Tuesday, February 19, 2013

Περί υπερηφάνιας και ηρωισμού

Η μητέρα μου πέθανε στα 47 της από καρκίνο - ή, όπως υποψιάστηκα μεγαλώνοντας και καταλαβαίνοντας πόσο βαρύ πράγμα είναι ο αγώνας για επιβίωση, από στρες: Μεγάλωσε δύο παιδιά, εμένα και την αδελφή μου, απολύτως μόνη της, στις δεκαετίες του 70 και του 80, δηλαδή σε εποχές πριν τα καταναλωτικά πάρτυ που ακολούθησαν για είκοσι χρόνια σχεδόν.

Ήμουν 20 χρονών όταν περασε στην από κει όχθη. Τότε και για αρκετά χρόνια μετρούσα τις ελλείψεις και τις παραλείψεις της. Τι δεν έκανε, τι έκανε που δεν έπρεπε να κάνει. Πως δεν φρόντιζε τον εαυτό της, πως απουσίαζε, πως λύγιζε πότε πότε κάτω από το βάρος της ζωής της.

Μετά γλύκανα κάπως μέσα μου και άρχισα να την βλέπω αλλιώς. Τι δύσκολο έργο έχει πραγματοποιήσει, σε άγριες εποχές. Πως με έμαθε να προσπαθώ να αναζητώ το πέρα από την επιφάνεια στην ζωή. Πως προσπάθησε να με κάνει τίμιο "αγωνιστή" της επιβίωσης και όχι λυσσασμένο, άγριο σκυλί. Πως με έκανε να αγαπήσω με την ψυχή αλλά και το σώμα, βιωματικά, τα βιβλία. Πως μου έμαθε ότι η τρυφερότητα που ανταλλάσουν με την θέλησή τους και από καύλα δύο σώματα είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός που μπορεί να αποκτήσει ένας άνθρωπος - και μάλιστα θησαυρός που δεν εκπίπτει ποτέ.Πως μου έδειξε ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι κατώτεροι, λιγότερο σημαντικοί, βλαμμένοι - και ότι κάποιοι από εμάς γεννιόμαστε εγκληματίες, νοητικά υστερημένοι, αλαζόνες καθαρά από θέμα τύχης, επειδή βρεθήκαμε σε κάποιες συγκεκριμένες συνθήκες, εποχές, οικογένειες...

Η μαμά μου πέρασε δύσκολα, πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια, ακόμα και για την σκληρή εποχή που έζησε... Δεν πήγε σχολείο και δεν μορφώθηκε. Αλλά ήξερε, από ένστικτο και βαθιά στην καρδιά της  μία αλήθεια που φαίνεται πως η καλλιέργεια και η μόρφωση, ο πλούτος, η κοινωνική θέση δεν την προσφέρουν στον άνθρωπο. Ό,τι κάθε αλλαγή που γίνεται με αίμα αθώων ανθρώπων, με άσκοπη βία, είναι αλλαγή καταδικασμένη να αποτύχει.

Αυτές τις μέρες που γίνεται μεγάλη συζήτηση για τις σχέσεις γιών και μανάδων, για την υπερηφάνεια, σκέφτομαι την απούσα Κατερίνα, που φέτος θα έκλεινε τα 67, συχνά, και σκουπίζοντας διακριτικά το εκνευριστικό δάκρυ που ξεμυτά από το δεξί μάτι, το ευαίσθητο, λέω από μέσα μου: ο ηρωισμός είναι τελικά τόσο παρεξηγημένη, τόσο περιορισμένη στο μυαλό μας έννοια.

21 comments:

ΠΑΥΛΟΣ said...

Αυτόν τον πρόβατο εγώ αγαπάω, σ' αυτόν ανοίγω το σπίτι μου και την αγκαλιά μου.

ΠΑΥΛΟΣ said...

Α καλημέρα και φιλί δεν έστειλα!!!

Provato said...

Παύλο μου!!!!!!! xxxxxxxxxxx

Evil Chef said...

Πολύ συγκινητικό ....οχι δε θα κλαψω γτ εχουμε και μια εικόνα να υπηρετήσουμε.

Τελικά όλοι μας κάποια στιγμή κάνουμε "ειρήνη" με τις μανάδες μας και τις αντιμετωπίζουμε αλλιώς...

Provato said...

αχαχαχαχα ζήτω το ήματζ!

ναι evil η ειρήνη γενικά είναι το ζητούμενο. και η συμφιλίωση!!! μεγάλο πράγμα :-)

(καλημέρα, θα σε χρειαστώ λίγο μέσα στην βδομάδα, που μπορώ να κλείσω τηλεφωνικό ραντεβύ;)

BLUEPRINTS said...

μαθήματα ζωής παντοτινά, όταν κατασταλάξουμε κι εμείς τότε τα καταλαβαίνουμε κι ευχαριστούμε αυτούς τους ανθρώπους, να είσαι καλά

Provato said...

αχ αυτή η καταστάλαξη!!!! xxxxxxx blue!

Hfaistiwnas said...

Με συγκινείς! Λίγοι βγάζουν την ευαισθησία τους πια! :)
Παρεξηγημένη έννοια είναι ναι.. :)

Provato said...

hfaistiwna!!!!! :-) σε φιλώ πολύ!

Anonymous said...

Σε ευχαριστώ.

Σε ευχαριστώ που πάντα γράφεις τόσο όμορφα.

Έτσι, γιατί πρέπει να πει καμιά φορά ένα ευχάριστω και ένας Ανώνυμος.

Νίκος Κιτωνάκης said...

Εξαιρετικό ποστ. Λυτρωτικό υπό μίαν έννοια. Έχοντας χάσει κι εγώ τη μαμά μου πολύ νωρίς, νιώθω κάθε γραμμή από το κείμενό σου.

Afrikanos said...

:*

Provato said...

ανώνυμε με συγκίνησες, εγώ σε ευχαριστώ!

Πιγκουίνε θέγκ γιου πτηνό μου! λυπάμαι για την μαμά σου xxxx

Afrikane Μου :-)

Tremens said...

Με συγκίνησες παλιόπαιδο! Είσαι τυχερός που είχες αυτή τη μητέρα και άτυχος που την έχεσες νωρίς. Ρισπέκτ

ΦΟΥΛΗ said...

Νασε καλά να την θυμάσαι πρόβατε, χαιρομαι που υπάρχουν άνθρωποι με χαλασμένα ματια που "τυχαία" δακρύζουν και μπορούν να εκφράζονται ετσι,είσαι η επιβεβαίωση του ότι αρίστευσε στο σχολείο της σύντομης ζωής της...
σε φιλω

turigr said...

Κρίνοντας απ' οσα γράφεις και με τον τρόπο που τα γράφεις, θα πρέπει να ήταν σπάνια γυναίκα. Κρίμα που την στερήθηκες νωρίς και δεν την έχεις δίπλα σου ακόμα...

TzinaVarotsi said...

Έτσι συμβαίνει πάντα, στη νεότητά μας τους αμφισβητούμε και ωριμάζοντας κατανοούμε την αξία και τα θετικά που μας μετέδωσαν.
Νά'σαι καλά :)

Provato said...

τρέμενζ :-) ε εντάξει όλες οι μαμάδες είναι προνόμια, χεχεχε

φούλη μου, πολλά φιλιά! ζήτω τα δάκρυα!

turigr, ήταν ιδιαίτερη - όχι καλλίτερη, όχι χειρότερη... αλλά δική μου!!!!!! <3

Τζίνα πράγματι, είναι έτσι η διαδικασία αυτή, τόσο απαραίτητη για να μεγαλώσουμε ε; και εσύ να είσαι καλά!:-)

afroO said...

ακούγεται σπουδαία γυναίκα, και αν κρίνουμε από το 1/2 των παιδιών της (δηλαδή εσένα<3), πέτυχε το σκοπό της. διαμαντάκι. :-*

Eleftheria said...

.......................

Mε τελείωσες.....

Πολύ γλυκό, όμορφο και ανθρώπινο αυτό που έγραψες...

Την καλημέρα μου.

Anonymous said...

Είχα καιρό να κάνω την βόλτα μου στα διαδικτυακά "μαγαζιά" φίλων και πήγα κι έπεσα πάνω σε αυτό το κείμενο. Respect ρε φίλε. Δυο κουβέντες έγραψες που με κάνουν να θέλω να στέκομαι όρθιος.
Θα ήταν πολύ περήφανη και για το δεξί σου μάτι και για όλα όσα σου έμαθε τελικά.
Να είσαι καλά!