω να την διαχειριστώ την θλίψη. Αλλά δεν ξέρω να την κάνω μικρότερη
7. και θα ήθελα να μπορέσω να την κάνω μικρότερη.
8. Όλα περνάνε όμως. Το μόνο που δεν περνά είναι ο χαρακτήρας μας - και αυτό, αχ αυτό με κάνει ώρες ώρες να αισθάνομαι σαν ήρωας σε τραγωδία του Ευριπίδη - πρόσεχε υποψιασμένε αναγνώστη, του Ευριπίδη, όχι του Αισχύλου ή του Σοφοκλή. Του Ευριπίδη που οι ήρωές του είναι αληθινοί, άνθρώπινοι, γεμάτοι προστυχιά και ικανοί για το καλύτερο, εμπνευσμένοι και ξεροί, κακόβουλοι και αλτρουϊστές, ταπεινωμένοι και αλλαζόνες...
9. Όλα περνάνε όμως.
10. Θυμάσαι την πιο ευτυχισμένη σου στιγμή; Θυμάσαι την πιο δυστυχισμένη σου στιγμή; Ήσουν εκεί όταν σου συνέβησαν; Τις έζησες; Η προσπάθησες να τις αποφύγεις; Ρώτησα τον εαυτό μου μία μέρα και η απάντηση με γέμισε σύννεφα.
11. Όμως, στο κάτω κάτω της γραφής, στην ουσία της ύπαρξης και της θέσης που έχουμε στην φύση υπάρχει μία μεγάλη, παρηγορητική αλήθεια: ακόμα και η αρρώστια μας, η αδυναμία μας να είμαστε το καλλίτερο, είναι ένα φαινόμενο φυσικό που καμμία φορά μπορείς απλά να γύρεις πάνω του και να κλάψεις. 
12. Χωρίς να ξέρεις γιατί. 
13. Χωρίς να ψάξεις γιατί. 
14. Είναι μερικές μέρες που αισθάνομαι ότι έχω πάρει τόσο λάθος την ζωή μου ώστε να αναρωτιέμαι ποιός είμαι και ποιος έγινα και ποιος ήμουν και κανένας από τους 3 να μην μου βγάζει κάποιο νόημα.