Σήμερα, στο super market, στο κρεοπωλείο η γυναίκα υπάλληλος έλεγε στον άντρα συνάδελφό της...
- Ξέρεις από που ήρθα σήμερα με τα πόδια λόγω της απεργίας της συγκοινωνίας; ...από την Άνω Γλυφάδα.
Ο υπάλληλος έμεινε ξερός πάνω από την μηχανή του κιμά. Εγώ, περίμενα την Ανωγλυφαδιώτισσα να μου βάλει το κοτόπουλο, και ήμουν ακόμα πιο έκπληκτος... Όχι μόνο με το νέο, όσο με το ότι η κοπέλα το έλεγε αυτό με μία χαλαρότητα και ένα "σιγά-το-πράγμα" ύφος που λες και είχε έλθει από 3 τετράγωνα απόσταση και όχι από την άλλη άκρη της Αττικής.
- Και πόση ώρα έκανες; ρώτησε ο άλλος ενώ έκοβε κιμά.
- 1 ώρα και 3 τέταρτα, απάντησε η περιπατήτρια, με ακόμα πιο πλατύ χαμόγελο... παχουλούλα, με άψογα δόντια και μεγάλα μάτια, τίποτε στο πρόσωπό της δεν φανέρωνε κούραση ή αυπνία....
φαντάσου - να περπατάς τόση ώρα για να πας στην δουλειά σου, όπου για ένα οχτάωρο είσαι όρθια, πας πάνω κάτω, κουβαλάς κρέατα, στο τέλος της βάρδιας καθαρίζεις και πλένεις πάγκους και ψυγεία, και μετά να χρειάζεσαι άλλη τόση ώρα να επιστρέψεις.
Σκέφτηκα τι θα έκανα εγώ σε ανάλογη περίπτωση. Θα έπαιρνα το αυτοκίνητο. Ή θα έπαιρνα ταξί. Ή αν δεν μπορούσα τίποτε από τα δύο, θα έκανα τον άρρωστο.
τι οδήγησε όμως την κυρία στο κρεοπωλείο να μακρύνει την εργάσιμή της μέρα κατά τρεισίμιση ώρες; ανάγκη; φιλοτιμία; φόβος απόλυσης; αυταπάρνηση;
θα ήθελα να την ρωτήσω.
9 comments:
Ο φόβος για το αύριο βρε Πρόβατε.. τι άλλος; Και άντε να κάνει μία την άρρωστη, την επόμενη φορά;
όντως.Πάντως ό,τι και να ναι χαρά στο κουράγιο της
Αχ, ελπίζω οι ερωτήσεις σου στο τέλος να ήταν απλά χιούμορ...
Φόβος απόλυσης, πρόβατε, είναι τόσος ο κόσμος που τρέμει μη χάσει τη δουλειά του... Και, δεν είναι εύκολο να δίνεις τόσα λεφτά για ταξί κάθε μέρα (αυτές τις μέρες), άσε που αύριο και μεθαύριο θα απεργούν ΚΑΙ τα ταξί...
Ξέρω κάποιον που όταν σχολούσε 4 τα χαράματα, περίμενε να γίνει 6 για να πάρει το πρώτο λεωφορείο, γιατί δε γινόταν να δίνει το μισό του μισθό σε ταξί, δεν είχε αυτοκίνητο, δεν είχε κανέναν να μοιραστεί τα καθημερινά του έξοδα ώστε να του φτάσουν και για ταξί...
(Κι εγώ, η ηλίθια, σαν Μαρία Αντουανέτα, όταν τον γνώρισα τον ρωτούσα Μα καλά, πως βγαίνεις από το σπίτι χωρίς 20 ευρώ τουλάχιστον στην τσέπη;)
hfaistiwna ναι, μάλλον αυτό, ο φόβος για το αύριο... και η έλλειψη επιλογών...
Περσέα ναι, χαρά στο κουράγιο της. καλά να είναι η γυναίκα, πάντα γελαστή...
lemon Και όμως, δεν έκανα χιούμορ, δεν θα τολμούσα - υποθέτω ότι είναι κάτι από όλα αυτά που παραθέτω, αλλά θα ήθελα να ξέρω τι... ελπίζω να μην σε απογοήτευσα πολύ με την "ανοησία μου"...
Να σου πω την αλήθεια για μια δυο φορές είναι οκ να το ρίξεις στον ποδαρόδρομο και να το πάρεις και θετικά το ζήτημα σαν την κυρία που χαμογελούσε με το παχουλό της μαγουλάκι! Αλλιώς αν αναγκάζεσαι να το κάνεις ίσως και πιο συχνά ε, σίγουρα μια "ενόχληση" θα σου'ρθει αργά ή γρήγορα.
Να δούλευε και στον Ορφανίδη, θα το καταλάβαινα...
Σουσουράδα ε ναι, η επανάληψη είναι κουραστική αν και ευεργετική, ειδικά στα της γυμναστικής!
Γρηγόρη, και έλεγα, δεν θα την κάνει κανείς την σύνδεση, δύο ποστ με θέμα Super market την ίδια μέρα... τι θέλει άραγε να μου πει το υποσυνείδητό μου; γέλασα πάντως πολύ με το σχόλιό σου, θέγκζ να είσαι καλά!
Πωωω ευτυχώς που δεν πήγα σουπερμάρκετ χτες...
να ποια να πας να ρωτήσεις για το επόμενο βήμα! και άμα δε σου πει, ζήτα της 2 κιλα λαιμό χοιρινό τεμαχισμένο, πέτα το στη γάτρσα με 10 κόκκους μπαχάρι και κανελόξυλο και αλατοπίπερο και 70μλ ελαιόλαδο και άστο στους 180 για 1,5 ώρα, μετα βγάλτο πέτα μεσα 1 λιτρο νερό ζεστό και 500 γραμμ. χυλοπίτάκι ή κριθαράκι και ψήσε μεχρι να το πιει. φώναξε και άλλους 5 να ρθουν με τα κρασά και τσουπ έκανες το επόμενο βήμα! το όχημα σε άφησε στη μέση του πουθενά και πρέπει να γυρίσεις με τα πόδια. καλή επιστροφή μαναμ...
Post a Comment