...και εγώ παιδάκι της (ψηφιακής) γειτονιάς

Είμαι σχεδόν 10 χρόνια στα ήντερνετς. Ξεκίνησα το πρώτο πρόβατο τον Μάρτιο του 2005, το έσβησα δύο τρεις μήνες μετά και το άνοιξα πάλι τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς. Έκτοτε έχω ρίξει και εγώ άπειρα μπουκάλια με μηνύματα στους ωκεανούς των bites.

Είμαι άνθρωπος που εξελίσσεται. Που αναζητά την αλλαγή για την αλλαγή. Πριν από κάμποσα χρόνια, το προσδιορίζω στο 2010 - 2011, σταμάτησα να βρίσκω τόσο πορωτικό το γράψιμο στο blog. Πέρασα από το twitter, έκαψα φλάτζα λίγο και μετά από κάμποσες ενεργοποιήσεις και σβησίματα του profile τελικά κατέληξα στο facebook. Εκεί ως επί το πλείστον εκτονώνω πλέον την ναρκισιστική μου επιθυμία μου για καθημερινή διαδραστικότητα με τον κόσμο του ίντερνετ. Εκεί εξασκώ την δημιουργικότητά μου και αποτυπώνω την προσωπική μου, πειραγμένη, ιδιοσυγκρασιακή οπτική γωνία στον κόσμο και την καθημερινότητά μου.

Τα πιο δουλεμένα μου κείμενα τα δημοσιεύω σε άλλα sites. Στο αγαπημένο μου toportal.gr τους τελευταίους μήνες, πιο πριν στο φιλόξενο themachine.gr, στο μεγάλο protagon.gr. Το blog ήταν μοναχοπαίδι, έχει γίνει ψυχογιός. Αλλά δεν στεναχωριέμαι. Συνεχίζω να (προσπαθώ να) είμαι δημιουργικός σε άλλα μέσα - και, το κυριότερο, την ενέργεια γραψίματος, την ορμή, την εξοικείωση να χρησιμοποιώ τις λέξεις που απέκτησα εδώ, στο provato την έχω κάνει πια κάτι άλλο. Κάτι που εγώ το βρίσκω υπέροχο. Εκτός από γράψιμο, κάνω και κάτι ακόμα για το γράψιμο.

Το τελευταίο διάστημα ασχολούμαι με τον συντονισμό εργαστηρίων δημιουργικής γραφής. Είναι κάτι που ξεκίνησε σχεδόν συμπτωματικά αλλά με ενθουσιάζει περισσότερο από άλλα που τα κυνήγησα για να τα αρχίσω. Με έναν πολύ βαθύ και ουσιαστικό ενθουσιασμό. Και έχω την ευλογία να γεμίζει όλο και μεγαλύτερο κομμάτι του χρόνου μου. Σήμερα που μιλάμε (γκούχου γκούχου) συντονίζω ένα group συγγραφέων στο Βρετανικό Συμβούλιο, είμαι εισηγητής σε σεμινάρια στο Lexikopoleio και έχω κάνει ένα εντατικό εργαστήριο στην Καστοριά (!), την υπέροχη, στον κουλτουρομαγικό ξενώνα εξοχής Βυσσινόκηπο.

Την ερχόμενη Παρασκευή με μεγάλη χαρά και υπερηφάνεια, θα είμαι ένας από τους εισηγητές στο "συνέδριο" Ψηφιακές Γειτονιές. Πρόκειται να κάνω ένα εργαστήριο Δημιουργικής Γραφής on steroids - σε μιάμιση ώρα - που βέβαια είναι λίγη σχετικά για να αποκτήσεις απολύτως ολοκληρωμένη εικόνα για το τι είναι το γράψιμο, αλλά αρκεί και με το παραπάνω για να ενθαρρύνει όποιον θέλει να γράφει και να αυξήσει τα συγγραφόνια στο αίμα του. Αυτός είναι ο στόχος για το εργαστήριο. Να μεταδώσω, σε όσους επενδύσουν χρόνο να ακούσουν την παρουσίασή μου, αγάπη για την λογοτεχνία, την βιωμένη, αυτή που την φτιάχνεις εσύ. Δεν είναι απλό, αλλά δεν είναι και δύσκολο - όσο και αν με "αγχώνει" η ευθύνη και το γεγονός ότι θα μιλήσω μπροστά σε δεκάδες ανθρώπους. Διότι αυτό που λένε ισχύει: αν αγαπάς κάτι, μπορείς να εξηγήσεις την αξιαγαποσύνη του σε άλλους. Αυτό θέλω.

Έτσι προχωρά η ζωή και η σχέση με τον εαυτό μας και τον κόσμο. Μία μέρα είμαστε πολύ τυχεροί και ανακαλύπτουμε πως είμαστε χαρούμενοι κάνοντας κάτι, το κάνουμε με όρεξη, και ας είναι επαναστατικό, και ας είναι ρηξικέλευθο. Ερμ ερμ, δεν ευλογώ τα γένια μου... αλλά... αλλά ο άνθρωπος μπορεί, με υγεία, τύχη και πάθος να κάνει πράγματα που τον γεμίζουν εξαιρετική ικανοποίηση και αίσθηση ζωντάνιας. Και νιώθω πως αυτό το μήνυμα, της ικανότητας και δυνατότητας που έχουμε όλοι να "αυτοπραγματωνόμαστε", οφείλω να το πω σε πολλά αυτιά.

Φτάνει τώρα με τα γουότεργουόρξ όμως! Η ομάδα των Ψηφιακών Γειτονιών έχει οργανώσει ένα εξαιρετικό event, στο οποίο είμαι ο λιγότερο μεζεδάκις σλας λόγος να πας - φαντάσου δηλαδή πόσο τέλειότητες είναι οι άλλοι χεχεχε! Εδω υπάρχουν πληροφορίες για το πρόγραμμα και το όλο γεγονός. Είναι χρήσιμο, είναι εμπνευσμένο και κυρίως, βγάζει την δημιουργική, τρελή, ατίθαση, προσωπική, υποκειμενική, υπέροχη ενέργεια των ήντερνετς στην "πραγματική ζωή", στην κοινωνία. Εξαιρετικό, όχι;

Την άλλη Παρασκευή πάρτε χαρτιά και μολύβια, διάθεση ενδοσκόπησης και ανοιχτομυαλίτιδα και ελάτε να παίξουμε. Το γράψιμο δεν είναι αστεία υπόθεση... αλλά είναι ένα παιγνίδι που αν το προσεγγίσεις με την χαρά, και την ενέργεια του παιδιού μπορεί να αλλάξει τον κόσμο (σου). Το έχω δει να συμβαίνει

μανιφέστο

Την ώρα που διάφοροι επιφανείς gay μαλλώνουν σε ξένο αχυρώνα, υπάρχουμε και εμείς που πιστεύουμε ότι το να είσαι ομοφυλόφιλος είναι φύση και όχι θέση. Που δεν θεωρούμε ότι πρέπει να αφορά κανέναν λιγότερο ή περισσότερο. Που είμαστε όχι ομοφυλόφιλοι, κωλομπαράδες, θηλυπρεπείς αλλά εντάξει με τον εαυτό μας. Που παλεύουμε (γιατί ναι, μπορεί να μην τον ξέρεις, χρειάζεται αγώνα, συνεχή και εξαιρετικά κουραστικό) να αγαπήσουμε το κορμί μας για αυτό που είναι. Που αγωνιζόμαστε να μην το μισήσουμε γι αυτό που δεν είναι ή που θα μπορούσε να είναι. Που θέλουμε να συμφιλιωθούμε με την φύση μας, όχι να πλακωθούμε με τις φύσεις που δεν μας αρέσουν. Που αλλάζουμε τα μυαλά των ανθρώπων ουσιαστικά, καίρια, με σάρκα και με αίμα. Που κάνουμε την κοινωνία λιγότερο ομοφοβική, ρατσιστική, πορωμένη - μία συνάντηση, μία κουβέντα με έναν συνάνθρωπο την φορά. Που πολλές φορές γλιστράμε και γινόμαστε φασίστες και ασχολούμαστε με το τι κάνει ο άλλος στο κρεβάτι του, ποιον και πως θέλει να αγκαλιάζει και το στηλιτεύουμε... αλλά ευτυχώς συνερχόμαστε και ξαναγαπάμε τον εαυτό μας και μετά, ακριβώς επειδή αγωνιζόμαστε να τον αγαπήσουμε, μπορούμε να αγαπήσουμε τον άλλον, την κοινωνία, την πατρίδα και τον τόπο μας.
Να ξέρετε κάτι. Την Ελλάδα θα την αλλάξουμε εμείς. Την Ελλάδα Εμείς θα την αλλάξουμε. Οι άνθρωποι που θα τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας και την φύση μας. Είμαστε μία τεράστια, ανυπολόγιστη δύναμη, που θα παρασύρει οτιδήποτε παλιό, κάθε σκοτεινή κατηγοριοποίηση, κάθε επιθετικό προσδιορισμό για τον άλλο. Είμαστε αποφασισμένοι να αγαπήσουμε την φύση μας, να την γνωρίσουμε και να συμφιλιωθούμε μαζί της. Και όταν αυτό θα ολοκληρωθεί, θα ζήσουμε έναν δεύτερο Χρυσό Αιώνα. Έναν αιώνα αποδοχής, σιγουριάς, αυτοπεποίθησης, γενναιότητας, στιβαρότητας, αλήθειας και πολιτισμού που δεν μπορείτε να τον φανταστείτε. Αλλά υπάρχει. Και έρχεται. Είναι μόνο θέμα χρόνου.

flash fiction 3

Ένας όμορφος, νέος άνδρας, με αυστηρό, σκληρό πρόσωπο, κρατιέται απ το χερούλι στο βαγόνι του μετρό. Ακουμπά το μέτωπο πάνω στο υψωμένο, κρεμασμένο απ το πλαστικό, χέρι κ κλείνει τα μάτια. Τον παίρνει ο ύπνος. Το πρόσωπο γλυκαίνει, τρυφεριάζει, γαληνεύει. Για ένα λεπτό. Ένα τράνταγμα τον ξυπνά. Η σκληράδα χυμάει στη μορφή του, κοπάδι λιονταριών που κυνηγάνε το θήραμα.

ερωτευμένος πάλι

χαζεύω από το παράθυρο, με ένα φλυτζάνι τσάι στο χέρι κ παίζει στο ραδιόφωνο το ποστ λοβ της πρωτοψάλτη κ ξαφνικά φαντάζομαι ότι περνάς μπροστά από το παράθυρο μου κ μου σκας χαμόγελο πονηρό να πάμε βόλτα. ...ξεχνάω ότι είμαι στον δεύτερο, κ ότι κανένας από τους δύο δεν ήταν πουλί

αισιόδοξο παραλήρημα

το αντίθετο του έρωτα είναι όχι το μίσος αλλά ο θάνατος. Το να καταδικάζεις έναν άνθρωπο εξαιτίας του τρόπου που χαίρεται τον έρωτα είναι κατά της ζωής, όχι απλώς κατά της ισότητας. Σκέφτομαι ένα παιδί, ομοφυλόφιλο, που απόψε βρίσκεται σε ένα δωμάτιο ας πούμε στο Διδυμότειχο, στην Τρίπολη, στην Άρτα, στην Καρδίτσα. Αυτές τις μέρες, άλλη μια φρίκη στο κεφάλι του, επειδή... είναι. Απλώς, είναι.
Αλλά η ζωή, ο έρωτας, νικάει τον θάνατο. Για κάθε κουβέντα μίσους, ακόμα μια αγκαλιά. Για κάθε εχθρική λέξη, ένα πεταχτό φιλί στο στόμα. Για κάθε καταδίκη, δύο χέρια που αγγίζονται. Για κάθε απόρριψη, μια πλήρης αποδοχή από έναν ερωτευμένο σ έναν άλλο. Για κάθε άρνηση, μια κατάφαση - χάδι στα μαλλιά. Για κάθε υποτίμηση, ένα ερωτευμένο ζευγάρι που ανεβαίνει στον λαμπρό ορίζοντα της αλήθειας του έρωτά τους.
Αχ είναι μάταιο το μίσος. Είμαστε εδώ, κ αγαπιόμαστε. Κ πάμε παρακάτω, ελεύθεροι κ σίγουροι για τον εαυτό μας. Κ σίγουροι για τον άλλο που είμαστε κομμάτι της ζωής του.

Flash fiction 2

τις κυριακές μαγειρεύω στο σπίτι. Για να μυρίσουν τα οικιακά πνεύματα φαγητό, να χαρούν, να απολαύσουν. 

Το πρωί πήγα να πάρω εφημερίδα. Στο ασανσέρ συνάντησα μια γειτόνισσα από έναν άλλο, κοντινό όροφο. Με κοιτούσε λυπημένη κ ντροπαλή. Στο σπίτι της καυγαδίζουν συχνά κ εκκωφαντικά. "Συγγνώμη για χθες, ακουγόμασταν πολύ ε;". Πράγματι ακούγονταν. Κλάματα, βρισιές, πόρτες που χτυπούσαν, ένα οργισμένο ουρλιαχτό. "μην το ξαναπείς" της είπα. "άνθρωποι είμαστε, οικογένειες. Αν μ ενοχλούσες θα στο έλεγα". Πάσχισα να φανώ χαλαρός. Τα γερά σπίτια αποτελούνται όχι μόνο από μυρωδιές φαγητών αλλά και από φωνές. Χιλιετίες τώρα. Η γειτόνισσα με κοίταξε παραξενεμένη.

flash fiction 1

Στην Καστοριά, βρέθηκε σε ένα κατάστημα με αναμνηστικά κ τοπικά προϊόντα για να αγοράσει δωράκια για τους δικούς. Καθώς, χαρούμενος, φωτεινός, χάζευε τα ράφια κ έπαιζε με τα μπιχλιμπίδια, μπήκε μια ηλικιωμένη κυρία στο μαγαζί. Φορούσε μαύρα ρούχα, ακριβά έμοιαζαν, αν και είχαν μεγάλη φθορά. Ήταν παλιά γνωστή του ευγενικού ζευγαριού που κρατούσε το κατάστημα. "Πως είσαι;" τη ρώτησαν. "Παλεύω να χειριστώ τον θάνατο, πως να είμαι;" είπε στωικά κ ήρεμα, σαν να μιλούσε για το τι θα μαγειρέψει το μεσημέρι. Κάποιον είχε χάσει πρόσφατα, ο λαθρακουστής δεν έμαθε ποιον.
Πέρασε κάμποση ώρα, αυτός διάλεγε ακόμα τι να αγοράσει, όταν διαπίστωσε ότι στην απόμερη γωνιά του καταστήματος κάθονταν και κουβέντιαζαν χαμηλόφωνα η γιαγιά κ ο ιδιοκτήτης. Του έδειχνε βιβλία τσέπης, βίπερ, αστυνομικά, ρομαντζάδικα, παλιά, φθαρμένα. Ο κύριος τα κοιτούσε απογοητευμένος "δεν ενδιαφέρουν κανένα, δεν θα τα πουλήσω, δεν μπορώ να τα πάρω". "Καλά, δεν πειράζει, κράτα τα, μην τα κουβαλάω πίσω, κ αν δώσεις κανένα, μου λες" του απάντησε. Εκείνος έκανε πως τα ξανακοιτάζει. Πήγε στο ταμείο, πήρε κ της έδωσε ένα χαρτονόμισμα. "Θα τα βρούμε". Λίγα λεπτά μετά, ο άνθρωπος με τα αναμνηστικά για τους φίλους σε σακούλες, περπατούσε κάτω από τον λαμπρό μακεδονίτικο ήλιο κ επαναλάμβανε: "Θα τα βρούμε. Θα τα βρούμε. Θα τα βρούμε". Δεν μπορεί παρά να τα βρούμε.