κάνω αυτό που μπορώ

μερικές φορές το να καταφέρεις απλώς να βάλεις το ένα πόδι μπροστά από το άλλο, απλά αυτό, αυτό μόνο, μόνο αυτό το ένα βήμα... είναι ακόμα πιο σημαντικό και από το να είχες δημιουργήσει το μεγαλύτερο πράγμα στον κόσμο.

αυτό κάνω με αυτό το ποστ. βάζω το ένα πόδι μπροστά από το άλλο.

δύσκολα, λίγα, φτωχά. αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτε περισσότερο.

και ίσως και να μην πειράζει...

πραγματική Δημοκρατία

Ο ψυχαναλυτής σου θα σου έλεγε ότι ένας από τους βασικούς λόγος που οι κοινοί θνητοί παθαίνουμε εμμονή με τον θάνατό κάποιου mega χαρισματικού/πλούσιου/ταλαντούχου/διάσημου, είναι διότι "χαιρόμαστε" που επιβεβαιώνεται ακόμα μία φορά ότι, ναι, ακόμα και οι mega ταλαντούχοι/επιτυχημένοι/πλούσιοι δεν μπορούν να αποφύγουν αυτό που μας τρομάζει και εμάς. Τον θάνατο.

Όσο και αν προσπάθησαν και σε κάποιο βαθμό το πέτυχαν με την χαρισματικότητά τους να γίνουν "αθάνατοι", σε ένα πράγμα η μοίρα τους δεν ξεχωρίζει από την δική μας. Τον περιορισμό του σώματος, που είναι η μεγάλη πραγματική Δημοκρατία.

Παρηγορεί αυτή η σκέψη, φέρνει τα πράγματα στα ίσα τους, αποκαθιστά τις αδικίες και τις ανισότητες, γλυκαίνει τα "γιατί αυτός και όχι εγώ;", τα "την έχεις δει το πρωί όταν ξυπνάει, άβαφη, πως είναι;", τα "μωρ' ας ήμουν εγώ στην Αμερική και θα σου έλεγα που θα ήμουν τώρα" (sic, και μάλιστα τέλειο).

Φυσικά, αυτή η συνειδητοποίηση συμβαίνει στα πολύ βαθιά του ψυχικού μας κόσμου, όπου οι περισσότεροι από εμάς δεν φτάνουμε - ή δεν θέλουμε να φθάσουμε! Και δικαιολογημένα. Τι, είναι δυνατόν να ομολογήσεις στον εαυτό σου ότι, έστω και σε ένα αρχετυπικό επίπεδο, ζωώδες, ερπετικό, "παρηγοριέσαι" που αυτοί που τα έχουν όλα δεν έχουν τίποτε μπροστά στον θάνατο και την αρρώστια;

Ούτε είναι πως η αυτή "απάνθρωπη παρηγοριά" αναιρεί την λύπη που νιώθουμε ταυτόχρονα για τον χαμένο, ειδικά αν τον εκτιμούσαμε, αν πέθανε σχετικά μικρός, αν περιμέναμε και άλλα από αυτόν.

τι τα θες. άβυσσος αμφιθυμίας η ψυχή του ανθρώπου. το ίδιο πράγμα μπορεί να μας λυπεί και να μας παρηγορεί ταυτόχρονα. Αλλά ό,τι αισθανόμαστε, ρηχό ή βαθύ, ένοχο ή ευεργετικό, σκοτεινό ή φωτισμένο, δικό μας είναι. Καλό είναι να μην το αρνιόμαστε. Αν όχι για κανέναν άλλο λόγο, για να μπορέσουμε να το ελέγξουμε, να καταφέρουμε να το αφήσουμε, ορισμένο και ελεγχόμενο, στο επίπεδο μόνο του νιωσίματος. να μην το κάνουμε πράξη. Να μην γίνει πράξη.

Από την Αυστραλία και από την Νορβηγία

να μία υπέροχη διαφήμιση, με εξαιρετική παραγωγή και πολύ ωραία ιδέα! Στηρίζεται σε πολύ σωστό και σπουδαίο insight, που νομίζω ότι όσο περνά ο καιρός θα αφορά όλο και περισσότερους (και θα γίνεται πιο επίκαιρο από ποτέ, ίουκ θέμου πως μισώ αυτή την φράση) - έχει όμως ένα μεγάλο πρόβλημα. Το προϊόν που διαφημίζει...

Μα τι σχέση έχουν τα πριόνια με την ανάγκη για πιο "αυθεντικές" εμπειρίες ζωής; Ναι σαφώς, με έναν ωραίο κήπο δεν χρειάζεσαι windows για chat. Αλλά δεν το λες και άμεση σχέση αυτό. Γι αυτό και μου κάθεται ως κατά τι υπερβολικό όλο αυτό το ποιητικό και ουσιαστικά αληθινό να καταλήγει στο πριόνι.

και κάτι που μου αρέσει πολύ, χωρίς όρους. ...και όχι μόνο λόγω του γκομενακίου που πρωταγωνιστεί:

εδώ, έχουμε πολύ καλό insight, ότι ο άντρας βασικά θέλει ένα ντους gel να τον καθαρίσει όχι να του κάνει pumpering, το οποίο επιπλέον είναι "ανάλογο" της "σπουδαιότητας" του προϊόντος. Απλά τα πράγματα. Το προϊόν λέει "θα σε καθαρίσω, χωρίς περιττές μαλακίες", όχι "θα σε κάνω ευτυχισμένο". Μάλιστα, κοροϊδεύει αυτήν την αντιμετώπιση, εξ ου και το συμπαθούμε και το πιστεύουμε περισσότερο από πιστεύουμε το πριόνι. Όσο για το γκομενάκι, έχει λαμβάνειν κάτι κουπόνια για σεξάκι, παρακαλείται όπως προσέλθει στο γκισέ πληροφοριών στην κρεβατοκάμαρα για άμεση παραλαβή. Επαναλαμβάνω, το γκομενάκι στην διαφήμιση έχει λαμβάνει κουπόνια για σεξάκι....

ΥΓ - Πόσο σιχαίνομαι την μόλυνση εγκεφάλου που μου έχει προκαλέσει η διαφήμιση της γαμωCosmote; που ακούω τζιτζίκια ή τριζόνια και θυμάμαι το 3G... θα μου το πληρώσουν πολύ ακριβά αυτό που κάνανε που καπέλωσαν έναν τόσο αγαπημένο ήχο της φύσης. Ποτέ πελάτης τους. ποτέ. για τα τριζόνια ρε γαμώτο.