Στον τοίχο του γαλάζιου σπιτιού στην Αχαρνών

Πριν από μερικές μέρες βρέθηκα στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα για κάποια δουλειά. Ήταν 12 η ώρα το μεσημέρι, ψιλόβρεχε, έκανε και λίγο κρύο και απολάμβανα την βόλτα από την Πλατεία Βικτωρίας μέχρι τον προορισμό μου.

Κάποτε, στις εποχές που ακόμα δεν υποψιαζόμασταν ότι αυτό που απολαμβάναμε δε μας ανήκε και που ήμασταν σίγουροι ότι τα πράγματα μόνο προς το καλύτερο θα πάνε, μου ήταν δύσκολο να κυκλοφορώ σε τέτοιες περιοχές, τις υποβαθμισμένες. Δεν ξέρω τι συνδέσεις είχα κάνει στο μυαλό μου, αλλά αισθανόμουν ότι το περιβάλλον με τις αφρόντιστες πολυκατοικίες, τους στενούς δρόμους, την έλλειψη φωτός, τα μικρά μίζερα μαγαζιά κάπως σαν να με... μόλυνε. Ήταν ναρκισσισμός τύπου "τι δουλειά έχω εγώ εδώ; εγώ είμαι για τις περιοχές με φως, ήλιο, μεγάλα πεζοδρόμια, ευγενικούς ανθρώπους στν δρόμο, βιβλιοπωλεία, εστιατόρια και bar για τα οποία γράφουν στα περιοδικά!"; Πιθανώς. Δεν με πειράζει και να μην το ψάξω. Είμαι πάντως ικανοποιημένος που διαπίστωσα ότι την ξεπέρασα αυτή η φάση, δεν με στενοχωρεί πια η βόλτα στον Άγιο Παντελεήμονα, στην Κυψέλη, στα Κάτω Πατήσια.

Ο ευδιάθετος άνθρωπος είναι και παρατηρητικός. Και βρίσκει περισσότερες αιτίες να είναι ευδιάθετος. Είδα, και χαμογέλασα, έναν μαύρο μπαμπά να κρατά με τρόπο μία σακούλα με ψώνια, ώστε το κοριτσάκι που ήταν μαζί του, το πολύ 5 χρονών, μάλλον κόρη του, να μην καταλάβει ότι εκείνος ήταν που κρατούσε στην πραγματικότητα την βαριά σακούλα. Η μικρή την κρατούσε, πολύ ευχαριστημένη με την ευθύνη που της είχε ανατεθεί, αλλά δύσκολα θα την έφερνε βόλτα, αν το χέρι του μπαμπά της στρατηγικά τοποθετημένο δεν έκανε, κρυφά και τρυφερά, όλη την δουλειά.

Είδα ακόμα πώς μου χαμογέλασε ένας νεαρός ξένος όταν του έκανα χώρο να περάσει πρώτος ανάμεσα από δύο αυτοκίνητα και με τι κέφι μου είπε ένα σπαστό ευχαριστώ - εκπλήσσει η ευγένεια, ακόμα και η πιο ασήμαντη.

Λίγο πριν φτάσω στην δουλειά μου έχω μπει σε ένα στενό δρομάκι και κοιτάζω στο απέναντι πεζοδρόμιο, εντελώς μηχανικά. Βλέπω μία δίπατη μονοκατοικία. Δεν είναι νεοκλασικό, πρέπει να χτίστηκε τα τέλη της δεκαετίας του 60, αρχές 70, έχει ανέμπνευστη αρχιτεκτονική της εποχής, πρόκειται για ένα κουτί με κολώνες και μία μικρή βεράντα μπροστά, τίποτε ιδιαίτερο. Αυτό που με εντυπωσιάζει είναι το χρώμα του, ένα γαλάζιο μωρουδιακού δωματίου που δεν το βλέπεις συχνά σε σπίτια, παραείναι ελαφρύ. Ακόμα, παρατηρώ και τα ερμητικά κλεισμένα πατζούρια, σκονισμένα πολύ, τα κάγκελα της μικρής βεράντας του ισογείου που έχουν σημάδια σκουριάς, και τα πολλά γράμματα και διαφημιστικά που είναι ριγμένα μπροστά από την εξώπορτα. Περισσότερα ακόμα διακρίνονται σπρωγμένα, καιρό πριν, κάτω απο την πόρτα.

Ένα κλειστό γαλάζιο σπίτι. Με συγκινεί η αντίθεση. Φαντάζεσαι ότι κάποιος που βάφει το σπίτι του γαλάζιο είναι χαρούμενος άνθρωπος, χαίρεται την ζωή, προσπαθεί να βρει την ομορφιά - και σε πολύ πρακτικό επίπεδο, αγαπά το μέρος που ζει και το φροντίζει. Τι, λοιπόν, μπορεί να τον έκανε να κλείσει το σπίτι του και να φύγει άρον άρον, χωρίς να ειδοποιήσει καν το ταχυδρομείο για την νέα του διεύθυνση; Τι συνέβη; Και τότε, στον τοίχο γύρω από την πόρτα, βλέπω τα γραμμένα. Με μαύρο χοντρό μαρκαδόρο. Φράσεις. Που υπάρχουν σχεδόν σε όλη την πρόσοψη του σπιτιού, και στον τοίχο κάτω από την βεράντα.

******

Στα τέλη του 2000, αρχές του 2001, 4 χρόνια πριν τους Ολυμπιακούς, βρισκόμασταν ήδη στο μάτι του κυκλώνα της "κρίσης προτεραιοτήτων" που τελικά μας έφερε και την οικονομική κρίση. Δεν το ξέραμε τότε ότι κάτι δεν πάει καλά και δεν το φανταζόμασταν κιόλας. Εκείνο ακριβώς το διάστημα είχαν βγει δύο από τους πιο εμπορικούς δίσκους στην ιστορία της ελληνικής μουσικής. Και οι δύο μαζί πρέπει να πούλησαν γύρω στο ένα εκατομμύριο αντίτυπα... ήταν η Κραυγή της Άννας Βίσση και το Γεια της Δέσποινας Βανδή.

Ακριβώς την ίδια περίοδο, Με διαφορά μερικών εβδομάδων, μέσα στο κλίμα της "Κραυγής" και του "Ανάβεις Φωτιές" και του "Δέστε μου τα Μάτια" ο Γιάννης Κότσιρας έβγαλε έναν δίσκο που ήταν "καταδικασμένος" να "αποτύχει". "Είναι δική μας η ζωή μας" λεγόταν. Τον είχα αγαπήσει αυτόν τον δίσκο, πολύ. Όχι μόνο γιατί ένας από τους συντελεστές του είναι οικογένεια σχεδόν, άρα του έδωσα χρόνο και τον ανακάλυψα, αλλά κυρίως διότι έχει μία προσέγγιση στην ζωή αληθινή, τρυφερή, που δεν απωθεί και δεν κρύβει τις σκοτεινές πλευρές της αλλά τις αναγνωρίζει και, κατά κάποιον τρόπο τις "γιορτάζει". Πως θα αγαπήσεις αν δεν πονέσεις; Πως να μην πονέσεις αφού αγάπησες; Φευ, αυτή η νοοτροπία δεν είχε ελπίδες να σταθεί απέναντι στην ευθυμία και την εκτόνωση της εποχής - που εκφραζόταν με κραυγές και γειά.

Ο δίσκος, μετά τις απίστευτες πωλήσεις του "τσιγάρου" θεωρήθηκε αποτυχία - δεν παιζόταν καθόλου στα ραδιόφωνα, δεν πούλησε ιδιαίτερα. Ωστόσο έβγαλε μερικές "μικροεπιτυχίες", με τα σημερινά δεδομένα είναι θρίαμβος - και κυρίως, όσοι άνθρωποι τότε είχαν το κριτήριο να τον ανακάλυψαν ακόμα τον ακούν και τον απολαμβάνουν.

Ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του άλμπουμ ήταν και αυτό:

Ένας Έρωτας Φτηνός. Σκληρό τραγούδι χωρισμού, εκδίκησης και θυμού, σχεδόν μίσους. Του μίσους που παίρνει τον χώρο της μεγάλης αγάπης. Του μίσους που έρχεται μετά από μία ξαφνική, άδικη εγκατάλειψη.

*****

"γεια σου ρε Πέτρο - θα μου λείψεις"

"δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Η παρέα σου"

"γιατί ρε φίλε; γιατί δεν κρατήθηκες;"

τέτοιου είδους ήταν τα γραμμένα στον τοίχο του γαλάζιου σπιτιού στην Αχαρνών. Αφιερώσεις φίλων και αγαπημένων σε ένα Πέτρο που χάθηκε. Μηνύματα για τον ταξιδιώτη. Πολλά από αυτά ανορθόγραφα, κακογραμμένα... όλα ξεχειλίζαν αγάπη. 2008. Τότε έφυγε ο Πέτρος - και ήταν νέος. "σε 24 χρόνια έζησες όσα έζησαν άλλοι σε 74" είχε γράψει μία κοπέλα. Μαρία, αν δεν κάνω λάθος.

Το πιο μεγάλο από όλα τα μηνύματα το είδα με την άκρη του ματιού μου στον τοίχο δίπλα στην εξώπορτα του σπιτιού του Πέτρου. "Να κάποια που αγάπησε πολύ, που είχε πολλά ακόμα να πει" σκέφτηκα και πλησίασα για να διαβάσω με την αρρωστημένη περιέργεια που με πιάνει στα μεγάλα δράματα της ζωής. Όταν διάβασα τους δύο πρώτους στίχους και αναγνώρισα το τραγούδι έκανα ένα βήμα πίσω από την έκπληξη. Νομίζω μου ξέφυγε ένας αναστεναγμός. Ήταν οι στίχοι από το Ένας Έρωτας Φτηνός. Σκέφτηκα πώς θα συγκινηθεί ο Άρης όταν του το δείξω, είπα μία γρήγορη προσευχή για τον Πέτρο και τους Πέτρους των ζωών μας και πριν συνεχίσω το δρόμο μου έβγαλα φωτογραφία με το κινητό: