Πως το ειπες αυτο;

Αγαπάω πολύ το ελληνικό τραγούδι. Όχι μόνο επειδή είναι δικό μου άκουσμα, ελληνικό, (καλά, όχι όλο – αλλά σίγουρα αυτό που αγαπάω…) μα κυρίως λόγω του στίχου. Μου αρέσει πολύ η μουσική που γουστάρω να συνοδεύεται από λόγια που καταλαβαίνω με την μία, που δεν χρειάζεται να αναρωτιέμαι αν τα έχω ακούσει καλά, όπως συμβαίνει με τα ξενόγλωσσα (για χρόνια, π.χ., πίστευα ότι η Sade όταν τραγουδούσε το Smooth Operator έλεγε Smooth Papurela – μην με ρωτήσεις πως και τι, πάντως έτσι το τραγουδούσα το τραγούδι όταν το σιγοψυθίριζα…).

Γενικά δεν χωρίζω το ελληνικό τραγούδι σε κατηγορίες. Αν ένα τραγούδι μου αρέσει δεν με νοιάζει αν το λέει η Χαρούλα ή η Χρύσπα. Για να είμαι βέβαια ειλικρινής, τα τραγούδια που μου αρέσουν και τα οποία προέρχονται από την «προς – το – έντεχνο» πλευρά μου αρέσουν περισσότερο, αλλιώς, αλλά και για πιο πολύ καιρό… Αντίθετα, τα «άλλα» τραγούδια, αυτά που παίζει ας πούμε κατά κόρον ο Σφαίρα ή ο Λάμψη μου τελειώνουν γρήγορα και μου αρέσουν και με έναν τρόπο κάπως πιο… ρηχό να τον πω;… ας τον πω έτσι για να καταλαβαινόμαστε.

Ιδιαίτερα αγαπάω το κλασικό ελληνικό τραγούδι. Αυτό που λίγο πολύ αρέσει σε όλους, που είναι τόσο καλοφτιαγμένο ώστε φεύγει από την σφαίρα του κουλτουριάρικου και γίνεται κοινός τόπος και αγαπημένο ακόμα και για ανθρώπους που δεν τους το έχεις…

Αυτό το είδος τραγουδιού (αναφέρομαι σε ονόματα σαν την Πρωτοψάλτη, την Αρβανιτάκη, την Αλεξίου, την Μοσχολιού, τον Χατζιδάκι, τον Κουγιουμτζή, τον Ζαμπέτα κ.λπ.) είναι κατά κάποιο τρόπο στο απυρόβλητο όσον αφορά στους στίχους. Θέλω να πω, όλοι έχουμε περάσει στιγμές γέλιου με κουλούς στίχους εμπορικών τραγουδιών, αλλά με τα κουλτουροτράγουδα, και δη αυτά που έχουν και μεγάλη απήχηση εμπορική θεωρείται δεδομένο ότι είναι πιο «σωστά».

Παρόλα αυτά υπάρχουν και εκεί κάποια ατοπήματα. Και μάλιστα αρκετά σοβαρά. Που πολλές φορές με κάνουν να σκάω στα γέλια. Με κέφι. Αυτά που εγώ θεωρώ τα πιο ακραία θα θυμηθούμε μαζί. Μην ξεχνάς, το δείγμα δεν είναι αντιπροσωπευτικό αφού όλα τα τραγούδια που θα διαβάσεις απόψε είναι από την δισκοθήκη μου, η οποία δεν είναι κάργα αντιπροσωπευτική… είναι όμως πολύ προβατίσιο!!!

Δικαιωματικά την αρχή στην λίστα κουλών ελληνικών στίχων από το καλό ελληνικό τραγούδι την παίρνει ο στίχος «έβγαζα απ’ τις τσέπες μου φλούδες μανταρίνι / σου έριχνα στα μάτια να πονάς».

Είναι από το τραγούδι «Οδός Αριστοτέλους» από το δίσκο «24 τραγούδια» της Χαρούλας, μουσική Σπανού και στίχοι του Λευτέρη Παπαδόπουλου… Θυμάμαι να το ακούω όταν ήμουν μικρό πιτσιρικάκι και να κάνω μία σειρά σκέψεις Ιονέσκου: «ποιο είναι αυτό το παιδάκι που πριν πάει στο πάρκο παίρνει μαζί φλούδες μανταρίνι; Γιατί δεν το έχω γνωρίσει; Πως σκέφτηκε αυτή τη συγκεκριμένη μέθοδο εκδίκησης;» Αλλά το μεγάλο βασανιστικό ερώτημα ήταν το εξής: «Πως στο καλό κατάφερνε αυτό το παιδάκι να πείσει τα υπόλοιπα παιδάκια να κάτσουν αρκετή ώρα ακίνητα και μάλιστα με ανοιχτά μάτια ώστε να μπορέσει να στύψει αιθέριο έλαιο μανταρινιού στην κόρη του ματιού;»

Επόμενο: Τόκας μουσική στίχοι, τραγουδά ο Πάριος…

Θα σε θυμηθώ, όπως θέλω εγώ
Θα σε θυμηθώ, σαν τρελό φορτηγό
με τα μάτια κλαμένα, με τα μάτια κλαμένα
με τα φρένα σπασμένα, με τα φρένα σπασμένα.

Ρε φίλε, άμα λες την γκόμενα σου φορτηγό πώς να μη σε στείλει μετά; Τόσο απλά!

Next: Με το ίδιο μακό, Ελευθερία Αρβανιτάκη, από τον ομώνυμο δίσκο, στίχοι η Λίνα, μουσική ο Μιτζέλος. Sorry… γαμάτο τραγούδι από έναν από τους καλύτερους ελληνικούς δίσκους της τελευταίας 20ετίας αλλά οι στίχοι «Το φεγγάρι απ' τη μια και του κόσμου η ζημιά βάλαν βέρες» και «το καινούργιο παρκέ με το πόδι πληγώνω» έρχονται κατευθείαν από τη χώρα του Νικολακοπούλειου μη πετυχημένου συμβολισμού… Παρόλα αυτά η Ελευθερία το
σώζει μία χαρά!

Συνεχίζουμε με ακόμα μία Λίνα Νικολακοπούλου, η οποία δυστυχώς τα τελευταία χρόνια έχει χάσει την αμεσότητα που είχε και την έκανε τόσο επιτυχημένη σε όλους, πλούσιους και φτωχούς, μορφωμένους και σοφούς. Τραγουδά η Άλκηστης, μουσική του Κραουνάκη, από το Ανθρώπων Έργα το ομώνυμο τραγούδι:
«Λες και τρώμε το χειμώνα παγωτό Λες και πέφτουμε σε τοίχους μ’ εκατό
Έτσι ανάποδα λυγάει το βράδυ αυτό, του νου τη βέργα».
Αυτή η βέργα πολύ με μπερδεύει. Όχι μόνο εμένα αλλά και πολλούς φίλους. Κάποτε όταν θέλαμε να πούμε για κάποιον ότι είναι ακατανόητος λέγαμε ότι «είναι στου νου την βέργα..». Όποιος με βοηθήσει να την λύσω (την βέργα) θα τον κεράσω γιουβέτσι στο Κεντρικόν.

Άλλος σούπερ αγαπημένος δίσκος είναι τα «Σκουριασμένα Χείλη». Στίχοι του Κώστα Τριπολίτη, ενός από τους καλύτερους στιχουργούς μας. Τραγουδά η Βίκυ. Το τραγούδι, του Κραουνάκη λέγεται «Έτσι και αλλιώς». Αρχίζει ως εξής: «Η ζωή σου έτσι κι αλλιώς κούφιο κόκαλο και φαγωμένος σκελετός…». Δυνατή εικόνα μεν, αλλά καλό είναι να έχεις τελειώσει μία ρωσικη φιλολογία για να κάνεις τους απαραίτητους συσχετισμούς... Συγχωρείται βέβαια! Το τραγούδι είναι χάρμα αυτιών, να το ακούσεις ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ με την πρώτη ευκαιρία.

Next: Πάλι Λευτέρης Παπαδόπουλος. Γενικά είναι ο πιο κατανοητός, απλός και με ιδέα, από τους στιχουργούς μας, εξ’ ου και έχει τόσο μεγάλη επιτυχία και για τόσα χρόνια. Σπάνια θα του βρεις ακατανόητες υπερβολές (αν τον ξαναναφέρω είναι διότι έχει γράψει ο ευλογημένος 100 δισεκατομμύρια τραγούδια...) αλλά υπάρχει ένα τραγούδι που το έβρισκα τόσο πολύ αστείο όταν το άκουγα πιτσιρικάκι – είναι και μεγάλη του επιτυχία από τα 80s. Τραγουδά ο Βελής, μουσική ο Νικολόπουλος.

Με το στόμα γεμάτο φιλιά
κατεβαίνεις δυο-δυο τα σκαλιά
και σφυρίζεις με τ’ άλλα πουλιά
καλημέρα
Με το στόμα γεμάτο φιλιά
ανθισμένη σαν τη μυγδαλιά
ξαναχτίζεις καινούργια φωλιά
στον αγέρα

Καταρχήν, αυτό το «κατεβαίνεις δυο δυο τα σκαλιά» μου κάνει μπουνιδοκλοτσίδι και κακοποίηση της γυναίκας από τον γκόμενο… Όσο δε για το «σφυρίζεις με τα άλλα πουλιά» …χέσε μέσα, σκέφτομαι, ο Λεωνίδας τα έφτιαξε με τον τύπο από το The Crying Game…

Άλλο αγαπημένο κουλό είναι το «Η αγάπη μας είναι λίγο πιο μικρή από το σύμπαν …γιατί πρέπει να χωράει κάπου…».Μαρινέλα τραγουδά, στίχοι Βρεττός Νίκος, μουσική Σπύρος Παπαβασιλείου.
Φυσικά με φρικάρει η αιτιολόγηση. Άκου «γιατί πρέπει να χωράει κάπου…». Φανταζόμουν εκατομμύρια ζευγάρια να αιτιολογούν έτσι τα ρομαντικόλογά τους. Παράδειγμα:

Εκείνος: Είσαι ό,τι πολυτιμότερο έχω…
Εκείνη: (κάνει ζουζουνιές) Zηλαδή πιο πολύ από το σπίτι του παππού στην Αράααααχοβααααααα;
Εκείνος: Ναι, εννοείται… εξάλλου το σπίτι δεν είναι μεγάλο, 123 τετραγωνικά…

Πάμε παρακάτω - μπορεί κάποιος να μου πει τι εννοεί, επιτέλους, αυτό το τραγούδι του Μιχάλη Μπουρμπούλη (Μαρινέλα, Χατζηνάσιος μουσική):

Να παίζει το τρανζίστορ τ’ αμερικάνικα
κι εσύ περνάς στους δρόμους
με το μπουφάν στους ώμους
και τα πουκαμισάκια τα κοντομάνικα

Έρημος η αγάπη δίχως όαση
στην άδεια κάμαρά μου να βλέπω τα όνειρά μου
σαν σήριαλ κομμένο στην τηλεόραση
Να παίζει το τρανζίστορ τ’ αμερικάνικα
κι εσύ περνάς στους δρόμους
με το μπουφάν στους ώμους
και τα πουκαμισάκια τα κοντομάνικα

Άμμος είν’ η αγάπη μέσα στα χέρια μου
τ’ ανοίγω και τη χάνω, τα κλείνω δεν τη πιάνω
κι έτσι περνούν οι ώρες τα μεσημέρια μου…

Τελειώνω με ένα τραγούδι του πιο αγαπημένου μου Έλληνα στιχουργού, του Άρη Δαβαράκη. Είναι από τις μπαλάντες της οδού Αθηνάς, η μουσική είναι του Χατζιδάκι και τραγουδά ο Ηλίας Λιούγκος. Το τραγούδι είναι όλο μία τρελή σκοτεινή σουρεαλιά… αλλά παρά το ότι δεν το καταλαβαίνω με το μυαλό μου ΚΑΘΟΛΟΥ, το πιάνω με όλο μου τα σωματικό και ψυχικό είναι… στο αφιερώνω, είναι αβιστούβγημα (που θα έλεγε και ο Μάνος…)

Θα σου φουσκώσω ένα μπαλόνι κόκκινο
θα το γεμίσω μ' αίμα ζωντανό
και κάποιο μαύρο βράδυ ολοσκότεινο
μ' αερόστατο θα πας στον ουρανό

Εκεί θα βρεις μικρά πουλιά φανταχτερά
με άγρια ράμφη γυάλινα φτερά
Θα σου τρυπήσουν το μυαλό και την καρδιά
να γεμίσει η νύχτα αίμα και φωτιά

Σε βλέπω στα όνειρά μου κι αντιστέκομαι
σε βλέπω ζωντανό και σ' αγαπώ
γυμνός μπροστά στις απειλές σου στέκομαι
μα πρέπει κάποτε να σου το πω

Αυτό το κόκκινο μικρό αερόστατο
είναι παλιά πληγή που αιμορραγεί