Thursday, July 20, 2006

Πως το ειπες αυτο;


Αγαπάω πολύ το ελληνικό τραγούδι. Όχι μόνο επειδή είναι δικό μου άκουσμα, ελληνικό, (καλά, όχι όλο – αλλά σίγουρα αυτό που αγαπάω…) μα κυρίως λόγω του στίχου. Μου αρέσει πολύ η μουσική που γουστάρω να συνοδεύεται από λόγια που καταλαβαίνω με την μία, που δεν χρειάζεται να αναρωτιέμαι αν τα έχω ακούσει καλά, όπως συμβαίνει με τα ξενόγλωσσα (για χρόνια, π.χ., πίστευα ότι η Sade όταν τραγουδούσε το Smooth Operator έλεγε Smooth Papurela – μην με ρωτήσεις πως και τι, πάντως έτσι το τραγουδούσα το τραγούδι όταν το σιγοψυθίριζα…).

Γενικά δεν χωρίζω το ελληνικό τραγούδι σε κατηγορίες. Αν ένα τραγούδι μου αρέσει δεν με νοιάζει αν το λέει η Χαρούλα ή η Χρύσπα. Για να είμαι βέβαια ειλικρινής, τα τραγούδια που μου αρέσουν και τα οποία προέρχονται από την «προς – το – έντεχνο» πλευρά μου αρέσουν περισσότερο, αλλιώς, αλλά και για πιο πολύ καιρό… Αντίθετα, τα «άλλα» τραγούδια, αυτά που παίζει ας πούμε κατά κόρον ο Σφαίρα ή ο Λάμψη μου τελειώνουν γρήγορα και μου αρέσουν και με έναν τρόπο κάπως πιο… ρηχό να τον πω;… ας τον πω έτσι για να καταλαβαινόμαστε.

Ιδιαίτερα αγαπάω το κλασικό ελληνικό τραγούδι. Αυτό που λίγο πολύ αρέσει σε όλους, που είναι τόσο καλοφτιαγμένο ώστε φεύγει από την σφαίρα του κουλτουριάρικου και γίνεται κοινός τόπος και αγαπημένο ακόμα και για ανθρώπους που δεν τους το έχεις…

Αυτό το είδος τραγουδιού (αναφέρομαι σε ονόματα σαν την Πρωτοψάλτη, την Αρβανιτάκη, την Αλεξίου, την Μοσχολιού, τον Χατζιδάκι, τον Κουγιουμτζή, τον Ζαμπέτα κ.λπ.) είναι κατά κάποιο τρόπο στο απυρόβλητο όσον αφορά στους στίχους. Θέλω να πω, όλοι έχουμε περάσει στιγμές γέλιου με κουλούς στίχους εμπορικών τραγουδιών, αλλά με τα κουλτουροτράγουδα, και δη αυτά που έχουν και μεγάλη απήχηση εμπορική θεωρείται δεδομένο ότι είναι πιο «σωστά».

Παρόλα αυτά υπάρχουν και εκεί κάποια ατοπήματα. Και μάλιστα αρκετά σοβαρά. Που πολλές φορές με κάνουν να σκάω στα γέλια. Με κέφι. Αυτά που εγώ θεωρώ τα πιο ακραία θα θυμηθούμε μαζί. Μην ξεχνάς, το δείγμα δεν είναι αντιπροσωπευτικό αφού όλα τα τραγούδια που θα διαβάσεις απόψε είναι από την δισκοθήκη μου, η οποία δεν είναι κάργα αντιπροσωπευτική… είναι όμως πολύ προβατίσιο!!!

Δικαιωματικά την αρχή στην λίστα κουλών ελληνικών στίχων από το καλό ελληνικό τραγούδι την παίρνει ο στίχος «έβγαζα απ’ τις τσέπες μου φλούδες μανταρίνι / σου έριχνα στα μάτια να πονάς».

Είναι από το τραγούδι «Οδός Αριστοτέλους» από το δίσκο «24 τραγούδια» της Χαρούλας, μουσική Σπανού και στίχοι του Λευτέρη Παπαδόπουλου… Θυμάμαι να το ακούω όταν ήμουν μικρό πιτσιρικάκι και να κάνω μία σειρά σκέψεις Ιονέσκου: «ποιο είναι αυτό το παιδάκι που πριν πάει στο πάρκο παίρνει μαζί φλούδες μανταρίνι; Γιατί δεν το έχω γνωρίσει; Πως σκέφτηκε αυτή τη συγκεκριμένη μέθοδο εκδίκησης;» Αλλά το μεγάλο βασανιστικό ερώτημα ήταν το εξής: «Πως στο καλό κατάφερνε αυτό το παιδάκι να πείσει τα υπόλοιπα παιδάκια να κάτσουν αρκετή ώρα ακίνητα και μάλιστα με ανοιχτά μάτια ώστε να μπορέσει να στύψει αιθέριο έλαιο μανταρινιού στην κόρη του ματιού;»

Επόμενο: Τόκας μουσική στίχοι, τραγουδά ο Πάριος…

Θα σε θυμηθώ, όπως θέλω εγώ
Θα σε θυμηθώ, σαν τρελό φορτηγό
με τα μάτια κλαμένα, με τα μάτια κλαμένα
με τα φρένα σπασμένα, με τα φρένα σπασμένα.

Ρε φίλε, άμα λες την γκόμενα σου φορτηγό πώς να μη σε στείλει μετά; Τόσο απλά!

Next: Με το ίδιο μακό, Ελευθερία Αρβανιτάκη, από τον ομώνυμο δίσκο, στίχοι η Λίνα, μουσική ο Μιτζέλος. Sorry… γαμάτο τραγούδι από έναν από τους καλύτερους ελληνικούς δίσκους της τελευταίας 20ετίας αλλά οι στίχοι «Το φεγγάρι απ' τη μια και του κόσμου η ζημιά βάλαν βέρες» και «το καινούργιο παρκέ με το πόδι πληγώνω» έρχονται κατευθείαν από τη χώρα του Νικολακοπούλειου μη πετυχημένου συμβολισμού… Παρόλα αυτά η Ελευθερία το
σώζει μία χαρά!

Συνεχίζουμε με ακόμα μία Λίνα Νικολακοπούλου, η οποία δυστυχώς τα τελευταία χρόνια έχει χάσει την αμεσότητα που είχε και την έκανε τόσο επιτυχημένη σε όλους, πλούσιους και φτωχούς, μορφωμένους και σοφούς. Τραγουδά η Άλκηστης, μουσική του Κραουνάκη, από το Ανθρώπων Έργα το ομώνυμο τραγούδι:
«Λες και τρώμε το χειμώνα παγωτό Λες και πέφτουμε σε τοίχους μ’ εκατό
Έτσι ανάποδα λυγάει το βράδυ αυτό, του νου τη βέργα».
Αυτή η βέργα πολύ με μπερδεύει. Όχι μόνο εμένα αλλά και πολλούς φίλους. Κάποτε όταν θέλαμε να πούμε για κάποιον ότι είναι ακατανόητος λέγαμε ότι «είναι στου νου την βέργα..». Όποιος με βοηθήσει να την λύσω (την βέργα) θα τον κεράσω γιουβέτσι στο Κεντρικόν.

Άλλος σούπερ αγαπημένος δίσκος είναι τα «Σκουριασμένα Χείλη». Στίχοι του Κώστα Τριπολίτη, ενός από τους καλύτερους στιχουργούς μας. Τραγουδά η Βίκυ. Το τραγούδι, του Κραουνάκη λέγεται «Έτσι και αλλιώς». Αρχίζει ως εξής: «Η ζωή σου έτσι κι αλλιώς κούφιο κόκαλο και φαγωμένος σκελετός…». Δυνατή εικόνα μεν, αλλά καλό είναι να έχεις τελειώσει μία ρωσικη φιλολογία για να κάνεις τους απαραίτητους συσχετισμούς... Συγχωρείται βέβαια! Το τραγούδι είναι χάρμα αυτιών, να το ακούσεις ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ με την πρώτη ευκαιρία.

Next: Πάλι Λευτέρης Παπαδόπουλος. Γενικά είναι ο πιο κατανοητός, απλός και με ιδέα, από τους στιχουργούς μας, εξ’ ου και έχει τόσο μεγάλη επιτυχία και για τόσα χρόνια. Σπάνια θα του βρεις ακατανόητες υπερβολές (αν τον ξαναναφέρω είναι διότι έχει γράψει ο ευλογημένος 100 δισεκατομμύρια τραγούδια...) αλλά υπάρχει ένα τραγούδι που το έβρισκα τόσο πολύ αστείο όταν το άκουγα πιτσιρικάκι – είναι και μεγάλη του επιτυχία από τα 80s. Τραγουδά ο Βελής, μουσική ο Νικολόπουλος.

Με το στόμα γεμάτο φιλιά
κατεβαίνεις δυο-δυο τα σκαλιά
και σφυρίζεις με τ’ άλλα πουλιά
καλημέρα
Με το στόμα γεμάτο φιλιά
ανθισμένη σαν τη μυγδαλιά
ξαναχτίζεις καινούργια φωλιά
στον αγέρα

Καταρχήν, αυτό το «κατεβαίνεις δυο δυο τα σκαλιά» μου κάνει μπουνιδοκλοτσίδι και κακοποίηση της γυναίκας από τον γκόμενο… Όσο δε για το «σφυρίζεις με τα άλλα πουλιά» …χέσε μέσα, σκέφτομαι, ο Λεωνίδας τα έφτιαξε με τον τύπο από το The Crying Game…

Άλλο αγαπημένο κουλό είναι το «Η αγάπη μας είναι λίγο πιο μικρή από το σύμπαν …γιατί πρέπει να χωράει κάπου…».Μαρινέλα τραγουδά, στίχοι Βρεττός Νίκος, μουσική Σπύρος Παπαβασιλείου.
Φυσικά με φρικάρει η αιτιολόγηση. Άκου «γιατί πρέπει να χωράει κάπου…». Φανταζόμουν εκατομμύρια ζευγάρια να αιτιολογούν έτσι τα ρομαντικόλογά τους. Παράδειγμα:

Εκείνος: Είσαι ό,τι πολυτιμότερο έχω…
Εκείνη: (κάνει ζουζουνιές) Zηλαδή πιο πολύ από το σπίτι του παππού στην Αράααααχοβααααααα;
Εκείνος: Ναι, εννοείται… εξάλλου το σπίτι δεν είναι μεγάλο, 123 τετραγωνικά…

Πάμε παρακάτω - μπορεί κάποιος να μου πει τι εννοεί, επιτέλους, αυτό το τραγούδι του Μιχάλη Μπουρμπούλη (Μαρινέλα, Χατζηνάσιος μουσική):

Να παίζει το τρανζίστορ τ’ αμερικάνικα
κι εσύ περνάς στους δρόμους
με το μπουφάν στους ώμους
και τα πουκαμισάκια τα κοντομάνικα

Έρημος η αγάπη δίχως όαση
στην άδεια κάμαρά μου να βλέπω τα όνειρά μου
σαν σήριαλ κομμένο στην τηλεόραση
Να παίζει το τρανζίστορ τ’ αμερικάνικα
κι εσύ περνάς στους δρόμους
με το μπουφάν στους ώμους
και τα πουκαμισάκια τα κοντομάνικα

Άμμος είν’ η αγάπη μέσα στα χέρια μου
τ’ ανοίγω και τη χάνω, τα κλείνω δεν τη πιάνω
κι έτσι περνούν οι ώρες τα μεσημέρια μου…

Τελειώνω με ένα τραγούδι του πιο αγαπημένου μου Έλληνα στιχουργού, του Άρη Δαβαράκη. Είναι από τις μπαλάντες της οδού Αθηνάς, η μουσική είναι του Χατζιδάκι και τραγουδά ο Ηλίας Λιούγκος. Το τραγούδι είναι όλο μία τρελή σκοτεινή σουρεαλιά… αλλά παρά το ότι δεν το καταλαβαίνω με το μυαλό μου ΚΑΘΟΛΟΥ, το πιάνω με όλο μου τα σωματικό και ψυχικό είναι… στο αφιερώνω, είναι αβιστούβγημα (που θα έλεγε και ο Μάνος…)

Θα σου φουσκώσω ένα μπαλόνι κόκκινο
θα το γεμίσω μ' αίμα ζωντανό
και κάποιο μαύρο βράδυ ολοσκότεινο
μ' αερόστατο θα πας στον ουρανό

Εκεί θα βρεις μικρά πουλιά φανταχτερά
με άγρια ράμφη γυάλινα φτερά
Θα σου τρυπήσουν το μυαλό και την καρδιά
να γεμίσει η νύχτα αίμα και φωτιά

Σε βλέπω στα όνειρά μου κι αντιστέκομαι
σε βλέπω ζωντανό και σ' αγαπώ
γυμνός μπροστά στις απειλές σου στέκομαι
μα πρέπει κάποτε να σου το πω

Αυτό το κόκκινο μικρό αερόστατο
είναι παλιά πληγή που αιμορραγεί

12 comments:

cobden said...

Τέλειο!Ακόμη γελάω!
-Συμφωνώ απόλυτα με αυτα που λες ότι ο κύριος λόγος που μας κάνει να αγαπάμε το ελληνικό τραγούδι είναι ο στίχος...Έτσι το νιώθω κι εγω!
-Δεν τραγούδούσε Smooth Papurela η Sade???Εγώ μέχρι σήμερα, στα 28 μου, αυτό νόμιζα και μάλιστα αναρωτιόμουν τι σημαίνει Papurela...
-Η Νικολακοπούλου είναι πράγματι η ιέρεια του ...υπερβατικού συμβολισμού, πολλες φορές μάλιστα με αποτελέσματα που προκαλούν γενικότερη θυμηδιά....Ένα παράδειγμα(το έχω αναφέρει και στο blog του npl)...Το πολύ ωραίο τραγούδι κατα τ'άλλα , "Έφυγες", μουσική-ερμηνεία Δήμητρα Γαλάνη, στίχοι το Λινάκι μας....Λέει στο ρεφρεν μεταξύ άλλων
"Δυο σπίρτα που μειναν
στης νύχτας το κουτι
να μην τα αναψεις,
την πόρτα σου μονάχα την κουτή, για ρώτα την που έφυγα
νομίζοντας πως θες να με φωνάξεις"
(ή κάπως έτσι, τα γράφω από μνήμης)..
Μα πόσο κουτή μπορεί να είναι μια πόρτα???????
-Όσο για τους στίχους της Μαρινέλλας, μην ψάχνεις για βαθύτερα νοήματα...Η "μεγαλή κυρία του ελληνικού τραγουδιού" πάντα στα τραγούδια της, ύμνουσε το ανόθευτο λαϊκο τεκνό...Από το
"Να μη σε δω που θα περνάς
απ'τα στενά της Κοκκινιάς
Παιδί από την Ανάβυσσο,
με κρεμεζί πουκάμισο"
στο
"κι εσύ περνάς στους δρόμους
με το μπουφάν στους ώμους
και τα πουκαμισάκια τα κοντομάνικα"

οι ενδυματολογικές επιλογές του λαϊκού τεκνού , είναι τουλάχιστον κακόγουστες, αλλά ποίος τα υπολογίζει αυτά, όταν
"Ηρθες στη γειτονιά μας
και ήτανε μεσημέρι
και ήσουνα μαυρισμένος
από το καλοκαίρι
Σγουρό μαλλι στο μέτωπο ριγμένο
στα χείλη το τσιγάρο αναμμένο.(Cobden:!!!Τί εικόνα!!!)
23 Απρίληδες
τη νιότη σου βαραίνουν
των κοριτσιών τα όνειρα
στα μάτια σου πεθαίνουν"
Για να καταλήξει, γεμάτη πόθο( πάντα σε πόιηση Σέβης Τηλιακού)
"Μες στο πλατύ το αντρίκιο σου το χέρι
σαν της Λαμπρής να λίώσω το αγιόκέρι"
Τον καλύτερο στίχο όμως που έχει τραγουδήσει η "Μεγάλη Κυριά", επέτρεψε μου, να στον αφιερώσω μέσα από το μπλογκ μου, πολύ σύντομα...(Για να σε κρατάω σε αγωνία)

Anonymous said...

eisai sta kefia sou pali kai ftiaxneis kai ta dika mas.
Fige omws kapoia stigmi gia diakopes giati katarrakwnomai kathe fora pou siniditopoiw to apithmeno politistiko sou periexomeno (true! rwta tin Eleana)
filia polla

A! tis floudes mantarini tis latreuw apo paidi kai einai o stixos pou me kanei na thelw na paw na filisw ton Papadopoulou kathe kalokairi pou ton sinantw sto Molivo...den to kanw giati in person den einai toso magikos (poooooola mpinelikia sou lew!)

Despoina

Anonymous said...

Ο Νώντας (Πάει ο Νώντας ο καημένος)

Μαρινέλλα

Μουσική/Στίχοι: Σπανός Γιάννης/Τσώτου Σώτια


Πάει ο Νώντας ο καημένος
στη μνήμη του κι αυτή η ζαριά
Χρήστο, γιατί είσαι μουτρωμένος
ησύχασε ο Νώντας πια
Αυτός που ζει είν’ ο χαμένος
σειρά σου, ρίξε τη ζαριά

Σαράντα χρόνια παντρεμένος
κι είχε γυναίκα καρδιακή
Χρήστο γιατί είσ’ αφηρημένος
το τάβλι θέλει προσοχή
Αυτός που ζει είν’ ο χαμένος
δύσκολο ζάρι η ζωή

Χρήστο γιατί είσαι λυπημένος
ο Νώντας είναι μια χαρά
Κάτω απ’ τη γη ταμπουρωμένος
όλα τα ρίχνει έναν παρά
Αυτός που ζει είν’ ο χαμένος
πάρ’ το χαμπάρι φουκαρά

ασχολίαστος ο στίχος!!!:))

Η Μικρή Ολλανδέζα said...

(...)να'ξερες πως σπαράζουν
τα μέσα μου για σέ ε να (...)

Αυτο το 'τα μέσα μου' είναι όλα τα λεφτά!

schottkey said...

Έλα τώρα μικρέ αμνέ, όλα μια χαρά είναι τα στιχάκια, και τα τρανζιστοράκια και τα κοντομάνικα, και τα σκαλιά δυο-δυο, και τα ασανσέρ (κι ουχί ανσασέρ), και τα τρελά φορτηγά και οι νταλίκες και τα φώτα τα νυσταγμένα τα βαριά. Μόνο τη Νικολακοπούλου δε μπορώ, σχώρα με.

Τρομερό το βρίσκω αυτό με τη Sade, γιατί κι εγώ μικρός θυμάμαι όταν τέλειωνε το πρόγραμμα της ΥΕΝΕΔ, και έπεφτε αυτό εδώ το σήμα, έβαζαν το Smooth Operator σχεδόν κάθε βράδυ- μόνο που εγώ αντιθέτως άκουγα 'Σου Χαπουρέρα' (γελοίο, το ξέρω, αλλα αμαρτία εξομολογημένη..)

Επίσης, δεν ξέρω αν έχει απαντηθεί, αλλά, το ΚΗΙΧΕΜΤΑ τι είναι;; (σαν νοσοκομείο/αρρώστια μου ακούγεται..)

vales-koupa said...

κε πρόβατε !

ενδιαφέρον αυτό το post , αλλά τη...βέργα της Νικολακοπούλου τι την ήθελες ?! Από τις πιο πετυχημένες αλληγορίες της !
'' έτσι ανάποδα λυγάει το βράδυ αυτό του νου τη βέργα ''.....
Αν και δε με πείθεις ότι σε μπρεδεύει -μάλλον ψάχνεις παρέα για γιουβέτσι - θα μπω στο κόπο να σου ξηγήσω τ, όνειρο (όχι για το γιουβέτσι φυσικά !)

Αφού παρακάμψουμε το αξίωμα που λέει ότi η ποίηση δεν ερμηνεύεται αλλά βιώνεται , έχουμε και λέμε :

- βέργα : ηχητικά και μόνο είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα λέξη , με ωραίους φθόγγους ...σύντομη ...δωρική ..με τα χειλικά , υγρά και ουρανικά της σύμφωνα σε όμορφη ηχητική ακολουθία.

νοηματικά υποβάλει ένα μπουκέτο από ιδέες , πολύ χρήσιμες στο συγκεκριμένο στίχο και πάντα σε σχέση με το νου..σκέψη ...λογισμό , έτσι όπως το θέλει ο ποιητής μέσα σε μια δύσκολη νύχτα
- η βέργα είναι κομμάτι ξύλου , χωρίς φύλλωμα ,γυμνό , αποκομμένο απο το δέντρο του ή το θάμνο του , ξερό , αφυδατομένο .
Ένα κομμάτι αποκομμένο από το φυσικό περιβάλλον του ...μόνο του ...( όπως ο νους κάποιες στιγμές αποκομμένος από το σώμα , τη πραγματικότητα , αφυδατομένος από επιθυμίες που δεν πραγματοποιήθηκαν ή αντίθετα κομμένος /σπασμένος εξαιτίας τους )
- η βέργα μπορεί να έχει ταλάντωση , κινητικότητα ( όπως ο νους που αμφι -ταλαντεύεται) . Εαν δε ασκηθεί και μια ειδική πίεση στα άκρα της τότε κινδυνεύει να σπάσει .
-επιπλέον η βέργα μπορεί να έχει μια ποικιλία χρήσεων ( ως όργανο κατεύθυνσης , κατάδειξης , επιβολής τιμωρίας , μαστιγώματος κ.α.)που -ειδικά τα τελευταία - υποβάλουν έντονες ηχητικές εικόνες , πολύ χρήσιμες σε ένα στίχο - αν και αρκετά άσχετες με τον συγκεκριμένο ( αλλά μορούμε να τις χρεώσουμε και αυτές ποιητική αδεία !!! ).
Για να το συνοψίσουμε λοιπόν , η ξηρότητα , το λεπτόν / εύθραυστον και η μοναχικότητα μιας βέργας εξυπηρετούν ικανοποιητικά τους συνειρμούς που θέλει να απελευθερώσει ο ποιητής με το παραπάνω στίχο.
Εδικά μέσα στο συγκεκριμένο περιβάλλον λέξεων - λυγάει ...το βράδυ αυτό - πετυχαίνει μια πολύ αβανταδόρικη ποιητική εικόνα . Ας μη ξεχνάμε ότι η Νικολακοπούλου , παρά το σουρεάλ των στίχων της , είναι αρκετά ορθολογίστρια και υλιστής ! Μεταθέτει σε αφηρημένες ιδέες υλική υπόσταση με ένα δικό της τρόπο . Οπως κι εδώ που πολύ πετυχημένα μεταθέτει στο νου ( κάτι ρευστό ) ιδιότητες στερεού ( βέργα ) για να αποδώσει το λύγισμα υπό το βάρος....

( πολύ βαρύγδουπο μου φαίνεται ότι βγήκε το σχόλιο αλλά...ας είναι. Εύχομαι να σε βοήθησα , αλλά κι αν σε έκανα να γελάσεις και πάλι χαρά μου )!

vales-koupa said...

κε προβατε

θεωρώ μεγάλη επιπολαιότητα εκ μέρους μου τη παραπάνω απάντηση σχετικά με τη βέργα . Μπήκα πρώτη φορά στο blog σου ( γενικά είμαι νέος στο blogging ) κι έπεσα στο συγκεκριμένο post χωρίς να έχω δει τα προηγούμενα σου!. Αν το είχα κάνει νωρίτερα , θα είχα καταλάβει το χιούμορ (?) σου με το συγκεκριμένο στίχο και η απάντηση μου θα ήταν ίσως διαφορετική -ίσως ! Το blog σου λοιπόν είναι καταπληκτικό - από τα καλύτερα που έχω δει ως τώρα . Θα σε παρακολουθώ ανελλιπώς .

UrbanTulip said...

χαχαχα προβατε. σουπερ. Εχεις και συ το δικιο σου φυσικα. αν και μερικα από αυτα της Νικολακοπούλου, αμα τα αναλυσεις λεξη λεξη ε βγαζουν ένα νόημα, ειναι συμβολικα ( ναι μωρη τουλιπα τι μας ειπες τωρα, θα μου πεις προβατε). Αλλα το αλλο με το "δυο δυο τα σκαλια"...εγω ενα ενα τα κατεβαινω και προσεχω μην προσγειωθω με τα μουτρα.
ομως παραλειψες να ασχοληθεις με το φαινομενο Καρβελας...Εκει αμα μου βρεις τι προσπαθεί να μου πει η μουσικη ιδιοφυία της ελληνικής ποπ , σου κερναω ΟΛΟ το χρονο γιουβέτσι

Provato said...

codben!!! σου απαγορεύω από δω και στο εξής να αφήνεις σχόλια πιο αστεία και πιο ωραία από το post... ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΚΛΕΨΕΙΣ ΕΣΥ ΤΟ ΨΩΜΙ!!!

Επί της ουσίας... καταρχήν το "έφυγες" είναι ΛΑΤΡΕΜΕΝΟ τραγούδι. Από τα καλύτερά μου! Και χαίρομαι πολύ που σου αρέσει και σένα. Φυσικά το "κουτή πόρτα" ακόμα προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω τι μπορεί να σημαίνει... είναι ότι η πόρτα είχε μείνει στα μαθηματικά; είναι ότι δεν σταμάτησε τη Γαλάνη όταν έφευγε; ένας θεός ξέρει... και (μπορεί, αλλά μπορεί και όχι...) το Λινάκι.

Κεφάλαιο Μαρινέλλα: πολλά εγκεφαλικά έχει μοιράσει... πολλά! Φιλί μπεεεεγάλο!


Δεσποινάκι!! Με κάνεις και κοκκινίζω... φιλί μεγάλο! Όσο για Παπαδόπουλο... ένα θα σου πω: Παλιά που έμενα στου Μακρυγιάννη είχα πετύχει στο super market της γειτονιάς φοβερό καυγά του Λευτέρη με τη γυναίκα του... γαμώ τις φάσεις... Να σου πω; Αν τον ξαναδείς θα τον ρωτήσεις τι εννοεί με το φλούδες μανταρίνι;


npl ΠΡΕΠΕΙ να μου πεις από που είναι αυτό το υπέρχο άσμα... ποιο cd; ποιά κασέτα; Ποιό βινύλιο; γιατί δεν το έχω ακούσει; γιατί; Μπεεεε!


Μικρή Ολλανδέζα... μπεεεε! μπεε μπεεε!

Schottkey νομίζω ότι η εκδοχή Σου χαπουρέρα είναι καλύτερη από την δική μου το Σμουθ ΠΑπουρέλα! Εγώ τουλάχιστον έπιασα την πρώτη λέξη... εσύ;;; χεχεχεχε

ΚΗΙΧΕΜΤΑ θα πει μυστήριο!! μπεεεε!

Vales-koupa... ειλικρινά (και δεν κάνω καθόλου πλάκα...) σε ευχαριστώ για την ερμηνεία του "στου νου την βέργα.." Είσαι ο καλύτερος. Το γεγονός ότι γράφω με χιούμορ κάποια πράγματα δεν σημαίνει ότι δεν με απασχολούν στην πραγματικότητα. Και όντως είχα απορία τι μπορεί να εννοεί... Την οποία μου έλυσες με τον καλύτερο τρόπο!!!!Μπεεευχαριστώ τα μάλα. Ευχαριστώ και για τα καλά σου λόγια... Σε φιλώ!!! Μπεεεεε!

Urban θα σε μαλώσω... ο Κάρμπι!! δεν ανήκει στην "προς το έντεχνο" πλευρά του ελληνικού τραγουδιού, είναι στην αντιπέρα όχθη!!!! Για αυτήν και τους κουλούς στίχους της, ομολογώ, εγώ δεν κάνω Post... αρνούμαι να σβήσω εγκέφαλο και δικό μου και αναγνωστών!! Σε φιλώ πολύ!! Μπεεεεε μπεεε μπεεε
:-))

Anonymous said...

"Η Μαρινέλλα τραγουδάει Γιάννη Σπανό"

χαχαχαααχ

Filboid Studge said...

Smooth Operator --> Smooth Papurela

laughing sheep & cobden, δημιουργήσατε ένα νέο mondegreen!

Ερμηνεία του όρου "mondegreen" και πλούσια συλλογή mondegreens θα βρείτε εδώ.

Το αγαπημένο μου:
the straw that broke the camel's back --> the straw that brought the camels back

Provato said...

ευχαριστώ πολύ npl - είσαι κουκλί! εννοείται ότι θα ψάξω τον δίσκο να τον βρω... σε φιλώ πολύ, καλές διακοπές!


filboid είσαι κούκλος! Thanx a lot for the τέλειες πληροφορίες! Btw τι σημαίνει το Nick σου; εεεεε; μπεεεεε;;;;;

Ματς!