Wednesday, February 22, 2006

Διοξίνες στο μυαλό

Στέκομαι μπροστά στο ράφι με τους ξηρούς καρπούς στον Σκλαβενίτη της Χαριλάου Τρικούπη, στη γειτονιά μου.

Δίπλα μου δύο κυρίες γύρω στα 55 με 60, την μία από αυτές την βλέπω συχνά στην εκκλησία.

Συζητάνε, είναι στο τέλος της κουβέντας τους. Η πιο γεμάτη από τις δύο, που έχει βαμμένο ξανθό μαλλί, λέει:

Περίμενε να πάρω πορτοκάλια κι έρχομαι να πάμε μαζί προς το σπίτι!


βιάζομαι πολύ, πρέπει να φύγω... της απαντά η μικροκαμωμένη γειτόνισσα της, με τα γκρίζα μαλλιά και την παλιακή μάλλινη φούστα.


Ένα λεπτό θα κάνω, δεν έχει κόσμο στο μανάβικο! Έρχομαι, έρχομαι!! επιμένει η γεματούλα.

Η γκριζομάλλα κάνει ακόμα μία προσπάθεια... Όλο γλύκα και ευγένεια απαντά: Πρέπει να πάω και σε μία δουλειά μετά από εδώ ...δεν θα πάω προς το σπίτι...

Καλά, δεν πειράζει, έχω χρόνο, θα έρθω μαζί σου για παρέα... φωνάζει κεφάτα πίσω από τον ώμο της η πρώτη καθώς πηγαίνει προς το μανάβικο.

Η γκριζομάλλα που τώρα είναι μόνη της δίπλα μου γυρίζει και μου λέει με ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ αγανάκτηση:

...κοίτα την παλιοσκρ**α που δεν καταλαβαίνει Χριστό!!!

τα μάτια της είναι εντελώς σαλταρισμένα από την τσατίλα.

...ξαναπαίρνει το γλυκό ευγενικό ύφος και φεύγει προς τα ταμεία να περιμένει τη φίλη της.

5 comments:

Provato said...

είναι μεγάλη ιστορία george μου καλέ και όμορφε (ότι και να λες εγώ σε θέλω...)


είμαι κοντά 5 χρόνια σε αυτή τη γειτονιά και ποτέ δεν έγινε γειτονιά μου, ένα περίεργο πράγμα. Ούτε γνωρίστηκα με μαγαζάτορες ούτε παρατήρησα πρόσωπα και πράγματα... σαν ξένος μπαινοβγαίνω στο σπίτι... περίεργο έ; δε μου λες, πότε θα βρεθούμε εγώ εσύ το ψάρι και όποιος άλλος βέβαια θα ήθελε(ς)

μπε μπεεεε

Anonymous said...

Όλοι με γρίπη είμαστε????

Περαστικά μας!!

:)


Γιάννης

Provato said...

George, τα ψάρια ανήκουν στις θάλασσες, ειδικά αυτά που "αξίζουν τον κόπο"...

και τα πρόβατα ανήκουν στο ρεμάλι, οπότε δεν σε απειλεί τίποτα!!!! χε χε μπε μπεεεεε μπεεεεραστικά!

Γιάννη καλλλή ανανυυψη!


μπε

Μαρκησία του Ο. said...

I love τρίτη ηλικία!!

Provato said...

περιμένουμε την εκδίκησή σου ΚοΚοβιέ... περιμένουμε (άντε να δούμε θα δει άσπρη μέρα το σκέλος μας;... χε χε χε)