Νύχτες τρόμου

Ζούσα σε ένα σπίτι δίπατο, αν και μικρό. Στην Γλυφάδα ήταν, η οποία βρισκόταν κάτω από την Αμερικάνικη επιρροή. Λόγω της βάσης του Ελληνικού που τότε βρισκόταν στην τελευταία φάση της στην χώρα, στην περιοχή έβλεπες διάφορες καινοτομίες που δεν ήταν συχνές στην υπόλοιπη Αθήνα. Μία από αυτές ήταν και τα σπίτια "μαιζονέτες", τα διόροφα δηλαδή, όμως κατά τα άλλα τυπικά Ελληνικά, διαμερίσματα. Όχι, στην περίπτωσή μας το δίπατο δεν σήμαινε ευρύχωρο.

Η σκάλα που ένωνε τα δύο πατώματα (το ισόγειο και το πρώτο) ήταν από πολύ χοντρά ξύλινα σκαλοπάτια, χρώματος μελί. Πρέπει να ήταν καμιά δωδεκαριά με δεκαπέντε και όσο προσεκτικά και να τα ανεβοκατέβαινες έκαναν πολύ θόρυβο: έτριζαν, έσκουζαν, κοπανιόντουσαν.

Oι πιο εφιαλτικές στιγμές της παιδικής μου ηλικίας ήταν να είμαι μόνος στο σπίτι, ξαπλωμένος στο κρεβάτι του δωματίου που μοιραζόμουν με την αδελφή μου (η οποία έλειπε έως αργά το βράδυ από το σπίτι, είχε αρχίσει να κάνει τις αλητείες και τις βόλτες της εφηβείας της) παγωμένος, αφανισμένος σχεδόν από την φρίκη.

Γιατί ήμουν απολύτως σίγουρος ότι όσο εγώ ήμουν φρικιασμένος και ανίκανος να κουνηθώ ή έστω να σκεφτώ, το πιο επικίνδυνο πλάσμα στον κόσμο ανέβαινε τα χοντρά, σαματαδόρικα ξύλινα σκαλοπάτια για να έρθει να... μου πιει το αίμα. Και αν δεν ακουγόταν ο θόρυβος από τα βαριά, αφανιστικά βήματα του, ήταν διότι το πλάσμα αυτό είχε όχι μόνο την ικανότητα να περπατά χωρίς θόρυβο, αλλά να σκαρφαλώνει σε τοίχους, να περνά μέσα από χαραμάδες παραθύρων και γρίλιες παντζουριών και να βρίσκεται από το ένα σημείο στο άλλο, εκατοντάδες μέτρα μακρυά, σε χρόνο όσο χρειαζόμασταν οι απλοί και θνητοί για να ανοιγοκλείσουμε τα βλέφαρά μας.

Ποιος έφταιγε για όλα αυτά; Αυτός εδώ ο κύριος:

o Bram Stoker, συγγραφέας του ανεπανάληπτης ισχύος βιβλίου που μόλις είχα διαβάσει του Δράκουλα. Έχει χαρακτηριστεί το πιο διάσημο βιβλίο τρόμου όλων των εποχών, το πιο πολυδιαβασμένο. Η επίδρασή του πάνω μου ήταν καταλυτική... τι εφιάλτες μου λες... εδώ σου λέω είχα την απόλυτη βεβαιότητα στο ξύπνιο μου ότι ο Βλαντ, ο αιμοσταγής ήρωάς του, ήταν στο δίπλα δωμάτιο, στο από πάνω ή στο από κάτω κρεβάτι, ανάλογα με το σε ποιο από τα δύο της κουκέτας ήμουν ξαπλωμένος την ώρα της κρίσης ή ότι ξεκουραζόταν σαδιστικά στον κάτω όροφο πριν αρχίσει να ανεβαίνει, αργά, αθόρυβα, βασανιστικά, τα ξύλινα σκαλοπάτια για να έλθει να με αποτελειώσει.

Ναι, το βιβλίο με είχε τρομάξει τόσο πολύ όσο το είχα απολαύσει. Πιθανώς, θα έλεγε μία καλή ψυχοθεραπεύτρια που έχω υπόψη μου, το απόλαυσα τόσο πολύ ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή με είχε τρομάξει. Πάντως, πέρασα ένα υπολογίσιμο διάστημα της πρώτης εφηβeίας μου υπό καθεστώς μεγάλης φρίκης. Όταν έπεφτε το βράδυ ο τρόμος άρχιζε να με περιτριγυρίζει... και όταν έφταναν τα μεσάνυχτα η κυριαρχία του πάνω μου ήταν απόλυτη.

Τώρα για να πω και την ασπρόμαυρη και βουβή μου αλήθεια, ένας ακόμα λόγος είχε συντελέσει στην άνευ όρων και εκλογίκευσης παράδοσή μου στον τρόμο. Αυτός:

Κάποιο βράδυ, το ίδιο εκείνο διάστημα που είχα διαβάσει και το βιβλίο, είχα δει στην Κινηματογραφική Λέσχη της ΕΡΤ (πως άραγε λεγόταν τότε; ΕΡΤ; ΕΡΤ1; ...ομολογώ δεν θυμάμαι) τον Νοσφεράτου του Φρίντριχ Μουρνάου, με εισαγωγή Μπακογιανόπουλου φυσικά. Η ταινία ήταν η πρώτη και μακράν, μέχρι και σήμερα, καλλίτερη (με την κακή έννοια - το οξύμωρο των ταινιών τρόμου) μεταφορά στην οθόνη του βιβλίου και απλώς σου παγώνει το αίμα. Κύλησε ο τέντζερης δηλαδή και βρήκε το καπάκι - ένα σούπερ τρομακτικό βιβλίο κάνει ζευγάρι με μία εξαιρετικά φρικιαστική ταινία και χορεύουν στις αίθουσες του μυαλού ενός μοναχικού, ενοχικού, ομοφυλόφιλου παιδιού. Αν μπορείς να σκεφτείς καλλίτερη συνταγή για δράμα, θα σου βγάλω το καπέλο.

Την ξεπέρασα την φρίκη, με την βοήθεια της αδελφής μου. Της μίλησα για την βάσανό μου και με μια καλή εκλογικευτική συζήτηση μου έδωσε διέξοδο και τελικά ανακούφιση. Το βιβλίο του Stoker ξαναέπαιξε το ρόλο του στην προσωπική μου ιστορία. Ήταν το πρώτο βιβλίο που διάβασα στα Αγγλικά, την χρονιά πριν πάρω το Άριστα στο First Certificate. Ήταν το βιβλίο που χάριζα για πολλά χρόνια σε ανθρώπους που συμπαθούσα πραγματικά (άντε καλά, που γούσταρα κιόλας). Επίσης, καθοδήγησε και το πως πέρασα τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο ενός επαγγελματικού ταξιδιού στην Ρουμανία, τώρα πριν από μερικά χρόνια (μην ρωτάς....). Αλλά τίποτε δεν ξεπερνά τις ένταση όλων αυτών των τρομακτικών εβδομάδων που μου χάρισε στα 13-14 μου. Ακόμα και τώρα, γράφω για αυτό και μπαίνω αντανακλαστικά σε κατάσταση συναγερμού (άραγε κρύβεται ο Βλαντ στο μέσα δωμάτιο; έχω να μπω σε αυτό από χθες...).

Δεν μπορούσα να μην θυμηθώ ότι φέτος είναι 100 χρόνια από τον θάνατο του Bram. Πέθανε (παντρεμένος με την πρώτη γυναίκα του Oscar Wilde - άλλη ιστορία κρυμμένη εκεί) τον Απρίλιο του 1912.